- ตอนนี้เป็นตอนพิเศษนะครับ อาจจะไม่เกี่ยวกับเนื้อหาหลักโดยตรง แต่ก็เกี่ยวบ้างนั่นแหละ (เอ๊ะ! ยังไง!)
ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 36 : ความจริงสุดท้าย
https://pantip.com/topic/38539659
====================================================================================
TWO TOP สองอันตราย
ตอนพิเศษ : การแก้มือของผู้พ่ายแพ้
“อีกครั้งนะพี่เชน”
เสียงของหนุ่มหน้าหวานที่คาบป๊อกกี้และใส่หมวกจนเป็นเอกลักษณ์พูดขึ้นมา ซึ่งตอนนี้ป๊อกกี้กำลังทำกิจกรรมหนึ่งอยู่กับคน ๆ หนึ่ง
“เอางั้นหรือป๊อกกี้ ...อือ... ก็ได้” หนุ่มผมตั้งผู้เป็นหนึ่งในสองผู้คุมตึกอุตสาหกรรมบอก เขาขยับตัวเข้าใกล้ป๊อกกี้อีกครั้ง
แต่ว่าทั้งสองกำลังทำอะไรกัน?
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังถี่ขึ้น พวกเขาเริ่มทำกิจกรรมขึ้นอีกครั้ง ขยับตัวไปมาอย่างเป็นจังหวะ พวกเขาทำสิ่งนี้เป็นครั้งที่ห้าแล้ว
เสียงร้องของหนุ่มใส่หมวกดังขึ้นหลายครั้งตามจังหวะที่เข้ากระทำนั้น บุรุษผมตั้งโหมเข้าใส่อย่างคล่องแคล่วจนผู้ตั้งรับเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
และสุดท้ายป๊อกกี้ก็ต้องร้องออกมาว่า
“ผมไม่ไหวแล้วพี่เชน...”
ป๊อกกี้รีบแยกตัวออกห่างจากหนุ่มผมตั้ง แล้วทรุดตัวนอนแผ่ร่างลงบนพื้น
“แฮ่ก แฮ่ก” เชนมองร่างหนุ่มใส่หมวก แล้วค่อยโผตัวไปนอนใกล้ป๊อกกี้
“วันนี้พอรึยัง?” หนุ่มผมตั้งเอ่ยถามขณะที่นอนอยู่
“พอแล้วพี่เชน ผมไม่ไหวแล้ว” ป๊อกกี้บอก ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
ตอนนี้ท่านผู้อ่านบางคนอาจจะกำลังจินตนาการถึงกิจกรรมที่ป๊อกกี้และเชนทำไปต่าง ๆ นานา
แต่แท้จริงแล้ว ทั้งคู่กำลังฝึกซ้อมการต่อสู้อยู่ ซึ่งเมื่อกี้เป็นการที่เชนฝึกการต่อสู้ประชิดตัวที่ถนัดให้แก่ป๊อกกี้ หาได้ทำการใด ๆ อย่างที่ท่านผู้อ่านบางคนคิดไม่
ฉะนั้น อย่าคิดมาก
“ใช้ได้แล้วนะป๊อกกี้ เริ่มจับจังหวะการต่อสู้ประชิดตัวได้ดีขึ้นแล้ว” เชนเอ่ยต่อ
“ครับ แต่ผมก็ยังไม่ค่อยถนัดอยู่ดี เพราะผมใช้คาโปเอร่าที่เป็นการกลับหัวเตะ ไม่ค่อยได้ประชิดตัวเท่าไหร่”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ได้ฝึกกับนายก็ดี ทำให้ฉันต่อสู้ได้หลากหลายขึ้น”
ป๊อกกี้หันมองหน้าเชน ยิ้มเล็ก ๆ พูดต่อว่า “ผมเคยได้ยินว่าพี่เชนเคยต่อสู้กับพี่เจมส์ด้วยนี่”
“อือ ฉันเคยสู้กับเจมส์ แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเป็นมันหรอก”
“อ้าว... ทำไมล่ะครับ?”
“นายคงเคยได้ยินเรื่องของบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสสินะ”
“ครับ ทำไมเหรอ... หรือว่า..”
“ใช่ เจมส์ก็คือ บุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาส”
“โห... ตำนานบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสคือ พี่เจมส์หรือนี่”
“..แล้วฉันก็กลายเป็นหนึ่งในเหยื่อของบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสด้วย ทำให้ต้องต่อสู้กัน”
“เป็นไงเหรอครับ... เล่าหน่อยนะพี่เชน” ป๊อกกี้ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง ทำตาหวานซึ้งใส่เชน
“ฉันก็แพ้น่ะสิ เจมส์ใช้ศิลปะการต่อสู้ผสมผสานล้มจีตคุนโด้ของฉันได้” เชนหันหน้าไปหาทั้งที่ยังนอนอยู่
“เหรอ...” ป๊อกกี้มอง “หมัดสองนิ้วของพี่เชนทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”
“เอ่อ.. ก็ได้นะ แต่โดนเต็ม ๆ แค่ครั้งเดียว แถมตอนนั้นเจมส์ยังใส่เสื้อแจ็คเก็ตคอยกระจายและดูดซับแรง ทำให้ในทีแรกไม่ถึงกับล้มเขาได้ แล้วพอใช้อีกครั้งก็โดนเขาแก้ลำพ่ายแพ้ไป” เชนบอก ซึ่งสีหน้าของเขาไม่ได้มีอาการโกรธแค้นอะไรให้เห็นเลย มีเพียงแต่สีหน้าที่ดูจริงจังและยอมรับในฝีมือของเจมส์เท่านั้น
“อืม... พี่เจมส์นี่เก่งไม่เบานะ ไม่เสียทีที่เป็นสี่ขุนพล” ป๊อกกี้บอกพลางมองดูตัวเอง
“นายก็เหมือนกันแหละ สู้ได้สูสีกับเอ็มเพรสเลย” คราวนี้เชนลุกขึ้นมานั่งบ้าง
“ตอนนั้นเหรอ.. แต่จริง ๆ ผมแพ้พี่จินนะ”
“ใช่ ถึงนายจะแพ้ แต่มีไม่กี่คนหรอกที่ต่อสู้กับเอ็มเพรสได้ถึงขนาดนั้น แถมยังสามารถเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ด้วย”
“ครับ พี่จินเก่งมากทีเดียว ตอนแรกที่พี่เค้าลงมาสู้ ผมก็คิดว่าเป็นผู้หญิง ฝีมือคงไม่เท่าไหร่ แต่พอสู้แล้วรู้เลย ตำแหน่งสี่ขุนพลของพี่เค้าคือของจริง ลูกเตะที่แปรเปลี่ยนโจมตีเข้าใส่จนผมเกือบแพ้”
“แต่ตอนนั้นนายก็ไม่ยอมโจมตีที่หน้าจินไม่ใช่หรือ?”
“ใช่ครับ” ป๊อกกี้พยักหน้ารับ “แต่ถึงยังงั้น ฝีมือของผมก็ยังห่างกับเค้าอยู่ดี”
เชนมองหน้ารุ่นน้อง “ดูเหมือนนายยังไม่ค่อยพอใจที่ตัวเองได้เป็นสี่ขุนพล เพราะเป็นแบบนั้นสินะ”
“ครับ ทีแรกผมอาจไมได้สนใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็รู้เลยว่าตัวเองยังห่างชั้นกับสี่ขุนพลคนก่อนอยู่ คงต้องฝึกฝีมือให้เพิ่มมากกว่านี้”
“แล้วนายอยากแก้มือกับเอ็มเพรสไหมล่ะ?”
“อยากสิครับ” ป๊อกกี้ผงกศีรษะ “ผมอยากต่อสู้กับพี่จินอีกครั้ง จะได้รู้ว่าฝีมือตัวเองห่างกับเค้าขนาดไหน”
“อืม...” เชนยิ้มบาง ๆ “งั้นเราก็เหมือนกัน เพราะฉันก็อยากสู้กับเจมส์อีกครั้งเหมือนกัน”
“เหรอ...” ป๊อกกี้พูดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ค่อยพูดขึ้นต่อ “งั้นเราไปขอต่อสู้อีกครั้งดีไหม?”
“เอางั้นเหรอ”
ป๊อกกี้พยักหน้ารับด้วยสีหน้าแน่วแน่
“ก็ดี เจมส์คงยอมสู้กับฉันอยู่แล้ว ส่วนนายก็ลองไปคุยกับเอ็มเพรสดูละกัน”
ป๊อกกี้เดินคาบขนมปังแท่งด้วยสีหน้ามุ่งมั่น มุ่งตรงไปยังที่แห่งหนึ่ง
ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ป๊อกกี้เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งครั้งนั้นเขามาพร้อมกับบุคคลอีกสองคน
แต่ว่าครั้งนี้เขาที่นี่เพียงคนเดียว
หนุ่มใส่หมวกเดินผ่านสนามกีฬาจนมาถึงยังที่นี่ ซึ่งพอมาถึงก็พบเห็นบุคคลสองคนมาอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว โดยคนทั้งคู่นั้นเป็นคนเดียวกับสองคนที่เคยมากับเขาด้วย
สถานที่ที่ป๊อกกี้มาก็คือ ชมรมเทควันโด และแน่นอนว่าบุคคลสองคนที่มารอก่อนคือ จินกับเมย์
“นายมีเรื่องอะไรหรือป๊อกกี้ ถึงได้นัดฉันมา” จินเอ่ยถามป๊อกกี้ ดูเหมือนว่าป๊อกกี้ยังไม่ได้บอกจุดประสงค์กับเธอ
ป๊อกกี้คลี่ยิ้ม มองหน้าสาวห้าวผมทอง แล้วค่อยพูดตอบว่า “พี่จินครับ... ผมอยากสู้กับพี่จินน่ะครับ”
พอได้ยินจินนิ่งครู่หนึ่ง จึงค่อยพูดต่อ “งั้นหรือ.. นายแน่ใจ?”
“ครับ” ป๊อกกี้พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น “ผมอยากสู้กับพี่จิน อยากรู้ว่าฝีมือผมดีพอที่จะเป็นสี่ขุนพลแห่งสายศิลป์อย่างพี่จินได้ไหม”
“อืม..” จินมองหน้า แล้วหันหลังกลับเข้าหาประตูทางเข้าชมรมเทควันโด ค่อยพูดขึ้นมาว่า “ได้ ในเมื่ออยากสู้ ฉันก็พร้อม”
“ขอบคุณครับ” ป๊อกกี้ผงกศีรษะรับ แล้วรีบตามจินเข้าไปในชมรมเทควันโดทันที
หนุ่มผมตั้งยืนนิ่งมองดูบุรุษทรงผมสกินเฮดที่กำลังง้างเท้ายิงฟุตบอลที่สนามฟุตบอลของโรงเรียนประจิมสวัสดิ์
แน่นอนว่าหนุ่มผมตั้งคือ เชน และบุรุษทรงผมสกินเฮดคือ สปอร์ทแมน เจมส์
และแน่นอนอีกว่า เชนต้องมาขอต่อสู้กับเจมส์
เจมส์เตะบอลอีกสักพักก็ขอตัวแยกจากทีมออกมาหาเชนที่ข้างสนาม
“ไงเชน มาหาฉันใช่มั้ย” เจมส์พูดขึ้น มือหนึ่งก็ใช้ผ้าขนหนูซับหน้าไปด้วย
“อืม..” เชนพยักหน้ารับ “มีเรื่องอยากจะขอนายน่ะ”
“หือ?” เจมส์มองหน้า “เรื่องอะไร?”
เชนนิ่งครู่หนึ่ง ค่อยพูดต่อ “ฉันอยากสู้กับนายอีกครั้ง”
เสียงที่ออกมาดูหนักแน่นทีเดียว
“จะสู้กับฉันหรือ..” เขาจ้องหน้า แล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้เชน “ไม่มีปัญหา ..เมื่อไหร่ล่ะ?”
“วันนี้”
“วันนี้เลยหรือ..” เจมส์ทำท่าคิด “ได้ จะสู้กันที่ไหนล่ะ?”
“แล้วแต่นาย..”
“เหรอ... งั้นสู้กันที่ชมรมมวยสากลละกัน คงไม่มีปัญหานะ”
“ได้”
และแล้วก็มุ่งไปชมรมมวยสากล
(มีต่อครับ)
TWO TOP สองอันตราย [ตอนพิเศษ] : การแก้มือของผู้พ่ายแพ้
ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
====================================================================================
TWO TOP สองอันตราย
ตอนพิเศษ : การแก้มือของผู้พ่ายแพ้
“อีกครั้งนะพี่เชน”
เสียงของหนุ่มหน้าหวานที่คาบป๊อกกี้และใส่หมวกจนเป็นเอกลักษณ์พูดขึ้นมา ซึ่งตอนนี้ป๊อกกี้กำลังทำกิจกรรมหนึ่งอยู่กับคน ๆ หนึ่ง
“เอางั้นหรือป๊อกกี้ ...อือ... ก็ได้” หนุ่มผมตั้งผู้เป็นหนึ่งในสองผู้คุมตึกอุตสาหกรรมบอก เขาขยับตัวเข้าใกล้ป๊อกกี้อีกครั้ง
แต่ว่าทั้งสองกำลังทำอะไรกัน?
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังถี่ขึ้น พวกเขาเริ่มทำกิจกรรมขึ้นอีกครั้ง ขยับตัวไปมาอย่างเป็นจังหวะ พวกเขาทำสิ่งนี้เป็นครั้งที่ห้าแล้ว
เสียงร้องของหนุ่มใส่หมวกดังขึ้นหลายครั้งตามจังหวะที่เข้ากระทำนั้น บุรุษผมตั้งโหมเข้าใส่อย่างคล่องแคล่วจนผู้ตั้งรับเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
และสุดท้ายป๊อกกี้ก็ต้องร้องออกมาว่า
“ผมไม่ไหวแล้วพี่เชน...”
ป๊อกกี้รีบแยกตัวออกห่างจากหนุ่มผมตั้ง แล้วทรุดตัวนอนแผ่ร่างลงบนพื้น
“แฮ่ก แฮ่ก” เชนมองร่างหนุ่มใส่หมวก แล้วค่อยโผตัวไปนอนใกล้ป๊อกกี้
“วันนี้พอรึยัง?” หนุ่มผมตั้งเอ่ยถามขณะที่นอนอยู่
“พอแล้วพี่เชน ผมไม่ไหวแล้ว” ป๊อกกี้บอก ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
ตอนนี้ท่านผู้อ่านบางคนอาจจะกำลังจินตนาการถึงกิจกรรมที่ป๊อกกี้และเชนทำไปต่าง ๆ นานา
แต่แท้จริงแล้ว ทั้งคู่กำลังฝึกซ้อมการต่อสู้อยู่ ซึ่งเมื่อกี้เป็นการที่เชนฝึกการต่อสู้ประชิดตัวที่ถนัดให้แก่ป๊อกกี้ หาได้ทำการใด ๆ อย่างที่ท่านผู้อ่านบางคนคิดไม่
ฉะนั้น อย่าคิดมาก
“ใช้ได้แล้วนะป๊อกกี้ เริ่มจับจังหวะการต่อสู้ประชิดตัวได้ดีขึ้นแล้ว” เชนเอ่ยต่อ
“ครับ แต่ผมก็ยังไม่ค่อยถนัดอยู่ดี เพราะผมใช้คาโปเอร่าที่เป็นการกลับหัวเตะ ไม่ค่อยได้ประชิดตัวเท่าไหร่”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ได้ฝึกกับนายก็ดี ทำให้ฉันต่อสู้ได้หลากหลายขึ้น”
ป๊อกกี้หันมองหน้าเชน ยิ้มเล็ก ๆ พูดต่อว่า “ผมเคยได้ยินว่าพี่เชนเคยต่อสู้กับพี่เจมส์ด้วยนี่”
“อือ ฉันเคยสู้กับเจมส์ แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเป็นมันหรอก”
“อ้าว... ทำไมล่ะครับ?”
“นายคงเคยได้ยินเรื่องของบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสสินะ”
“ครับ ทำไมเหรอ... หรือว่า..”
“ใช่ เจมส์ก็คือ บุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาส”
“โห... ตำนานบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสคือ พี่เจมส์หรือนี่”
“..แล้วฉันก็กลายเป็นหนึ่งในเหยื่อของบุรุษเสื้อแจ็คเก็ตอาดิดาสด้วย ทำให้ต้องต่อสู้กัน”
“เป็นไงเหรอครับ... เล่าหน่อยนะพี่เชน” ป๊อกกี้ผุดตัวลุกขึ้นนั่ง ทำตาหวานซึ้งใส่เชน
“ฉันก็แพ้น่ะสิ เจมส์ใช้ศิลปะการต่อสู้ผสมผสานล้มจีตคุนโด้ของฉันได้” เชนหันหน้าไปหาทั้งที่ยังนอนอยู่
“เหรอ...” ป๊อกกี้มอง “หมัดสองนิ้วของพี่เชนทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”
“เอ่อ.. ก็ได้นะ แต่โดนเต็ม ๆ แค่ครั้งเดียว แถมตอนนั้นเจมส์ยังใส่เสื้อแจ็คเก็ตคอยกระจายและดูดซับแรง ทำให้ในทีแรกไม่ถึงกับล้มเขาได้ แล้วพอใช้อีกครั้งก็โดนเขาแก้ลำพ่ายแพ้ไป” เชนบอก ซึ่งสีหน้าของเขาไม่ได้มีอาการโกรธแค้นอะไรให้เห็นเลย มีเพียงแต่สีหน้าที่ดูจริงจังและยอมรับในฝีมือของเจมส์เท่านั้น
“อืม... พี่เจมส์นี่เก่งไม่เบานะ ไม่เสียทีที่เป็นสี่ขุนพล” ป๊อกกี้บอกพลางมองดูตัวเอง
“นายก็เหมือนกันแหละ สู้ได้สูสีกับเอ็มเพรสเลย” คราวนี้เชนลุกขึ้นมานั่งบ้าง
“ตอนนั้นเหรอ.. แต่จริง ๆ ผมแพ้พี่จินนะ”
“ใช่ ถึงนายจะแพ้ แต่มีไม่กี่คนหรอกที่ต่อสู้กับเอ็มเพรสได้ถึงขนาดนั้น แถมยังสามารถเรียกรอยยิ้มจากเธอได้ด้วย”
“ครับ พี่จินเก่งมากทีเดียว ตอนแรกที่พี่เค้าลงมาสู้ ผมก็คิดว่าเป็นผู้หญิง ฝีมือคงไม่เท่าไหร่ แต่พอสู้แล้วรู้เลย ตำแหน่งสี่ขุนพลของพี่เค้าคือของจริง ลูกเตะที่แปรเปลี่ยนโจมตีเข้าใส่จนผมเกือบแพ้”
“แต่ตอนนั้นนายก็ไม่ยอมโจมตีที่หน้าจินไม่ใช่หรือ?”
“ใช่ครับ” ป๊อกกี้พยักหน้ารับ “แต่ถึงยังงั้น ฝีมือของผมก็ยังห่างกับเค้าอยู่ดี”
เชนมองหน้ารุ่นน้อง “ดูเหมือนนายยังไม่ค่อยพอใจที่ตัวเองได้เป็นสี่ขุนพล เพราะเป็นแบบนั้นสินะ”
“ครับ ทีแรกผมอาจไมได้สนใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็รู้เลยว่าตัวเองยังห่างชั้นกับสี่ขุนพลคนก่อนอยู่ คงต้องฝึกฝีมือให้เพิ่มมากกว่านี้”
“แล้วนายอยากแก้มือกับเอ็มเพรสไหมล่ะ?”
“อยากสิครับ” ป๊อกกี้ผงกศีรษะ “ผมอยากต่อสู้กับพี่จินอีกครั้ง จะได้รู้ว่าฝีมือตัวเองห่างกับเค้าขนาดไหน”
“อืม...” เชนยิ้มบาง ๆ “งั้นเราก็เหมือนกัน เพราะฉันก็อยากสู้กับเจมส์อีกครั้งเหมือนกัน”
“เหรอ...” ป๊อกกี้พูดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ค่อยพูดขึ้นต่อ “งั้นเราไปขอต่อสู้อีกครั้งดีไหม?”
“เอางั้นเหรอ”
ป๊อกกี้พยักหน้ารับด้วยสีหน้าแน่วแน่
“ก็ดี เจมส์คงยอมสู้กับฉันอยู่แล้ว ส่วนนายก็ลองไปคุยกับเอ็มเพรสดูละกัน”
ป๊อกกี้เดินคาบขนมปังแท่งด้วยสีหน้ามุ่งมั่น มุ่งตรงไปยังที่แห่งหนึ่ง
ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่ป๊อกกี้เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งครั้งนั้นเขามาพร้อมกับบุคคลอีกสองคน
แต่ว่าครั้งนี้เขาที่นี่เพียงคนเดียว
หนุ่มใส่หมวกเดินผ่านสนามกีฬาจนมาถึงยังที่นี่ ซึ่งพอมาถึงก็พบเห็นบุคคลสองคนมาอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว โดยคนทั้งคู่นั้นเป็นคนเดียวกับสองคนที่เคยมากับเขาด้วย
สถานที่ที่ป๊อกกี้มาก็คือ ชมรมเทควันโด และแน่นอนว่าบุคคลสองคนที่มารอก่อนคือ จินกับเมย์
“นายมีเรื่องอะไรหรือป๊อกกี้ ถึงได้นัดฉันมา” จินเอ่ยถามป๊อกกี้ ดูเหมือนว่าป๊อกกี้ยังไม่ได้บอกจุดประสงค์กับเธอ
ป๊อกกี้คลี่ยิ้ม มองหน้าสาวห้าวผมทอง แล้วค่อยพูดตอบว่า “พี่จินครับ... ผมอยากสู้กับพี่จินน่ะครับ”
พอได้ยินจินนิ่งครู่หนึ่ง จึงค่อยพูดต่อ “งั้นหรือ.. นายแน่ใจ?”
“ครับ” ป๊อกกี้พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น “ผมอยากสู้กับพี่จิน อยากรู้ว่าฝีมือผมดีพอที่จะเป็นสี่ขุนพลแห่งสายศิลป์อย่างพี่จินได้ไหม”
“อืม..” จินมองหน้า แล้วหันหลังกลับเข้าหาประตูทางเข้าชมรมเทควันโด ค่อยพูดขึ้นมาว่า “ได้ ในเมื่ออยากสู้ ฉันก็พร้อม”
“ขอบคุณครับ” ป๊อกกี้ผงกศีรษะรับ แล้วรีบตามจินเข้าไปในชมรมเทควันโดทันที
หนุ่มผมตั้งยืนนิ่งมองดูบุรุษทรงผมสกินเฮดที่กำลังง้างเท้ายิงฟุตบอลที่สนามฟุตบอลของโรงเรียนประจิมสวัสดิ์
แน่นอนว่าหนุ่มผมตั้งคือ เชน และบุรุษทรงผมสกินเฮดคือ สปอร์ทแมน เจมส์
และแน่นอนอีกว่า เชนต้องมาขอต่อสู้กับเจมส์
เจมส์เตะบอลอีกสักพักก็ขอตัวแยกจากทีมออกมาหาเชนที่ข้างสนาม
“ไงเชน มาหาฉันใช่มั้ย” เจมส์พูดขึ้น มือหนึ่งก็ใช้ผ้าขนหนูซับหน้าไปด้วย
“อืม..” เชนพยักหน้ารับ “มีเรื่องอยากจะขอนายน่ะ”
“หือ?” เจมส์มองหน้า “เรื่องอะไร?”
เชนนิ่งครู่หนึ่ง ค่อยพูดต่อ “ฉันอยากสู้กับนายอีกครั้ง”
เสียงที่ออกมาดูหนักแน่นทีเดียว
“จะสู้กับฉันหรือ..” เขาจ้องหน้า แล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้เชน “ไม่มีปัญหา ..เมื่อไหร่ล่ะ?”
“วันนี้”
“วันนี้เลยหรือ..” เจมส์ทำท่าคิด “ได้ จะสู้กันที่ไหนล่ะ?”
“แล้วแต่นาย..”
“เหรอ... งั้นสู้กันที่ชมรมมวยสากลละกัน คงไม่มีปัญหานะ”
“ได้”
และแล้วก็มุ่งไปชมรมมวยสากล
(มีต่อครับ)