วันนี้วันพฤหัสบดี เรานั่งทำงานที่ออฟฟิศปกติเหมือนเดิมในทุกๆวัน เราทำงานไปด้วยใช้สมองซีกนึง อีกซีกนึงเราก็คิดเรื่องปัญหาในชีวิต หลักๆเลยคือเรื่องความรัก
ตอนนี้เราคบกับแฟนมา 2 ปี 5 เดือน 16 วัน ช่วงตั้งแต่เริ่มจนถึงปีที่แล้วเรามีความสุขมากๆ สุขแบบที่ไม่ได้คิดว่าจะมีทุกข์ใจหรืออะไร มันมีทะเลาะกันบ้างแบบว่าทะเลาะเหมือนคู่รักทั่วไป แฟนเราเป็นคนที่เทคแคร์ดีมากๆ เป็นห่วงทุกอย่าง เชื่อมั้ยแฟนเราเป็นแฟนคนแรกที่เราคิดว่าเราสามารถฝากชีวิตไว้ที่เค้าได้ ชีวิตเราปลอดภัยถ้าอยู่กับเค้า แฟนเราชอบดูบอลเป็นชีวิตจิตใจ ชอบเตะบอล ออกกำลังกาย กินเก่ง ชอบอยู่บ้าน ชอบฟังเดอะช๊อค ชอบทำกับข้าว มีเพื่อนเยอะ เทคแคร์ทุกคนรอบข้าง กินเหล้าเก่งบ้าง พูดเก่ง มีเหตุผล คิดวางแผนทุกๆอย่าง ไม่ชอบรออะไรนานๆ ติดโทรศัพท์ ที่สำคัญคือเค้าไม่สูบบุหรี่ คือเราเป็นแฟนเค้าเรายังรักและประทับใจเลย นั่นแหละ เราอยู่ด้วยกันดำเนินชีวิตกันไปแบบคนที่กำลังสร้างตัว แต่ด้วยความที่เราเป็นคนที่งี่เง่า เอาแต่ใจ เค้าต้องอยู่กับเรา ไม่ค่อยให้อิสระกับเค้า คิดแค่ว่าเค้าต้องอยู่กับเรา ช่วงที่เค้าทำงานหนักๆเราได้แต่งี่เง่า ทำไมเค้าไม่มีวันหยุด ทำไมเค้ากลับบ้านดึก ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆๆ แค่เราอยากกินชาบูเค้าไม่มีเวลาให้เราก็หาเรื่องทะเลาะกับเค้าแล้ว อะไรก็ลงที่เค้าหมด แล้วเราก็ทะเลาะหนักขึ้นเรื่อยๆ
ตั้งแต่ช่วงเดือนตุลาคม 2018 เราป็นคนบอกเลิกเค้าทุกครั้งที่ทะเลาะ ในทุกๆครั้งเราก็จะมานั่งเคลียกัน สุดท้ายเราก็กอดกันและรักกันเหมือนเดิม แต่เราเชื่อแล้วว่าในทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันไม่ได้ช่วยให้เราเข้าใจกันดีขึ้น เราเองที่ยิ่งแย่เค้าก็แย่ แย่ด้วยกันทั้งคู่ เราคิดกันคนละอย่าง เค้าจะคิดแค่ต้องการสร้างตัว สร้างฐานะเค้าไม่ได้สนใจอะไร มีแต่เราที่งี่เง่าต้องการนู่นนี่ อืม เรามองกันคนละอย่าง คนอยู่ด้วยกันอะเนอะ มันมีรายละเอียดยิบย่อยมากๆ พอถึงประมานเดือนธันวาคม 2018 เรายิ่งทวีคูณ ทะเลาะกันหนักขึ้นจนสุดท้ายเค้าบอกเลิกเรา เราตกใจและคิดว่ามันไม่ไหวกันแล้วแหละ เราไม่สามารถให้กำลังใจเค้า เราไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีได้ จนครั้งนั้นก่อนปีใหม่ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับบ้าน เราขอโทษในทุกๆอย่างและสำนึกผิดเพราะความงี่เง่าของเราเอง แทนที่เราจะจูงมือแล้วเดินไปด้วยกัน กลายเป็นว่าเค้าวิ่ง เราเดิน กว่ามันจะไปข้างหน้าด้วยกันได้มันก็ลากกันไปเค้าเหนื่อยที่ลากเรา เราก็ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บที่มีบาดแผล ในช่วงปีใหม่เค้ากลับบ้านเรากลับบ้าน ช่วงที่เค้าดาวน์เราจะคอลวิดิโอหากันแต่ต้นปีที่ผ่านมาเราได้แต่บอกฝันดีกับเค้า เรานอนตั้งแต่ 4 ทุ่ม เป็นครั้งแรกที่เรานอนหลับข้ามปี และทะเลาะกับแฟนหนักมาก ใจแฟนเราไม่อยู่กับเราแล้วเราได้แต่ทัก โทรหา อ้อนวอนขอให้เค้ากลับมานะ รอเวลาที่เค้าจะต้องกลับมาที่บ้านที่เราอยู่ด้วยกันและเริ่มทำงานเราได้แต่นับวันรอ พอเราเจอเค้าเรากอดเค้า กอดแน่นมากๆมากที่สุดที่เรากอด กอดและร้องไห้ไปด้วยเค้ากอดเราลูบหัวเราเราก็ได้แต่ร้องไห้และหวังว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราสำนึกผิดมากๆ เราค่อยๆทำดีทุกอย่างกับเค้า เราได้แต่คิดว่า เพราะความงี่เง่าเอาแต่ใจของเรานั่นแหละ ไม่ว่าใครๆเค้าก็ทนไม่ไหว
ตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้ เราก็ทะเลาะกับเค้าตลอด จากที่เรางอนเค้าก็จะง้อตลอด จนตอนนี้ไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว เรารู้สึกผิด เราขอโทษเค้า เราขอร้องเค้าไม่อยากให้เค้าไป เค้าได้แค่พูดว่า อย่าเอาชีวิตหนูมาผูกกับพี่ ต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเองนะ เราจำคำที่เค้าพูดและเราจะพยายามทำ ทำทุกอย่างให้ดีขึ้น เค้าได้แต่ประคองรัก เรามีแต่จะพังรัก
จนตอนนี้ ณ ตอนนี้ เราถามเค้าว่าเรายังเป็นแฟนกันอยู่มั้ย เค้าตอบเราว่า "พี่ไม่รู้จะนิยามว่าอะไร พี่แค่เป็นห่วงไม่อยากให้เราไปลำบาก" เราจุก ทุกๆอย่างมันจะจบลงแล้วใช่มั้ย เราแค่รอเวลาหรืออะไร มันจะจบลงแล้วจริงๆใช่มั้ย เราต้องยอมรับความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้นใช่มั้ย เราไม่อยากเสียเค้าไป เราก็ยังพูดอยู่เสมอว่าเรายังรัก รักเค้ามากๆ เราเข้าใจความรู้สึกเค้าที่เค้าต้องคอยให้เหตุผล คอยประคับประคอง คอยทำทุกอย่างเพื่อเลี่ยงการทะเลาะ เราคิดแหละว่าไม่มีใครดีไปซะทุกอย่าง เราอ้อนวอนขอโอกาสจากเค้าตั้งแต่ที่เราสำนึกผิก แต่เราก็ยังเป็นอยู่ มันแย่มันพัง เวลากอดเค้าเราจะร้องไห้ตลอดไม่รู้ทำไม
ตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกันทุกวัน เหมือนกับว่าพยายามหาทางออกกันทั้งคู่ แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เรายังไปไม่ได้ เงินยังไม่มี หอเราต้องหาไหนจะประกันที่จะต้องจ่ายก่อนเข้าพัก ไหนจะต้องซื้อมอไซต์ ใจเราไม่อยากไปจากเค้าเพราะเรารู้สึกผิดและต้องการจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่มันน่าจะสายไปแล้วจริงๆ ใจเค้าหมดแล้วใช่มั้ย ไม่เหลืออะไรแล้วใช่มั้ย เราอาจจะอยู่ด้วยกันเพราะความผูกพันที่เรามีมาตั้งแต่เริ่ม เรารับไม่ได้ เราทำไม่ได้ เรารักเค้า แต่ถ้าเราอยู่เค้าคงไม่มีความสุข เราจะทำยังไงดี เราจะไปทางไหนดี
เมื่อเขาหมดรักเหลือแค่ความเป็นห่วง แต่เราอยู่ด้วยกันต้องทำยังไงคะ
ตอนนี้เราคบกับแฟนมา 2 ปี 5 เดือน 16 วัน ช่วงตั้งแต่เริ่มจนถึงปีที่แล้วเรามีความสุขมากๆ สุขแบบที่ไม่ได้คิดว่าจะมีทุกข์ใจหรืออะไร มันมีทะเลาะกันบ้างแบบว่าทะเลาะเหมือนคู่รักทั่วไป แฟนเราเป็นคนที่เทคแคร์ดีมากๆ เป็นห่วงทุกอย่าง เชื่อมั้ยแฟนเราเป็นแฟนคนแรกที่เราคิดว่าเราสามารถฝากชีวิตไว้ที่เค้าได้ ชีวิตเราปลอดภัยถ้าอยู่กับเค้า แฟนเราชอบดูบอลเป็นชีวิตจิตใจ ชอบเตะบอล ออกกำลังกาย กินเก่ง ชอบอยู่บ้าน ชอบฟังเดอะช๊อค ชอบทำกับข้าว มีเพื่อนเยอะ เทคแคร์ทุกคนรอบข้าง กินเหล้าเก่งบ้าง พูดเก่ง มีเหตุผล คิดวางแผนทุกๆอย่าง ไม่ชอบรออะไรนานๆ ติดโทรศัพท์ ที่สำคัญคือเค้าไม่สูบบุหรี่ คือเราเป็นแฟนเค้าเรายังรักและประทับใจเลย นั่นแหละ เราอยู่ด้วยกันดำเนินชีวิตกันไปแบบคนที่กำลังสร้างตัว แต่ด้วยความที่เราเป็นคนที่งี่เง่า เอาแต่ใจ เค้าต้องอยู่กับเรา ไม่ค่อยให้อิสระกับเค้า คิดแค่ว่าเค้าต้องอยู่กับเรา ช่วงที่เค้าทำงานหนักๆเราได้แต่งี่เง่า ทำไมเค้าไม่มีวันหยุด ทำไมเค้ากลับบ้านดึก ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมๆๆ แค่เราอยากกินชาบูเค้าไม่มีเวลาให้เราก็หาเรื่องทะเลาะกับเค้าแล้ว อะไรก็ลงที่เค้าหมด แล้วเราก็ทะเลาะหนักขึ้นเรื่อยๆ
ตั้งแต่ช่วงเดือนตุลาคม 2018 เราป็นคนบอกเลิกเค้าทุกครั้งที่ทะเลาะ ในทุกๆครั้งเราก็จะมานั่งเคลียกัน สุดท้ายเราก็กอดกันและรักกันเหมือนเดิม แต่เราเชื่อแล้วว่าในทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันไม่ได้ช่วยให้เราเข้าใจกันดีขึ้น เราเองที่ยิ่งแย่เค้าก็แย่ แย่ด้วยกันทั้งคู่ เราคิดกันคนละอย่าง เค้าจะคิดแค่ต้องการสร้างตัว สร้างฐานะเค้าไม่ได้สนใจอะไร มีแต่เราที่งี่เง่าต้องการนู่นนี่ อืม เรามองกันคนละอย่าง คนอยู่ด้วยกันอะเนอะ มันมีรายละเอียดยิบย่อยมากๆ พอถึงประมานเดือนธันวาคม 2018 เรายิ่งทวีคูณ ทะเลาะกันหนักขึ้นจนสุดท้ายเค้าบอกเลิกเรา เราตกใจและคิดว่ามันไม่ไหวกันแล้วแหละ เราไม่สามารถให้กำลังใจเค้า เราไม่สามารถเป็นแฟนที่ดีได้ จนครั้งนั้นก่อนปีใหม่ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับบ้าน เราขอโทษในทุกๆอย่างและสำนึกผิดเพราะความงี่เง่าของเราเอง แทนที่เราจะจูงมือแล้วเดินไปด้วยกัน กลายเป็นว่าเค้าวิ่ง เราเดิน กว่ามันจะไปข้างหน้าด้วยกันได้มันก็ลากกันไปเค้าเหนื่อยที่ลากเรา เราก็ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บที่มีบาดแผล ในช่วงปีใหม่เค้ากลับบ้านเรากลับบ้าน ช่วงที่เค้าดาวน์เราจะคอลวิดิโอหากันแต่ต้นปีที่ผ่านมาเราได้แต่บอกฝันดีกับเค้า เรานอนตั้งแต่ 4 ทุ่ม เป็นครั้งแรกที่เรานอนหลับข้ามปี และทะเลาะกับแฟนหนักมาก ใจแฟนเราไม่อยู่กับเราแล้วเราได้แต่ทัก โทรหา อ้อนวอนขอให้เค้ากลับมานะ รอเวลาที่เค้าจะต้องกลับมาที่บ้านที่เราอยู่ด้วยกันและเริ่มทำงานเราได้แต่นับวันรอ พอเราเจอเค้าเรากอดเค้า กอดแน่นมากๆมากที่สุดที่เรากอด กอดและร้องไห้ไปด้วยเค้ากอดเราลูบหัวเราเราก็ได้แต่ร้องไห้และหวังว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราสำนึกผิดมากๆ เราค่อยๆทำดีทุกอย่างกับเค้า เราได้แต่คิดว่า เพราะความงี่เง่าเอาแต่ใจของเรานั่นแหละ ไม่ว่าใครๆเค้าก็ทนไม่ไหว
ตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้ เราก็ทะเลาะกับเค้าตลอด จากที่เรางอนเค้าก็จะง้อตลอด จนตอนนี้ไม่มีอะไรแบบนั้นแล้ว เรารู้สึกผิด เราขอโทษเค้า เราขอร้องเค้าไม่อยากให้เค้าไป เค้าได้แค่พูดว่า อย่าเอาชีวิตหนูมาผูกกับพี่ ต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเองนะ เราจำคำที่เค้าพูดและเราจะพยายามทำ ทำทุกอย่างให้ดีขึ้น เค้าได้แต่ประคองรัก เรามีแต่จะพังรัก
จนตอนนี้ ณ ตอนนี้ เราถามเค้าว่าเรายังเป็นแฟนกันอยู่มั้ย เค้าตอบเราว่า "พี่ไม่รู้จะนิยามว่าอะไร พี่แค่เป็นห่วงไม่อยากให้เราไปลำบาก" เราจุก ทุกๆอย่างมันจะจบลงแล้วใช่มั้ย เราแค่รอเวลาหรืออะไร มันจะจบลงแล้วจริงๆใช่มั้ย เราต้องยอมรับความจริงกับสิ่งที่เกิดขึ้นใช่มั้ย เราไม่อยากเสียเค้าไป เราก็ยังพูดอยู่เสมอว่าเรายังรัก รักเค้ามากๆ เราเข้าใจความรู้สึกเค้าที่เค้าต้องคอยให้เหตุผล คอยประคับประคอง คอยทำทุกอย่างเพื่อเลี่ยงการทะเลาะ เราคิดแหละว่าไม่มีใครดีไปซะทุกอย่าง เราอ้อนวอนขอโอกาสจากเค้าตั้งแต่ที่เราสำนึกผิก แต่เราก็ยังเป็นอยู่ มันแย่มันพัง เวลากอดเค้าเราจะร้องไห้ตลอดไม่รู้ทำไม
ตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกันทุกวัน เหมือนกับว่าพยายามหาทางออกกันทั้งคู่ แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เรายังไปไม่ได้ เงินยังไม่มี หอเราต้องหาไหนจะประกันที่จะต้องจ่ายก่อนเข้าพัก ไหนจะต้องซื้อมอไซต์ ใจเราไม่อยากไปจากเค้าเพราะเรารู้สึกผิดและต้องการจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่มันน่าจะสายไปแล้วจริงๆ ใจเค้าหมดแล้วใช่มั้ย ไม่เหลืออะไรแล้วใช่มั้ย เราอาจจะอยู่ด้วยกันเพราะความผูกพันที่เรามีมาตั้งแต่เริ่ม เรารับไม่ได้ เราทำไม่ได้ เรารักเค้า แต่ถ้าเราอยู่เค้าคงไม่มีความสุข เราจะทำยังไงดี เราจะไปทางไหนดี