เมื่อชีวิตมาถึงทางตัน

ทำไมถึงพูดว่า เมื่อชีวิตมาถึงทางตัน ตอนนี้เราหมดหนทางที่จะไปต่อ นอกจากหนี!!! เพราะอะไรถึงต้องหนี เพราะเรามีพ่อของลูกที่ไม่สามารถควบคุมอารมย์ของตัวเองได้ คิดว่าความคิดของตัวเองถูกที่สุด ไม่มีใครจะสามารถเตือนหรือเปลี่ยนอะไรในตัวเขาได้เลย เราเหนื่อย เราท้อทุกๆครั้งที่ต้องเจอปัญหาซ้ำๆเดิมๆแบบนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะใช้ชีวิตร่วมกับคนที่มีความคิดแบบนี้ เราอดทนมาตลอด 6 ปี ที่ต้องทนเพราะอะไร เพราะเรามีลูกชายที่น่ารัก 1 คนที่ทำให้เรามีแรงที่สู้ต่อไป แต่เราก็คิดแล้วคิดอีก ว่าเราจะใช้ชีวิตยังให้ไม่ให้ลูกเรากล่ยเป็นเด็กมีปัญหา ถ้าหากเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่ว่าเราจะหาวิธีไหนเพื่อรักษาสถานภาพครอบครัวไว้ มันก็ไม่พบทางออก เขาบอกว่าเรากวนประสาท พูดไม่เข้าหู เราก็เงียบ เพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะ แต่พอเราเงียบก็กลายเป็นว่าเราไม่พูด ไม่ตอบ คือไม่ว่าเราจะทำยังไง คือเราก็ผิด นอกจากนี้วิธีการเลี้ยงลูกก็ไม่ได้มีอะไรที่เหมือนกัน เราจะคอยระวังไม่ให้ลูกได้รับบาดเจ็บ จากการเรียนรู้ในการใช้ชีวิต เพราะเราคิดว่าลูกเรายังเล็ก เพิ่งขวบกว่าๆ เราเป็นแม่ก็ต้องมีหน้าที่ปกป้องลูก แต่เขาไม่ เขาว่าเรา โอ๋ลูก เขาต้องการให้เราเลี้ยงลูกแบบฝรั่ง ให้ลูกทำเอง เรียนเอง เจ็บจะได้จำ และไม่ทำอีก แต่เรากลัว กลัวว่าลูกเราจะได้รับอันตรายจนทำให้พิการหรือเสียชีวิต เช่น ถ้าหากลูกขึ้นบันได เราก็จะเดินตาม แค่เดินตามไม่ได้จับเดินหรืออุ้ม เพื่อคอยระวังให้เขา กลัวเขาตกแล้วจะได้รับบาดเจ็บ แต่สามีเราไม่ ให้ลูกทำเอง เรียนรู้เอง ทำให้เรากีบสามีทะเลาะกันทุกวัน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน นอกจากนี้ถ้าแอลกอฮอล์เข้ากระแสเลือดเมื่อไหร่ ไม่ว่าใครจะพูดดียังไง ถ้าไม่ถูกใจเขาก็จะพาลและด่าทุกคน ไม่เว้นกระทั่งพ่อกับแม่ของเขา เราแค่อยากหาทางออก เราควรจะทำยังไงกับชีวิต เราจะออกจากวงเวียนนี้ได้ยังไง นอกจากนี้ถ้าเขาโมโหจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาก็จะทำร้ายร่างกายเรา เราไม่รู้ว่าเราจะต้องทนไปอีกนานแค่ไหน