เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วเราได้พบกับหนึ่ง ขอเรียกเขาว่าหนึ่งแล้วกันนะ บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันพ่อแม่รู้จักกันและเราก็เป็นคนที่ทำให้รุ่นพ่อมองหน้ากันไม่ติด เราโทรหาหนึ่งพูดคุยกันทั้งเรื่องทั่วไปและเรื่องเรียน มันก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตไฮสคูลที่มีความสุข เราสนุกและชอบเวลาที่ได้คุยกับหนึ่ง เขาน่าจะเรียนเก่งเพราะเขาสามารถสอนการบ้านเราได้
แต่แล้วเมื่อพ่อเรารู้เรื่อง ท่านสั่งห้ามไม่ให้เราโทรหาเขาอีก หนึ่งเองก็ไม่คิดจะโทรมาอยู่แล้วล่ะ เขาแค่คุยกับเราไปตามมารยาทเรารู้สึกแบบนั้น แต่เราก็ยังดื้อ จนกระทั่งเรามีแฟนคนแรก เขามาจีบและเขาก็เรียบร้อย นิสัยดี เราไม่ได้โทรหาหนึ่งอีกระหว่างที่คบกับแฟน เราทุ่มเทให้แฟน แต่แฟนเราก็ไปมีคนอื่น เป็นแบบนี้อยู่สองปีจนกระทั่งเราเลือกเดินออกมาและบอกเลิกแฟนเอง
เราโทรหาหนึ่งอีกครั้ง ได้คุยกันแต่มันไม่เหมือนแต่ก่อนอีกอาจเป็นเพราะเราโตขึ้นมีการวางตัวและเว้นช่องว่างในการพูดคุย เรายอมรับเลยว่าจีบเขาตรงๆ ไม่เหมือนตอนเรียนไฮสคูล แต่ละประโยคที่พูดก็หยอดจนหนึ่งน่าจะอึดอัดแต่เขาก็ยังรับสายเราตลอด ด้วยความที่เราเรียนอยู่คนละจังหวัดในชีวิตมหาลัย เราอยากไปหาเขาอยากเจออยากเห็นหน้า แต่เขาก็ห้ามตลอดในความคิดที่เข้าข้างตัวเองคือเขาเป็นห่วงทั้งที่ความจริงก็คงไม่อยากเจอเราหรอก ในช่วงเวลาที่มีการเลือกตั้งพ่อเขาลงสมัคร แม่เขาก็เลยโทรหาเราเพื่อหาคะแนนเสียงหลังจากนั้นเราก็เลยมีเบอร์แม่เขาและโทรไปหาแม่เขาบ้าง แม่เขาพูดจาดี หลายๆ ประโยคทำให้รู้สึกว่าเรามีความหวัง ทั้งที่หนึ่งเองไม่ได้มีปฏิกิริยาอย่างที่แม่เขาพูดเลย แม่เขาพูดคุยกับเราราวกับเป็นคนหนึ่งในครอบครัว เราละอายใจและไม่โทรหาเขาอีกจนกระทั่งเรียนจบ
เขาทำงานเกี่ยวกับการเดินทางออกทะเลไร้ซึ่งการติดต่อสื่อสารเดินทางครั้งหนึ่งเป็นเวลานานหลายเดือน ในช่วงนั้นเราเปลี่ยนโทรศัพท์เบอร์ทุกอย่างหายหมด แต่เบอร์เขายังอยู่ในสมอง เราโทรหาเขาไม่ติดเมื่อเขาต้องไปทำงานเบอร์แม่ก็หายไปแล้ว ช่วงเวลาที่ขาดหายทำให้เราขาดการติดต่อกันไป แต่เราก็ยังรั้นและดึงดันที่จะโทร จนกระทั่งโทรติด เราดีใจมากได้พูดคุยกันอีกครั้งในช่วงเวลาสั้นๆ เรารุกด้วยวาจาที่คงทำเขาอึดอัด และความละอายของเราก็ทำให้เราเลิกโทรหาเขาอีก เราลบทุกอย่างแม้แต่การติดต่อทางโซเชียล ในช่วงเวลานั้นเทคโนโลยียังไม่ก้าวล้ำแอปแชตผ่านมือถือยังเข้าถึงยากอยู่ แต่เราก็ปิดการสื่อสารทุกอย่างไปแล้ว พอแล้วกับการดิ้นรนเพียงคนเดียวแต่เรากลับยังโหยหาและอยากได้ยินเสียงเขาอีกครั้ง
เราทำงานได้ระยะหนึ่งก็มีแฟนอีกครั้ง เขาเป็นคนน่ารัก ชอบหยอดและทำดีกับเราเสมอ แต่คนคบกันก็ไม่ได้มีแต่พูดจาหวานรื่นหูตลอดเวลาหรอก มันต้องมีช่วงเวลาที่ไม่ลงรอยกันและทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราก็นอกใจเขาด้วยการโทรหาหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกเพราะเราโทรไม่ติด สิ่งเดียวที่เราจำได้ก็คือเบอร์มือถือที่ไม่เคยโทรติด เราทะเลาะกับแฟนบ่อยเพราะเขาหวังดีกับเรา เขาอยากให้เราพัฒนาตัวเองจึงเข้ามาบงการชีวิตให้เราทำอะไรหลายๆ อย่างที่เขาคิดว่าดี เราเป็นคนหัวอ่อนและแฟนก็เป็นผู้ใหญ่ที่สอนเราเสมอ ปีหนึ่งในวันเกิดเรา เราก็ยังอยากได้ยินคำอวยพรของหนึ่ง เราโทรหาเขาอีกครั้งและมันติด เราตื่นเต้นและดีใจมาก เราถามถึงชีวิตการทำงานของเขาและถามไปถึงเรื่องคนรัก ซึ่งเขาบอกว่าไม่มี เราดีใจมากเลยเราจึงบอกเขาไม่ต้องไปหาข้างหน้าหรอกให้มองกลับมาก็เจอ แต่เขาก็ไม่รับสิ่งที่เราพูดคงเพราะเห็นเป็นเรื่องตลก และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่คุยกันอีก
เราคิดว่าตัวเองแยกไม่ออกระหว่างความรักและลุ่มหลง เราคงหลงหนึ่งจริงๆ ช่วงเวลาผ่านเลยไปเราตกลงแต่งงานกับแฟนคนที่สองอยู่กินกันมาหลายปี ทะเลาะกันก็บ่อย ความจริงทั้งหมดเราไม่เคยทะเลาะกับเขาหรอกมีแต่เราโดนต่อว่าต่างๆ นานา อาจเป็นเพราะเขาอยากให้เราพัฒนาจึงสั่งสอนเรามากมาย แต่เราก็อึดอัดอยู่ดี จนถึงขีดความอดทนสูงสุดด้วยความที่เราไม่เคยแข็งข้อแต่รอบนี้เราไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา มันก็เกิดเรื่องจนได้ เขาหมางเมินไม่พูดคุยกับเราอยู่หลายอาทิตย์จนเหมือนจะเลิกรากันเสียให้ได้ ตลอดเวลามันเป็นเราที่ต้องยอมก่อนเสมอเพราะเราคิดว่าอยากรักษาชีวิตครอบครัวไว้เราจึงต้องยอม และครั้งนี้ก็เหมือนกันแต่แล้วแทนที่ทุกอย่างจะดี มันกลับเลวร้ายลงจนเราไม่อยากทนอีกต่อไป เราบอกขอโทษเขา อาจเป็นเพราะเรามีคนอื่นในใจก็เลยทำอะไรไม่ถูกใจเธอได้สักอย่าง เขาช็อคกับคำพูดเราซึ่งเราก็รู้เลยว่าพลาดจริงๆ เราไม่ควรพูดแบบนี้ ทรยศคนที่เราเลือกลงหลักปักฐานด้วย เราต้องใช้เวลาง้อเขาอยู่เป็นเดือนกว่าจะยอมพูดดีกับเรา
เรารู้ตัวว่าผิดและเราจะแก้ไขมัน แต่ในใจก็ยังย้อนแย้งว่าการใช้ชีวิตคู่มันต้องใช้ความพยายามขนาดนี้เลยหรือ มันไม่ใช่จะมีความสุขไปง่ายๆ หรือไง เหมือนกับที่หนึ่งอวยพรวันเกิดให้เรา...ขอให้มีความสุขในทุกๆ วัน...คำสั้นๆ แต่เราเข้าใจและต้องการมันมากเลย เราพยายามแล้วและจะพยายามประคับประคองชีวิตคู่ของเราต่อไป เขาดีกับเราจริงๆ และเราจะตอบแทนความรักและหวังดีของเขา
ช่วยเราหน่อยเถอะนะ เราอยากรักคนที่เขารักและหวังดีกับเราจริงๆ
รักคนที่เขารักเรา ต้องทำอย่างไร และอยากลืมคนที่ไม่รักเราต้องทำอย่างไร
แต่แล้วเมื่อพ่อเรารู้เรื่อง ท่านสั่งห้ามไม่ให้เราโทรหาเขาอีก หนึ่งเองก็ไม่คิดจะโทรมาอยู่แล้วล่ะ เขาแค่คุยกับเราไปตามมารยาทเรารู้สึกแบบนั้น แต่เราก็ยังดื้อ จนกระทั่งเรามีแฟนคนแรก เขามาจีบและเขาก็เรียบร้อย นิสัยดี เราไม่ได้โทรหาหนึ่งอีกระหว่างที่คบกับแฟน เราทุ่มเทให้แฟน แต่แฟนเราก็ไปมีคนอื่น เป็นแบบนี้อยู่สองปีจนกระทั่งเราเลือกเดินออกมาและบอกเลิกแฟนเอง
เราโทรหาหนึ่งอีกครั้ง ได้คุยกันแต่มันไม่เหมือนแต่ก่อนอีกอาจเป็นเพราะเราโตขึ้นมีการวางตัวและเว้นช่องว่างในการพูดคุย เรายอมรับเลยว่าจีบเขาตรงๆ ไม่เหมือนตอนเรียนไฮสคูล แต่ละประโยคที่พูดก็หยอดจนหนึ่งน่าจะอึดอัดแต่เขาก็ยังรับสายเราตลอด ด้วยความที่เราเรียนอยู่คนละจังหวัดในชีวิตมหาลัย เราอยากไปหาเขาอยากเจออยากเห็นหน้า แต่เขาก็ห้ามตลอดในความคิดที่เข้าข้างตัวเองคือเขาเป็นห่วงทั้งที่ความจริงก็คงไม่อยากเจอเราหรอก ในช่วงเวลาที่มีการเลือกตั้งพ่อเขาลงสมัคร แม่เขาก็เลยโทรหาเราเพื่อหาคะแนนเสียงหลังจากนั้นเราก็เลยมีเบอร์แม่เขาและโทรไปหาแม่เขาบ้าง แม่เขาพูดจาดี หลายๆ ประโยคทำให้รู้สึกว่าเรามีความหวัง ทั้งที่หนึ่งเองไม่ได้มีปฏิกิริยาอย่างที่แม่เขาพูดเลย แม่เขาพูดคุยกับเราราวกับเป็นคนหนึ่งในครอบครัว เราละอายใจและไม่โทรหาเขาอีกจนกระทั่งเรียนจบ
เขาทำงานเกี่ยวกับการเดินทางออกทะเลไร้ซึ่งการติดต่อสื่อสารเดินทางครั้งหนึ่งเป็นเวลานานหลายเดือน ในช่วงนั้นเราเปลี่ยนโทรศัพท์เบอร์ทุกอย่างหายหมด แต่เบอร์เขายังอยู่ในสมอง เราโทรหาเขาไม่ติดเมื่อเขาต้องไปทำงานเบอร์แม่ก็หายไปแล้ว ช่วงเวลาที่ขาดหายทำให้เราขาดการติดต่อกันไป แต่เราก็ยังรั้นและดึงดันที่จะโทร จนกระทั่งโทรติด เราดีใจมากได้พูดคุยกันอีกครั้งในช่วงเวลาสั้นๆ เรารุกด้วยวาจาที่คงทำเขาอึดอัด และความละอายของเราก็ทำให้เราเลิกโทรหาเขาอีก เราลบทุกอย่างแม้แต่การติดต่อทางโซเชียล ในช่วงเวลานั้นเทคโนโลยียังไม่ก้าวล้ำแอปแชตผ่านมือถือยังเข้าถึงยากอยู่ แต่เราก็ปิดการสื่อสารทุกอย่างไปแล้ว พอแล้วกับการดิ้นรนเพียงคนเดียวแต่เรากลับยังโหยหาและอยากได้ยินเสียงเขาอีกครั้ง
เราทำงานได้ระยะหนึ่งก็มีแฟนอีกครั้ง เขาเป็นคนน่ารัก ชอบหยอดและทำดีกับเราเสมอ แต่คนคบกันก็ไม่ได้มีแต่พูดจาหวานรื่นหูตลอดเวลาหรอก มันต้องมีช่วงเวลาที่ไม่ลงรอยกันและทุกครั้งที่ทะเลาะกัน เราก็นอกใจเขาด้วยการโทรหาหนึ่ง แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกเพราะเราโทรไม่ติด สิ่งเดียวที่เราจำได้ก็คือเบอร์มือถือที่ไม่เคยโทรติด เราทะเลาะกับแฟนบ่อยเพราะเขาหวังดีกับเรา เขาอยากให้เราพัฒนาตัวเองจึงเข้ามาบงการชีวิตให้เราทำอะไรหลายๆ อย่างที่เขาคิดว่าดี เราเป็นคนหัวอ่อนและแฟนก็เป็นผู้ใหญ่ที่สอนเราเสมอ ปีหนึ่งในวันเกิดเรา เราก็ยังอยากได้ยินคำอวยพรของหนึ่ง เราโทรหาเขาอีกครั้งและมันติด เราตื่นเต้นและดีใจมาก เราถามถึงชีวิตการทำงานของเขาและถามไปถึงเรื่องคนรัก ซึ่งเขาบอกว่าไม่มี เราดีใจมากเลยเราจึงบอกเขาไม่ต้องไปหาข้างหน้าหรอกให้มองกลับมาก็เจอ แต่เขาก็ไม่รับสิ่งที่เราพูดคงเพราะเห็นเป็นเรื่องตลก และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่คุยกันอีก
เราคิดว่าตัวเองแยกไม่ออกระหว่างความรักและลุ่มหลง เราคงหลงหนึ่งจริงๆ ช่วงเวลาผ่านเลยไปเราตกลงแต่งงานกับแฟนคนที่สองอยู่กินกันมาหลายปี ทะเลาะกันก็บ่อย ความจริงทั้งหมดเราไม่เคยทะเลาะกับเขาหรอกมีแต่เราโดนต่อว่าต่างๆ นานา อาจเป็นเพราะเขาอยากให้เราพัฒนาจึงสั่งสอนเรามากมาย แต่เราก็อึดอัดอยู่ดี จนถึงขีดความอดทนสูงสุดด้วยความที่เราไม่เคยแข็งข้อแต่รอบนี้เราไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา มันก็เกิดเรื่องจนได้ เขาหมางเมินไม่พูดคุยกับเราอยู่หลายอาทิตย์จนเหมือนจะเลิกรากันเสียให้ได้ ตลอดเวลามันเป็นเราที่ต้องยอมก่อนเสมอเพราะเราคิดว่าอยากรักษาชีวิตครอบครัวไว้เราจึงต้องยอม และครั้งนี้ก็เหมือนกันแต่แล้วแทนที่ทุกอย่างจะดี มันกลับเลวร้ายลงจนเราไม่อยากทนอีกต่อไป เราบอกขอโทษเขา อาจเป็นเพราะเรามีคนอื่นในใจก็เลยทำอะไรไม่ถูกใจเธอได้สักอย่าง เขาช็อคกับคำพูดเราซึ่งเราก็รู้เลยว่าพลาดจริงๆ เราไม่ควรพูดแบบนี้ ทรยศคนที่เราเลือกลงหลักปักฐานด้วย เราต้องใช้เวลาง้อเขาอยู่เป็นเดือนกว่าจะยอมพูดดีกับเรา
เรารู้ตัวว่าผิดและเราจะแก้ไขมัน แต่ในใจก็ยังย้อนแย้งว่าการใช้ชีวิตคู่มันต้องใช้ความพยายามขนาดนี้เลยหรือ มันไม่ใช่จะมีความสุขไปง่ายๆ หรือไง เหมือนกับที่หนึ่งอวยพรวันเกิดให้เรา...ขอให้มีความสุขในทุกๆ วัน...คำสั้นๆ แต่เราเข้าใจและต้องการมันมากเลย เราพยายามแล้วและจะพยายามประคับประคองชีวิตคู่ของเราต่อไป เขาดีกับเราจริงๆ และเราจะตอบแทนความรักและหวังดีของเขา
ช่วยเราหน่อยเถอะนะ เราอยากรักคนที่เขารักและหวังดีกับเราจริงๆ