ผมอยากให้พี่ๆช่วยให้คำแนะนำหน่อยครับ รบกวนสละเวลามาให้คำปรึกษาผมด้วยนะครับ TT
ผมรักฟุตบอลมากผมเล่นฟุตบอลตั้งแต่อายุ 8 ขวบ เป็นนักกีฬาโรงเรียนตั้งแต่นั้นจนจบป6 แต่มันสิ้นสุดแค่นั้น ม.1ผมย้ายจากกทม. มาปทุมธานี ผมดันสอบได้ห้องเรียนวิท-คณิต ผมไม่ได้ชอบมันเลย การเรียนผมแย่ลงเรื่อยๆ แต่ผมพยายามประคองตัวเองให้เอาตัวรอด ผมถูกตัดขาดจากฟุตบอล อยากจะขอไปคัดตัวตามที่ต่างๆก็ไม่เคยได้ไปเพราะท่านไม่เข้าใจ จนจบมปลาย ผมไม่ได้โควต้าด้วยซ้ำ ผมสอบเข้ามาเรียนที่เดิมแต่ดันได้ห้องวิท-คณิตอีกผมบอกท่านว่าผมขอย้าย ท่านก็ได้แต่บอกว่าให้ทนเรียน ผมก้ยอมทนเรียนจนจบม.6 ระหว่างนั้นก็ได้แต่เฝ้ามอง คนที่เขาเป็นนักกีฬาคนที่พ่อแม่สนับสนุนให้ทำในสิ่งที่รักแล้วเขาประสบความสำเร็จ
ตอนนี้ผมอายุ 18 ผมแทบตัดใจจากความฝันทิ้งแทบไม่เหลือโอกาส เพราะส่วนใหญ่ เขาฝึกกันจริงจังมาตั้งแต่ เด็กตลอดมาจนโต สำหรับผมคงกลับไปเริ่มใหม่ก็กลัวว่าจะสายเกินไป ผมทำได้แค่ตอนเย็นออกไปเล่นฟุตซอลกับเพื่อนๆทุกๆวัน กลับบ้าน2-3ทุ่ม ท่านก็ยังบ่นผมทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด
-
เรื่องเกิดคือ วันนี้ผมไปรับใบเกรดของม.6เทอม2 ผลการเรียนผมได้ 2.44 ผมโดนแม่ว่าหนักมากตั้งแต่เล็กผมไม่เคยเถียงท่านแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะดุด่าว่าอะไรผม ผมทำเพียงแค่พูดครับ เข้าใจครับ ถึงแม้ผมอยากจะพูดสิ่งที่ใจผมต้องการแค่ไหน ผมก็จะตอบแค่ครับ
.
แม่ผมเขาบอกว่าไม่ภูมิใจกับตัวผมเลย ที่ได้เกรดเท่านี้ ผมก็ตอบแม่ไปว่า ครับ แต่ในใจของผม อยากจะตะโกนออกไปว่า ผมภูมิใจมากผมเรียนในสิ่งที่ผมไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ (ผมเรียนสายวิทคณิตนะครับ) ทำได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
.
แม่ผมบอกให้ผมตั้งเป้าหมายชีวิตได้แล้ว เขาถามผมเข้าใจไหม ผมก็ตอบเพียงแค่ว่า เข้าใจครับ
แต่ในใจของผมอยากจะบอกว่า แม่เป็นคนพรากความฝันของผม สิ่งที่ผมรักและมีความสุขที่สุดไป
.
ทำไมผมถึงทำได้แค่พูดครับกับเข้าใจครับทั้งๆที่ใจผมอยากจะพูดความในใจสุดๆ
ท้ายสุด ผมอยากคิดจะถามท่านว่าท่านรู้ไหมว่าพระเจ้ามอบพรสวรรค์อะไรให้กับผม เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่ผมรักคืออะไร ผมควรจะถามท่านยังไงดีครับ
ขอขอบคุณพี่ๆที่สละเวลาอ่านกันจนมาถึงตรงนี้
สำหรับคนที่มีความฝันและยังทำได้ก็สู้ๆนะครับ
อยากขอคำแนะนำหน่อยครับ ปัญหาจากการเรียนสิ่งที่ไม่ได้ชอบ
ผมรักฟุตบอลมากผมเล่นฟุตบอลตั้งแต่อายุ 8 ขวบ เป็นนักกีฬาโรงเรียนตั้งแต่นั้นจนจบป6 แต่มันสิ้นสุดแค่นั้น ม.1ผมย้ายจากกทม. มาปทุมธานี ผมดันสอบได้ห้องเรียนวิท-คณิต ผมไม่ได้ชอบมันเลย การเรียนผมแย่ลงเรื่อยๆ แต่ผมพยายามประคองตัวเองให้เอาตัวรอด ผมถูกตัดขาดจากฟุตบอล อยากจะขอไปคัดตัวตามที่ต่างๆก็ไม่เคยได้ไปเพราะท่านไม่เข้าใจ จนจบมปลาย ผมไม่ได้โควต้าด้วยซ้ำ ผมสอบเข้ามาเรียนที่เดิมแต่ดันได้ห้องวิท-คณิตอีกผมบอกท่านว่าผมขอย้าย ท่านก็ได้แต่บอกว่าให้ทนเรียน ผมก้ยอมทนเรียนจนจบม.6 ระหว่างนั้นก็ได้แต่เฝ้ามอง คนที่เขาเป็นนักกีฬาคนที่พ่อแม่สนับสนุนให้ทำในสิ่งที่รักแล้วเขาประสบความสำเร็จ
ตอนนี้ผมอายุ 18 ผมแทบตัดใจจากความฝันทิ้งแทบไม่เหลือโอกาส เพราะส่วนใหญ่ เขาฝึกกันจริงจังมาตั้งแต่ เด็กตลอดมาจนโต สำหรับผมคงกลับไปเริ่มใหม่ก็กลัวว่าจะสายเกินไป ผมทำได้แค่ตอนเย็นออกไปเล่นฟุตซอลกับเพื่อนๆทุกๆวัน กลับบ้าน2-3ทุ่ม ท่านก็ยังบ่นผมทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด
-
เรื่องเกิดคือ วันนี้ผมไปรับใบเกรดของม.6เทอม2 ผลการเรียนผมได้ 2.44 ผมโดนแม่ว่าหนักมากตั้งแต่เล็กผมไม่เคยเถียงท่านแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะดุด่าว่าอะไรผม ผมทำเพียงแค่พูดครับ เข้าใจครับ ถึงแม้ผมอยากจะพูดสิ่งที่ใจผมต้องการแค่ไหน ผมก็จะตอบแค่ครับ
.
แม่ผมเขาบอกว่าไม่ภูมิใจกับตัวผมเลย ที่ได้เกรดเท่านี้ ผมก็ตอบแม่ไปว่า ครับ แต่ในใจของผม อยากจะตะโกนออกไปว่า ผมภูมิใจมากผมเรียนในสิ่งที่ผมไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ (ผมเรียนสายวิทคณิตนะครับ) ทำได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
.
แม่ผมบอกให้ผมตั้งเป้าหมายชีวิตได้แล้ว เขาถามผมเข้าใจไหม ผมก็ตอบเพียงแค่ว่า เข้าใจครับ
แต่ในใจของผมอยากจะบอกว่า แม่เป็นคนพรากความฝันของผม สิ่งที่ผมรักและมีความสุขที่สุดไป
.
ทำไมผมถึงทำได้แค่พูดครับกับเข้าใจครับทั้งๆที่ใจผมอยากจะพูดความในใจสุดๆ
ท้ายสุด ผมอยากคิดจะถามท่านว่าท่านรู้ไหมว่าพระเจ้ามอบพรสวรรค์อะไรให้กับผม เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่ผมรักคืออะไร ผมควรจะถามท่านยังไงดีครับ
ขอขอบคุณพี่ๆที่สละเวลาอ่านกันจนมาถึงตรงนี้
สำหรับคนที่มีความฝันและยังทำได้ก็สู้ๆนะครับ