สวัสดีค่ะทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเราเองซึ่งเรายังไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่
ที่เราตั้งกระทู้ขึ้นมาเพราะว่าเราอยากรู้ว่า มีใครที่ “บ้าน” ไม่ได้เป็นเซฟโซนของตัวเองบ้างคะ
หลายคนมองเราเป็นคนชอบเที่ยวชอบออกจากบ้าน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องจริงหมดค่ะ
เราไม่ค่อยชอบอยู่บ้าน เราชอบออกไปข้างนอกมากกว่า ส่วนที่ที่เราออกนั้นไม่ใช่ว่า
ไปเที่ยวไปอะไรนะคะ ส่วนมากเราจะไปนั่งร้านชา คาเฟ่ สวยสาธารณะ ประมาณนี้ค่ะ
เหตุผลก็คือ ที่จริงเราชอบอยู่บ้านนะคะไม่ชอบอยากขยับไปไหนเท่าไหร่
แต่ที่บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย เรารู้สึกอยู่ที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านแล้วสบายใจกว่า
อยู่ที่บ้านแล้วเราเครียด เหนื่อย ท้อแท้ เราเลยเลือกที่จะออกไปข้างนอก
แต่อาทิตย์นึงเราจะออกแค่ประมาณ 1-2 ครั้งเท่านั้นนะคะ เพราะเราไม่อยากทะเลาะกับทางบ้าน
อาจจะยาวนิดนึงนะคะ เราอยากระบาย อยากปรึกษามานานแล้ว
พอเราโตขึ้นเรื่อยๆเรามองกลับไปแล้วสังเกตตัวเองได้ว่า เดี๋ยวนี้เราเป็นคนเครียดง่าย
และร้องไห้ง่ายมากค่ะ เราอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ แกไม่ค่อยจะพูดดีกับเราเท่าไร
แกค่อนข้างเป็นคนคิดมาก และไม่ว่าจะเรื่องอะไรแกจะไม่พูดดีๆกับเรา แล้วคำพูดที่แกใช้จะค่อนข้างแรง
คือทุกอย่างเหมือนมันต้องเป๊ะไปหมด แล้วเราอยู่กับอะไรแบบนี้มาตลอด
เรื่องการเรียนเรื่องอะไรเค้าไม่ได้กดดันเพราะเค้าไม่ได้สนใจเราเรื่องนี้ ไม่เคยถามเรื่องเกรด
ไม่เคยอะไรกับเรื่องเรียนเราเลย เราไม่เคยมีงานวันเกิดที่ทางบ้านจัดให้ยกเว้นจะมีเพื่อน
หรือแฟนเราเซอร์ไพรส์ข้างนอก เพราะที่บ้านเราจะบอกว่าสิ้นเปลือง ไร้สาระ
แล้วทุกอย่างที่เราทำเหมือนผิดไปหมด ล่าสุดคือแม่ทำโน้ตบุ๊คเราร่วง
ซึ่งเราเก็บมันไง้ในห้องบนชั้น เราอยู่หอ(เรากลับบ้านทุกเสาร์-อาทิตย์ค่ะ) เรากลัวฝุ่นมันเกาะ
เราเลยเก็บไว้บนชั้นสูง(ชั้นอื่นไม่มีประตูไว้ปิด) แล้วแม่โทรมาว่าเราว่าแล้วไปเก็บอะไรตรงนั้น
จะไปรู้มั้ย ของก็ตั้งแพง เก็บไม่รุ้เรื่อง แต่แกโมโหมากแล้วก็ว่าค่อนข้างแรงกว่านี้นะคะ
อย่างเวลาทะเลาะกันเราก็ไม่อยากกินข้าว มันจะร้องไห้ แกก็จะด่าเราว่า จองหอง ทำเป็นไม่ไม่กินข้าว
แล้วทุกอย่างดวลาทะเลาะมันก็จะพาบมาที่เรื่องเรียนหมดค่ะ
(เรากำลังเรียนอยู่ ม.5 ค่ะ เราสอบติดห้อง SEM ค่าเทอมของเราก้จะอยู่ที่ประมาร เทอมละ 5,000฿/เทอมค่ะ)
เวลามาที่เรื่องเรียนเค้าก้จะบอกว่าที่ต้องลำบากต้องทำงานหาเงินทุกวันนี้ก็เพราะเราทั้งนั้น
ถ้าไม่มีเราก็ไม่ต้องลำบากต้องมีภาระอย่างนี้
อันนี้คือเรามาเล่าคร่าวๆนะคะว่ามะเลาะอะไรกันอย่างไง
เข้าประเด็นเลยนะคะ ก็คือถ้าเราเจอแบบนี้ทุกวัน (ทุกวันจริงๆค่ะ)
เราคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยๆ อยากหลุดพ้นจากชีวิตแบบนี้ อยากให้เค้าอวยพรวันเกิด
อยากออกจากครอบครัวนี้ไป ตอนนี้ที่กำลังพิมพ์ก็คือเราก็กำลังทะเลาะกันอยู่ค่ะ
เรารู้สึกไม่อยากคุยกับใครเลย เราเครียดมาก อยากทิ้งตัวนอนเฉยๆแล้วร้องไห้อย่างเดียว
เรามีแฟนอยู่ค่ะ เป็นรุ่นพี่กำลังเรียนมหาลัย เป็นแฟนคนที่2ค่ะ ซึ่งคนแรกที่เลิก
เราบอกเลิกเพราะปัญหามาจากครอบครัว เพราะเค้าต้องเป็นห่วงต้องมารับฟังปัญหาเราเราเลยบอกเลิกไป
แล้วตอนนี้เราก็กำลังบอกเลิกกับแฟนคนล่าสุดของเราเหมือนกันค่ะ เราเครียดมากจริงๆ
เราเครียดจนจะเครียดไม่ได้แล้วเพราะเราเครียดแล้วปวดหัว คือเราสามารถแก้ปัยหานี้ หรือเรามีวิธีที่จะผ่อนคลายตัวเอง
ยังไงบ้างคะ คือจุดนี้เราเครียดจนไม่ไหวแล้วจริงๆเราไม่อยากมีครอบครัวไม่อยากมีเพื่อนไม่อยากทำอะไรไม่อยากสนุกกับอะไรเลย
ค่ะเราเครียดมากจริงๆ จุดนี้เราอยากเลิกเรียนแล้วค่ะ ไม่อยากเป็นภาระใคร
ใครที่บ้านตัวเองไม่ได้เป็น save zone บ้างคะ?
ที่เราตั้งกระทู้ขึ้นมาเพราะว่าเราอยากรู้ว่า มีใครที่ “บ้าน” ไม่ได้เป็นเซฟโซนของตัวเองบ้างคะ
หลายคนมองเราเป็นคนชอบเที่ยวชอบออกจากบ้าน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องจริงหมดค่ะ
เราไม่ค่อยชอบอยู่บ้าน เราชอบออกไปข้างนอกมากกว่า ส่วนที่ที่เราออกนั้นไม่ใช่ว่า
ไปเที่ยวไปอะไรนะคะ ส่วนมากเราจะไปนั่งร้านชา คาเฟ่ สวยสาธารณะ ประมาณนี้ค่ะ
เหตุผลก็คือ ที่จริงเราชอบอยู่บ้านนะคะไม่ชอบอยากขยับไปไหนเท่าไหร่
แต่ที่บ้านไม่ใช่เซฟโซนของเราเลย เรารู้สึกอยู่ที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านแล้วสบายใจกว่า
อยู่ที่บ้านแล้วเราเครียด เหนื่อย ท้อแท้ เราเลยเลือกที่จะออกไปข้างนอก
แต่อาทิตย์นึงเราจะออกแค่ประมาณ 1-2 ครั้งเท่านั้นนะคะ เพราะเราไม่อยากทะเลาะกับทางบ้าน
อาจจะยาวนิดนึงนะคะ เราอยากระบาย อยากปรึกษามานานแล้ว
พอเราโตขึ้นเรื่อยๆเรามองกลับไปแล้วสังเกตตัวเองได้ว่า เดี๋ยวนี้เราเป็นคนเครียดง่าย
และร้องไห้ง่ายมากค่ะ เราอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ แกไม่ค่อยจะพูดดีกับเราเท่าไร
แกค่อนข้างเป็นคนคิดมาก และไม่ว่าจะเรื่องอะไรแกจะไม่พูดดีๆกับเรา แล้วคำพูดที่แกใช้จะค่อนข้างแรง
คือทุกอย่างเหมือนมันต้องเป๊ะไปหมด แล้วเราอยู่กับอะไรแบบนี้มาตลอด
เรื่องการเรียนเรื่องอะไรเค้าไม่ได้กดดันเพราะเค้าไม่ได้สนใจเราเรื่องนี้ ไม่เคยถามเรื่องเกรด
ไม่เคยอะไรกับเรื่องเรียนเราเลย เราไม่เคยมีงานวันเกิดที่ทางบ้านจัดให้ยกเว้นจะมีเพื่อน
หรือแฟนเราเซอร์ไพรส์ข้างนอก เพราะที่บ้านเราจะบอกว่าสิ้นเปลือง ไร้สาระ
แล้วทุกอย่างที่เราทำเหมือนผิดไปหมด ล่าสุดคือแม่ทำโน้ตบุ๊คเราร่วง
ซึ่งเราเก็บมันไง้ในห้องบนชั้น เราอยู่หอ(เรากลับบ้านทุกเสาร์-อาทิตย์ค่ะ) เรากลัวฝุ่นมันเกาะ
เราเลยเก็บไว้บนชั้นสูง(ชั้นอื่นไม่มีประตูไว้ปิด) แล้วแม่โทรมาว่าเราว่าแล้วไปเก็บอะไรตรงนั้น
จะไปรู้มั้ย ของก็ตั้งแพง เก็บไม่รุ้เรื่อง แต่แกโมโหมากแล้วก็ว่าค่อนข้างแรงกว่านี้นะคะ
อย่างเวลาทะเลาะกันเราก็ไม่อยากกินข้าว มันจะร้องไห้ แกก็จะด่าเราว่า จองหอง ทำเป็นไม่ไม่กินข้าว
แล้วทุกอย่างดวลาทะเลาะมันก็จะพาบมาที่เรื่องเรียนหมดค่ะ
(เรากำลังเรียนอยู่ ม.5 ค่ะ เราสอบติดห้อง SEM ค่าเทอมของเราก้จะอยู่ที่ประมาร เทอมละ 5,000฿/เทอมค่ะ)
เวลามาที่เรื่องเรียนเค้าก้จะบอกว่าที่ต้องลำบากต้องทำงานหาเงินทุกวันนี้ก็เพราะเราทั้งนั้น
ถ้าไม่มีเราก็ไม่ต้องลำบากต้องมีภาระอย่างนี้
อันนี้คือเรามาเล่าคร่าวๆนะคะว่ามะเลาะอะไรกันอย่างไง
เข้าประเด็นเลยนะคะ ก็คือถ้าเราเจอแบบนี้ทุกวัน (ทุกวันจริงๆค่ะ)
เราคิดอยากฆ่าตัวตายบ่อยๆ อยากหลุดพ้นจากชีวิตแบบนี้ อยากให้เค้าอวยพรวันเกิด
อยากออกจากครอบครัวนี้ไป ตอนนี้ที่กำลังพิมพ์ก็คือเราก็กำลังทะเลาะกันอยู่ค่ะ
เรารู้สึกไม่อยากคุยกับใครเลย เราเครียดมาก อยากทิ้งตัวนอนเฉยๆแล้วร้องไห้อย่างเดียว
เรามีแฟนอยู่ค่ะ เป็นรุ่นพี่กำลังเรียนมหาลัย เป็นแฟนคนที่2ค่ะ ซึ่งคนแรกที่เลิก
เราบอกเลิกเพราะปัญหามาจากครอบครัว เพราะเค้าต้องเป็นห่วงต้องมารับฟังปัญหาเราเราเลยบอกเลิกไป
แล้วตอนนี้เราก็กำลังบอกเลิกกับแฟนคนล่าสุดของเราเหมือนกันค่ะ เราเครียดมากจริงๆ
เราเครียดจนจะเครียดไม่ได้แล้วเพราะเราเครียดแล้วปวดหัว คือเราสามารถแก้ปัยหานี้ หรือเรามีวิธีที่จะผ่อนคลายตัวเอง
ยังไงบ้างคะ คือจุดนี้เราเครียดจนไม่ไหวแล้วจริงๆเราไม่อยากมีครอบครัวไม่อยากมีเพื่อนไม่อยากทำอะไรไม่อยากสนุกกับอะไรเลย
ค่ะเราเครียดมากจริงๆ จุดนี้เราอยากเลิกเรียนแล้วค่ะ ไม่อยากเป็นภาระใคร