ผม… ไม่รู้สิ ทำไมชีวิตมันดูยากจัง บางทีก็เบื่อกับชีวิต เอาจริงๆผมแทบจะไม่ได้ทำอะไรกับชีวิตเลย ดูมันไร้ค่าจัง ตื่นมา กิน เล่นโทรศัพท์ ทำหน้าที่ของชีวิต นอน มันก็วนอยู่แต่ลูปเดิมๆ ผมแทบจะไม่มีpassionในชีวิต
ผมตื่นขึ้นมา ผมถามตัวเองว่า ผมตื่นมาแล้วจะทำอะไรดีนอกจากหายใจหรือการทำอะไรเดิมๆ ซึ่งผมก็ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ คำถามเดิมกับเวลาที่ผ่านมาเรื่อยๆจากนานวัน นานคือ แรมปี จนเกือบ 17 ปีที่ผมยังไม่สามารถให้คำตอบให้ชีวิต ผมมี inspirationนะ แต่แค่ขาดpassion ผมมีแค่สิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้ ต้องมีทั้งสอง
ผมเคยคิดว่าผมอาจจะเป็นโรคซึมเศร้านะ ทุกวันนี้ในสายตาของครอบครัวผมคือบ้าดีๆที่เค้าไม่ชอบกัน ถ้าผมเป็นโรคซึมเศร้าอีก ผมคงต้องบอกลาบ้านที่ผมไม่เคยคิดว่าบ้าน ผมแค่สุดโต่งบ้างในบางครั้ง ผมเป็นคนไม่ยอมคน ชอบเถียงกับความคิดเก่าๆของผู้ใหญ่ ผมชอบทำอะไรที่แตกต่าง เค้าเดินไปทางขวา แต่ผมอยากเดินไปทางซ้าย ถ้าการที่ผมเดินนั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ผมก็จะเดินตามแบบที่ต้องการ แน่นอนพวกเค้าไม่ชอบใจ ผมคิดว่าการที่เราแตกต่างไม่ได้แปลว่าเราผิด!! ตราบใดที่เราแตกต่างบนความความถูกต้อง ชีวิตผมจึงประสบกับคูแคลนมามาก ผมไม่เคยระบายให้ใครฟังเลย ทุกเรื่องๆทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่ผู้ที่คอยฟังคำพูดของผม มองน้ำตาของผม คอยเคียงข้างผม คืออากาศ ทุกๆอย่างจะมีแค่คุณอากาศที่เห็น หรืออาจจะเป็นคนที่อู่บนฟ้าด้วยก็ได้ ผมว่าถ้าผมเป็นโรคซึมเศร้าก็อาจจะไม่แปลก ซึ่งแน่นอนว่าจะมีแค่หมอกับผมที่รู้ ในครอบครัวผมคือ ยอดมนุษย์ความผิด! ผมไม่เคยได้รับคำชมยามทำได้ดี แต่ผมกลับได้คำสบประมาทยามผมล้ม ไม่ล้มก็ชอบดันให้ผมล้ม ผมเป็นคนsensitive ในเรื่องครอบครัว และเพื่อน(บางคน)มาก สะกิดผมนิดก็เล่นเอาเจ็บไปถึงทรวง โดนทีไรมันก็จะดึงเอาความหลังที่ซ้อนไว้มาโชว์เล่น ราวกับการแสดงรอบกองไฟที่ฮึกเหิม ในบ้านผมคือคนเงียบดีๆ โลกส่วนตัวสูง เข้าถึงยาก แต่กลับเพื่อน ผมราวกับอีกคน everything มันdifferentไปหมด ผมไหลเลื่อนได้เกือบทุกคน เฮฮา ชอบยิงมุกแป๊กๆ น่าเศร้านะที่ผมต้องสร้างตัวตนขึ้นมา 2 แบบ เมื่อหนึ่งคือตัวตนที่เสมือนเกราะป้องกัน กับอีกหนึ่งคือตัวตนที่จะทำลายเกราะนั้น
ผมปรารถนาจากก้นลึกของหัวใจว่ามี passion ดีๆกับthe best my inspiration ผมจะไม่สนอะไรจะตามเสียงหัวใจที่ร้องเรียกไป แม้ว่าสุดท้ายมันจะไร้ความหมาย แต่อย่างน้อยผมได้ลองทำมันแล้ว ดีกว่านั่งฝันแล้วไม่ลงมือทำ
ผมคงต้องขอบคุณครอบครัว ครอบครัวจะเป็นเสมือนโรงเรียนแรกของลูกผมได้เรียนรู้บทเรียนชีวิตมากมาย ถ้าคิดในแง่ดีคำดูแคลนของพวกเค้าอาจจะเป็นแรงผลักดันผม… (แต่ผมเป็นคนประเภท I don’t care anything about it) ประโยคฮิตติดหูผมเลย “เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน” ผมก็เคยมาเหมือนกัน แต่ต้องปรับอุณหภูมิให้ดี5555 คุณคิดจะอาบกันมาก่อนทุกเรื่องไม่ได้ ผมไม่คิดว่าชีวิตคุณจะผ่านอะไรมามากอย่างที่คุณกล่าว เรื่องบางเรื่องที่คุณบอกมาก็ไม่ได้ใช้ได้เสมอไปในปัจจุบัน ผมขอบคุณที่คอยแนะ แต่ไม่ใช่มาบังคับชีวิตผม ผมก็ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองด้วยไม่ใช่มาบังคับทางให้ผมหมด
คนสูงอายุคือคลังความรู้ในอดีต วัยทำงานคือคลังความรู้ในปัจจุบัน(ที่ผสมกันกับอดีต) วัยรุ่นและเด็กคือผู้เรียนรู้ความเป็นไปทั้งอดีตและปัจจุบันเพื่ออนาคตที่ดีกว่า “เราจะมองเห็นแจ่มชัดด้วยหัวใจเท่านั้น สิ่งสำคัญไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา (น.เจ้าชายน้อย)” ผมรู้ตัวว่าผมเองก็ไม่ได้ดีอะไร ไม่ต่างอะไรกับที่ว่าไปหรอก ผมเคยเป็น และปัจจุบันยังเป็นอยู่ แต่นั้นอาจจะไม่ใช่ทุกเรื่องที่ดำเนินมาทั้งหมด ผมยอมรับเลยว่าอยากทิ้งโลกเก่าๆใบนี้แล้ว แต่น่าขัน ผมทำมันไม่ได้ มันเหมือนกับวัฏจักร วัฏจักรที่ไม่เหมือนวัฏจักรอื่นๆ….วัฏจักรที่มีแต่รังจะแย่ลงอย่างแยบยลเสียมากกว่า
ท้ายที่สุดแล้ว ผมคิดว่าอาจจะเจอเรื่องแย่ๆมาคล้ายผม หรืออาจจะเลวร้ายกว่า เราคงจะเป็นเพื่อนร่วมกันได้ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อนแบบธรรมดา เราคงจะเป็นเพื่อนร่วมชะตาอันน่าเศร้าไปที่จะผ่านความเลวร้ายไปด้วยกัน เราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมา แค่เข้าใจกันก็พอ
บางทีเราก็ต้องมองความโชคร้ายให้เป็นโชคดี  ในความโชคร้ายนั้นอาจจะมีบทเรียนสอนเรา แค่เรามองในมุมมองที่ต่างกัน สิ่งเดิมๆก็ไม่เหมือนเดิม
ลองเงยหน้าขึ้นมาสิ มองไปรอบๆตัวคุณ ถามตัวคุณสิ “What do you think?”
ผมว่าหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีร่วมกันได้ แม้คุณคิดว่าไม่มีใครรักคุณ คุณก็รักตัวเองแทน ชีวิตเรามีค่ามาก ไม่มีสิ่งใดตีมูลค่าได้

---