คือเรื่องมันเป็นแบบนั้นนะคะ เรามากรุงเทพช่วงปิดเทอม พ่อกับแม่เราอยู่ที่นี่ เราอยู่ที่ต่างจังหวัดกับคุณตา คุณลุง คุณป้า ซึ่งทุกปิดเทอมแม่เราจะไปรับเรามากรุงเทพทุกปี แต่ปีนี้เป็นปีที่เราอยู่นานมากๆ เราเลยผูกพันธ์กับหมาที่พ่อกับแม่เลี้ยงไว้ หมาตัวนี้ พ่อกับแม่เอามาอยู่ด้วยประมาณ2-3ปี แต่ปีก่อนๆหน้านี้ที่เรามา เราก็ปกติมากๆพอใกล้จะกลับบ้าน
มีร้องไห้นิดๆหน่อยๆ เพราะคิดถึงหมา แต่พอมาปีนี้ เรากลับร้องไห้หนักมากๆจนเครียด เพราะพ่อกับแม่เราต้องไปทำงาน เลยต้องปล่อยให้หมาเล่นอยู่ในห้องคนเดียว แต่โดยปกติแล้วหมาตัวนี้มักจะชอบนอนซะส่วนใหญ่ พอเราคิดไปคิดมา หมามันคงไม่เหงาหรอก เพราะมันนอนทั้งวันเลยย นั่นแหละค่ะเราก็เลยมาคิดอีกเรื่องนีงว่าถ้าเรากลับต่างจังหวัดไป เราต้องคิดถึงมันมากแน่ๆ รู้สึกไม่ชินเลยค่ะ เพราะปกติต้องอยู่กับหมาตัวนี้ตลอดแทบทั้งวันเลย เราเลยปล่อยโฮออกมา ตอนนี้เรารู้สึกกลัวการที่จะต้องกลับต่างจังหวัดตลอดเลยค่ะ เพราะที่นู้นไม่ได้มีเซฟโซนและปลอดภัยเหมือนที่นี่ เวลาเราเศร้าเรายังมีหมาตัวนี้ที่คอยอยู่ด้วยเรา พอกลับไปที่นู่นเราเคว้งมากเลยค่ะ เราอยากจะถามว่าทำยังไงถึงจะไม่ให้ร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้อีกคะ เราโตขึ้นทุกปี แต่เหมือนยิ่งโตขึ้น เราก็เซ้นซิทีพเรื่องพวกนี้มากๆเลยค่ะ