บทนำ
โครมมมมม !!!!
“โอ้ย! นี้มันอะไรกันเนี่ย!!! เหมือนตะวันฉันบอกเธอกี่ทีแล้วว่าจะมาวางของเกะกะแบบนี้ไม่ได้!!!”
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ “ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องเดียวนี้นะ เหมือนตะวัน! เหมือนตะวัน!!!”

เสียงของอิงเดือนพี่สาวฝาแฝดของฉันดังลอดใต้ประตูห้องนอนของฉันมา พร้อมกับเสียงทุบประตูรัวดังลั่นจนฉันต้องเอาหมอนขึ้นมาปิดหู มันไม่ใช่ความผิดฉันซักหน่อยก็ฉันเพิ่งย้ายมาได้ไม่กี่วันจะให้จัดกระเป๋าใบยักษ์ตั้ง 7 ใบให้เข้าที่หมดได้ไงนี้ยังไม่รวมของใช้อื่นๆ ที่ฉันให้น้าฝันดาวส่งตามมาอีกมันก็ต้องมีพื้นที่วางของกันบ้าง ยัยพี่สาวบ้าระเบียบของฉันก็สะดุดมันได้ทุกวัน ไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี แล้วไงสะดุดที ก็เอากระดาษกฎการอยู่ร่วมบ้าบอของนางไปแปะๆๆๆๆ จนห้องจะเต็มไปด้วยกระดาษแล้วเนี้ย

“เหมือนตะวัน!!!! ฉันสั่งให้เธอออกมาเดี๋ยวนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน เธอไม่ได้กฎการอยู่ร่วมกันที่ฉันส่งไปให้เลยใช่ไหม ข้อ 17 ห้ามวางของเกะกะในห้องส่วนรวม เธอคงไม่ได้อาการหนักถึงขั้นอ่านภาษาไทยไม่ออกใช่ไหม!!!” ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ

“โอ้ยยยยย อิงเดือน เธอจะโวยวายอะไรนักหนาฉันจะนอนพัก เธอรู้ไหมว่าเมื่อคืนฉันซ้อมเต้นถึงกี่โมงแล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาเก็บของฉันก็บอกแล้วไงว่าถ้าว่างจะจัดการให้!”
ฉันทนกับเสียงโวยวายน่ารำคาญของอิงเดือนไม่ไหวจึงตะโกนตอบสวนกลับไป

“...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอีก หึ ก็ดีเข้าใจอะไรง่ายดีจะได้อยู่กันสงบๆ ฉันจะได้พักผ่อนซักที ฉันคิด และกำลังค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ เฮอ ...นี้เมื่อคืนฉันต้องอยู่ซ้อมเต้นเชียร์จนดึก ไหนต้องไปงานเลี้ยงฉลองที่ฉันได้เป็นดาวคณะตามคำเชิญของรุ่นพี่หน้าหม้อที่ยัยสายไหมเพื่อนรักไปตามจีบเค้า และฉันก็ยังจะต้องขับรถไปส่งยัยเพื่อนตัวดีที่ดันอยู่คอนโดคนละมุมเมือง กว่าขับกลับมาถึงบ้านก็เกือบตีสามเข้าไปละ ง่วงจะตายแล้ว

แกร๊ก แกร๊กๆ แกร๊ก ตึก ตึก ตึก เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นแต่ฉันไม่สนใจหรอกยังไงวันนี้อิงดาวก็เข้ามาในห้องฉันไม่ได้ ก็แหมฉันเอากุญแจสำรองไปซ่อนไว้แล้วนี้นา เสียใจด้วยนะยัยพี่สาวบ้าระเบียบ แต่โชคไม่ได้อยู่ข้างฉันตลอดหลอกเมื่ออยู่ๆ ฉันรู้สึกได้ถึงมืออุ่นจับเข้าที่ข้อเท้าของฉัน

“กฎข้อที่ 19 ถ้าฉันบอกให้เราออกมาคุยกันเธอก็ต้องออกมา ไม่ใช่เอาแต่นอนอุดอู้อยู่แต่ในห้องเอาหมอนปิดหู ใส่ผ้าปิดตา แล้ว Ignore ฉันแบบนี้”
เสียงพูดนิ่งๆของอิงเดือนดังขึ้นข้างเตียงฉัน พร้อมกับแรงกระชากที่ข้อเท้าของฉันจนตัวฉันถลาลงจากหมอนอย่างเร็วยังดีที่ฉันตั้งตัวจับขอบเตียงไว้ทัน

“โอ้ย! อิงเดือน! ยัยบ้ายัยโรคจิตเธอไม่มีสิทธิบุกรุกห้องฉันแล้วมาทำร้ายฉันแบบนี้นะ! แล้วนี้ฉันบอกเธอกี่ทีแล้วว่าห้ามใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาอย่าเธอคิดว่าตัวเป็นเจ้าของบ้านแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง แล้วนี้เธอไปเอากุญแจมาจากไหนอีก?!”
ฉันลุกพรวดขึ้นแล้วตะโกนใส่หน้าอิงเดือนทันที เธอมองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนรู้อยู่แล้วว่าฉันต้องโวยวาย ก็แหงละโดนดึงขาเกือบตกเตียง ใครไม่โวยวายก็แย่แล้วถ้าขาฉันเคล็ดขึ้นเชียร์ไม่ได้ใครจะรับผิดชอบ

“ออกไปเก็บของที่เธอวางกองไว้ในห้องรับแขกเดี๋ยวนี้” อิงเดือนไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับพูดสวนกลับมานิ่งๆพร้อมกับยกมือถือที่หน้าจอโชว์ไอคอนโทรออกพร้อมกับรูปป๊าที่เมมชื่อไว่ว่าคุณพ่อ ให้ฉันดู แทนคำขู่ว่าถ้าฉันไม่ทำตามเธอจะโทรฟ้องแน่ๆ

“เธอเอาป๊ามาขู่ฉันอีกแล้วนะ!” ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องรับแขกอย่างช่วยไม่ได้จะอะไรนักหนาก็แค่กล่อง กับกระเป๋า 4-5 ใบไม่เห็นจะเกะกะตรงไหนเลย ยัยป้าบ้าระเบียบทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ นี้ถ้าไม่ใช่เพราะป๊ายื่นคำขาดว่าถ้าฉันไม่มาอยู่กับยัยป้านี่จะให้เพื่อนสนิทป๊าเอาชื่อฉันออกจากคณะนะ ป่านนี้ฉันหนีไปอยู่คอนโดกับสายไหมตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ากรุงเทพมาแล้ว ไม่รู้ป้ากับแม่คิดยังไงถึงแบ่งกันเลี้ยงฉัน กับยัยป้านี้ทำให้นิสัยเราต่างกันฟ้า กับนรกแบบนี้ น่าเบื่อที่สุด!!!
ฉันคิดไปมือก็ไถกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปเก็บไว้ในห้องนอนแม่บ้าน ทำไงได้ห้องฉันเก็บของพวกนี้ไม่หมดหลอกถ้าไม่อยากให้วางเกะกะ งั้นห้องนี้ฉันขอละกันน่ะ

“นี่มันห้องแม่บ้าน ถ้าเธอเอาของมาไว้ในนี้เดือนหน้าถ้าน้าแก้วมาเธอจะให้เค้าไปนอนที่ไหน” เสียงอิงเดือนดังขึ้นจากหน้าประตู...

“นั่นไง คิดผิดที่ไหน” ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วก็หันไปตอบอิงเดือน “ก็อีกตั้งเดือนกว่าน้าแก้วจะมาฉันฝากไว้ก่อนไม่ได้หรือไงเดียวถ้าว่างจะมาทยอยเก็บให้” หึ สายตาเธอดูไม่ออกเล้ย ว่าไม่เชื่อฉันหนะ แต่ใครสนจะให้ยกขึ้นห้องนอนตอนนี้ก็ไม่ไหวนะง่วงจะแย่แล้ว

“ก็ได้ แต่ถ้าน้าแก้วมาแล้วของพวกนี้ยังเกะกะ ฉันจะให้น้าแก้วเอาไปบริจาคมูลนิธิให้หมด” อิงเดือนพูดขึ้นหลังจากมองหน้าฉันด้วยสายตาเชื่อใจสุดๆ ได้ซักพัก

“เย้! งั้นฉันไปนอนพักก่อนนะ ฉันง่วง เธอก็รีบไปเรียนซะหละเดียวโดนเช็คสายจะเสียชื่อคุณอิงเดือนนักเรียนดีเด่นหมด...อ้อ...อีกอย่าง เย็นนี้ฉันกลับดึกเหมือนเดิมนะพอดีมีซ้อมหลีด แล้วก็งานเลี้ยงเรียกกำลังใจทีมเชียร์”

“เพลาๆลงบ้างเถอะไอ้กิจกรรมไร้สาระเนี้ย เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าหน้าที่เธอคือเรียน นี้! ตะวันฉันยังพูดไม่จบนะ!!!” รอให้พูดจบก็หูชาพอดีสิ ไม่รู้จะอะไรกันนักหนาทั้งอิงเดือน ทั้งป๊า เอาแต่ห้ามฉันทำกิจกรรมกันอยู่ได้ ฉันก็ไม่ได้ทำให้การเรียนเสียซักหน่อยแถมยังเป็นหน้าเป็นตาให้คณะด้วยทำไม่ไม่เข้าใจกันบ้างน่ะฉันคิดพร้อมกับวิ่งเข้าห้องนอนไป

“เตียงจ๋า ฉันกลับมาแล้วใครก็มาความความรักเราไม่ได้อีกแล้วนะ” ฉันพูดพร้อมกับกระโดดขึ้นเตียงอย่างสบายใจ เอ๊ะ! แต่เดียวก่อนฉันต้องคิดก่อนว่าจะทำยังไงกับกุญแจสำรองอันใหม่ที่อิงเดือนเอามาดี มันมาจากไหนนะ...ช่างเถอะนอนๆ ตื่นมาค่อยคิดละกัน...
“พรี้~” แล้วโลกของฉันก็เงียบไป