สวัสดีค่ะ ฉันเข้าข่ายที่จะเป็นโรคซึมเศร้าเรื้อรังค่ะ
ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่พอรู้ตัวอีกที โลกของฉันก็ไม่เหลืออะไรที่สดใสอีกต่อไปแล้ว
ฉันพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้น ปล่อยวางหลายสิ่งหลายอย่าง แต่มันก็ดีขึ้นแค่เพียงช่วงครู่ค่ะ เพราะคงสภาพวาดล้อมที่แย่ลงเรื่อยๆ ไม่ว่าจะทางครอบครัวที่บ้าน เพื่อนที่วิลัย หรือญาติพี่น้องคนรู้จัก ล้วนเป็นสภาพที่ไม่ดีเลยสำหรับฉันค่ะ อาการของฉันแย่ลงเรื่อยๆ ร้องไห้บ่อยขึ้น บางครั้งก็คิดว่าความตายเป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัวสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันกังวลตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ คำพูดที่ได้รับ คำพูดที่ยิน ความกดดันที่โดนยัดใส่สมองเรื่อยๆ จากที่มักจะทำสิ่งที่ชอบเพื่อคลายความรู้สึกแย่ๆไปบ้าง แต่ตอนนี้กลับมีแค่ความรู้สึกแย่ๆให้กับมัน จากที่ฉันมักทำให้คนรอบข้างมีความสุข และมักจะหัวเราะได้อย่างสนุกสนาน แต่ตอนกลับทำได้แค่หัวเราะแห้งๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองอยากนอนหลับตลอดไป ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยในทุกเช้าๆ ตื่นมาทำไมกัน ตื่นมาเพื่ออะไร ฉันมองไปที่คนอื่นที่มีความสุข ฉันรู้สึกอิจฉาเขามากๆ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับฉันด้วย ก่อนนอนก็มักจะคิดว่าถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้ก็คงจะดี.. บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆค่ะ พ่อแม่ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครรับฟังฉันเลย เพื่อนก็ห่างหายกันไปหมดเหลือแค่ความหมางเมินเพราะฉันหมดประโยชน์สำหรับพวกเขาแล้ว ฉันมีแฟนด้วยนะคะ แต่ฉันกลับไม่กล้าที่จะเบ่าให้เขาฟังเพราะกลัวว่าเขาจะปวดหัวมากกว่าเดิม เพราะช่วงนี้เขากำลังเข้ามหาลัยค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันยังไม่เป็นโรคซึมเศร้าหรอกค่ะ สบายใจได้ เพราะอาการยังไม่ถึงขั้นนั้น อยากรู้ว่าเวลาทุกคนรู้สึกแบบนี้ ทุกคนจะทำอย่างไรดีคะ?
เคยมีช่วงเวลารู้สึกแบบนี้กันไหมคะ แล้วควรทำอย่างไรดี
ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน แต่พอรู้ตัวอีกที โลกของฉันก็ไม่เหลืออะไรที่สดใสอีกต่อไปแล้ว
ฉันพยายามทำให้ตัวเองดีขึ้น ปล่อยวางหลายสิ่งหลายอย่าง แต่มันก็ดีขึ้นแค่เพียงช่วงครู่ค่ะ เพราะคงสภาพวาดล้อมที่แย่ลงเรื่อยๆ ไม่ว่าจะทางครอบครัวที่บ้าน เพื่อนที่วิลัย หรือญาติพี่น้องคนรู้จัก ล้วนเป็นสภาพที่ไม่ดีเลยสำหรับฉันค่ะ อาการของฉันแย่ลงเรื่อยๆ ร้องไห้บ่อยขึ้น บางครั้งก็คิดว่าความตายเป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัวสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว ฉันกังวลตั้งแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ คำพูดที่ได้รับ คำพูดที่ยิน ความกดดันที่โดนยัดใส่สมองเรื่อยๆ จากที่มักจะทำสิ่งที่ชอบเพื่อคลายความรู้สึกแย่ๆไปบ้าง แต่ตอนนี้กลับมีแค่ความรู้สึกแย่ๆให้กับมัน จากที่ฉันมักทำให้คนรอบข้างมีความสุข และมักจะหัวเราะได้อย่างสนุกสนาน แต่ตอนกลับทำได้แค่หัวเราะแห้งๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองอยากนอนหลับตลอดไป ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยในทุกเช้าๆ ตื่นมาทำไมกัน ตื่นมาเพื่ออะไร ฉันมองไปที่คนอื่นที่มีความสุข ฉันรู้สึกอิจฉาเขามากๆ โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับฉันด้วย ก่อนนอนก็มักจะคิดว่าถ้าไม่มีวันพรุ่งนี้ก็คงจะดี.. บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วจริงๆค่ะ พ่อแม่ญาติพี่น้องก็ไม่มีใครรับฟังฉันเลย เพื่อนก็ห่างหายกันไปหมดเหลือแค่ความหมางเมินเพราะฉันหมดประโยชน์สำหรับพวกเขาแล้ว ฉันมีแฟนด้วยนะคะ แต่ฉันกลับไม่กล้าที่จะเบ่าให้เขาฟังเพราะกลัวว่าเขาจะปวดหัวมากกว่าเดิม เพราะช่วงนี้เขากำลังเข้ามหาลัยค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันยังไม่เป็นโรคซึมเศร้าหรอกค่ะ สบายใจได้ เพราะอาการยังไม่ถึงขั้นนั้น อยากรู้ว่าเวลาทุกคนรู้สึกแบบนี้ ทุกคนจะทำอย่างไรดีคะ?