หลงตัวเองเกิดจากอะไร?
หลงตัวเองว่า "ดี" เกิดจากอหังการ คิดว่าตัวเองเก่ง
ทีนี้เราคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองดี แล้วเราควรไปดูที่เหตุที่ว่านั้นจริงไหม? ที่ว่าเราเก่ง ที่ว่าเราดี เราพูดเองหรือว่าคนอื่นพูด หรือว่ามีบุคคลที่เป็นครูบาอาจารย์ยืนยันให้ มีไหม? ถ้าไม่มีก็จงผ่านไป
เอาสิ่งที่เราประพฤติแล้วไปตรวจสอบ ว่ามันดีจริงไหม? ทำได้จริงไหม? นี่เป็นข้อพิสูจน์หาเหตุว่าสิ่งนั้นจริงไหม? ถ้าไม่จริงก็อย่าโมเมล่ะ เพราะว่าเวลานี้ไม่ผ่านการพิสูจน์ แต่ชอบไปโมเมว่าใช่ โมเมว่าเป็น โมเมว่าได้ นี่แหละกลายเป็นอุปโลกน์ และสำคัญตนผิด
๑. หาเหตุก่อน
๒. ต้องไปดูว่าเหตุนั้นจริงไหม?
๓. ในเมื่อจริงก็อย่าไปทู่ซี้ ก็ต้องรีบแก้ไข
๔. ถึงแม้จริง จริงแค่ไหน เช่น บางครั้งจริง ๑๐% เปอร์เซ็นต์ แต่เราไปอุปโลกน์เติม ใส่ไข่ ๖๐-๗๐%
๕. พอรู้ว่าจริงแล้ว เราต้องมาตรวจสอบว่า ที่เราเอาไปทำ ทำครบไหม? ทำจริงไหม? ทำขาดหรือทำเกิน
๖. ตั้งวินัย กติกา ให้กับตนเอง ไม่ใช่เอาแต่ใจ เดี๋ยวก็บอกว่าหลง เดี๋ยวก็บอกว่าดี พอยากหน่อยก็บอกว่าไม่ดีแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่มีกติกา ไม่มีข้อมานะอุตส่าหะพากเพียร บางคนทำดีไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็บอกว่าไม่เอาแล้ว เพราะว่าดียังไม่ถึงดี
๗. มีการตรวจสอบ ๗ ข้อในการตรวจสอบการปฏิบัติ
๑. ทำหรือยัง
๒. ทำเท่าไหร่
๓. ทำครบไหม
๔. ผลของการได้ทำ
๕. สรุปเหตุและผลที่ได้ทำ
๖. นำไปปฏิบัติ สิ่งดีเพิ่มเติม สิ่งไม่ดีแก้ไข
๗. ปฏิบัติต่อเนื่อง สม่ำเสมอ
ในการตรวจสอบเปรียบเสมือน
๑. เราจะต้มน้ำให้เดือด แต่ใส่ถ่าน ๒ ก้อน แล้วหม้อใหญ่มาก แล้วจะให้น้ำเดือดได้ยังไง
๒. เราไม่ตรวจสอบเลยว่า ถ่านนั้นมันเปียกน้ำหรือเปล่า ถ้าถ่านเปียกน้ำก็ไม่ติดไฟ
ฉะนั้น ต้องตรวจสอบ
๘. สรุปทำต่อไป ต่อเนื่องสม่ำเสมอ
เราผิดรู้จักการแก้ ทำให้เราเกิดปัญญาญาณ ทำให้เราสามารถมองเห็น ทำไมถึงมองเห็นได้ ก็เพราะว่าเราผ่านมาแล้ว
^_^ ..._/\_... ^_^
ขอความเคารพ หากผู้รู้มีสิ่งชี้แนะ น้อมรับฟังเสมอ และขอความกรุณาแย้ง ชี้แจง ชี้แนะ แม้แต่ต้องการให้เพิ่มเติมสิ่งใด ก็ขอได้บอกกล่าวมา อ.พรหมสิทธิ์ ทิพย์ธาดาวงศ์ เอื้อ-เกื้อ-กัน เป็นกัลยาณมิตรทุกขณะจิต
หลงตัวเองเกิดจากอะไร?
หลงตัวเองว่า "ดี" เกิดจากอหังการ คิดว่าตัวเองเก่ง
ทีนี้เราคิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองดี แล้วเราควรไปดูที่เหตุที่ว่านั้นจริงไหม? ที่ว่าเราเก่ง ที่ว่าเราดี เราพูดเองหรือว่าคนอื่นพูด หรือว่ามีบุคคลที่เป็นครูบาอาจารย์ยืนยันให้ มีไหม? ถ้าไม่มีก็จงผ่านไป
เอาสิ่งที่เราประพฤติแล้วไปตรวจสอบ ว่ามันดีจริงไหม? ทำได้จริงไหม? นี่เป็นข้อพิสูจน์หาเหตุว่าสิ่งนั้นจริงไหม? ถ้าไม่จริงก็อย่าโมเมล่ะ เพราะว่าเวลานี้ไม่ผ่านการพิสูจน์ แต่ชอบไปโมเมว่าใช่ โมเมว่าเป็น โมเมว่าได้ นี่แหละกลายเป็นอุปโลกน์ และสำคัญตนผิด
๑. หาเหตุก่อน
๒. ต้องไปดูว่าเหตุนั้นจริงไหม?
๓. ในเมื่อจริงก็อย่าไปทู่ซี้ ก็ต้องรีบแก้ไข
๔. ถึงแม้จริง จริงแค่ไหน เช่น บางครั้งจริง ๑๐% เปอร์เซ็นต์ แต่เราไปอุปโลกน์เติม ใส่ไข่ ๖๐-๗๐%
๕. พอรู้ว่าจริงแล้ว เราต้องมาตรวจสอบว่า ที่เราเอาไปทำ ทำครบไหม? ทำจริงไหม? ทำขาดหรือทำเกิน
๖. ตั้งวินัย กติกา ให้กับตนเอง ไม่ใช่เอาแต่ใจ เดี๋ยวก็บอกว่าหลง เดี๋ยวก็บอกว่าดี พอยากหน่อยก็บอกว่าไม่ดีแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่มีกติกา ไม่มีข้อมานะอุตส่าหะพากเพียร บางคนทำดีไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็บอกว่าไม่เอาแล้ว เพราะว่าดียังไม่ถึงดี
๗. มีการตรวจสอบ ๗ ข้อในการตรวจสอบการปฏิบัติ
๑. ทำหรือยัง
๒. ทำเท่าไหร่
๓. ทำครบไหม
๔. ผลของการได้ทำ
๕. สรุปเหตุและผลที่ได้ทำ
๖. นำไปปฏิบัติ สิ่งดีเพิ่มเติม สิ่งไม่ดีแก้ไข
๗. ปฏิบัติต่อเนื่อง สม่ำเสมอ
ในการตรวจสอบเปรียบเสมือน
๑. เราจะต้มน้ำให้เดือด แต่ใส่ถ่าน ๒ ก้อน แล้วหม้อใหญ่มาก แล้วจะให้น้ำเดือดได้ยังไง
๒. เราไม่ตรวจสอบเลยว่า ถ่านนั้นมันเปียกน้ำหรือเปล่า ถ้าถ่านเปียกน้ำก็ไม่ติดไฟ
ฉะนั้น ต้องตรวจสอบ
๘. สรุปทำต่อไป ต่อเนื่องสม่ำเสมอ
เราผิดรู้จักการแก้ ทำให้เราเกิดปัญญาญาณ ทำให้เราสามารถมองเห็น ทำไมถึงมองเห็นได้ ก็เพราะว่าเราผ่านมาแล้ว
^_^ ..._/\_... ^_^
ขอความเคารพ หากผู้รู้มีสิ่งชี้แนะ น้อมรับฟังเสมอ และขอความกรุณาแย้ง ชี้แจง ชี้แนะ แม้แต่ต้องการให้เพิ่มเติมสิ่งใด ก็ขอได้บอกกล่าวมา อ.พรหมสิทธิ์ ทิพย์ธาดาวงศ์ เอื้อ-เกื้อ-กัน เป็นกัลยาณมิตรทุกขณะจิต