สวัสดีเพื่อนๆทุกคน
เราคบกับแฟนมาเกือบ 8 ปีแล้ว ตอนนี้เราอายุ 30 ปี ทำงานเอกชน ส่วนแฟนอายุ 31 ปี รับราชการทหาร เราเป็นคนตจว. มาทำงานส่งตัวเองเรียนมหาลัย ที่บ้านช่วยแค่ค่าเทอม เรามีความฝันมากมายและหวังในตัวแฟนมาก ว่าเราจะสร้างอนาคตไปด้วยกัน แต่มาวันนี้เหนื่อยใจมาก ไม่อยากไปต่อแล้ว เลยรวบรวมเหตุผลหลักๆที่ทำให้เราอยากไปจากเค้า ไม่ได้คาดหวังว่า ในอนาคตจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า แต่คิดว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้ เลยให้เพื่อนๆช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยว่า "ผิดไหมถ้าเราเลือกไปจากชีวิตของเค้า" ซึ่งเหตุผลนั้นมี 3 ข้อ ดังนี้ค่ะ
1. เรื่องเจ้าชู้ :
-> 2 ปีแรก ต่างคนต่างเรียน เค้ามีเราคนเดียว (รึป่าว 555+)
-> ปีที่ 3 เรียนจบ ทำงาน ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เค้าเริ่มมีผญ.มาติด และนอกใจ นอกกายเราครั้งแรก เราเสียใจมากแต่ให้อภัย เพราะเชื่อว่าเค้าจะเปลี่ยนได้
-> ปีที่ 4 เค้ายังมีสาวๆ อยู่เรื่อยๆ ทั้งที่ทำงาน ทั้งแฟนเก่า ทั้งแฟนเก่าของเพื่อนที่เรารู้จัก(อันนี้เราช็อกมาก) แต่ก็ยังให้อภัย T_T (โคตรนางเอกเลย)
*อ่านถึงตรงนี้ บางคนคงคิดว่า จะทนอยู่ทำไม เป็นเรา เราไม่ท้นนน*
-> ปี 5 เค้าสอบติดนายสิบทหาร (เราช่วยติวนะ ไปเป็นเพื่อน ให้กำลังใจตลอด) โอ้..โฮ อยู่ในเครื่องแบบนี่ สาวๆติดตรึม เราเริ่มท้อละ
-> ปีที่ 6 หนักมาก เค้าเล่น Beetalk ติดสาวธนาคารคนนึงมาก โกหกเราสารพัดว่าติดงาน เข้าเวร แต่ไปอยู่กับเค้า นอนกับเค้า และมาบอกเราว่าขอมีกิ๊กนะ แต่ให้เราเป็นที่1 (T_T)จนเราบอกเลิกกับเค้า แต่เค้าไม่ยอมเลิก เราเลยคุยกับสาวคนนั้นตอนแฟนเผลอ เราคุยดีนะ ไม่ด่าด้วย ให้นางเอาไอ้นี่ไปได้เลย แต่นางไม่เอาค่ะ แถมบล๊อก line /เบอร์โทรแฟนเราซะงั้น เรื่องจึงจบแบบ งงๆ แต่เราโคตรเจ็บเลย ( ผิดหวังมาก เบลอไปช่วงนึง) แต่เค้ามาขอโทษ ขอปรับปรุงตัว ถึงขั้นให้พ่อแม่เค้าโทรมาคุยกับเรา และขอจดทะเบียนสมรสกับเราก่อน เพื่อใช้สิทธิ์ทางราชการ (ใจอ่อนค่ะ ยอมจดทะเบียน)
-> ปีที่ 7 เริ่มทำตัวดีขึ้น เพราะโดนหัวหน้างานเตือน เรื่องพฤติกรรมที่ไม่ดี อาจส่งผลต่อหน้าที่การงาน เพราะถือว่าผิดวินัย(จริงหรอ?) แต่ก็มีคุยๆบ้าง แต่เราไม่ค่อยสนใจละ และชอบอยู่กับตัวเอง กับเพื่อนๆ เพราะโคตรมีความสุขเลย) พอกลับมาถึงห้อง แทบจะไม่เปิดประเด็นคุยกับเค้า มีแต่เค้าชวนคุย ไม่ใช่ว่าประชดนะ แต่เฉยๆ (เฉยๆอีกละ ^_^)
-> เข้าปีที่ 8 เค้าทำตัวดีนะ ใส่ใจเรามากขึ้น เค้าพูดว่าสิ่งที่เค้าเคยทำไปนั้น ไม่ดีเลย (แต่เราไม่ได้รู้สึกพิเศษหรือดีใจหรอกนะ เพราะเราไม่เชื่อใจเค้า)
**สรุป: ถ้าจะให้เชื่อใจและรักเค้าเหมือนเดิม ขอตอบว่า ไม่สามารถเหมือนเดิมได้จริงๆ ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกชินชาแบบนี้ มันเสียเวลาเราและเค้า
2. เรื่องครอบครัวทั้ง2ฝั่ง :
-> ฐานะครอบครัวพอๆกัน แต่ครอบครัวเราคนจะเยอะหน่อยรวมทีก้อ12-14 คนเลย ส่วนฝั่งแฟนแค่ 4 คน
-> เราถูกสอนให้ทำงานบ้าน ซักผ้าของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ แต่ฝั่งแฟนพ่อแม่เค้าทำให้หมด แฟนแทบไม่ได้ทำอะไรเลย มีหน้าที่เรียนอย่างเดียว เวลาไปเที่ยวบ้านเค้านะ แฟนกับน้องสาวของเค้า ไม่ทำอะไรเลยจิงๆ แต่พ่อแม่เค้าขยันมาก (ส่งผลถึงข้อ 3)
-> เวลาน้องๆ ฝั่งเรามาค้างที่ห้อง (นานๆที มาธุระ) แฟนจะไม่ค่อยโอเคเลย เค้าบอกว่าอึดอัด วุ่ยวายจัง ไม่เป็นส่วนตัวเลย หรือบางทีที่บ้านวานไปทำธุระให้ แฟนก็บ่น ว่าพวกเค้าทำกันเองไม่ได้รึงัย แต่เราไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟังเลยนะ เรากลัวจะผิดใจกัน แต่คนกลางโคตรลำบากใจเลย แฟนไม่ค่อยอยากค้างบ้านเรานะ จะไปและกลับเลย มีแบบว่า แพลนจะไปอยู่ 2-3 วันนะ แต่แค่วันแรก เค้าก็ขอตัวกลับละ พอเราจะไปคนเดียวก็ไม่ให้ไปอีก กลัวว่าพ่อแม่เราจะว่าเค้าไม่อยากไปบ้านเรา (หือ..ก็จริงป่ะล่ะ)
-> แต่เวลาพ่อแม่เค้ามาค้างนะ อยู่3-4 วัน เรายังไม่บ่นสักคำ แถมดูแลอย่างดี
-> เรามักจะโอนเงินไปให้แม่เราครั้งละ 1000-2000 แต่ก็ไม่ทุกเดือนนะ แต่แฟนชอบว่า ให้จังเลย เค้าอยู้บ้านนอกไม่ได้ใช้อะไรมากมายหรอก (หือ..)
**สรุป: ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่มีแนวโน้มจะดีขึ้นกว่านี้เลย เราอึดอัดมาก และถ้าหากต้องเลือกเราขอเลือกครอบครัวเรา
3. เรื่องการใช้ชีวิตร่วมกัน: ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆแต่ก็มีผลอยู่มาดเลยนะ (ใช่ป่ะ?)
-> ภาวะผู้นำ : เราเป็นผู้นำเค้าเสมอ เค้าจะไม่กล้า ขี้อาย และให้เราทำ และก็พูกว่า "ทำไม่เป็น ทำไม่ได้ " คิดทำอาชีพเสริม ทำมาหลายอย่างละ สุดท้าย เราท้อเอง เพราะเค้าให้เราทำหมดเลย เค้าพูดแต่ว่า เธอเก่ง เธอทำได้ เธอทำเลย เราจะคอยช่วยเธอเอง พอเราให้ช่วย ก็บอก ทำไม่ได้ (เฮ้อ ท้อมาก)
เป็นแบบนี้ ขออยู่คนเดียว ทำคนดียว ดีกว่า
-> งานบ้าน : เค้าแทบไม่ทำเลย เราทำทุกอย่าง เราซักผ้ารีดผ้า คนทำงานเหนื่อยกันทั้งคู่ แทนที่จะช่วยเราบ้าง ถ้าเราติดงานไปตจว. กลับมานะจานชามกินแล้วไม่ล้างเลย วางไว้จนเน่า ห้องฝุ่นเกาะ ผ้ากองเละ กลับมาเหนื่อยๆ เห็นแบบนี้โคตรเหนื่อยเพิ่มไปอีก
-> ค่าใช้จ่าย : เราจ่ายค่าห้อง (ยังไม่ได้แฟลต) ค่าใช้จ่ายจิปาถะ ต่างๆ และจ่ายค่า กยศ ให้เค้าด้วย เข้าใจอยู่เงินเดือนทหารมันน้อย แรกๆเราok นะ หลังๆ ไม่ค่อยไหว เพราะรายจ่ายเยอะเหลือเกิน เค้าแค่จ่ายค่าโทรศัพท์และค่ากินของเค้าเท่านั้น เวลาไปเที่ยวข้างนอก เราจะจ่ายสักส่วนใหญ่ เงินกองกลางที่ตั้งใจจะฝากกันทุกๆเดือนก็ทำไม่ค่อยได้ เงินเก็บมีน้อยมากๆ
-> เค้าชอบเที่ยว สนุกสนาน ก็ตามมาด้วยรายจ่ายที่เยอะ
สรุป: มีแฟน เหมือนมีลูก คบกันแล้ว ไม่ช่วยเหลือแบ่งเบาภาระกัน ปล่อยให้เราสู้คนเดียว เราท้อนะ เราก็ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราจะไม่ทำตัวเป็นภาระให้ใครเด็ดขาด จากที่วางแผนชีวิตตัวเองว่าเรียนจบ ทำงาน มีรถ แต่งงาน เฮ้อ วันนี้ไม่มีอะไรเลย ช่างมองไม่เห็นอนาคตของเรา2 คนเลย ตอนนี้อายุ30 แล้ว ไม่อยากเสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว "จะผิดไหมถ้าเราจะไปจากเค้า"
จบละ ยาวหน่อย แต่อยากรู้หลายๆแง่คิดค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ผิดไหมถ้าเราเลือกไปจากชีวิตคนๆนึง
เราคบกับแฟนมาเกือบ 8 ปีแล้ว ตอนนี้เราอายุ 30 ปี ทำงานเอกชน ส่วนแฟนอายุ 31 ปี รับราชการทหาร เราเป็นคนตจว. มาทำงานส่งตัวเองเรียนมหาลัย ที่บ้านช่วยแค่ค่าเทอม เรามีความฝันมากมายและหวังในตัวแฟนมาก ว่าเราจะสร้างอนาคตไปด้วยกัน แต่มาวันนี้เหนื่อยใจมาก ไม่อยากไปต่อแล้ว เลยรวบรวมเหตุผลหลักๆที่ทำให้เราอยากไปจากเค้า ไม่ได้คาดหวังว่า ในอนาคตจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า แต่คิดว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้ เลยให้เพื่อนๆช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยว่า "ผิดไหมถ้าเราเลือกไปจากชีวิตของเค้า" ซึ่งเหตุผลนั้นมี 3 ข้อ ดังนี้ค่ะ
1. เรื่องเจ้าชู้ :
-> 2 ปีแรก ต่างคนต่างเรียน เค้ามีเราคนเดียว (รึป่าว 555+)
-> ปีที่ 3 เรียนจบ ทำงาน ย้ายมาอยู่ด้วยกัน เค้าเริ่มมีผญ.มาติด และนอกใจ นอกกายเราครั้งแรก เราเสียใจมากแต่ให้อภัย เพราะเชื่อว่าเค้าจะเปลี่ยนได้
-> ปีที่ 4 เค้ายังมีสาวๆ อยู่เรื่อยๆ ทั้งที่ทำงาน ทั้งแฟนเก่า ทั้งแฟนเก่าของเพื่อนที่เรารู้จัก(อันนี้เราช็อกมาก) แต่ก็ยังให้อภัย T_T (โคตรนางเอกเลย)
*อ่านถึงตรงนี้ บางคนคงคิดว่า จะทนอยู่ทำไม เป็นเรา เราไม่ท้นนน*
-> ปี 5 เค้าสอบติดนายสิบทหาร (เราช่วยติวนะ ไปเป็นเพื่อน ให้กำลังใจตลอด) โอ้..โฮ อยู่ในเครื่องแบบนี่ สาวๆติดตรึม เราเริ่มท้อละ
-> ปีที่ 6 หนักมาก เค้าเล่น Beetalk ติดสาวธนาคารคนนึงมาก โกหกเราสารพัดว่าติดงาน เข้าเวร แต่ไปอยู่กับเค้า นอนกับเค้า และมาบอกเราว่าขอมีกิ๊กนะ แต่ให้เราเป็นที่1 (T_T)จนเราบอกเลิกกับเค้า แต่เค้าไม่ยอมเลิก เราเลยคุยกับสาวคนนั้นตอนแฟนเผลอ เราคุยดีนะ ไม่ด่าด้วย ให้นางเอาไอ้นี่ไปได้เลย แต่นางไม่เอาค่ะ แถมบล๊อก line /เบอร์โทรแฟนเราซะงั้น เรื่องจึงจบแบบ งงๆ แต่เราโคตรเจ็บเลย ( ผิดหวังมาก เบลอไปช่วงนึง) แต่เค้ามาขอโทษ ขอปรับปรุงตัว ถึงขั้นให้พ่อแม่เค้าโทรมาคุยกับเรา และขอจดทะเบียนสมรสกับเราก่อน เพื่อใช้สิทธิ์ทางราชการ (ใจอ่อนค่ะ ยอมจดทะเบียน)
-> ปีที่ 7 เริ่มทำตัวดีขึ้น เพราะโดนหัวหน้างานเตือน เรื่องพฤติกรรมที่ไม่ดี อาจส่งผลต่อหน้าที่การงาน เพราะถือว่าผิดวินัย(จริงหรอ?) แต่ก็มีคุยๆบ้าง แต่เราไม่ค่อยสนใจละ และชอบอยู่กับตัวเอง กับเพื่อนๆ เพราะโคตรมีความสุขเลย) พอกลับมาถึงห้อง แทบจะไม่เปิดประเด็นคุยกับเค้า มีแต่เค้าชวนคุย ไม่ใช่ว่าประชดนะ แต่เฉยๆ (เฉยๆอีกละ ^_^)
-> เข้าปีที่ 8 เค้าทำตัวดีนะ ใส่ใจเรามากขึ้น เค้าพูดว่าสิ่งที่เค้าเคยทำไปนั้น ไม่ดีเลย (แต่เราไม่ได้รู้สึกพิเศษหรือดีใจหรอกนะ เพราะเราไม่เชื่อใจเค้า)
**สรุป: ถ้าจะให้เชื่อใจและรักเค้าเหมือนเดิม ขอตอบว่า ไม่สามารถเหมือนเดิมได้จริงๆ ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกชินชาแบบนี้ มันเสียเวลาเราและเค้า
2. เรื่องครอบครัวทั้ง2ฝั่ง :
-> ฐานะครอบครัวพอๆกัน แต่ครอบครัวเราคนจะเยอะหน่อยรวมทีก้อ12-14 คนเลย ส่วนฝั่งแฟนแค่ 4 คน
-> เราถูกสอนให้ทำงานบ้าน ซักผ้าของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ แต่ฝั่งแฟนพ่อแม่เค้าทำให้หมด แฟนแทบไม่ได้ทำอะไรเลย มีหน้าที่เรียนอย่างเดียว เวลาไปเที่ยวบ้านเค้านะ แฟนกับน้องสาวของเค้า ไม่ทำอะไรเลยจิงๆ แต่พ่อแม่เค้าขยันมาก (ส่งผลถึงข้อ 3)
-> เวลาน้องๆ ฝั่งเรามาค้างที่ห้อง (นานๆที มาธุระ) แฟนจะไม่ค่อยโอเคเลย เค้าบอกว่าอึดอัด วุ่ยวายจัง ไม่เป็นส่วนตัวเลย หรือบางทีที่บ้านวานไปทำธุระให้ แฟนก็บ่น ว่าพวกเค้าทำกันเองไม่ได้รึงัย แต่เราไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟังเลยนะ เรากลัวจะผิดใจกัน แต่คนกลางโคตรลำบากใจเลย แฟนไม่ค่อยอยากค้างบ้านเรานะ จะไปและกลับเลย มีแบบว่า แพลนจะไปอยู่ 2-3 วันนะ แต่แค่วันแรก เค้าก็ขอตัวกลับละ พอเราจะไปคนเดียวก็ไม่ให้ไปอีก กลัวว่าพ่อแม่เราจะว่าเค้าไม่อยากไปบ้านเรา (หือ..ก็จริงป่ะล่ะ)
-> แต่เวลาพ่อแม่เค้ามาค้างนะ อยู่3-4 วัน เรายังไม่บ่นสักคำ แถมดูแลอย่างดี
-> เรามักจะโอนเงินไปให้แม่เราครั้งละ 1000-2000 แต่ก็ไม่ทุกเดือนนะ แต่แฟนชอบว่า ให้จังเลย เค้าอยู้บ้านนอกไม่ได้ใช้อะไรมากมายหรอก (หือ..)
**สรุป: ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่มีแนวโน้มจะดีขึ้นกว่านี้เลย เราอึดอัดมาก และถ้าหากต้องเลือกเราขอเลือกครอบครัวเรา
3. เรื่องการใช้ชีวิตร่วมกัน: ดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆแต่ก็มีผลอยู่มาดเลยนะ (ใช่ป่ะ?)
-> ภาวะผู้นำ : เราเป็นผู้นำเค้าเสมอ เค้าจะไม่กล้า ขี้อาย และให้เราทำ และก็พูกว่า "ทำไม่เป็น ทำไม่ได้ " คิดทำอาชีพเสริม ทำมาหลายอย่างละ สุดท้าย เราท้อเอง เพราะเค้าให้เราทำหมดเลย เค้าพูดแต่ว่า เธอเก่ง เธอทำได้ เธอทำเลย เราจะคอยช่วยเธอเอง พอเราให้ช่วย ก็บอก ทำไม่ได้ (เฮ้อ ท้อมาก)
เป็นแบบนี้ ขออยู่คนเดียว ทำคนดียว ดีกว่า
-> งานบ้าน : เค้าแทบไม่ทำเลย เราทำทุกอย่าง เราซักผ้ารีดผ้า คนทำงานเหนื่อยกันทั้งคู่ แทนที่จะช่วยเราบ้าง ถ้าเราติดงานไปตจว. กลับมานะจานชามกินแล้วไม่ล้างเลย วางไว้จนเน่า ห้องฝุ่นเกาะ ผ้ากองเละ กลับมาเหนื่อยๆ เห็นแบบนี้โคตรเหนื่อยเพิ่มไปอีก
-> ค่าใช้จ่าย : เราจ่ายค่าห้อง (ยังไม่ได้แฟลต) ค่าใช้จ่ายจิปาถะ ต่างๆ และจ่ายค่า กยศ ให้เค้าด้วย เข้าใจอยู่เงินเดือนทหารมันน้อย แรกๆเราok นะ หลังๆ ไม่ค่อยไหว เพราะรายจ่ายเยอะเหลือเกิน เค้าแค่จ่ายค่าโทรศัพท์และค่ากินของเค้าเท่านั้น เวลาไปเที่ยวข้างนอก เราจะจ่ายสักส่วนใหญ่ เงินกองกลางที่ตั้งใจจะฝากกันทุกๆเดือนก็ทำไม่ค่อยได้ เงินเก็บมีน้อยมากๆ
-> เค้าชอบเที่ยว สนุกสนาน ก็ตามมาด้วยรายจ่ายที่เยอะ
สรุป: มีแฟน เหมือนมีลูก คบกันแล้ว ไม่ช่วยเหลือแบ่งเบาภาระกัน ปล่อยให้เราสู้คนเดียว เราท้อนะ เราก็ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราจะไม่ทำตัวเป็นภาระให้ใครเด็ดขาด จากที่วางแผนชีวิตตัวเองว่าเรียนจบ ทำงาน มีรถ แต่งงาน เฮ้อ วันนี้ไม่มีอะไรเลย ช่างมองไม่เห็นอนาคตของเรา2 คนเลย ตอนนี้อายุ30 แล้ว ไม่อยากเสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว "จะผิดไหมถ้าเราจะไปจากเค้า"
จบละ ยาวหน่อย แต่อยากรู้หลายๆแง่คิดค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ