สีสันของโลกค่อยๆจางหายไป หัวใจค่อยๆทำงานช้าลง เหมือนลมเย็นๆพัดมาที่ต้นไม้ กิ่งไม้ก็ค่อยๆพลิ้วไหวไปตามแรงลม ทุกอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาว ความคิด จิตใจ มีแต่ความว่างเปล่า เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ทุกอย่างเหมือนค่อยๆถูกดูดให้ถอยหลังกลับไป โลกกลับมาเป็นโลกใบเดิม แต่ที่นี่คือพื้นที่ส่วนไหนของโลก “นี่ผมอยู่ที่ไหน มันเกิดอะไรขึ้นกับผม?”
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผู้คนไปไหนหมด” ผมเริ่มสังเกตพื้นที่รอบตัวที่ไม่คุ้นเคย ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเลยในสถานที่แห่งนี้ รอบตัวผมถูกปกคลุมด้วยเยื่อหรือวัสดุอะไรสักอย่างที่ผมไม่เคยเห็น ภายในที่แห่งนี้มีแต่น้ำเหมือนในหนังวิทยาศาสตร์ที่กำลังทดลองอะไรสักอย่างกับสิ่งมีชีวิต ผมเคยดูหนังแนวนี้มาหลายเรื่อง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ผมเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเอง บริเวณส่วนท้องของผมมีสายอะไรสักอย่าง ที่กำลังลำเลียงของเหลวจากภายนอกเข้ามาสู่ร่างกายของผม “ขยับสิ ทาไมเราถึงขยับไม่ได้” ผมพยายามจะเอื้อมมือไปสัมผัสสิ่งแปลกปลอมบริเวณท้องของผม แต่ร่างกายกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ ผมขยับไม่ได้ ร่างกายตอนนี้กำลังอ่อนแอ ผมต้องการพักผ่อน
“ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!!” ผมพยายามจะเปล่งเสียงออกมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ร่างกายของผมตอนนี้พร้อมใจกันต่อต้านคำสั่งจากสมอง ที่ผมทาได้ตอนนี้ก็แค่คิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น และมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร
“วันนี้เป็นวันเกิดของลูก คุณควรจะอยู่ที่บ้าน” เสียงของภรรยาของผมดังเข้ามาในความคิดเสมือนเธอมากระซิบอยู่ข้างหู เพียงเสี้ยววินาทีนั้น ความทรงจำทั้งหมดของผมก็กลับมา ตอนนั้นผมกำลังขับรถกลับบ้าน สติของผมเลือนรางจากฤทธิ์สุรา ผมหันมองที่นั่งข้างคนขับ พบตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวน้อย ของขวัญสำหรับลูกสาวของผมที่เธออายุได้เจ็ดขวบ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมามองทางข้างหน้า ก็เห็นแสงสว่างจ้าสองดวง ผมไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมยังมีลูกและภรรยาที่รอคอยผมกลับไปที่บ้าน แต่ตอนนี้ผมกำลังติดอยู่ที่นี่ ติดอยู่กับการทดลอง!!!
“นั่นเสียงอะไร?” หูของผมเริ่มได้ยินเสียงจากภายนอก ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้หูแว่วไปเอง ในช่วงหลังมานี้ผมได้ยินเสียงจากภายนอกมากขึ้น มันเป็นเสียงของสิ่งมีชีวิตมากกว่าหนึ่งตัว และยังมีเสียงทำนองเพลงโมสาร์ท ?
ผมจะไม่นอนรอความตายอยู่ที่นี่ ผมจะกลับไปที่บ้าน “ลูกรอพ่อหน่อยนะ” ผมหวังว่าวันนี้ยังเป็นวันเกิดของเธออยู่ ตอนนี้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้นแล้ว ผมเริ่มเอามือสัมผัสไปที่ผนังที่ห่อหุ้มร่างกาย ทันทีที่สัมผัสผมรู้ได้เลยว่ามันมีความยืดหยุ่นอย่างมาก ผมออกแรงถีบไปที่พื้น ผมรู้แล้วว่าจะออกจากสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร เพราะบริเวณพื้นมีความบอบบางมากที่สุด ผมจึงเริ่มพลิกตัวและออกแรงกระแทกอีกครั้ง ผนังค่อยๆฉีกขาด เสียงจากภายนอกดังขึ้นเรื่อยๆ แสงสว่างค่อยๆเล็ดลอดเข้ามา ผมค่อยๆคลานไปหาแสงนั้น ตอนนี้ผมเริ่มสัมผัสได้ถึงความอิสระ และลูกน้อยพร้อมกับภรรยาที่กำลังรอคอยผมกลับไปที่บ้าน
แสงสว่างจ้าเข้ามากระทบกับนัยน์ตา สติพร้อมกับสัมผัสทั้งห้าก็ค่อยๆเลือนหายไป มือปริศนาอุ้มตัวผมขึ้นมา ด้วยความตกใจผมจึงร้องลั่น และเสียงปริศนาก็ดังขึ้น “ยินดีด้วยค่ะคุณแม่”
ห้องทดลอง เรื่องสั้น 25 บรรทัด
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผู้คนไปไหนหมด” ผมเริ่มสังเกตพื้นที่รอบตัวที่ไม่คุ้นเคย ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเลยในสถานที่แห่งนี้ รอบตัวผมถูกปกคลุมด้วยเยื่อหรือวัสดุอะไรสักอย่างที่ผมไม่เคยเห็น ภายในที่แห่งนี้มีแต่น้ำเหมือนในหนังวิทยาศาสตร์ที่กำลังทดลองอะไรสักอย่างกับสิ่งมีชีวิต ผมเคยดูหนังแนวนี้มาหลายเรื่อง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
ผมเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเอง บริเวณส่วนท้องของผมมีสายอะไรสักอย่าง ที่กำลังลำเลียงของเหลวจากภายนอกเข้ามาสู่ร่างกายของผม “ขยับสิ ทาไมเราถึงขยับไม่ได้” ผมพยายามจะเอื้อมมือไปสัมผัสสิ่งแปลกปลอมบริเวณท้องของผม แต่ร่างกายกลับไม่มีการตอบสนองใดๆ ผมขยับไม่ได้ ร่างกายตอนนี้กำลังอ่อนแอ ผมต้องการพักผ่อน
“ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!!” ผมพยายามจะเปล่งเสียงออกมา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ร่างกายของผมตอนนี้พร้อมใจกันต่อต้านคำสั่งจากสมอง ที่ผมทาได้ตอนนี้ก็แค่คิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น และมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร
“วันนี้เป็นวันเกิดของลูก คุณควรจะอยู่ที่บ้าน” เสียงของภรรยาของผมดังเข้ามาในความคิดเสมือนเธอมากระซิบอยู่ข้างหู เพียงเสี้ยววินาทีนั้น ความทรงจำทั้งหมดของผมก็กลับมา ตอนนั้นผมกำลังขับรถกลับบ้าน สติของผมเลือนรางจากฤทธิ์สุรา ผมหันมองที่นั่งข้างคนขับ พบตุ๊กตาเจ้าหญิงตัวน้อย ของขวัญสำหรับลูกสาวของผมที่เธออายุได้เจ็ดขวบ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมามองทางข้างหน้า ก็เห็นแสงสว่างจ้าสองดวง ผมไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมยังมีลูกและภรรยาที่รอคอยผมกลับไปที่บ้าน แต่ตอนนี้ผมกำลังติดอยู่ที่นี่ ติดอยู่กับการทดลอง!!!
“นั่นเสียงอะไร?” หูของผมเริ่มได้ยินเสียงจากภายนอก ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้หูแว่วไปเอง ในช่วงหลังมานี้ผมได้ยินเสียงจากภายนอกมากขึ้น มันเป็นเสียงของสิ่งมีชีวิตมากกว่าหนึ่งตัว และยังมีเสียงทำนองเพลงโมสาร์ท ?
ผมจะไม่นอนรอความตายอยู่ที่นี่ ผมจะกลับไปที่บ้าน “ลูกรอพ่อหน่อยนะ” ผมหวังว่าวันนี้ยังเป็นวันเกิดของเธออยู่ ตอนนี้ร่างกายผมแข็งแรงขึ้นแล้ว ผมเริ่มเอามือสัมผัสไปที่ผนังที่ห่อหุ้มร่างกาย ทันทีที่สัมผัสผมรู้ได้เลยว่ามันมีความยืดหยุ่นอย่างมาก ผมออกแรงถีบไปที่พื้น ผมรู้แล้วว่าจะออกจากสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร เพราะบริเวณพื้นมีความบอบบางมากที่สุด ผมจึงเริ่มพลิกตัวและออกแรงกระแทกอีกครั้ง ผนังค่อยๆฉีกขาด เสียงจากภายนอกดังขึ้นเรื่อยๆ แสงสว่างค่อยๆเล็ดลอดเข้ามา ผมค่อยๆคลานไปหาแสงนั้น ตอนนี้ผมเริ่มสัมผัสได้ถึงความอิสระ และลูกน้อยพร้อมกับภรรยาที่กำลังรอคอยผมกลับไปที่บ้าน
แสงสว่างจ้าเข้ามากระทบกับนัยน์ตา สติพร้อมกับสัมผัสทั้งห้าก็ค่อยๆเลือนหายไป มือปริศนาอุ้มตัวผมขึ้นมา ด้วยความตกใจผมจึงร้องลั่น และเสียงปริศนาก็ดังขึ้น “ยินดีด้วยค่ะคุณแม่”