**** เราอาจจะพิมพ์ผิดและเรียบเรียงประโยคผิดไปบ้าง แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่พยายามได้ดีที่สุด ณ ขณะนี้***
ตอนนี้เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
เราไปหาหมอและกำลังกินรักษาตัวเองอยู่
เราได้เข้าไปอยู่ในโลกของคนที่ป่วยเหมือนๆกันกับเรา
โลกคนที่ปกติดี....จะไม่เข้าใจโรคนี้เลย
เพราะโรคนี้จะไม่แสดงออกทางกายให้เห็น
แต่ข้างในมันแย่กว่าความเจ็บป่วยที่เราเคยเป็น
จริงๆเราไม่ควรนิยามว่าโรคนี้ว่า....โรคซึมเศร้า
เพราะจริงๆแล้วเราไม่ได้ซึม เราไม่ได้มีเรื่องเศร้าอะไรเลย
แต่แท้จริงแล้วโรคนี้เกิดสารเคมีในสมองที่ทำงานไม่สมดุล
ทำให้ร่างกายเกิดอาการเบื่อหน่าย เบื่อมากๆๆ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากใช้ชีวิต
ไม่อยากทำงาน ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากพูดคุยกับใคร
อารมณ์เหล่านี้มันจะไปคล้ายกับคนที่ตกอยุ่ในอาการซึมเศร้า
เขาจึงเรียกโรคนี้ว่าโรคซึมเศร้า
เราป่วย.....เราไม่ได้เศร้า ความป่วยทำให้เราไม่อยากทำอะไรจริงๆ
เรารู้ถึงอารมเศร้าเป็นอย่างไร เราเคยเศร้าเพราะเลิกกับแฟน
เราหาอะไรทำไม่ให้คิด อยู่กับเพื่อน
หลังจากนั้นอารมณ์เศร้าก็จะค่อยๆลดลงและหายไป
อารมณ์เศร้าแบบนี้หาอะไรทำมันจะหายได้
เราจะรู้เราเศร้ามาจากเรื่องอะไร และเรารู้ว่าเราจะคลายเศร้าได้อย่างไร
แต่ความป่วยของเรา ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เราต้องป่วย
เราจะหาสาเหตุไม่เจอ
เราป่วยเพราะสมองเราป่วย เป็นความผิดปกติจากสารเคมีในสมองเรา
เกิดจากความไม่สมดุลของสารเคมี
สามารถกินยาเพื่อปรับสารเคมีได้
คำว่าโรคซึมเศร้าเป็นอะไรที่อ่อนไหวต่อคนใกล้ตัว
ต่อครอบครัว และจะตามมาด้วยประโยคคำถามว่า
คิดไปเองรึเปล่า ?
มีเรื่องอะไรเศร้าแล้วไม่บอก ?
เครียดอะไร ?
คำถามเหล่านี้ไม่ได้ทำให้คนป่วยแบบเราๆรู้สึกดีขึ้น
มันเป็นสิ่งที่ยิ่งกดดัน โดยเฉพาะการบอกว่า".....เราคิดไปเอง....."
เราอยากจะตะโกนดังๆว่าเรา ไม่ได้คิดไปเอง แต่ใจของเรา อารมณ์ของเรา ที่มันเป็นแบบนั้นเอง
เราแค่อยากบอกคนใกล้ตัวว่า อย่าพยายามทำให้
เรารู้สึกดีขึ้นโดยการให้เราไปเข้าวัดทำบุญ
ให้เราไปหาอะไรที่เราทำแล้วสบายใจสิ
เราอยากจะบอกว่าเราลองทำแล้วมันไม่หาย
แล้วพอมันไม่หายก็จะยิ่งโกรธและไม่เข้าใจตัวเอง
มากขึ้นไปอีก....
สิ่งที่เราขออยากบอกให้คุณรู้
1.เข้าใจในความป่วยเรา บางครั้งเราไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้ เช่น การทำงาน
2.พาเราไปหาหมอ และเลิกคิดว่าเราบ้า เราโรคจิต รวมถึงว่าเราคิดไปเอง
3.อย่าบังคับให้เราทำอะไร ที่คุณสบายใจ
4.ขอให้เข้าใจว่าอาการของเรารักษาได้ด้วยการกินยา
5.อย่ากดดันให้เราหายป่วยไวๆ อย่าถามว่าเมื่อไหร่ที่เราจะหาย เพราะการรักษาต้องใช้เวลานาน
6.อันนี้สำคัญที่สุด แค่ให้กำลังใจ แค่กอดเรา แล้วบอกเราว่า
"ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้น แล้วเธอจะกลับมาเป็นคนเดิมในไม่ช้า"
จาก...ผู้ป่วยซึมเศร้า ถึง...ผู้ปกติชน
ตอนนี้เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
เราไปหาหมอและกำลังกินรักษาตัวเองอยู่
เราได้เข้าไปอยู่ในโลกของคนที่ป่วยเหมือนๆกันกับเรา
โลกคนที่ปกติดี....จะไม่เข้าใจโรคนี้เลย
เพราะโรคนี้จะไม่แสดงออกทางกายให้เห็น
แต่ข้างในมันแย่กว่าความเจ็บป่วยที่เราเคยเป็น
จริงๆเราไม่ควรนิยามว่าโรคนี้ว่า....โรคซึมเศร้า
เพราะจริงๆแล้วเราไม่ได้ซึม เราไม่ได้มีเรื่องเศร้าอะไรเลย
แต่แท้จริงแล้วโรคนี้เกิดสารเคมีในสมองที่ทำงานไม่สมดุล
ทำให้ร่างกายเกิดอาการเบื่อหน่าย เบื่อมากๆๆ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากใช้ชีวิต
ไม่อยากทำงาน ไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากพูดคุยกับใคร
อารมณ์เหล่านี้มันจะไปคล้ายกับคนที่ตกอยุ่ในอาการซึมเศร้า
เขาจึงเรียกโรคนี้ว่าโรคซึมเศร้า
เราป่วย.....เราไม่ได้เศร้า ความป่วยทำให้เราไม่อยากทำอะไรจริงๆ
เรารู้ถึงอารมเศร้าเป็นอย่างไร เราเคยเศร้าเพราะเลิกกับแฟน
เราหาอะไรทำไม่ให้คิด อยู่กับเพื่อน
หลังจากนั้นอารมณ์เศร้าก็จะค่อยๆลดลงและหายไป
อารมณ์เศร้าแบบนี้หาอะไรทำมันจะหายได้
เราจะรู้เราเศร้ามาจากเรื่องอะไร และเรารู้ว่าเราจะคลายเศร้าได้อย่างไร
แต่ความป่วยของเรา ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้เราต้องป่วย
เราจะหาสาเหตุไม่เจอ
เราป่วยเพราะสมองเราป่วย เป็นความผิดปกติจากสารเคมีในสมองเรา
เกิดจากความไม่สมดุลของสารเคมี
สามารถกินยาเพื่อปรับสารเคมีได้
คำว่าโรคซึมเศร้าเป็นอะไรที่อ่อนไหวต่อคนใกล้ตัว
ต่อครอบครัว และจะตามมาด้วยประโยคคำถามว่า
คิดไปเองรึเปล่า ?
มีเรื่องอะไรเศร้าแล้วไม่บอก ?
เครียดอะไร ?
คำถามเหล่านี้ไม่ได้ทำให้คนป่วยแบบเราๆรู้สึกดีขึ้น
มันเป็นสิ่งที่ยิ่งกดดัน โดยเฉพาะการบอกว่า".....เราคิดไปเอง....."
เราอยากจะตะโกนดังๆว่าเรา ไม่ได้คิดไปเอง แต่ใจของเรา อารมณ์ของเรา ที่มันเป็นแบบนั้นเอง
เราแค่อยากบอกคนใกล้ตัวว่า อย่าพยายามทำให้
เรารู้สึกดีขึ้นโดยการให้เราไปเข้าวัดทำบุญ
ให้เราไปหาอะไรที่เราทำแล้วสบายใจสิ
เราอยากจะบอกว่าเราลองทำแล้วมันไม่หาย
แล้วพอมันไม่หายก็จะยิ่งโกรธและไม่เข้าใจตัวเอง
มากขึ้นไปอีก....
สิ่งที่เราขออยากบอกให้คุณรู้
1.เข้าใจในความป่วยเรา บางครั้งเราไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้ เช่น การทำงาน
2.พาเราไปหาหมอ และเลิกคิดว่าเราบ้า เราโรคจิต รวมถึงว่าเราคิดไปเอง
3.อย่าบังคับให้เราทำอะไร ที่คุณสบายใจ
4.ขอให้เข้าใจว่าอาการของเรารักษาได้ด้วยการกินยา
5.อย่ากดดันให้เราหายป่วยไวๆ อย่าถามว่าเมื่อไหร่ที่เราจะหาย เพราะการรักษาต้องใช้เวลานาน
6.อันนี้สำคัญที่สุด แค่ให้กำลังใจ แค่กอดเรา แล้วบอกเราว่า
"ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้น แล้วเธอจะกลับมาเป็นคนเดิมในไม่ช้า"