เราอายุ25ปี สามีเป็นคนจีนอายุ28ปี แต่งงานกันมา1ปีแล้วค่ะ

พ่อแม่สามีเราปีนี้อายุ56ปีทั้งคู่ค่ะ 2ตายายเปิดร้านขายสินค้าการเกษตรและขายส่งชาเขียว ฐานะทางการเงินพอกินพอใช้ไม่ได้ลำบาก มีลูกชายอยู่2คน คือสามีเราและพี่ชายสามี  พี่ชายอายุ33 แต่งงานมาได้5ปีแล้ว พี่สะใภ้เพิ่งตรวจพบว่ามดลูกผิดปกติ ไม่สามารถมีลูกเองได้

เราพยายามช่วยพี่สะใภ้อย่างเต็มความสามารถ ในการทำอุ้มบุญในไทยอย่างถูกกฏหมาย ด้วยข้อจำกัดหลายๆอย่างและความหวังอันน้อยนิด พวกเราเคยคุยกันนะคะ ว่ารับเด็กสักคนมาเลี้ยงไหม แต่ที่บ้านเค้าไม่ยอมรับเลยค่ะ เพราะไม่ใช่สายเลือด แม่เค้าพูดกับพี่ชายสามีเราถึงขนาดว่า ถ้ามีลูกไม่ได้จริงๆ จะมีประโยชน์อะไร ทำไมไม่หย่า แน่นอนค่ะว่าพี่ชายสามีเราไม่ยอมทำตามแน่นอน

ภาระทั้งหมดทั้งปวงนั้นจึงตกมาที่พวกเราค่ะ

ช่วงๆนี้โทรมาย้ำมากกว่า10รอบว่ารีบมีหลานได้แล้ว เค้าคนแก่ อยู่บ้านไม่มีอะไรทำ เค้าเหงา พี่น้องเค้ามีหลานหมดแล้ว เค้าไม่มีหน้าไปเจอคนอื่น บอกว่าเรายังวัยรุ่นทำงานไปแล้วเค้าจะเลี้ยงลูกให้

สำหรับเรา เราเพิ่งแต่งงานได้1ปี ยังมีชีวิตที่ไปไหนกัน2คนไม่คุ้มเลย หนี้กยศ.ก็ยังใช้ไม่หมด เงินเก็บมีไม่มาก ยังไม่ได้ซื้อบ้านและรถ เรามองว่า เรายังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใคร ลูกของเราถ้าให้แม่สามีเลี้ยงยังไงเราก็ต้องให้เงินแกดูแลลูกเราอยู่ดี อีกอย่างเรากลัวเราเลี้ยงเค้าไม่ได้และสงสารที่จะให้เค้าเกิดมาในโลกที่โหดร้ายแบบนี้

เคยคุยกับสามีแล้วเค้าก็บอกว่า เราเห็นแก่ตัว เพราะไม่สงสารพ่อแม่เค้า คนแก่เวลาเจอกันจะมีเรื่องราวอะไรให้อวดกันได้นอกจากเรื่องลูกหลาน พ่อแม่ปีนี้ก็56ปีแล้ว รออีกหน่อยก็ไม่มีเเรงเลี้ยงหลานแล้ว เราเถียงกลับว่า ถ้าเรายอมมีลูกก็เท่ากับว่า แม่เค้าก็เห็นแก่ตัวสิ เห็นแก่ตัวที่ไม่สงสารพวกเราเลยว่าพร้อมหรือไม่พร้อมจะมี หลังจากนั้น.....ก็ทะเลาะกันยาวเลยค่ะ

ขอคำเเนะนำหรือทางออกหน่อยค่ะ
เราจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี
พอจะมีทางออกร่วมกันแบบสายกลางบ้างไหมคะ