เราไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรืออาจจะเป็นอยู่จริงๆ เราขออธิบายอาการชวนอึดอัดใจให้ฟังก่อน คืองี้เราสังเกตตัวเองมาสักพักแล้วว่าเป็นคนที่มีความคิดและการกระทำที่ค่อนข้างแปลก บางครั้งก็ไม่รู้สาเหตุที่ตัวเองทำ เช่นการนั่งอยู่ป้ายรถเมย์คั้งแต่บ่ายถึงสองทุ่ม นั่งอยู่แบบนั้นมองรถที่ขับผ่านไป ยิ่งถ้าไปนั่งในสวนสาธารณะอาจอยู่ได้นานกว่านั้น เวลาจะพูดอะไรออกไปสักอย่างเรามักจะคิดคำนวนความรู้สึกของคนที่เราพูดด้วย ว่าถ้าพูดประโยคนี้ ออกไปจะได้รับคำตอบแบบไหนกลับมา และอันนี้ที่เราคิดว่าแปลกเหมือนเป็นนิสัยเสียอย่างหนึ่ง คือเรามักจะพูดอะไรบางอย่าง(ที่ผ่านการคิดมาแล้ว)ที่มันจะทำให้คนฟังรู้สึกแย่หรือรู้สึกผิด ในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ตัวอย่างเช่น มีเพื่อนคนหนึ่งไปซื้อของกิน แล้วลืมในส่วนของเรา ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจไม่รู้ จำได้ว่าเราตอบกลับไปว่า 'ช่างเถอะขอบคุณที่ลืมกู' มันเป็นประโยคประชดสำหรับคนฟัง และทำให้รู้สึกผิดไปในเวลาเดียวกัน เคยมีเพื่อนลืมทุกถุงยางตอนมีอะไรกับแฟนไว้ในห้อง เราเลยพูดว่า 'กูไม่เก็บให้นะขยะแขยง' แล้วเพื่อนคนนั้นก็รู้สึกผิดมองหน้าเราไม่ติดไปหลายวัน คือเราแค่สงสัยว่าไอ้พฤติกรรมที่เราเป็นมันประหลาด หรือไม่ดี แย่ หรืออะไรไหม มีคนบอกให้เราไปหาหมอบ้าง บางที่ความคิดในหัวก็ตีกันเอง เวลาเครียดมากๆก็จะอ้วกบ้าง ร้องไห้บ้าง บางคนบอกว่าเราเหมือนฟองน้ำ เวลาใครมีอะไรมาปรึกษาเราจะดูดซับความรู้สึกอีกฝ่ายมา เศร้าทั้งที่ไม่มีเหตุผล น้ำตาไหลทั้งที่ฟังเรื่องตลก นิ่งเงียบจนน่ากลัวในบางครั้ง อารมณ์เปลี่ยนบ่อยยิ่งกว่ากระดาษทิชชู
เราเคยไปหาหมอสามครั้ง หมอให้เล่าเรื่องที่อยากเล่า เราก็เล่าเรื่องการว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรของปลาวาฬทั้งสามครั้ง....
ขอโทษถ้าเราแท็กผิด
อยากทราบอาการที่เราเป็นควรพบแพทย์ไหมคะ(?)
เราเคยไปหาหมอสามครั้ง หมอให้เล่าเรื่องที่อยากเล่า เราก็เล่าเรื่องการว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรของปลาวาฬทั้งสามครั้ง....
ขอโทษถ้าเราแท็กผิด