สวัสดีค่ะวันนี้อยากระบาย คือเราอะพ่อกะแม่แยกทางกัน เราไม่มีไครรับฟังเลยนอกจากพี่ เราแบบปวดหัวเราอยู่กะป้าได้ไม่กี่ปีเอง เราเคยอยู่พม่าเราเป็นลูกครึ่งเราไม่ได้ว่าป้าไม่ดีนะ เรามาอยู่ไทยตอน6ขวบแม่พาเรามา เขาบอกก็ไม่ได้เอาเรามาดีๆหรอก ต้องให้เงินยายต้องแลกกะรถมอไซ อะไรก็ไม่รู้มันมีเบื้องหลังที่เขาไม่บอกเรา เราอยู่ไทยเราอยู่กะแม่ประมาณ2ปี แม่ก็ไปๆกลับๆทิ้งให้เราอยู่กะพี่แล้วก็คนทำง่นบ้าน1คน เวลาผ่านไปพ่อเรามีเมียไหม่ละไม่มีที่อยู่มั้งเพราะบ้านหลังนี้ก็บ้านเค้าเค้าก็เอาเมียมาอยู่ด้วย
เเม่เราก็ต้องออกไปอยู่พม่าทำงาน เราก็ไปกะแม่ไม่ได้เราเลยต้องอยู่กะพ่อก็โอเคนะ เมียไหม่พ่อเอนดูเรามากกว่าพี่มีครั้งนึงพี่กลับบ้าน3ทุ้มเเต่พี่เราไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีนะ แล้วพ่อก็เอาไม่เก่าๆดีพี่จนไม่หักเลยพี่เราไม่ร้องไห้เลยมาอีกวันนึงเราต้องไปเข้ายุวะตอนนั้นน่าจะป.6 เราก็ขึ้นๆลงๆบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวมาเอากระเป๋า แล้วเราลืมกางเกงวอมเราเลยขึ้นมาเอา เราก็ขึ้นมาปกติอยู่ดีๆพ่อก็เปิดประตูห้องบอกทำไมยไม่ไปอีก เนี่ยขึ้นๆลงๆอยู่ได้พ่อไม่เคยตีเราแต่คงเคืองเรื่องพี่อยุ่เมื่อคืนพ่อก็ตีเราตบหัวตบหลังเรานั้นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว พี่เราก็รีบหยิบกางเกงวอมยัดใส่กระเป๋าให้เราเราก็รีบวิ่งลงไป เมียไหม่พ่อก็บอกเราไม่ได้ทำอะไรตีเราทำไม
เราก็งงแหละ เราะาบวมไปค่ายลูกเสือเลยจ่า เราก็อยู่มาเรื่อยๆจนทนเมียพ่อไม่ได้ (เราไม่ได้ทำอะไรให้เราคัด50หน้าว่าเราโกหก) เราก็งงจนไม่ไหว ก็เลยบอกแม่ให้มารับไปอยู่กะแม่หน่อยได้มั้ย แม่ก็ไม่มีบ้านที่ไทยละบ้านนั้นแม่ทำไรไม่ได้ถึงแม้ว่าแม่จะช่วยสร้างด้วยก็เถอะเพราะเป็นชื่อพ่อ เราก็มาอยู่กะป้าแทนแล้วแม่เราก็มี คดีติดตัวเฉยเลย เป็นคดีที่แม่เราโดนหลอกให้ทำงานแค่ไปกดตังค์งี้ละได้เงินเยอะแม่ก็ทำ แม่เป็นคนซื่อไม่ทันคน เราก็เออไม่เป็นไรเเม่ก็แม่แม่ก็อยู่เรือนจำ เราอยู่กะป้ามา2ปีจะเข้าปีที่3แล้ว เราไม่ค่อยอินกะครอบครัวพ่อเท่าไหร่ป้ากะพ่อก็ไม่ได้ญาติดีกันแล้วด้วย เรากะพี่ก็เป็นตัวกลางระหว่างป้ากะพ่อ เราก็อยู่มาเรื่อยๆเราก็คิดว่ามีอะไรย้อนแย้ง กะป้า ป้าเหมือนไม่ชอบเรา บอกว่าเราอะช้า ทำอะไรก็ช้าเดินทีก็ดัดจริต ไม่กระฉับกระเฉง เราก็ไม่อะไรเพราะคิดว่าป้าไม่ได้อะไรด้วย พี่จะสนิทกะป้ามากกว่า เราอะเป็นคนกลางๆทำอะไรก็กลางไปหมด เราทำได้มุกอย่างนะทำได้หมดแต่ไม่มีอะไรดีหรือไม่มีอะไรต่ำเลย จะสุดก็ไม่สุดละพอเราเป็นงี้ก็เหมือนคนไม่มีเป้สหมายในชีวิต เราก็พยายามในแบบของเราแหละอย่างน้อยเรียนเก่งก็ยังดี เราก็เรียนดีนะมาตลอดไม่ได้ดีมากแต่ก็ดี เราเข้าร.รใหญ่ตอนม.ต้น เราก็คะแนนดรอปลงเพราะคนเก่งมันเยอะอยู่ร.รเก่าได้มี่1อยู่ร.รนี้ได้ที่10เฉย
เราก็โอเคกะคะแนน เราก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรมากเข้าใจก็เข้าใจเอาไปสอบจบ เราก็เลยดเหมือนคนไม่มีเป้สหมายในชีวิต ละเราพึ่งขี่จักรยานได้ตอนม.1 เรารู้ว่ามันแย่ก็พยายามฦึกจนขี่ได้ ป้าไม่เคยแบบเออเนี่ยดีแล้ว เราต่างกะพี่เรามากนะ พี่เราก็บอกตอนอายุเท่าเราอะมันก็โดนงี้แหละ แล้วตามนิสัยผู้ใหญ่จะชอบอสดลูกหลานชะ ละเราอะอยู่ม.2ขี่มอไซยังไม่ได้พอจะฝึกก็บอกกลัวรถพังเราก็ไม่เป็นซะที เราก็ปล่อยเค้าก็บอกเราไม่กระตือรือล้นเราก็ไม่อะไรละป้าจะชอบพูดแบบ เนี่ยตอนแม่เราท้องพี่นะกินปูกินกุ้งรวย กินของดีๆทั้งนั้น แต่พอท้องเราละพ่อกะแม่เริ่มไม่มีเงิน ชอบพูดแบบนี้บ่อยๆ พูดบ่อยจนมีครั้งนึงเราอะบอกว่า"เนี่ยเราเหมือนเกิดมาเป็นตัวทำลายล้างเลย ไม่มีอะไรดีเลย" เอาเราไปเทียบกะพี่อีก เราก็ไม่อะไรคำผู้ใหญ่อะเนาะป้าเราชอบคนดูแลตัวเองได้เราอายุ14-15แล้วยังขี่มอไซไม่ได้เลยเค้าก็บ่นงี้มาตลอด เราก็ปล่อย ละหลังๆมาเศรฐกิจไม่ดี เราก็เกทป้าไม่ค่อยมีงานทำพี่ชายไม่มีงานทำกัน ก็เอาเงินเก็บมาใช้แล้วมือป้าเราอะเป็นตะคิว เจ็บป้าบอกเราก็ช่วยไรไม่ได้ ไปฝังเข็มไปผ่าตัดก็ไม่หาย
เเล้วคนในครอบครัวจะทำเหมือนเรื่องที่เราจริงจังอะมันเป็นไปไม่ได้เช่นเราบอกว่าอยากออดิชั่นนะ เค้าให้ไปแต่ไม่สนับสนุน ไม่เคยมีคำแบบเออเต้นเก่งนะไม่มีมีแต่แบบมันยาก ทำได้หรอ เราก็หมดกำลังใจไปอีก แล้วมีครั้งนึงถ้าพี่ไม่พูดก็ไม่มีไครสนใจคำพูดเราเลยคือแบบ ไม่รับฟังละมาบ่นอย่างเดียวเลยอะ เรารู้สึกไงเราก็เก็บเก็บจนชาไปหมดละอะไครทำอะไรเราก็เฉยไปหมด เราเป็นคนเฟรนรี่นะเราไม่อยากให้ไครเครียดกะเรื่องของเรา เราก็อยากสนุกกะเพื่อนแบบเด็กคนอื่นก็ไม่เก็บไรมาเครียด จนมีแรงกดดันมาอีก พอพี่ทำเกรดได้ไม่ค่อยดีพี่เราไม่ใช่สายเรียน พ่อก็เลิกคาดหวังกะพี่ละมาคาดหวังกะเรา อยากให้เป็นหมอ เราบอกไม่ชอบไม่เป็น เค้าก็บอกเสียดายเกรด
ละคนที่พม่าอีกตอนเรามาไทยเราพูดไทยไม่ได่เลยอยู่ไปเรื่อยๆจนพูดไทยได้ก็ลืมภาษากะเหรี่ยง(เป็นคนกระเหรี่ยงแต่นับเป็นพม่าอะเนาะ)ยายก็ชอบบ่นทำไมไม่พูดกะเหรี่ยง เหวยยยยยยยยเรามาตอน6ขวบเปลี่ยนทุกอย่างหมดเหมือนกดปุ่ม Reset
ไหม่อะ คือคนเรามันก็มีลืมปะ ก็ปลาอยอีก
ละช่วงนี้เราอะข.กมากจะว่าไงอะตื่นบ่าย2 แต่คืออยากตื่นเช้านะแต่มันไม่ได้ นอนไม่เป็นเวลาพยายามนอนแล้วนอนอีกทีก็หกโมงเช้า ก็เลยยายวไปเลย
เราไม่อยากเป็นแต่เลี่ยงไม่ได้ไม่ไหวมันนอนไม่หลับเลย นี่ตอนที่พิมอยู่ยังไม่ได้นอนเลย
ละป้าเราไม่ไหวกะเราป้าก็พูดบอกว่าหมกอยู่แต่ในห้องในห้องมันมีอะไร วันๆไม่ทำอะไร(เราทำนะน่างานบ้าน) เค้าก็บอกไม่เคยสงสารป้าเลยหาเงินงกงก แล้วเหมือนเราเป็นลูกคุณนายงี้ เราก็ไม่เถียงเพราะเถียงไปก็โดนหนักกว่าเดิมดิ ละเราก็ไม่สนใจหูทวนลมไปจนมีประโยคที่บอกว่า บอกมาได้ว่าเหมือนตัวทำลายล้าง ก็เป็นตัวทำลายล้าง ทั้งแม่ทั้งพ่อเลย เราก็น้ำตาแตก ชาแค่ไหนเจอคำจุกๆมันก็เจ็บวะ คือไม่อยากเกิดมาแล้วไม่ช่วยอะไรเลยนะไม่อยากแบบโดนด่าว่าเกิดมาทำไมไม่มีประโยชน์ป้าอยากให้เราดูแลตัวเองเป็นเราเกท เเต่เค้าพูดอะเหมือนเราไม่มีความรู้สึกอะ ไม่โอเคเลยจริงๆ เค้าก็ลงมาเราก็เช็ดน้ำตามันก็แดงๆ เค้าก็แบบฟัง! แล้วขึ้นเสียงใส่พอมันร้องอะมันหยุดไม่ได้เราเลยรีบปาดให้มันหายเค้ายิ่งโมโหใหญ่ทำเหมือนเราสำออยอะคือมันไหลเองมั้ย แล้วก็บอกอย่าให้ได้ขึ้นนะ เราก็เงียบ เค้าก็บอกได้ยินที่พูดมั้ย เราเงียบ
เค้าก็บอกว่า ตอบ!ตะคอกใส่เราเราก็หันไปก็บอกได้ยิน เค้าเดินมาแบบโมโหอะบอกว่าได้ยินละทำไมไม่ทำละตกหัวเลยทีนึงละก็เตะแต่ไม่ได้แรงหรอก
เค้าก็บอกอย่าให้ได้ขึ้นนะจะกระทึบให้ดู
เราก็เงียบละเค้ากืำแบบมะเกี้ยอีกรอบ เราไม่เจ็บกายหรอกป้าเราตัวเล็ก แต่เจ็บใจกะคำพูดเค้าอะ
เอาเราไปเทียบกะคนอื่น บอกว่าเราแบบเหมือนคนไม่ให้โชคไรเงี้ยเกิดมาพ่อแม่ก็จนควรรู้สึกไงอะ
ฟิวตอนนั้นคือเห้ยกูเกิดนี่กูผิดหรอ คือผิดไปหมดเลยเราไม่กินข้าวพี่เราก็ไม่กินก็บอกว่าเราอะตามพี่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง พอเราไม่ช่วยลุง(ลุงเป็นทอม)ทำกับข้าวก็บอกต้องดาข้าวให้กินหรอขี้เกียจสันหลังยาว บอกว่ากินก็ต้องเรียกตอนแรกเราจะไม่กิน แต่มันมีข้าเย็นเหลือจานนึงเราเลยกินข้าวเย็นเพราะว่าอยากให้เค้ากินข้าวหุงใหม่ ไม่มีไครเคยคิดแบบนี้เลยสุดท้ายมาด่าเราอีก เราแบบ
ไม่อยากห่วงไรไครเลยเว้ยแบบนี่คือซื้อขนมมาให้ก็เออเหมือนเราซื้อเป็นมารยาทอะ เเล้วเค้าบอกว่าถ้าคิดว่ามีที่ๆดีกว่าที่นี่อีกก็ไปเลย ป้าเราอะไม่ใช่ว่าไม่ดี หรอกที่ทำเนี่ยมันเป็นครั้งแรก(ที่ทำร้ายร่างกาย)ที่ผ่านมาก็บ่นด่ามาตลอด บอกเลยว่าร้องไหหนักมากยิ่งร้องไห้ป้าก็ยิ่งทำ คือไม่ได้ร้องอ้อนวอนขอโทษน้ำตามันไหลเองคือแบบ ไม่รู้จะ ระบายที่ไหนแล้ว แล้วก็อยากได้คำปรึกษาด้วย เราอะอยากออกจากที่นี่มากมันอาจดีกะป้าแล้วก็เราก็ได้ เค้าจะได้ไม่เครียดอีก แต่ให้ไปไหนอะไปอยู่กะพ่อนี่หนักกว่าป้าอีกมั้ง
ขอบคุณค่ะ .
ถ้าไครถามว่าพี่อยู่ไหนตอนเกิดเหตุการณ์พี่อยู่กรุงเทพ
ขอพื้นที่ระบายหน่อย
เเม่เราก็ต้องออกไปอยู่พม่าทำงาน เราก็ไปกะแม่ไม่ได้เราเลยต้องอยู่กะพ่อก็โอเคนะ เมียไหม่พ่อเอนดูเรามากกว่าพี่มีครั้งนึงพี่กลับบ้าน3ทุ้มเเต่พี่เราไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีนะ แล้วพ่อก็เอาไม่เก่าๆดีพี่จนไม่หักเลยพี่เราไม่ร้องไห้เลยมาอีกวันนึงเราต้องไปเข้ายุวะตอนนั้นน่าจะป.6 เราก็ขึ้นๆลงๆบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวมาเอากระเป๋า แล้วเราลืมกางเกงวอมเราเลยขึ้นมาเอา เราก็ขึ้นมาปกติอยู่ดีๆพ่อก็เปิดประตูห้องบอกทำไมยไม่ไปอีก เนี่ยขึ้นๆลงๆอยู่ได้พ่อไม่เคยตีเราแต่คงเคืองเรื่องพี่อยุ่เมื่อคืนพ่อก็ตีเราตบหัวตบหลังเรานั้นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว พี่เราก็รีบหยิบกางเกงวอมยัดใส่กระเป๋าให้เราเราก็รีบวิ่งลงไป เมียไหม่พ่อก็บอกเราไม่ได้ทำอะไรตีเราทำไม
เราก็งงแหละ เราะาบวมไปค่ายลูกเสือเลยจ่า เราก็อยู่มาเรื่อยๆจนทนเมียพ่อไม่ได้ (เราไม่ได้ทำอะไรให้เราคัด50หน้าว่าเราโกหก) เราก็งงจนไม่ไหว ก็เลยบอกแม่ให้มารับไปอยู่กะแม่หน่อยได้มั้ย แม่ก็ไม่มีบ้านที่ไทยละบ้านนั้นแม่ทำไรไม่ได้ถึงแม้ว่าแม่จะช่วยสร้างด้วยก็เถอะเพราะเป็นชื่อพ่อ เราก็มาอยู่กะป้าแทนแล้วแม่เราก็มี คดีติดตัวเฉยเลย เป็นคดีที่แม่เราโดนหลอกให้ทำงานแค่ไปกดตังค์งี้ละได้เงินเยอะแม่ก็ทำ แม่เป็นคนซื่อไม่ทันคน เราก็เออไม่เป็นไรเเม่ก็แม่แม่ก็อยู่เรือนจำ เราอยู่กะป้ามา2ปีจะเข้าปีที่3แล้ว เราไม่ค่อยอินกะครอบครัวพ่อเท่าไหร่ป้ากะพ่อก็ไม่ได้ญาติดีกันแล้วด้วย เรากะพี่ก็เป็นตัวกลางระหว่างป้ากะพ่อ เราก็อยู่มาเรื่อยๆเราก็คิดว่ามีอะไรย้อนแย้ง กะป้า ป้าเหมือนไม่ชอบเรา บอกว่าเราอะช้า ทำอะไรก็ช้าเดินทีก็ดัดจริต ไม่กระฉับกระเฉง เราก็ไม่อะไรเพราะคิดว่าป้าไม่ได้อะไรด้วย พี่จะสนิทกะป้ามากกว่า เราอะเป็นคนกลางๆทำอะไรก็กลางไปหมด เราทำได้มุกอย่างนะทำได้หมดแต่ไม่มีอะไรดีหรือไม่มีอะไรต่ำเลย จะสุดก็ไม่สุดละพอเราเป็นงี้ก็เหมือนคนไม่มีเป้สหมายในชีวิต เราก็พยายามในแบบของเราแหละอย่างน้อยเรียนเก่งก็ยังดี เราก็เรียนดีนะมาตลอดไม่ได้ดีมากแต่ก็ดี เราเข้าร.รใหญ่ตอนม.ต้น เราก็คะแนนดรอปลงเพราะคนเก่งมันเยอะอยู่ร.รเก่าได้มี่1อยู่ร.รนี้ได้ที่10เฉย
เราก็โอเคกะคะแนน เราก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรมากเข้าใจก็เข้าใจเอาไปสอบจบ เราก็เลยดเหมือนคนไม่มีเป้สหมายในชีวิต ละเราพึ่งขี่จักรยานได้ตอนม.1 เรารู้ว่ามันแย่ก็พยายามฦึกจนขี่ได้ ป้าไม่เคยแบบเออเนี่ยดีแล้ว เราต่างกะพี่เรามากนะ พี่เราก็บอกตอนอายุเท่าเราอะมันก็โดนงี้แหละ แล้วตามนิสัยผู้ใหญ่จะชอบอสดลูกหลานชะ ละเราอะอยู่ม.2ขี่มอไซยังไม่ได้พอจะฝึกก็บอกกลัวรถพังเราก็ไม่เป็นซะที เราก็ปล่อยเค้าก็บอกเราไม่กระตือรือล้นเราก็ไม่อะไรละป้าจะชอบพูดแบบ เนี่ยตอนแม่เราท้องพี่นะกินปูกินกุ้งรวย กินของดีๆทั้งนั้น แต่พอท้องเราละพ่อกะแม่เริ่มไม่มีเงิน ชอบพูดแบบนี้บ่อยๆ พูดบ่อยจนมีครั้งนึงเราอะบอกว่า"เนี่ยเราเหมือนเกิดมาเป็นตัวทำลายล้างเลย ไม่มีอะไรดีเลย" เอาเราไปเทียบกะพี่อีก เราก็ไม่อะไรคำผู้ใหญ่อะเนาะป้าเราชอบคนดูแลตัวเองได้เราอายุ14-15แล้วยังขี่มอไซไม่ได้เลยเค้าก็บ่นงี้มาตลอด เราก็ปล่อย ละหลังๆมาเศรฐกิจไม่ดี เราก็เกทป้าไม่ค่อยมีงานทำพี่ชายไม่มีงานทำกัน ก็เอาเงินเก็บมาใช้แล้วมือป้าเราอะเป็นตะคิว เจ็บป้าบอกเราก็ช่วยไรไม่ได้ ไปฝังเข็มไปผ่าตัดก็ไม่หาย
เเล้วคนในครอบครัวจะทำเหมือนเรื่องที่เราจริงจังอะมันเป็นไปไม่ได้เช่นเราบอกว่าอยากออดิชั่นนะ เค้าให้ไปแต่ไม่สนับสนุน ไม่เคยมีคำแบบเออเต้นเก่งนะไม่มีมีแต่แบบมันยาก ทำได้หรอ เราก็หมดกำลังใจไปอีก แล้วมีครั้งนึงถ้าพี่ไม่พูดก็ไม่มีไครสนใจคำพูดเราเลยคือแบบ ไม่รับฟังละมาบ่นอย่างเดียวเลยอะ เรารู้สึกไงเราก็เก็บเก็บจนชาไปหมดละอะไครทำอะไรเราก็เฉยไปหมด เราเป็นคนเฟรนรี่นะเราไม่อยากให้ไครเครียดกะเรื่องของเรา เราก็อยากสนุกกะเพื่อนแบบเด็กคนอื่นก็ไม่เก็บไรมาเครียด จนมีแรงกดดันมาอีก พอพี่ทำเกรดได้ไม่ค่อยดีพี่เราไม่ใช่สายเรียน พ่อก็เลิกคาดหวังกะพี่ละมาคาดหวังกะเรา อยากให้เป็นหมอ เราบอกไม่ชอบไม่เป็น เค้าก็บอกเสียดายเกรด
ละคนที่พม่าอีกตอนเรามาไทยเราพูดไทยไม่ได่เลยอยู่ไปเรื่อยๆจนพูดไทยได้ก็ลืมภาษากะเหรี่ยง(เป็นคนกระเหรี่ยงแต่นับเป็นพม่าอะเนาะ)ยายก็ชอบบ่นทำไมไม่พูดกะเหรี่ยง เหวยยยยยยยยเรามาตอน6ขวบเปลี่ยนทุกอย่างหมดเหมือนกดปุ่ม Reset
ไหม่อะ คือคนเรามันก็มีลืมปะ ก็ปลาอยอีก
ละช่วงนี้เราอะข.กมากจะว่าไงอะตื่นบ่าย2 แต่คืออยากตื่นเช้านะแต่มันไม่ได้ นอนไม่เป็นเวลาพยายามนอนแล้วนอนอีกทีก็หกโมงเช้า ก็เลยยายวไปเลย
เราไม่อยากเป็นแต่เลี่ยงไม่ได้ไม่ไหวมันนอนไม่หลับเลย นี่ตอนที่พิมอยู่ยังไม่ได้นอนเลย
ละป้าเราไม่ไหวกะเราป้าก็พูดบอกว่าหมกอยู่แต่ในห้องในห้องมันมีอะไร วันๆไม่ทำอะไร(เราทำนะน่างานบ้าน) เค้าก็บอกไม่เคยสงสารป้าเลยหาเงินงกงก แล้วเหมือนเราเป็นลูกคุณนายงี้ เราก็ไม่เถียงเพราะเถียงไปก็โดนหนักกว่าเดิมดิ ละเราก็ไม่สนใจหูทวนลมไปจนมีประโยคที่บอกว่า บอกมาได้ว่าเหมือนตัวทำลายล้าง ก็เป็นตัวทำลายล้าง ทั้งแม่ทั้งพ่อเลย เราก็น้ำตาแตก ชาแค่ไหนเจอคำจุกๆมันก็เจ็บวะ คือไม่อยากเกิดมาแล้วไม่ช่วยอะไรเลยนะไม่อยากแบบโดนด่าว่าเกิดมาทำไมไม่มีประโยชน์ป้าอยากให้เราดูแลตัวเองเป็นเราเกท เเต่เค้าพูดอะเหมือนเราไม่มีความรู้สึกอะ ไม่โอเคเลยจริงๆ เค้าก็ลงมาเราก็เช็ดน้ำตามันก็แดงๆ เค้าก็แบบฟัง! แล้วขึ้นเสียงใส่พอมันร้องอะมันหยุดไม่ได้เราเลยรีบปาดให้มันหายเค้ายิ่งโมโหใหญ่ทำเหมือนเราสำออยอะคือมันไหลเองมั้ย แล้วก็บอกอย่าให้ได้ขึ้นนะ เราก็เงียบ เค้าก็บอกได้ยินที่พูดมั้ย เราเงียบ
เค้าก็บอกว่า ตอบ!ตะคอกใส่เราเราก็หันไปก็บอกได้ยิน เค้าเดินมาแบบโมโหอะบอกว่าได้ยินละทำไมไม่ทำละตกหัวเลยทีนึงละก็เตะแต่ไม่ได้แรงหรอก
เค้าก็บอกอย่าให้ได้ขึ้นนะจะกระทึบให้ดู
เราก็เงียบละเค้ากืำแบบมะเกี้ยอีกรอบ เราไม่เจ็บกายหรอกป้าเราตัวเล็ก แต่เจ็บใจกะคำพูดเค้าอะ
เอาเราไปเทียบกะคนอื่น บอกว่าเราแบบเหมือนคนไม่ให้โชคไรเงี้ยเกิดมาพ่อแม่ก็จนควรรู้สึกไงอะ
ฟิวตอนนั้นคือเห้ยกูเกิดนี่กูผิดหรอ คือผิดไปหมดเลยเราไม่กินข้าวพี่เราก็ไม่กินก็บอกว่าเราอะตามพี่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง พอเราไม่ช่วยลุง(ลุงเป็นทอม)ทำกับข้าวก็บอกต้องดาข้าวให้กินหรอขี้เกียจสันหลังยาว บอกว่ากินก็ต้องเรียกตอนแรกเราจะไม่กิน แต่มันมีข้าเย็นเหลือจานนึงเราเลยกินข้าวเย็นเพราะว่าอยากให้เค้ากินข้าวหุงใหม่ ไม่มีไครเคยคิดแบบนี้เลยสุดท้ายมาด่าเราอีก เราแบบ
ไม่อยากห่วงไรไครเลยเว้ยแบบนี่คือซื้อขนมมาให้ก็เออเหมือนเราซื้อเป็นมารยาทอะ เเล้วเค้าบอกว่าถ้าคิดว่ามีที่ๆดีกว่าที่นี่อีกก็ไปเลย ป้าเราอะไม่ใช่ว่าไม่ดี หรอกที่ทำเนี่ยมันเป็นครั้งแรก(ที่ทำร้ายร่างกาย)ที่ผ่านมาก็บ่นด่ามาตลอด บอกเลยว่าร้องไหหนักมากยิ่งร้องไห้ป้าก็ยิ่งทำ คือไม่ได้ร้องอ้อนวอนขอโทษน้ำตามันไหลเองคือแบบ ไม่รู้จะ ระบายที่ไหนแล้ว แล้วก็อยากได้คำปรึกษาด้วย เราอะอยากออกจากที่นี่มากมันอาจดีกะป้าแล้วก็เราก็ได้ เค้าจะได้ไม่เครียดอีก แต่ให้ไปไหนอะไปอยู่กะพ่อนี่หนักกว่าป้าอีกมั้ง
ขอบคุณค่ะ .
ถ้าไครถามว่าพี่อยู่ไหนตอนเกิดเหตุการณ์พี่อยู่กรุงเทพ