ขอใช้พื้นที่ระบายความคับข้องในใจหน่อยค่ะ
ตามหัวข้อ คือถูกเท และเกลียดเหตุผลว่าความลับเยอะ งงใจ!!
เดิมเลย เรารู้จักเพื่อนใหม่คนนึงทางไอจี
ก็ดูเป็นปรกติกดถูกใจกันไปตามมารยาทเนอะ วันนึงเริ่มมีการคอมเม้นท์ รวมถึงการไดเรคมาคุย บลาๆ คือมันดีนะแระนะ
ก็คุยกันเป็นเพื่อนมาตลอด และตัวเราเองก็บอกกับตัวเองตลอด อย่าทำให้จิตใจมันขุ่นมัว ลึกคือก็ชอบนะแระ แต่จะแสดงออกมากก็ไม่ดี เก็บลึกๆในใจคุยทุกวันก็ดีมากมาย เราพยายามรักษาความสัมพันธ์ ไม่ให้ลึกไปเยอะไปบนความเป็นเพื่อน การใช้คำพูดเราก็ว่าเราก็คุยเล่นเป็นเพื่อน วันนึงเค้าหายไปสักสองวัน ไอ้เราก็คิดว่าเค้ายุ่ง แต่เปล่าเลย เค้ากลับมาบอกเราว่า แค่อยากคุยให้น้อยลง เพราะเค้าไมาที่ชอบคำที่เราพูดว่า โอ๊ยยย 😔 เค้าบอกเหมือนการประชด!! หลังจากนั้นเราไม่หลุดนะ คำว่าโอ๊ยยเนี๊ยย เรากลับไปย้อนดูแชทที่เราคุยกัน ก็ในรอบ3เดือน มีคำว่า โอ๊ยยย 7 คำ ซึ่งในรูปประโยคที่เราโอ๊ยย ออกไป มันเป็นคำที่ใช้อุทานความเป็นไปไม่ได้ เช่น
เค้า : คุณไม่คิดจะแต่งงานเหรอ
เรา : โอ๊ยยยยย (ในที่นี่จะหาใครมาแต่ง)แบบนี้ เหมือนกับ บางทีก็ โอ๊ยยย หิว
แต่ โอ้ยยที่ 7 ที่ทำเค้าหายเลยน่าจะเกิดเรากินเบียร์ จากการหวังดีเค้าก็บอกแระ มาในชุดทำงาน เราก็โอ๊ยยไปตามประสาประมาณว่าเฮ้ยเราก็คนนะ
เรามาคิดหลังจากที่เค้ากลับมาคุยที่ครั้ง
ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยตัวเค้าเองเป็น ผช ภาวะความเป็นผู้นำต้องมีเจตนาความแสดงออกชัดเจนการติเตือนเพื่อให้เรายอมรับในสิ่งที่เค้าบอกมากกว่า และส่วนที่2เราคุยกันอยู่ในฐานะเพื่อน จะโกรธอะไรเรา ในความเป็นเพื่อนทั่วๆไป
นี่คือสิ่งที่เรากลัวมาตลอดเรื่องของความสัมพันธ์ เราอ่ะมีใจแระแต่เราก็กลัว เราแค่มองและบอกตัวเองว่าเราต้องอยู่อย่างคนที่เป็นเพื่อนกันได้ มีอะไระพูด ไม่ชอบใจอะไรบอก แต่บนความเป็นเพื่อน เราก็อาจจะเล่าเรื่องบางเรื่องไม่ได้ทั่งหมด เราแค่ยังไม่อยากเปิดใจ การเล่าเรื่ิองราวทุกสิ่งเรามองว่ามันต้องเป็นคนสำคัญมากๆที่เราพร้อมจะบอกทุกอย่าง ระยะเวลา และความสัทพันธ์ มันจึงเริ่มอย่างค่อยๆไปมันต้องใช้เวลา นั่นคือสิ่งที่เราคิด เราแค่ดำรงความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่ิอน ถึงวันนึงเราอาจจะมีความรู้สึกดีๆต่อกัน แต่ต่อให้เรายังไม่เจอกัน เราก็ต้องยั้งความรู้สึกของเรา เอาไว้ จนสิ่งที่เราคิดมาตลอดว่าวันนึงเค้าต้องหายไป!! แต่มันต้องไม่เป็นแบบนี้ซิ กำลังพูดคุยกัยด้วยดีมาตลอด ดีมากจนแบบเคยเป็นม่ะ เมื่อไรเค่าจะออน วันนี้โพสอะไร วันนี้เราเม้าท์ใคร สนุกสนานดีตลอด จนเออ ชอบเค้าแล้วหล่ะแต่ก็นะ เผื่อใจไว้ก่อน เรื่องเกิดจากเราแคปหน้าจอ ไอจี ลงสตอรี่ มันก็แค่เรื่องราวขำๆ มากว่า จนเค้าส่งโพสสตอรี่กลับมาว่า
: ถ้าคนไม่ได้อ่านอันก่อน เค้าก็ไม่เข้าใจซิ นี่คือข้อความสุดท้าย
เราตอบกลับแค่ว่าเพื่อนรู้ เอาจริงๆสตอรี่เรา ไอจีเราไม่ใช่ สาธารณะเรามีกลุ่มเพื่อนอันน้อนนิดที่รู้จักกันมานาน ซึ่งในสตอรี่ก็ไม่มีอะไรจริงๆ แต่กลับทำให้เค้าไปโพสว่า เกลียดพวกความลับเยอะ!! และก็หายไปเลย ไม่อ่านแชท เรารู้สึกได้เลยหล่ะว่าเรา เหตุผลของเราคือ สตอรี่นะมันไม่ได้มีอะไร แค่ขำๆ ว่ามีคุณแม่ท่านนึงหาคู่ให้ลูกท่านเราจึงตอบกลับไปด้วยอายุเรากับลูกท่านคงไม่เหมาะ มันก็เป็นเรื่องขำๆบนสตอรีเราเท่านั้นเอง
เราเคยโม้เรื่องเราเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยบนไอจี เค้าอยากอ่านคะ แต่เราไม่ได้ให้อ่าน เพื่อนเราก็ไม่มีใครมาอ่านหรอก มันเป็นความเรื่อยเปื่อย ที่ไร้สาระ และเป็นพื้นที่การระบาย หรือการใช้จินตนาการบ้าบอ ซึ่งเราไม่ได้ให้เค้าอ่าน คือเราพยายามมีขีดที่เราต้องอยู่ตรงกลางของความเป็นเพื่อน และที่สำคัญ เราแอบเขียนถึงคนที่เราชอบทางไอจี นั้นก็คือเค้า มันเป็นเรื่องน่าอายนะ คือชอบเค้าไงตอนนั้น 55 จะให้เค้าอ่านได้ไง อายๆ แล้วก็สร้างกฏกันของความเป็นเพื่อนเราพยายามไม่อยากรู้เรื่องส่วนตัวเค้า ถ้าเค้าไม่บอกเอง ไม่ก้าวก่ายเค้า ถ้าเรายังไม่ใช่คนในชีวิตเค้า ไม่ห่วงใยมากกว่าคำว่าเพื่อน เรามีกำแพง เพราะเรากลัวเราจะแค่หลงรักเค้าไปเอง เรายั้งๆเพราะเค้าเองก็มีคนคุยอยู่2-3คน แต่เรานี้ไม่มีไง ใจได้ให้เต็มเลย แต่ต้องหยั่งเนอะ เดี๋ยวเจ็บ เมื่ิอไรที่คุยกัน เราจะบอกเค้าตลอดว่า ถ้าเมื่อไรที่ไม่อยากคุย ตอนนั้นให้บอกเรา เราจะโอเครมากๆๆ กว่าการที่เรามานั่งคิดเองว่าผิดตรงไหน
ถ้าเราเป็นคนพิเศษของเค้าเราก็เล่าหมดแระ แต่นี่ยังไม่ใช่ไง และไม่รู้จะเป็นไปได้แค้ไหน ตอนนี้เราเสียใจ ที่อยู่ๆเลือกที่จะไม่บอก ผิดสัญญากับเรานะ แชทไม่อ่าน อืมม นี่นะคนที่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่ไม่รับฟังเหตุผลเราเลย ใจเราตกแรงมากตอนนี้ คือเสียใจที่ไม่ใช้เหตุผลเพื่อที่จะอหาตรงกลางระหว่างกัน แต่กลับตัดเราออก เราพยายามพิมพ์ข้อความนะ ส่งไปนะ แต่ก็กลับเข้าไปยกเลิกข้อความ บ้างทีไม่อยากอธิบายกับคนที่ไม่มีเหตุผล 2-3วันผ่านมา เราเคว้งนะ ว่าเราผิดตรงไหน ถ้าไม่อยากคุย เราไปด้วยก็ได้ เรา Unfriend เราพยายามไม่ได้มาก ทุกครั้งที่พยายามมันก็เจ็บอะเนอะ อะไรที่เค้าไม่ชอบ เรายังไม่เคยเรียนรู้กันเลย ว่าอะไรที่ชอบไม่ชอบ ความคิด ทัศนคติ แต่หักความรู้สึกดีๆของเราไปหมดเลย เรากลับมองว่าทำไมนะ ทำไมเราก็เคยไม่พอใจเค้านิ ทำไมเราไม่วีน ทำไมๆ เพราะเรากลับมาคิดว่า เราใช้อารมณ์กับคนที่เป็นไม่ได้มาก เพื่อนจะเป็นคนอยู่กับเรานานที่สุด ความสัมพันธ์ที่เกิดจาดการเป็นเพื่อนมันดีที่สุด มันจะค่อยๆเรียนรู้พร้อมกับสถานะที่ชัดเจน นี่คือมุมมองเรา
กับระยะเวลาที่คุยกัน4 เดือน มันมีความสุขแระ แต่มันจากเราไปเร็วจริง
เค้าชอบอ่านพันทิพ หวังว่าวันนึงจะมาเจอ แล้วเข้าใจในความรู้สึกเราบ้าง เราเคยเจ็บมาเยอะ เราแค่ตักเตือนอารมณ์ตัวเองไม่ให้ไปมากกว่าคำว่าเพื่อนในตอนนี้เท่านั้นเอง
เหงานะ ไม่มีใครเม้าท์เลย
ไอ้เรื่องวุ่นวายที่เราสร้างกันมาตอนนี้มีเรื่องเล่ามากมายย อยากจะเล่าเค้าฟัง
แล้วไหนบอกจะรับผิดชอบเรื่องราววุ่นวายถ้าวันนึงมันเกิดขึ้น แชทยังไม่อ่านเลย ทิ้งกันเฉยเลย สุดๆของความเสียใจ
เราคิดว่าเราคุยกับคนที่โตพอจะมีเหตุผล
แต่เสียใจตรงที่ไม่ฟัง จริง เรารับได้นะถ้าจะไม่คุยเพียงแค่บอกเหตุผลเรา
เรา Unfriend แล้ว ทุกอย่างคือจบแล้วคือเค้าก็เลือกทางของเค้า มันเคว้านะคนคุยทุกวัน ชอตไปเลย อยากให้เข้าใจเหตุผลมากกว่านี้
เราเหนื่อยที่จะวิ่งตาม เราเหนื่อยใจ แต่เราอยากกลับไปคุยเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากดึงดั้นในเมือถูกผลักออกมา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ
ผิดเหรอ!! ที่ไม่ให้เค้าอ่าน Pantip
ตามหัวข้อ คือถูกเท และเกลียดเหตุผลว่าความลับเยอะ งงใจ!!
เดิมเลย เรารู้จักเพื่อนใหม่คนนึงทางไอจี
ก็ดูเป็นปรกติกดถูกใจกันไปตามมารยาทเนอะ วันนึงเริ่มมีการคอมเม้นท์ รวมถึงการไดเรคมาคุย บลาๆ คือมันดีนะแระนะ
ก็คุยกันเป็นเพื่อนมาตลอด และตัวเราเองก็บอกกับตัวเองตลอด อย่าทำให้จิตใจมันขุ่นมัว ลึกคือก็ชอบนะแระ แต่จะแสดงออกมากก็ไม่ดี เก็บลึกๆในใจคุยทุกวันก็ดีมากมาย เราพยายามรักษาความสัมพันธ์ ไม่ให้ลึกไปเยอะไปบนความเป็นเพื่อน การใช้คำพูดเราก็ว่าเราก็คุยเล่นเป็นเพื่อน วันนึงเค้าหายไปสักสองวัน ไอ้เราก็คิดว่าเค้ายุ่ง แต่เปล่าเลย เค้ากลับมาบอกเราว่า แค่อยากคุยให้น้อยลง เพราะเค้าไมาที่ชอบคำที่เราพูดว่า โอ๊ยยย 😔 เค้าบอกเหมือนการประชด!! หลังจากนั้นเราไม่หลุดนะ คำว่าโอ๊ยยเนี๊ยย เรากลับไปย้อนดูแชทที่เราคุยกัน ก็ในรอบ3เดือน มีคำว่า โอ๊ยยย 7 คำ ซึ่งในรูปประโยคที่เราโอ๊ยย ออกไป มันเป็นคำที่ใช้อุทานความเป็นไปไม่ได้ เช่น
เค้า : คุณไม่คิดจะแต่งงานเหรอ
เรา : โอ๊ยยยยย (ในที่นี่จะหาใครมาแต่ง)แบบนี้ เหมือนกับ บางทีก็ โอ๊ยยย หิว
แต่ โอ้ยยที่ 7 ที่ทำเค้าหายเลยน่าจะเกิดเรากินเบียร์ จากการหวังดีเค้าก็บอกแระ มาในชุดทำงาน เราก็โอ๊ยยไปตามประสาประมาณว่าเฮ้ยเราก็คนนะ
เรามาคิดหลังจากที่เค้ากลับมาคุยที่ครั้ง
ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยตัวเค้าเองเป็น ผช ภาวะความเป็นผู้นำต้องมีเจตนาความแสดงออกชัดเจนการติเตือนเพื่อให้เรายอมรับในสิ่งที่เค้าบอกมากกว่า และส่วนที่2เราคุยกันอยู่ในฐานะเพื่อน จะโกรธอะไรเรา ในความเป็นเพื่อนทั่วๆไป
นี่คือสิ่งที่เรากลัวมาตลอดเรื่องของความสัมพันธ์ เราอ่ะมีใจแระแต่เราก็กลัว เราแค่มองและบอกตัวเองว่าเราต้องอยู่อย่างคนที่เป็นเพื่อนกันได้ มีอะไระพูด ไม่ชอบใจอะไรบอก แต่บนความเป็นเพื่อน เราก็อาจจะเล่าเรื่องบางเรื่องไม่ได้ทั่งหมด เราแค่ยังไม่อยากเปิดใจ การเล่าเรื่ิองราวทุกสิ่งเรามองว่ามันต้องเป็นคนสำคัญมากๆที่เราพร้อมจะบอกทุกอย่าง ระยะเวลา และความสัทพันธ์ มันจึงเริ่มอย่างค่อยๆไปมันต้องใช้เวลา นั่นคือสิ่งที่เราคิด เราแค่ดำรงความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่ิอน ถึงวันนึงเราอาจจะมีความรู้สึกดีๆต่อกัน แต่ต่อให้เรายังไม่เจอกัน เราก็ต้องยั้งความรู้สึกของเรา เอาไว้ จนสิ่งที่เราคิดมาตลอดว่าวันนึงเค้าต้องหายไป!! แต่มันต้องไม่เป็นแบบนี้ซิ กำลังพูดคุยกัยด้วยดีมาตลอด ดีมากจนแบบเคยเป็นม่ะ เมื่อไรเค่าจะออน วันนี้โพสอะไร วันนี้เราเม้าท์ใคร สนุกสนานดีตลอด จนเออ ชอบเค้าแล้วหล่ะแต่ก็นะ เผื่อใจไว้ก่อน เรื่องเกิดจากเราแคปหน้าจอ ไอจี ลงสตอรี่ มันก็แค่เรื่องราวขำๆ มากว่า จนเค้าส่งโพสสตอรี่กลับมาว่า
: ถ้าคนไม่ได้อ่านอันก่อน เค้าก็ไม่เข้าใจซิ นี่คือข้อความสุดท้าย
เราตอบกลับแค่ว่าเพื่อนรู้ เอาจริงๆสตอรี่เรา ไอจีเราไม่ใช่ สาธารณะเรามีกลุ่มเพื่อนอันน้อนนิดที่รู้จักกันมานาน ซึ่งในสตอรี่ก็ไม่มีอะไรจริงๆ แต่กลับทำให้เค้าไปโพสว่า เกลียดพวกความลับเยอะ!! และก็หายไปเลย ไม่อ่านแชท เรารู้สึกได้เลยหล่ะว่าเรา เหตุผลของเราคือ สตอรี่นะมันไม่ได้มีอะไร แค่ขำๆ ว่ามีคุณแม่ท่านนึงหาคู่ให้ลูกท่านเราจึงตอบกลับไปด้วยอายุเรากับลูกท่านคงไม่เหมาะ มันก็เป็นเรื่องขำๆบนสตอรีเราเท่านั้นเอง
เราเคยโม้เรื่องเราเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยบนไอจี เค้าอยากอ่านคะ แต่เราไม่ได้ให้อ่าน เพื่อนเราก็ไม่มีใครมาอ่านหรอก มันเป็นความเรื่อยเปื่อย ที่ไร้สาระ และเป็นพื้นที่การระบาย หรือการใช้จินตนาการบ้าบอ ซึ่งเราไม่ได้ให้เค้าอ่าน คือเราพยายามมีขีดที่เราต้องอยู่ตรงกลางของความเป็นเพื่อน และที่สำคัญ เราแอบเขียนถึงคนที่เราชอบทางไอจี นั้นก็คือเค้า มันเป็นเรื่องน่าอายนะ คือชอบเค้าไงตอนนั้น 55 จะให้เค้าอ่านได้ไง อายๆ แล้วก็สร้างกฏกันของความเป็นเพื่อนเราพยายามไม่อยากรู้เรื่องส่วนตัวเค้า ถ้าเค้าไม่บอกเอง ไม่ก้าวก่ายเค้า ถ้าเรายังไม่ใช่คนในชีวิตเค้า ไม่ห่วงใยมากกว่าคำว่าเพื่อน เรามีกำแพง เพราะเรากลัวเราจะแค่หลงรักเค้าไปเอง เรายั้งๆเพราะเค้าเองก็มีคนคุยอยู่2-3คน แต่เรานี้ไม่มีไง ใจได้ให้เต็มเลย แต่ต้องหยั่งเนอะ เดี๋ยวเจ็บ เมื่ิอไรที่คุยกัน เราจะบอกเค้าตลอดว่า ถ้าเมื่อไรที่ไม่อยากคุย ตอนนั้นให้บอกเรา เราจะโอเครมากๆๆ กว่าการที่เรามานั่งคิดเองว่าผิดตรงไหน
ถ้าเราเป็นคนพิเศษของเค้าเราก็เล่าหมดแระ แต่นี่ยังไม่ใช่ไง และไม่รู้จะเป็นไปได้แค้ไหน ตอนนี้เราเสียใจ ที่อยู่ๆเลือกที่จะไม่บอก ผิดสัญญากับเรานะ แชทไม่อ่าน อืมม นี่นะคนที่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่ไม่รับฟังเหตุผลเราเลย ใจเราตกแรงมากตอนนี้ คือเสียใจที่ไม่ใช้เหตุผลเพื่อที่จะอหาตรงกลางระหว่างกัน แต่กลับตัดเราออก เราพยายามพิมพ์ข้อความนะ ส่งไปนะ แต่ก็กลับเข้าไปยกเลิกข้อความ บ้างทีไม่อยากอธิบายกับคนที่ไม่มีเหตุผล 2-3วันผ่านมา เราเคว้งนะ ว่าเราผิดตรงไหน ถ้าไม่อยากคุย เราไปด้วยก็ได้ เรา Unfriend เราพยายามไม่ได้มาก ทุกครั้งที่พยายามมันก็เจ็บอะเนอะ อะไรที่เค้าไม่ชอบ เรายังไม่เคยเรียนรู้กันเลย ว่าอะไรที่ชอบไม่ชอบ ความคิด ทัศนคติ แต่หักความรู้สึกดีๆของเราไปหมดเลย เรากลับมองว่าทำไมนะ ทำไมเราก็เคยไม่พอใจเค้านิ ทำไมเราไม่วีน ทำไมๆ เพราะเรากลับมาคิดว่า เราใช้อารมณ์กับคนที่เป็นไม่ได้มาก เพื่อนจะเป็นคนอยู่กับเรานานที่สุด ความสัมพันธ์ที่เกิดจาดการเป็นเพื่อนมันดีที่สุด มันจะค่อยๆเรียนรู้พร้อมกับสถานะที่ชัดเจน นี่คือมุมมองเรา
กับระยะเวลาที่คุยกัน4 เดือน มันมีความสุขแระ แต่มันจากเราไปเร็วจริง
เค้าชอบอ่านพันทิพ หวังว่าวันนึงจะมาเจอ แล้วเข้าใจในความรู้สึกเราบ้าง เราเคยเจ็บมาเยอะ เราแค่ตักเตือนอารมณ์ตัวเองไม่ให้ไปมากกว่าคำว่าเพื่อนในตอนนี้เท่านั้นเอง
เหงานะ ไม่มีใครเม้าท์เลย
ไอ้เรื่องวุ่นวายที่เราสร้างกันมาตอนนี้มีเรื่องเล่ามากมายย อยากจะเล่าเค้าฟัง
แล้วไหนบอกจะรับผิดชอบเรื่องราววุ่นวายถ้าวันนึงมันเกิดขึ้น แชทยังไม่อ่านเลย ทิ้งกันเฉยเลย สุดๆของความเสียใจ
เราคิดว่าเราคุยกับคนที่โตพอจะมีเหตุผล
แต่เสียใจตรงที่ไม่ฟัง จริง เรารับได้นะถ้าจะไม่คุยเพียงแค่บอกเหตุผลเรา
เรา Unfriend แล้ว ทุกอย่างคือจบแล้วคือเค้าก็เลือกทางของเค้า มันเคว้านะคนคุยทุกวัน ชอตไปเลย อยากให้เข้าใจเหตุผลมากกว่านี้
เราเหนื่อยที่จะวิ่งตาม เราเหนื่อยใจ แต่เราอยากกลับไปคุยเหมือนเดิม แต่ก็ไม่อยากดึงดั้นในเมือถูกผลักออกมา
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ