คำเรียงร้อยถอดถ้อยตามเนื้อหา
พระอุมาพนมเทียนท่านเพียรเขียน
วราพรอันข้าหากพากเพียร
ผู้ใฝ่เรียนเรียงคำเป็นบทกลอน
บรรณาการชูคุณบูชาจารย์
กลอนบันดาลเรี่ยวแรงแสดงสอน
หากหัดอ่านเรียงคำเขียนคำกลอน
บรรณกรสักการะบูชาครู
แบบแผนโบราณา
หากหลงมาอย่าคิดมาก
เรื่องเล่าปากต่อปาก
เล่ามามากหากมากความ
นี่ลูกจ้าง สองแสนรับไปแล้ว
จะรีบแจวรึไรนั่นจะหนี
เปล่าสักหน่อยยังอยู่ยืนตรงนี้
พาฉันนี่นำไปส่งเข้านอน
เสาวนีย์รับสั่งลงยังพราน
ยิ้มหน้าบานบังคับคำสั่งสอน
ได้คัดง้างดั่งใจแม่บังอร
แม่สมรรื่นเริงบันเทิงใจ
แกลึกลับรู้ไหมข้าไม่ชอบ
แงซายตอบจอมพรานว่าไฉน
แม้ความกลัวหามีแก่ผู้ใด
ตัวท่านไซร้ผมรู้คือผู้นั้น
ป่าย่านนี้แกรู้ปรุโปร่งสิ
ผมรู้ซิท่องมามากมหันต์
แกฉลาดที่ตอบตามตรงนั้น
แกเท่าทันข้านี้ทุกก้าวไป
ข้ายอมรับแกกล้านะแงซาย
หนทางร้ายทั้งรู้ไม่หวั่นไหว
แม้เป็นทาสก็ยอมขอตามไป
ส่วนข้าไซร้เป็นแค่ลูกจ้างมา
พอจอมพรานทราบข่าวไอ้เสือกุด
จึงรีบรุดสอบข่าวไฉนหนา
ครั้นทราบชัดจริงแท้แน่อุรา
เอ่ยวาจากำชับคำสั่งไป
เจ้าเสือกุดตัวร้ายมันอุกอาจ
พยาบาทอาฆาตยิ่งไฉน
เสือสมิงฉายาขจรไกล
อีกจอมไพรมิไยมันไม่เกรง
หมู่คณะเดินทางมามากคน
มันเวียนวนคิดใคร่เข้าข่มเหง
ช่างอุกอาจหาญกล้ามาดนักเลง
มาพิศเพ่งคณะนักเดินทาง
อีกนายจ้าง ๓ คนทั้งลูกหาบ
มิได้ทราบเรื่องราวข่าวเสือสาง
ดำรงตนเพลิดเพลินดำเนินทาง
จงอย่าหมางหมองใจพรานใหญ่ครวญ
เช้าวันรุ่งคุณหญิงนึกคึกคัก
มีปืนพักในมือยิ้มแย้มสรวล
ทะนงตนมิใคร่ใส่ใจครวญ
ย่างเท้าสวนจอมพรานนอกแค้มป์ไป
ก็คุณหญิงเธอใคร่จะยิงไก่
มิมีใครโดดเดี่ยวมิขานไข
พาร่างย่ำย่างล้ำเขตแค้มป์ไป
พลันทันใดจอมพรานเดินสวนมา
แลจอมพรานตกใจจึงเอ่ยทัก
พลางสำลักคำขู่เตือนหนักหนา
คุณหญิงโกรธฝืนทนล้นอุรา
ลั่นไกกล้ายิงหมวกเฉียดหัวพราน
จึงจอมพรานตกใจเอ่ยขึงเคียด
ว่าหยามเยียดข่มขู่คำหักหาญ
หากหญิงอื่นหยาดฟ้าก็มิปาน
แค่คำขานดุด่าไม่เพียงพอ
แลคุณหญิงตะลึงเสียงขู่เข็ญ
มิเคยเห็นได้ยินยังรั้นหนอ
ก็เอาสิเชิญเลยอย่ารั้งรอ
ไม่ทดท้อเชิดอกลั่นคำราม
ครั้นจอมพรานหยุดโต้ต่อตอบคำ
คว้าหมวกค้ำหัวหนักใจล้นหลาม
ฉันเกลียดนักคุณหญิงยังคำราม
ขึงตาตามหลังพรานจนลับตา
แลรพินทร์ถึงแค้มป์ที่หน้าเต็นท์
คุณชายเห็นกวักมือเรียกถามหา
แงซายบอกคุณออกตรวจพนา
พลางตบบ่าจอมพรานอย่างอุ่นใจ
จึงจอมพรานรับคำพลางถามกลับ
เมื่อคืนหลับนอนพักสบายไหม
แลฝากคำช่วยเตือนคุณหญิงไว้
อย่าย่ามใจเที่ยวไปตามลำพัง
โอจอมพรานเรื่องด่วนไอ้กุดหนา
ไม่เอ่ยอ้าหุบปากไม่วาดหวัง
กลับอุโฆษเรื่องร้ายไอ้แหว่งดัง
เมินกำลังเสือร้ายปิดบังนาย
โฆษณาไอ้แหว่งมันช้างร้าย
ท่องทำลายก่อกรรมสร้างเวรหลาย
ส่วนเสือกุดเจ้าเวรมุ่งมาดร้าย
แม้กล้ำกรายอุกอาจไม่บอกเธอ
จึงเจ้านายตื่นเต้นพาเพ่งพิศ
เจริญจิตตามคำพรานเสนอ
นักล่าสัตว์หวังใจวาดหวังเจอ
ไอ้แหว่งเลอเลิศค่ากว่าสัตว์ใด
แลจอมพรานเสนอแผนการเพิ่ม
ล่าสัตว์เสริมเติมรสอีกไฉน
ระหว่างทางดำเนินเพลิดเพลินไป
หล่มช้างไซร้แรกหมายหนปลายทาง
แดดบ่ายคล้อยพรานใหญ่เวียนกลับแค้มป์
เต็นท์พักแรมนายจ้างดูกว้างขวาง
ครั้นรพินทร์เล็งแลดูเริดร้าง
แม้นายจ้างหลีกเร้นไม่เห็นกาย
เอแงซาย เจ้านายอยู่หนใด
ก็นายใหญ่อยู่นี่นายหญิงหาย
นั่นเล่าเหวยไยแกจึงดูดาย
นายหญิงหายเหตุไรแหกปากมา
ดูก่อนท่าน นายหญิงไปอาบน้ำ
ทั้งสั่งห้ามแงซายอย่าตามหนา
แค่ลำธารแค่นี้อย่าตามมา
จึงเหลอหลาเป็นเบื้อยั้งอยู่เอง
ครั้นจอมพรานได้ยินเหตุดังนั้น
คว้าปืนพลันกายเบาใจโหวงเหวง
ดุจลมพัดรุดไปใจหวาดเกรง
ให้กริ่งเกรงคุณหญิงจะมีภัย
ริมลำธารนั่นแลเต็มด้วยกรวด
กวาดตารวดเร็วเทียวเธออยู่ไหน
คุณหญิงข้าจอมพรานนึกในใจ
โลดขึ้นไปยอดหินกวาดตามอง
นี่ไงเสื้อกางเกงนั่นซับใน
นี่มิไยล่อนจ้อนเสียวสยอง
คุณหญิงเอ๋ยหวังดีไยไม่มอง
เอาแต่จ้องยอกย้อนไม่เคยฟัง
จอมพรานนั้นตาจ้องใจละล้า
สบถด่าเสียทีกูฝากฝัง
เวรตะไลแงซายก็ไม่ฟัง
โดนยับยั้งไยไม่แอบแนมตาม
จึงพรานใหญ่ใคร่คิดจะกู่ก้อง
จะเรียกร้องพลางจ้องจะเรียกถาม
ว้ายตาบ้าหยาบคายมรรยาททราม
เสียงปรีดข้ามกอบอนแทรกซ้อนมา
ครั้นได้ยินพรานใหญ่ให้โล่งอก
มีมือยกปาดเหงื่อโล่งใจหนา
ยังยืนจ้องอยู่นั่น นี่ตาบ้า
ดังแว่วมาคุณหญิงกรีดสัททา
นั่นคุณหญิงแก้ผ้าตัวล่อนจ้อน
ค้อมกายซ่อนบังเบียดใบบอนหนา
ผิวน้ำผึ้งอล่างกระจ่างฟ้า
ขึงนัยน์ตาตระหนกตกตื่นใจ
นี่คุณหญิง น้ำเสียงเยือกเย็นเยียบ
สำเนียงเฉียบพรานใหญ่เอ่ยขานไข
นี่กลางป่าคุณหญิงควรเข้าใจ
สำเนียกไว้ใส่ใจคำตักเตือน
ฉันไปทำอะไรให้คุณหา
รั้นมิรารากเสียงสำเนียงเฉือน
ก็มันร้อน คุณหญิงยังแชเชือน
ยานเสียงเอื้อนโกรธจัดบาดอุรา
นี่คำสั่ง คุณหญิงจงรีบขึ้น
อย่ามัวมึนบัดนี้อย่าเหลอหลา
ผมจะรอที่นี่รีบตามมา
สวมเสื้อผ้าให้ดีอย่าให้นาน
ฉันไม่ขึ้นอวดดีวางอำนาจ
เชิญวางมาดบาตรใหญ่กำแหงหาญ
ฉันไม่กลัวมาสิมาระราน
ใครจะย่านบ่ยั่นฉันขอลอง
พอคุณหญิงเอ็ดอึงมิขาดคำ
เสียงแปร๋นล้ำดังลั่นซ่านสยอง
ใจคุณหญิงสั่นไหวดั่งรัวกลอง
เบิกตาจ้องใจตกหล่นวูบไป
เสียงแปร๋นๆ ดังก้องแทบลำธาร
คชาหาญแผดเสียงกังวานใส
หูกางหลางผาดผึ่งกวัดแกว่งไกว
วิ่งเหย่าใกล้ป่าลู่โผล่หน้ามา
รพินทร์อึ้งเพียงเสี้ยววินาที
ลิ่วเร็วรี่พรวดเดียวผึ่งผายหา
ดำรงมั่นกลางธารตรงเวลา
คุณหญิงอ้าแขนวิ่งผวามา
ก็คุณหญิงตกใจกลัวจับจิต
มิป้องปิดร่างเปลือยโจนเข้าหา
กอดเกาะไว้งุดหัวซบอุรา
มิหาญกล้ายั่นย่านลืมหายใจ
ครั้นจอมพรานปาดแขนตามองช้าง
บังเบี่ยงร่างรั้งกายคุณหญิงไหว
รีบหนีเร็วต้นยางนั่นรุดไป
กุมเชิงไว้ขวางช้างตรงกลางธาร
รพินทร์เอ๋ย สุภาพบุรุษไพร
เพื่อชาติไซร้ชาติพลีสิทหารหาญ
ชีพคุณหญิงล้ำค่าใส่ใจคาน
แม้ชีพค้านมิไยไว้ชีพเธอ
อันจอมพรานไม่ใคร่ใส่ใจชีพ
พาร่างรีบกั้นไพรีอย่าเผยอ
ตนจักยั้งมันไว้อย่ามาเจอ
มันจงเพ้อแค่ใจตัวอย่ามา
องครักษ์รั้งกายเด่นสง่า
พังคชายั้งยั่นจะร่านหา
ต่างเล็งแลทีท่ามิร่านรา
พังแม่ร้าห่วงลูกจะเรรวน
คชาชาติสองราทั้งแม่ลูก
พาผันผูกคลอเคลียมิหันหวน
พาเดินลับห่างไปมิเรรวน
พาเดินสวนผันกลับลับตาไป
นางพังช้างหารู้เล่าชีวิต
แทบชนม์ชิดปลิดปลงขนาดไหน
หากนางช้างถลันหาจอมไพร
ถึงบรรลัยทอดร่างปราศวิญญาณ์
หากแต่ท่านจอมพรานผู้เกรียงไกร
ทั้งมิใคร่พิฆาตอีกปืนผา
ดำรงมั่นเต็มปริ่มกรุณา
เพียงพะว้าพะวังห่วงนงคราญ
ลูกนางพังพลอยไว้ทั้งชีวิต
ทั้งอาจปลิดปลงชนม์แม่ช้างหาญ
หากคนองแล่นหาท่านจอมพราน
แม่มิคร้านปัดป้องลูกปืนปราย
หากยังร้อนเชิญครับลงแช่น้ำ
คนใจทรามจะหลีกมีหน้าหาย
คุณหญิงครับเชิญเลยตามสบาย
คนใจร้ายจะเร้นลบหน้าไป
อย่าไปนะ มานี่คนใจร้าย
หน้าไม่อายจะหลีกหนีไปไหน
คนจิตทราม จะเร้นหลบทำไม
ทิ้งฉันไว้คนเดียวอย่างนี้ฤๅ
นี่ตาพราน เก็บปากจงเงียบไว้
เหตุอันใดวันนี้จงอย่าถือ
เหยียบมันไว้ที่นี่จงอย่ารื้อ
อย่าบันลือปิดปากเงียบจงดี
คุณหญิงเธอย้อนตรึกนึกขายหน้า
มีแต่ฟ้านุ่งห่มล่อนจ้อนหนี
พาขายหน้าเจ้าป่าประชาชี
มุดดินนี่อยากหนีไปไกลตา
เย็นวานนี้คุณหญิงอาบในเต็นท์
นี่ไยเร้นหลีกมาที่นี่หวา
อาบที่นี่เย็นดีจึงลงมา
อาบแก้ผ้าสิหวาต้องเร้นมา
คุณหญิงค่อยซึมซาบคุณพรานใหญ่
ด้วยห่วงใยหมู่สัตว์ผู้ทุกขา
ไม่ซ้ำเหยียบผู้ควรเวทนา
ที่ควรค่านิยมในตัวพราน
น้อยเชื่อพี่สักครั้งกลับไปนอน
คุณชายค่อนบังคับสั่งคำขาน
เรื่องร้ายนี้พี่เองจะจัดการ
คุณชายค้านขัดใจคุณหญิงเธอ
คุณหญิงนั้นรู้ตนเข้าใจการณ์
แม้วันวานค้านขัดใจเสมอ
ระวังตนพี่ใหญ่อย่าเผอเรอ
น้อยไม่เพ้อติดตังดั่งเคยเดิม
เรื่องเสือกุดสมิงร้ายอาละวาด
มันพิฆาตลูกหาบให้ฮึกเหิม
ไอ้เอิ้นหนาคราสิ้นชีพประเดิม
นับศพเพิ่ม ๑๔ ที่วายปราณ
ฝากคุณหญิงบอกจันแลบุญคำ
จงอย่าล้ำเขตปางตามสืบสาส์น
อีกแงซายสุมไฟรักษาการณ์
รพินทร์วานคุณหญิงกรุณา
ขอคุณหญิงจงนอนให้สบาย
จงพักกายพักใจหลับเถิดหนา
ตลอดคืนใจสงบสุขกายา
เหนื่อยเมื่อยล้าระงับหลับฝันดี
เจ้าเสือกุดรุดหลบอย่างนกรู้
ไฉนกูจักอยู่ควรกูหนี
รอมืงเผลอจักขจัดมันไพรี
รพินทร์นี้มืงรึกูจะไป
สมิงกุดอาฆาตมาดร้ายยิ่ง
ดุจผีสิงเล่ห์กลมนต์ไฉน
รู้หลบกลิ่นรพินทร์ผู้จอมไพร
รู้รุกไล่กางหลางพรางโจมตี
ไงแงซายนั่งห้างกับเราไหม
รพินทร์ไซร้พูดดีสิริศรี
เอ่ยปากชวนเอาใจใส่จงดี
คุณชายนี้นักนิยมในแงซาย
ท่าไม่ดี ไอ้กุดมันไม่เข้า
มิไยเล่าเราเฝ้ามันหลีกหาย
ศพเจ้าเอิ้นเริ่มอืดน่าระอาย
จึงคุณชายทดท้อออกปากมา
ผู้กองครับ ไอ้กุดมันได้กลิ่น
มันไม่กินมันละหลบตาหนา
ใช่มันอายหากได้กลิ่นคันธา
ผู้กองท่าโชยกลิ่นจนมันกลัว
อีกอย่างครับไอ้กุดใช่มันเก่ง
มันกลัวเกรงได้กลิ่นจึงมุดหัว
ผู้กองอยู่มันหลบไม่เห็นตัว
จะดีชั่วแค่สัตว์เหมือนทั่วไป
หากเช่นนั้นแงซายแกจงอยู่
จงคอยดูคุณชายอีกไฉน
ข้าจะเลี่ยงหลบหลีกจากนี่ไป
เหตุอย่างไรคุณชายจะจัดการ
นี่ตาพราน ไยทิ้งพี่ใหญ่มา
ผิดสัญญาหน้าที่ไม่ประสาน
ทิ้งนายจ้างละวางหนีหน้างาน
ไม่รู้กาลเกี่ยงงอนไม่ดูแล
คุณหญิงครับ กระผมมิได้ทิ้ง
ใช่จะนิ่งนอนใจไม่แยแส
คุณชายสิรับปากจะดูแล
หายากแท้เป็นนายหากใส่ใจ
อีกคุณชายเหมาะควรจะออกหน้า
ท่านอุตส่าห์ยิ่งล้ำกว่าใครไหน
รู้กลเกมกงการเก่งเกินใคร
งานนี้ไซร้คุณชายไม่วางมือ
นี่นายพราน ฉันเองก็นายจ้าง
อย่ามาอ้างพี่ใหญ่น่านับถือ
ทิ้งท่านไว้เสี่ยงภัยเหตุดังรือ
สมควรหรือลูกจ้างตำแหน่งพราน
จึงรพินทร์ยักไหล่ไม่ถือสา
หากระอาจะโต้คำขับขาน
ยืนทำเมินจะขัดคอคัดค้าน
ทำระรานขึงกายยืนเหม่อมอง
เสียงกระสุนระเบิดดังกึกก้อง
ลั่นที่สองซ้ำย้ำดังสยอง
ดารินอ้าปากค้างตะลึงมอง
รพินทร์ร้องพึมพำคำอุทาน
นั่นคุณชาย ซัดเอาเข้าให้แล้ว
คงไม่แคล้วไอ้กุดกำแหงหาญ
รวดเร็วแท้คุณชายไม่เสียการ
รพินทร์ซ่านสะใจในฝีมือ
เร็วรพินทร์ เรารีบไปดูกัน
คุณไชยยันต์ดีใจพูดเร็วปรื๋อ
ไปสิครับ รพินทร์รับเร็วครือ
ต่างมีมือถือปืนพากันไป
ร่องรอยเสือสมิงร้ายดิ้นทุรน
เสือ กกะสนวาดวงถากไถล
ตื่นตระหนกเตลิดตื่นตะไล
ถลากไถรานป่าราบละลาน
เจ้าเสือกุดรับไปทั้งสองนัด
คราววิบัติชีพพลีน่าสงสาร
เลือดไหลหลั่งเร่งรุดทรุดซมซาน
แม้ชีพพานจะไหลละร่างร้างรา
จึงจอมพรานคาดรู้ไม่เร่งรัด
คราวิบัติเสือกุดหลุดชีพหวา
แม้ไม่ตามซ้ำซัดตัดชีวา
กาลไม่ช้ามัจจุราชพานพบมัน
เจ้ากุดนั้นซมซานสิ้นแรงรุด
เฮือกท้ายสุดลุกโจนโลดถลัน
หาชะง่อนผาหินสิ้นแรงรั้น
ทรุดร่างสั่นรันทดหมดสิ้นลาย
กระสุนปืนสุดท้ายนัดที่สาม
ลั่นคำรามปลิดชีพเสือสลาย
เจ้าเวรซ้ำกรรมซัดลูกปืนปราย
สมิงร้ายแพ้ภัยเจ้าจอมพราน
หนหล่มช้างแห่งแรกหมายปลายทาง
แห่งพักค้างแรมรั้งแหล่งสืบสาน
หนรอยต่อแหล่งหล้าป่ากันดาร
มหากาฬป่าพงไพรกาลี
โป่งกระทิงสถานีวนาหน้า
ผืนพงป่าบั้งขวางหว่างวิถี
ห้วยยายทองถัดไปป่าหวายนี้
ป่าพงพีแทบจนหนหล่มช้าง
อรุณฤกษ์อุษาสาดแสงวาด
สอดแสงสาดเบิกฟ้าครารุ่งสาง
ส่องแสงเงินเปิดหล้าเมลืองราง
สาดสว่างแสงทองเปิดพงไพร
โป่งกระทิงบุญคำจงตามทัน
พวกเรานั้นล่องก่อนตอนฟ้าใส
คุณชายซ้ำย้ำคำกำกับไว้
ตักเตือนใจบุญคำรีบตามมา
คะรับนายกระผมจะตามทัน
หล่มช้างนั้นต่อให้ยังไหวหนา
วางใจเถิดนายใหญ่ผมไม่ช้า
พลางยิ้มร่าบุญคำผละหลีกไป
เจ้านายครับหากเบื่อนั่งอุดอู้
หากอยากดูวัวแดงจะไปไหม
คุณรพินทร์บอกมันอยู่ไม่ไกล
พรานจันไซร้ย้อนมาส่งข่าวคราว
ไชยยันต์นั้นมีใจนึกคึกคัก
จึงไม่พักรีบเอ่ยชวนเพื่อนสาว
ไปกันน้อย นั่งเกวียนมาแต่เช้า
ไชยยันต์ห้าวมีใจใคร่ยิงวัว
จึงรพินทร์ไชยยันต์อีกดาริน
ไปกันสิ้น ๔ คนเว้นนายหัว
ชายทุ่งนั่นพวกมันไม่รู้ตัว
ไม่ต้องกลัวเลือกยิงตามสบาย
เวเธอร์บีจุดสามศูนย์แม็กนั่ม
ยิงแม่นยำด้วยกล้องเล็งเป้าหมาย
อีกศูนย์เปิดติดมายิงสบาย
ยิงวัวควายได้ไกลครึ่งกิโล
จึงไชยยันต์ลังเลหากยิงเอง
ใจหวั่นเกรงระยะยิงไกลโข
๗๐๐ เมตรใช่น้อยเกือบกิโล
วัวร่วมโหลรวมฝูงเล็มหญ้าเพลิน
เวเธอร์บีสำแดงเรี่ยวแรงร้าย
แรงทำลายรุนแรงน่าสรรเสริญ
ยิงได้ไกลได้แรงไม่ขาดเกิน
วัวแดงเพลินเล็มหญ้าพาได้ตาย
กระสุนลั่นเข้าเป้าทั้งสองนัด
ภัยพิบัติตัดชีพวัวสลาย
คาที่หนึ่งอีกตัวไม่ทันตาย
ยิงตามหมายสองนัดได้สูตรพราน
อยู่ทั้งสองครับนายสองตัวนั่น
เส่ยร้องลั่นดีใจให้เอ่ยขาน
ดารินผุดยืนดีใจซ่านสะท้าน
ทั้งสองพล่านร้องร่ำพลอยดีใจ
รพินทร์แตะปีกหมวกคารวะ
วิสาสะขอมือจับขยับไหว
ค้อมศีรษะคำนับกับทั้งใจ
ซูฮกให้สาธุชูฝีมือ
ผู้ใฝ่เรียนเรียงคำเป็นบทกลอน
พระอุมาพนมเทียนท่านเพียรเขียน
วราพรอันข้าหากพากเพียร
ผู้ใฝ่เรียนเรียงคำเป็นบทกลอน
บรรณาการชูคุณบูชาจารย์
กลอนบันดาลเรี่ยวแรงแสดงสอน
หากหัดอ่านเรียงคำเขียนคำกลอน
บรรณกรสักการะบูชาครู
แบบแผนโบราณา
หากหลงมาอย่าคิดมาก
เรื่องเล่าปากต่อปาก
เล่ามามากหากมากความ
นี่ลูกจ้าง สองแสนรับไปแล้ว
จะรีบแจวรึไรนั่นจะหนี
เปล่าสักหน่อยยังอยู่ยืนตรงนี้
พาฉันนี่นำไปส่งเข้านอน
เสาวนีย์รับสั่งลงยังพราน
ยิ้มหน้าบานบังคับคำสั่งสอน
ได้คัดง้างดั่งใจแม่บังอร
แม่สมรรื่นเริงบันเทิงใจ
แกลึกลับรู้ไหมข้าไม่ชอบ
แงซายตอบจอมพรานว่าไฉน
แม้ความกลัวหามีแก่ผู้ใด
ตัวท่านไซร้ผมรู้คือผู้นั้น
ป่าย่านนี้แกรู้ปรุโปร่งสิ
ผมรู้ซิท่องมามากมหันต์
แกฉลาดที่ตอบตามตรงนั้น
แกเท่าทันข้านี้ทุกก้าวไป
ข้ายอมรับแกกล้านะแงซาย
หนทางร้ายทั้งรู้ไม่หวั่นไหว
แม้เป็นทาสก็ยอมขอตามไป
ส่วนข้าไซร้เป็นแค่ลูกจ้างมา
พอจอมพรานทราบข่าวไอ้เสือกุด
จึงรีบรุดสอบข่าวไฉนหนา
ครั้นทราบชัดจริงแท้แน่อุรา
เอ่ยวาจากำชับคำสั่งไป
เจ้าเสือกุดตัวร้ายมันอุกอาจ
พยาบาทอาฆาตยิ่งไฉน
เสือสมิงฉายาขจรไกล
อีกจอมไพรมิไยมันไม่เกรง
หมู่คณะเดินทางมามากคน
มันเวียนวนคิดใคร่เข้าข่มเหง
ช่างอุกอาจหาญกล้ามาดนักเลง
มาพิศเพ่งคณะนักเดินทาง
อีกนายจ้าง ๓ คนทั้งลูกหาบ
มิได้ทราบเรื่องราวข่าวเสือสาง
ดำรงตนเพลิดเพลินดำเนินทาง
จงอย่าหมางหมองใจพรานใหญ่ครวญ
เช้าวันรุ่งคุณหญิงนึกคึกคัก
มีปืนพักในมือยิ้มแย้มสรวล
ทะนงตนมิใคร่ใส่ใจครวญ
ย่างเท้าสวนจอมพรานนอกแค้มป์ไป
ก็คุณหญิงเธอใคร่จะยิงไก่
มิมีใครโดดเดี่ยวมิขานไข
พาร่างย่ำย่างล้ำเขตแค้มป์ไป
พลันทันใดจอมพรานเดินสวนมา
แลจอมพรานตกใจจึงเอ่ยทัก
พลางสำลักคำขู่เตือนหนักหนา
คุณหญิงโกรธฝืนทนล้นอุรา
ลั่นไกกล้ายิงหมวกเฉียดหัวพราน
จึงจอมพรานตกใจเอ่ยขึงเคียด
ว่าหยามเยียดข่มขู่คำหักหาญ
หากหญิงอื่นหยาดฟ้าก็มิปาน
แค่คำขานดุด่าไม่เพียงพอ
แลคุณหญิงตะลึงเสียงขู่เข็ญ
มิเคยเห็นได้ยินยังรั้นหนอ
ก็เอาสิเชิญเลยอย่ารั้งรอ
ไม่ทดท้อเชิดอกลั่นคำราม
ครั้นจอมพรานหยุดโต้ต่อตอบคำ
คว้าหมวกค้ำหัวหนักใจล้นหลาม
ฉันเกลียดนักคุณหญิงยังคำราม
ขึงตาตามหลังพรานจนลับตา
แลรพินทร์ถึงแค้มป์ที่หน้าเต็นท์
คุณชายเห็นกวักมือเรียกถามหา
แงซายบอกคุณออกตรวจพนา
พลางตบบ่าจอมพรานอย่างอุ่นใจ
จึงจอมพรานรับคำพลางถามกลับ
เมื่อคืนหลับนอนพักสบายไหม
แลฝากคำช่วยเตือนคุณหญิงไว้
อย่าย่ามใจเที่ยวไปตามลำพัง
โอจอมพรานเรื่องด่วนไอ้กุดหนา
ไม่เอ่ยอ้าหุบปากไม่วาดหวัง
กลับอุโฆษเรื่องร้ายไอ้แหว่งดัง
เมินกำลังเสือร้ายปิดบังนาย
โฆษณาไอ้แหว่งมันช้างร้าย
ท่องทำลายก่อกรรมสร้างเวรหลาย
ส่วนเสือกุดเจ้าเวรมุ่งมาดร้าย
แม้กล้ำกรายอุกอาจไม่บอกเธอ
จึงเจ้านายตื่นเต้นพาเพ่งพิศ
เจริญจิตตามคำพรานเสนอ
นักล่าสัตว์หวังใจวาดหวังเจอ
ไอ้แหว่งเลอเลิศค่ากว่าสัตว์ใด
แลจอมพรานเสนอแผนการเพิ่ม
ล่าสัตว์เสริมเติมรสอีกไฉน
ระหว่างทางดำเนินเพลิดเพลินไป
หล่มช้างไซร้แรกหมายหนปลายทาง
แดดบ่ายคล้อยพรานใหญ่เวียนกลับแค้มป์
เต็นท์พักแรมนายจ้างดูกว้างขวาง
ครั้นรพินทร์เล็งแลดูเริดร้าง
แม้นายจ้างหลีกเร้นไม่เห็นกาย
เอแงซาย เจ้านายอยู่หนใด
ก็นายใหญ่อยู่นี่นายหญิงหาย
นั่นเล่าเหวยไยแกจึงดูดาย
นายหญิงหายเหตุไรแหกปากมา
ดูก่อนท่าน นายหญิงไปอาบน้ำ
ทั้งสั่งห้ามแงซายอย่าตามหนา
แค่ลำธารแค่นี้อย่าตามมา
จึงเหลอหลาเป็นเบื้อยั้งอยู่เอง
ครั้นจอมพรานได้ยินเหตุดังนั้น
คว้าปืนพลันกายเบาใจโหวงเหวง
ดุจลมพัดรุดไปใจหวาดเกรง
ให้กริ่งเกรงคุณหญิงจะมีภัย
ริมลำธารนั่นแลเต็มด้วยกรวด
กวาดตารวดเร็วเทียวเธออยู่ไหน
คุณหญิงข้าจอมพรานนึกในใจ
โลดขึ้นไปยอดหินกวาดตามอง
นี่ไงเสื้อกางเกงนั่นซับใน
นี่มิไยล่อนจ้อนเสียวสยอง
คุณหญิงเอ๋ยหวังดีไยไม่มอง
เอาแต่จ้องยอกย้อนไม่เคยฟัง
จอมพรานนั้นตาจ้องใจละล้า
สบถด่าเสียทีกูฝากฝัง
เวรตะไลแงซายก็ไม่ฟัง
โดนยับยั้งไยไม่แอบแนมตาม
จึงพรานใหญ่ใคร่คิดจะกู่ก้อง
จะเรียกร้องพลางจ้องจะเรียกถาม
ว้ายตาบ้าหยาบคายมรรยาททราม
เสียงปรีดข้ามกอบอนแทรกซ้อนมา
ครั้นได้ยินพรานใหญ่ให้โล่งอก
มีมือยกปาดเหงื่อโล่งใจหนา
ยังยืนจ้องอยู่นั่น นี่ตาบ้า
ดังแว่วมาคุณหญิงกรีดสัททา
นั่นคุณหญิงแก้ผ้าตัวล่อนจ้อน
ค้อมกายซ่อนบังเบียดใบบอนหนา
ผิวน้ำผึ้งอล่างกระจ่างฟ้า
ขึงนัยน์ตาตระหนกตกตื่นใจ
นี่คุณหญิง น้ำเสียงเยือกเย็นเยียบ
สำเนียงเฉียบพรานใหญ่เอ่ยขานไข
นี่กลางป่าคุณหญิงควรเข้าใจ
สำเนียกไว้ใส่ใจคำตักเตือน
ฉันไปทำอะไรให้คุณหา
รั้นมิรารากเสียงสำเนียงเฉือน
ก็มันร้อน คุณหญิงยังแชเชือน
ยานเสียงเอื้อนโกรธจัดบาดอุรา
นี่คำสั่ง คุณหญิงจงรีบขึ้น
อย่ามัวมึนบัดนี้อย่าเหลอหลา
ผมจะรอที่นี่รีบตามมา
สวมเสื้อผ้าให้ดีอย่าให้นาน
ฉันไม่ขึ้นอวดดีวางอำนาจ
เชิญวางมาดบาตรใหญ่กำแหงหาญ
ฉันไม่กลัวมาสิมาระราน
ใครจะย่านบ่ยั่นฉันขอลอง
พอคุณหญิงเอ็ดอึงมิขาดคำ
เสียงแปร๋นล้ำดังลั่นซ่านสยอง
ใจคุณหญิงสั่นไหวดั่งรัวกลอง
เบิกตาจ้องใจตกหล่นวูบไป
เสียงแปร๋นๆ ดังก้องแทบลำธาร
คชาหาญแผดเสียงกังวานใส
หูกางหลางผาดผึ่งกวัดแกว่งไกว
วิ่งเหย่าใกล้ป่าลู่โผล่หน้ามา
รพินทร์อึ้งเพียงเสี้ยววินาที
ลิ่วเร็วรี่พรวดเดียวผึ่งผายหา
ดำรงมั่นกลางธารตรงเวลา
คุณหญิงอ้าแขนวิ่งผวามา
ก็คุณหญิงตกใจกลัวจับจิต
มิป้องปิดร่างเปลือยโจนเข้าหา
กอดเกาะไว้งุดหัวซบอุรา
มิหาญกล้ายั่นย่านลืมหายใจ
ครั้นจอมพรานปาดแขนตามองช้าง
บังเบี่ยงร่างรั้งกายคุณหญิงไหว
รีบหนีเร็วต้นยางนั่นรุดไป
กุมเชิงไว้ขวางช้างตรงกลางธาร
รพินทร์เอ๋ย สุภาพบุรุษไพร
เพื่อชาติไซร้ชาติพลีสิทหารหาญ
ชีพคุณหญิงล้ำค่าใส่ใจคาน
แม้ชีพค้านมิไยไว้ชีพเธอ
อันจอมพรานไม่ใคร่ใส่ใจชีพ
พาร่างรีบกั้นไพรีอย่าเผยอ
ตนจักยั้งมันไว้อย่ามาเจอ
มันจงเพ้อแค่ใจตัวอย่ามา
องครักษ์รั้งกายเด่นสง่า
พังคชายั้งยั่นจะร่านหา
ต่างเล็งแลทีท่ามิร่านรา
พังแม่ร้าห่วงลูกจะเรรวน
คชาชาติสองราทั้งแม่ลูก
พาผันผูกคลอเคลียมิหันหวน
พาเดินลับห่างไปมิเรรวน
พาเดินสวนผันกลับลับตาไป
นางพังช้างหารู้เล่าชีวิต
แทบชนม์ชิดปลิดปลงขนาดไหน
หากนางช้างถลันหาจอมไพร
ถึงบรรลัยทอดร่างปราศวิญญาณ์
หากแต่ท่านจอมพรานผู้เกรียงไกร
ทั้งมิใคร่พิฆาตอีกปืนผา
ดำรงมั่นเต็มปริ่มกรุณา
เพียงพะว้าพะวังห่วงนงคราญ
ลูกนางพังพลอยไว้ทั้งชีวิต
ทั้งอาจปลิดปลงชนม์แม่ช้างหาญ
หากคนองแล่นหาท่านจอมพราน
แม่มิคร้านปัดป้องลูกปืนปราย
หากยังร้อนเชิญครับลงแช่น้ำ
คนใจทรามจะหลีกมีหน้าหาย
คุณหญิงครับเชิญเลยตามสบาย
คนใจร้ายจะเร้นลบหน้าไป
อย่าไปนะ มานี่คนใจร้าย
หน้าไม่อายจะหลีกหนีไปไหน
คนจิตทราม จะเร้นหลบทำไม
ทิ้งฉันไว้คนเดียวอย่างนี้ฤๅ
นี่ตาพราน เก็บปากจงเงียบไว้
เหตุอันใดวันนี้จงอย่าถือ
เหยียบมันไว้ที่นี่จงอย่ารื้อ
อย่าบันลือปิดปากเงียบจงดี
คุณหญิงเธอย้อนตรึกนึกขายหน้า
มีแต่ฟ้านุ่งห่มล่อนจ้อนหนี
พาขายหน้าเจ้าป่าประชาชี
มุดดินนี่อยากหนีไปไกลตา
เย็นวานนี้คุณหญิงอาบในเต็นท์
นี่ไยเร้นหลีกมาที่นี่หวา
อาบที่นี่เย็นดีจึงลงมา
อาบแก้ผ้าสิหวาต้องเร้นมา
คุณหญิงค่อยซึมซาบคุณพรานใหญ่
ด้วยห่วงใยหมู่สัตว์ผู้ทุกขา
ไม่ซ้ำเหยียบผู้ควรเวทนา
ที่ควรค่านิยมในตัวพราน
น้อยเชื่อพี่สักครั้งกลับไปนอน
คุณชายค่อนบังคับสั่งคำขาน
เรื่องร้ายนี้พี่เองจะจัดการ
คุณชายค้านขัดใจคุณหญิงเธอ
คุณหญิงนั้นรู้ตนเข้าใจการณ์
แม้วันวานค้านขัดใจเสมอ
ระวังตนพี่ใหญ่อย่าเผอเรอ
น้อยไม่เพ้อติดตังดั่งเคยเดิม
เรื่องเสือกุดสมิงร้ายอาละวาด
มันพิฆาตลูกหาบให้ฮึกเหิม
ไอ้เอิ้นหนาคราสิ้นชีพประเดิม
นับศพเพิ่ม ๑๔ ที่วายปราณ
ฝากคุณหญิงบอกจันแลบุญคำ
จงอย่าล้ำเขตปางตามสืบสาส์น
อีกแงซายสุมไฟรักษาการณ์
รพินทร์วานคุณหญิงกรุณา
ขอคุณหญิงจงนอนให้สบาย
จงพักกายพักใจหลับเถิดหนา
ตลอดคืนใจสงบสุขกายา
เหนื่อยเมื่อยล้าระงับหลับฝันดี
เจ้าเสือกุดรุดหลบอย่างนกรู้
ไฉนกูจักอยู่ควรกูหนี
รอมืงเผลอจักขจัดมันไพรี
รพินทร์นี้มืงรึกูจะไป
สมิงกุดอาฆาตมาดร้ายยิ่ง
ดุจผีสิงเล่ห์กลมนต์ไฉน
รู้หลบกลิ่นรพินทร์ผู้จอมไพร
รู้รุกไล่กางหลางพรางโจมตี
ไงแงซายนั่งห้างกับเราไหม
รพินทร์ไซร้พูดดีสิริศรี
เอ่ยปากชวนเอาใจใส่จงดี
คุณชายนี้นักนิยมในแงซาย
ท่าไม่ดี ไอ้กุดมันไม่เข้า
มิไยเล่าเราเฝ้ามันหลีกหาย
ศพเจ้าเอิ้นเริ่มอืดน่าระอาย
จึงคุณชายทดท้อออกปากมา
ผู้กองครับ ไอ้กุดมันได้กลิ่น
มันไม่กินมันละหลบตาหนา
ใช่มันอายหากได้กลิ่นคันธา
ผู้กองท่าโชยกลิ่นจนมันกลัว
อีกอย่างครับไอ้กุดใช่มันเก่ง
มันกลัวเกรงได้กลิ่นจึงมุดหัว
ผู้กองอยู่มันหลบไม่เห็นตัว
จะดีชั่วแค่สัตว์เหมือนทั่วไป
หากเช่นนั้นแงซายแกจงอยู่
จงคอยดูคุณชายอีกไฉน
ข้าจะเลี่ยงหลบหลีกจากนี่ไป
เหตุอย่างไรคุณชายจะจัดการ
นี่ตาพราน ไยทิ้งพี่ใหญ่มา
ผิดสัญญาหน้าที่ไม่ประสาน
ทิ้งนายจ้างละวางหนีหน้างาน
ไม่รู้กาลเกี่ยงงอนไม่ดูแล
คุณหญิงครับ กระผมมิได้ทิ้ง
ใช่จะนิ่งนอนใจไม่แยแส
คุณชายสิรับปากจะดูแล
หายากแท้เป็นนายหากใส่ใจ
อีกคุณชายเหมาะควรจะออกหน้า
ท่านอุตส่าห์ยิ่งล้ำกว่าใครไหน
รู้กลเกมกงการเก่งเกินใคร
งานนี้ไซร้คุณชายไม่วางมือ
นี่นายพราน ฉันเองก็นายจ้าง
อย่ามาอ้างพี่ใหญ่น่านับถือ
ทิ้งท่านไว้เสี่ยงภัยเหตุดังรือ
สมควรหรือลูกจ้างตำแหน่งพราน
จึงรพินทร์ยักไหล่ไม่ถือสา
หากระอาจะโต้คำขับขาน
ยืนทำเมินจะขัดคอคัดค้าน
ทำระรานขึงกายยืนเหม่อมอง
เสียงกระสุนระเบิดดังกึกก้อง
ลั่นที่สองซ้ำย้ำดังสยอง
ดารินอ้าปากค้างตะลึงมอง
รพินทร์ร้องพึมพำคำอุทาน
นั่นคุณชาย ซัดเอาเข้าให้แล้ว
คงไม่แคล้วไอ้กุดกำแหงหาญ
รวดเร็วแท้คุณชายไม่เสียการ
รพินทร์ซ่านสะใจในฝีมือ
เร็วรพินทร์ เรารีบไปดูกัน
คุณไชยยันต์ดีใจพูดเร็วปรื๋อ
ไปสิครับ รพินทร์รับเร็วครือ
ต่างมีมือถือปืนพากันไป
ร่องรอยเสือสมิงร้ายดิ้นทุรน
เสือ กกะสนวาดวงถากไถล
ตื่นตระหนกเตลิดตื่นตะไล
ถลากไถรานป่าราบละลาน
เจ้าเสือกุดรับไปทั้งสองนัด
คราววิบัติชีพพลีน่าสงสาร
เลือดไหลหลั่งเร่งรุดทรุดซมซาน
แม้ชีพพานจะไหลละร่างร้างรา
จึงจอมพรานคาดรู้ไม่เร่งรัด
คราวิบัติเสือกุดหลุดชีพหวา
แม้ไม่ตามซ้ำซัดตัดชีวา
กาลไม่ช้ามัจจุราชพานพบมัน
เจ้ากุดนั้นซมซานสิ้นแรงรุด
เฮือกท้ายสุดลุกโจนโลดถลัน
หาชะง่อนผาหินสิ้นแรงรั้น
ทรุดร่างสั่นรันทดหมดสิ้นลาย
กระสุนปืนสุดท้ายนัดที่สาม
ลั่นคำรามปลิดชีพเสือสลาย
เจ้าเวรซ้ำกรรมซัดลูกปืนปราย
สมิงร้ายแพ้ภัยเจ้าจอมพราน
หนหล่มช้างแห่งแรกหมายปลายทาง
แห่งพักค้างแรมรั้งแหล่งสืบสาน
หนรอยต่อแหล่งหล้าป่ากันดาร
มหากาฬป่าพงไพรกาลี
โป่งกระทิงสถานีวนาหน้า
ผืนพงป่าบั้งขวางหว่างวิถี
ห้วยยายทองถัดไปป่าหวายนี้
ป่าพงพีแทบจนหนหล่มช้าง
อรุณฤกษ์อุษาสาดแสงวาด
สอดแสงสาดเบิกฟ้าครารุ่งสาง
ส่องแสงเงินเปิดหล้าเมลืองราง
สาดสว่างแสงทองเปิดพงไพร
โป่งกระทิงบุญคำจงตามทัน
พวกเรานั้นล่องก่อนตอนฟ้าใส
คุณชายซ้ำย้ำคำกำกับไว้
ตักเตือนใจบุญคำรีบตามมา
คะรับนายกระผมจะตามทัน
หล่มช้างนั้นต่อให้ยังไหวหนา
วางใจเถิดนายใหญ่ผมไม่ช้า
พลางยิ้มร่าบุญคำผละหลีกไป
เจ้านายครับหากเบื่อนั่งอุดอู้
หากอยากดูวัวแดงจะไปไหม
คุณรพินทร์บอกมันอยู่ไม่ไกล
พรานจันไซร้ย้อนมาส่งข่าวคราว
ไชยยันต์นั้นมีใจนึกคึกคัก
จึงไม่พักรีบเอ่ยชวนเพื่อนสาว
ไปกันน้อย นั่งเกวียนมาแต่เช้า
ไชยยันต์ห้าวมีใจใคร่ยิงวัว
จึงรพินทร์ไชยยันต์อีกดาริน
ไปกันสิ้น ๔ คนเว้นนายหัว
ชายทุ่งนั่นพวกมันไม่รู้ตัว
ไม่ต้องกลัวเลือกยิงตามสบาย
เวเธอร์บีจุดสามศูนย์แม็กนั่ม
ยิงแม่นยำด้วยกล้องเล็งเป้าหมาย
อีกศูนย์เปิดติดมายิงสบาย
ยิงวัวควายได้ไกลครึ่งกิโล
จึงไชยยันต์ลังเลหากยิงเอง
ใจหวั่นเกรงระยะยิงไกลโข
๗๐๐ เมตรใช่น้อยเกือบกิโล
วัวร่วมโหลรวมฝูงเล็มหญ้าเพลิน
เวเธอร์บีสำแดงเรี่ยวแรงร้าย
แรงทำลายรุนแรงน่าสรรเสริญ
ยิงได้ไกลได้แรงไม่ขาดเกิน
วัวแดงเพลินเล็มหญ้าพาได้ตาย
กระสุนลั่นเข้าเป้าทั้งสองนัด
ภัยพิบัติตัดชีพวัวสลาย
คาที่หนึ่งอีกตัวไม่ทันตาย
ยิงตามหมายสองนัดได้สูตรพราน
อยู่ทั้งสองครับนายสองตัวนั่น
เส่ยร้องลั่นดีใจให้เอ่ยขาน
ดารินผุดยืนดีใจซ่านสะท้าน
ทั้งสองพล่านร้องร่ำพลอยดีใจ
รพินทร์แตะปีกหมวกคารวะ
วิสาสะขอมือจับขยับไหว
ค้อมศีรษะคำนับกับทั้งใจ
ซูฮกให้สาธุชูฝีมือ