บางคู่คบกันมานาน พอรู้จักโซเชี่ยว อาการก็เริ่มออก จากคนเคยแคร์ก็ไม่แคร์ เหมือนต่างคนต่างอยู่ มีอะไรนิดนึงก็จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอ ความรักที่สะสมกันมาคงไม่มีความหมายเลยกับอีกคน
สิ่งในบางสิ่งในตัวของอีกคนไม่มีแต่คนนั้นมี ยากที่จะยอมรับได้ว่าเค้าคือคนที่ใช่ แต่กับคนนั้นคือคนที่ใช่ที่สุด
เรื่องก็มีอยู่ว่า
อาจจะคล้ายกับเรื่องรักๆทั่วไป แต่นี่คือประสบการณ์จริงๆที่จะเล่าให้ฟัง. ผมเรียนไม่จบ ปวช.เพราะมีแฟนก่อน สมันเรียนจีบไปทั่ว ติดบ้างไม่ติดบ้าง ได้เป็นแฟนบ้าง บ้างก็เป็นเมีย แต่คบกันไม่เคยนานก็เลิกกัน ส่วนมากผมเองที่เลิก บางคนก็หักอกผมบ้าง สลับกันไป จนวันนึงเจอคนนี้ เทอไม่สวยอะไรอ้วนด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบ คุยกันไม่ถึงอาทิตย์ก็มีซัมติ่งกัน ทางครอบครัวของสาวคนนี้เค้าก็ประมาณว่าคล้ายๆเด็กมีปัญหา เค้าจะหนีออกจากบ้าน โดยวางแผนที่เราพาหนีเราก็อาจจะหัวอ่อนจริงๆก็พาเค้าหนี ไปพักหอเพื่อน พ่อแม่เราเองเสียใจมาก ลูกเรียนไม่จบ ตอนนั้นนะบอกเลยว่าแทบไม่คิดอะไรเสียใจอยู่ที่ทำ แต่ด้วยความที่อยากอยู่ด้วยกันเลยสู้ อยู่ด้วยกันระยะนึง จนวันนึงพ่อแม่ทางฝ่ายหญิงส่งข้อความมาบอกว่า แม่ยายป่วยมากเข้าโรงพยาบาล จึงทำให้แฟนผมนี่ร้องแล้วยอมโทรกลับไปแล้วทางฝ่ายหญิงเอารถมาขนของแล้วก็พาไปบ้านเค้า ผมเองเด็กอายุประมาณ17-18ปี ไปบ้านพ่อตาแม่ยายครั้งแรก ก็รู้สึกเกร็งๆ แต่ก็อบอุ่นต่อหน้าเราเค้าก็ดี เพราะเค้าอยากได้คนช่วยทำงาน เราเองก็ทำเหนื่อยแต่ก็บอกไม่เหนื่อย งานหนักมากแต่ก็ทำก็มีความสุขดีอยู่ครับ อยู่ระยะนึงพ่อตาแม่ยายก็จะถามว่าพ่อแม่จะมาแต่งตอนไหน ให้เราโทรไปหาพ่อแม่เราให้มาแต่งตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่บ้านเค้า เหมือนเอาเราเป็นหลักประกัน ทางพ่อแม่เราไปทำเรื่องดรอปเรียนไว้ให้ บอกว่ามาแต่งแล้วให้กลับมาเรียน เราก็โดนทางฝ่ายแฟนให้ยอบรับบอกว่าจะเรียน จากนั้นไม่นานก่อนเปิดเทอม เดือนเมษาพ่อให้แม่กับญาติพี่น้องเรามาแต่งเรา สินสอดก็พอดีกับที่เค้าขอ แต่งจบฝ่ายแฟนไม่อยากให้เราไปเพราะกลัวเราไปมีใหม่ สุดท้ายต้องโกหกพ่อแม่ตัวเอง ว่าอยากทำงานทั้งๆที่ทำก็ไม่ได้อะไรเลย สมบัติทุกอย่างอยู่ที่เค้าหมด เราไปแต่ตัวก็กลับแต่ตัว ชีวิตอยู่กับแฟนคนนี้ตลอดระยะเวลา10กว่าปี ผมไม่เคยมีเรื่องนอกใจให้ระคายเลย เพราะผมคนใจเดียวมาตลอด จนกระทั้งหลังจากปลดทหารก็ย้ายไปย้ายมาระหว่างบ้านเรากับบ้านแฟน พ่อตาว่าถ้าอยู่กับแม่ย่าไม่ได้ก็ไปทำงานกรุงเทพ ส่งไปทำงาน จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ทำให้มีปากเสียง ก็ตอนมาทำงานนี่แหละ ผมเองก็เริ่มติดเกมส์ แต่ก็ไม่เคยออกจากกิจวัตร คือไปรับแฟนตอนเลิกงานทุกวัน ซักผ้า ล้างจาน บางวันกวาดห้องถูห้อง ทำให้ทุกอย่าง แต่มันคงไม่พอ เพราะพอเข้าทำงานร้านกาแฟ (แฟนผมทำงานร้านกาแฟ) เจอเพื่อนเที่ยวพากินเหล้า ตอนเราทะเลาะกันหนีไปร้านเหล้า ผมนอนรอก็ไม่หลับคิดต่างๆนาๆ เมียหนีไปใครบ้างไม่คิด รอบแรกให้อภัย รอบสองไปผับ ไล่ผมไม่ให้ไป ก็ยังให้อภัย จนมาจับได้ว่าเล่นบีทอก คุยกับชายอื่นตลอดเวลา มีวีดีโอหากัน ผมก็ยังให้อภัย ผมควายจริงๆใช่ไหมครับ? หลังจากนั้นเราก็เริ่มแบบไม่ค่อยไว้ใจกันมากเหมือนแรกๆ ผมยอมรับว่าระแวงมาก ใครจะทำใจได้ จนวันนึงใก้ถึงที่สุดของผมจริงๆ ผมเจอกับตาตัวเอง คนในบีทอกมาหาเค้าตรงที่เค้านั้งกินเหล้าหน้าที่ทำงาน กำชับผมว่าไม่ให้ไปกินด้วยแต่ผมขอนั้งรอหน้าเซเว่นนะ เค้าก็โอเค ผมรอตั้งแต่ 4ทุ่มยันตี2กว่าๆ ผู้ชายขี่รถยนต์มาหาเค้าตรงที่เค้ากินเหล้า แต่ไม่ได้เจอกันเค้าเข้าห้องน้ำไปก่อน ผมนั้งรอผมได้ยินเสียงเอ้ทำไม เสียงแฟนเรายดังมาจากไหนเลยเดินไปดูตรงรั้ว ได้ยินมาจากรถยนต์คันนึงเปิดบลูทูส ในตอนนั้นบอกเลยว่าใจสลายมากหมดแรงแม้กระทั่งที่จะยืน ไม่คิดว่าแฟนเราจะเป็นคนแบบนี้ เราไม่รู้หรอกว่านัดหรือไม่นัด แต่ก็น่าจะรู้ว่าตัวเองก็มีครอบครัวแล้วยังจะมาทำแบบนี้ ตอนนั้นโกรธมากแทบจะยิงทิ้งทั้งคู่แต่สติดีอยู่ผมเลยเดินฝ่าวงไปถามหาแฟนก่อนพวกเพื่อนก็หน้าเสียกันหมด ไอ่ผู้ชายคงรู้แหละมันก็รีบกับเลย ผมก็ไปตามแฟนผมแล้วพากลับห้องเลย ตอนแรกไม่ยอมกลับ แต่ด้วยหน้าที่จริงจังมันเลยกลับ บอกว่าหมดอารมณ์กิน ผมถามถึงเรื่องชายคนนั้นมันไม่บอกอะไรเลย บอกแต่ว่าบอกเค้าแล้วว่าอย่ามา หัวใจยิ่งแตกกว่าเดิม แต่ก็พยายามอยากให้ประคองคู่ พอเช้ามันหายจากที่ทำงานเกือบ2-3ชม. ติดต่อไม่ได้เลย พอมันกลับมาบอกว่าไปนอนหลับที่ร้านหนังสือ ไม่นึกเลยงว่าเราจะเจอแบบนี้ ชีวิตพังมากครับยอมรับเลย แล้วเราเลยโทรบอกพ่อแม่เค้าให้มารับไปเถอะ เราคงดูแลไม่ไหวแล้ว เพราะเริ่มเที่ยว เริ่มสัก เงินเดือนถ้าเราไม่เก็บก็ไม่มี ลงขวดหมด สุดท้ายเรารักมากแค่ไหนก็ไม่อาจยื้อคนหมดใจได้หรอก ทำดีมาตลอดเพื่ออะไร ทุกวันนี้อยากย้อนเวลาไปได้นะ จะไม่รักคนนี้เลย จะทุ่มเทให้กับการเรียน จบแล้วจะดูแลพ่อแม่พอแล้ว เวลาที่ลำบาคมีแค่พ่อแม่จริงๆ ตอนนี้ก็ทำได้แค่เดินหน้าต่อไปพ่อแม่หวงเรามากถึงปากจะด่าจะบ่นแต่แกก็ไม่เคยให้อยู่นอกสายตาเลย โชคดีอย่างนึงที่บ้านเรามีกิจการค้าขายเล็กๆพอเลี้ยงตัวได้ เลยไม่ลำบาคมาก
สุดท้ายอยากให้ทุกคนที่อ่านช่างใจในความรักให้มากๆเพราะเราไม่รู้หรอกว่าวันนึง คนที่รักมากๆเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ เวลาไม่สามรถย้อนคืนได้ ทุกสิ่งจะเป็นไปได้ต่อเมื่อศีลเสมอกัน ขอไว้เป็นอุทาหรให้คนที่คิดไม่ดีต่อคนรัก กลับใจนะ คนที่จริงใจกับเราคบกันมานานขนาด10ปี 20ปี หาไม่มีอีกแล้วจะเจอก็แค่รักรายทาง คนที่จะสู้ฟันฟ่าไปด้วยกันหายากแล้ว ขอให้ทุกๆคู่มีแต่ความสุขนะครับ อย่าได้เป็นแบบผมเลย
ความรักที่แสนดีมีจริงไหม
สิ่งในบางสิ่งในตัวของอีกคนไม่มีแต่คนนั้นมี ยากที่จะยอมรับได้ว่าเค้าคือคนที่ใช่ แต่กับคนนั้นคือคนที่ใช่ที่สุด
เรื่องก็มีอยู่ว่า
อาจจะคล้ายกับเรื่องรักๆทั่วไป แต่นี่คือประสบการณ์จริงๆที่จะเล่าให้ฟัง. ผมเรียนไม่จบ ปวช.เพราะมีแฟนก่อน สมันเรียนจีบไปทั่ว ติดบ้างไม่ติดบ้าง ได้เป็นแฟนบ้าง บ้างก็เป็นเมีย แต่คบกันไม่เคยนานก็เลิกกัน ส่วนมากผมเองที่เลิก บางคนก็หักอกผมบ้าง สลับกันไป จนวันนึงเจอคนนี้ เทอไม่สวยอะไรอ้วนด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบ คุยกันไม่ถึงอาทิตย์ก็มีซัมติ่งกัน ทางครอบครัวของสาวคนนี้เค้าก็ประมาณว่าคล้ายๆเด็กมีปัญหา เค้าจะหนีออกจากบ้าน โดยวางแผนที่เราพาหนีเราก็อาจจะหัวอ่อนจริงๆก็พาเค้าหนี ไปพักหอเพื่อน พ่อแม่เราเองเสียใจมาก ลูกเรียนไม่จบ ตอนนั้นนะบอกเลยว่าแทบไม่คิดอะไรเสียใจอยู่ที่ทำ แต่ด้วยความที่อยากอยู่ด้วยกันเลยสู้ อยู่ด้วยกันระยะนึง จนวันนึงพ่อแม่ทางฝ่ายหญิงส่งข้อความมาบอกว่า แม่ยายป่วยมากเข้าโรงพยาบาล จึงทำให้แฟนผมนี่ร้องแล้วยอมโทรกลับไปแล้วทางฝ่ายหญิงเอารถมาขนของแล้วก็พาไปบ้านเค้า ผมเองเด็กอายุประมาณ17-18ปี ไปบ้านพ่อตาแม่ยายครั้งแรก ก็รู้สึกเกร็งๆ แต่ก็อบอุ่นต่อหน้าเราเค้าก็ดี เพราะเค้าอยากได้คนช่วยทำงาน เราเองก็ทำเหนื่อยแต่ก็บอกไม่เหนื่อย งานหนักมากแต่ก็ทำก็มีความสุขดีอยู่ครับ อยู่ระยะนึงพ่อตาแม่ยายก็จะถามว่าพ่อแม่จะมาแต่งตอนไหน ให้เราโทรไปหาพ่อแม่เราให้มาแต่งตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่บ้านเค้า เหมือนเอาเราเป็นหลักประกัน ทางพ่อแม่เราไปทำเรื่องดรอปเรียนไว้ให้ บอกว่ามาแต่งแล้วให้กลับมาเรียน เราก็โดนทางฝ่ายแฟนให้ยอบรับบอกว่าจะเรียน จากนั้นไม่นานก่อนเปิดเทอม เดือนเมษาพ่อให้แม่กับญาติพี่น้องเรามาแต่งเรา สินสอดก็พอดีกับที่เค้าขอ แต่งจบฝ่ายแฟนไม่อยากให้เราไปเพราะกลัวเราไปมีใหม่ สุดท้ายต้องโกหกพ่อแม่ตัวเอง ว่าอยากทำงานทั้งๆที่ทำก็ไม่ได้อะไรเลย สมบัติทุกอย่างอยู่ที่เค้าหมด เราไปแต่ตัวก็กลับแต่ตัว ชีวิตอยู่กับแฟนคนนี้ตลอดระยะเวลา10กว่าปี ผมไม่เคยมีเรื่องนอกใจให้ระคายเลย เพราะผมคนใจเดียวมาตลอด จนกระทั้งหลังจากปลดทหารก็ย้ายไปย้ายมาระหว่างบ้านเรากับบ้านแฟน พ่อตาว่าถ้าอยู่กับแม่ย่าไม่ได้ก็ไปทำงานกรุงเทพ ส่งไปทำงาน จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ทำให้มีปากเสียง ก็ตอนมาทำงานนี่แหละ ผมเองก็เริ่มติดเกมส์ แต่ก็ไม่เคยออกจากกิจวัตร คือไปรับแฟนตอนเลิกงานทุกวัน ซักผ้า ล้างจาน บางวันกวาดห้องถูห้อง ทำให้ทุกอย่าง แต่มันคงไม่พอ เพราะพอเข้าทำงานร้านกาแฟ (แฟนผมทำงานร้านกาแฟ) เจอเพื่อนเที่ยวพากินเหล้า ตอนเราทะเลาะกันหนีไปร้านเหล้า ผมนอนรอก็ไม่หลับคิดต่างๆนาๆ เมียหนีไปใครบ้างไม่คิด รอบแรกให้อภัย รอบสองไปผับ ไล่ผมไม่ให้ไป ก็ยังให้อภัย จนมาจับได้ว่าเล่นบีทอก คุยกับชายอื่นตลอดเวลา มีวีดีโอหากัน ผมก็ยังให้อภัย ผมควายจริงๆใช่ไหมครับ? หลังจากนั้นเราก็เริ่มแบบไม่ค่อยไว้ใจกันมากเหมือนแรกๆ ผมยอมรับว่าระแวงมาก ใครจะทำใจได้ จนวันนึงใก้ถึงที่สุดของผมจริงๆ ผมเจอกับตาตัวเอง คนในบีทอกมาหาเค้าตรงที่เค้านั้งกินเหล้าหน้าที่ทำงาน กำชับผมว่าไม่ให้ไปกินด้วยแต่ผมขอนั้งรอหน้าเซเว่นนะ เค้าก็โอเค ผมรอตั้งแต่ 4ทุ่มยันตี2กว่าๆ ผู้ชายขี่รถยนต์มาหาเค้าตรงที่เค้ากินเหล้า แต่ไม่ได้เจอกันเค้าเข้าห้องน้ำไปก่อน ผมนั้งรอผมได้ยินเสียงเอ้ทำไม เสียงแฟนเรายดังมาจากไหนเลยเดินไปดูตรงรั้ว ได้ยินมาจากรถยนต์คันนึงเปิดบลูทูส ในตอนนั้นบอกเลยว่าใจสลายมากหมดแรงแม้กระทั่งที่จะยืน ไม่คิดว่าแฟนเราจะเป็นคนแบบนี้ เราไม่รู้หรอกว่านัดหรือไม่นัด แต่ก็น่าจะรู้ว่าตัวเองก็มีครอบครัวแล้วยังจะมาทำแบบนี้ ตอนนั้นโกรธมากแทบจะยิงทิ้งทั้งคู่แต่สติดีอยู่ผมเลยเดินฝ่าวงไปถามหาแฟนก่อนพวกเพื่อนก็หน้าเสียกันหมด ไอ่ผู้ชายคงรู้แหละมันก็รีบกับเลย ผมก็ไปตามแฟนผมแล้วพากลับห้องเลย ตอนแรกไม่ยอมกลับ แต่ด้วยหน้าที่จริงจังมันเลยกลับ บอกว่าหมดอารมณ์กิน ผมถามถึงเรื่องชายคนนั้นมันไม่บอกอะไรเลย บอกแต่ว่าบอกเค้าแล้วว่าอย่ามา หัวใจยิ่งแตกกว่าเดิม แต่ก็พยายามอยากให้ประคองคู่ พอเช้ามันหายจากที่ทำงานเกือบ2-3ชม. ติดต่อไม่ได้เลย พอมันกลับมาบอกว่าไปนอนหลับที่ร้านหนังสือ ไม่นึกเลยงว่าเราจะเจอแบบนี้ ชีวิตพังมากครับยอมรับเลย แล้วเราเลยโทรบอกพ่อแม่เค้าให้มารับไปเถอะ เราคงดูแลไม่ไหวแล้ว เพราะเริ่มเที่ยว เริ่มสัก เงินเดือนถ้าเราไม่เก็บก็ไม่มี ลงขวดหมด สุดท้ายเรารักมากแค่ไหนก็ไม่อาจยื้อคนหมดใจได้หรอก ทำดีมาตลอดเพื่ออะไร ทุกวันนี้อยากย้อนเวลาไปได้นะ จะไม่รักคนนี้เลย จะทุ่มเทให้กับการเรียน จบแล้วจะดูแลพ่อแม่พอแล้ว เวลาที่ลำบาคมีแค่พ่อแม่จริงๆ ตอนนี้ก็ทำได้แค่เดินหน้าต่อไปพ่อแม่หวงเรามากถึงปากจะด่าจะบ่นแต่แกก็ไม่เคยให้อยู่นอกสายตาเลย โชคดีอย่างนึงที่บ้านเรามีกิจการค้าขายเล็กๆพอเลี้ยงตัวได้ เลยไม่ลำบาคมาก
สุดท้ายอยากให้ทุกคนที่อ่านช่างใจในความรักให้มากๆเพราะเราไม่รู้หรอกว่าวันนึง คนที่รักมากๆเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ เวลาไม่สามรถย้อนคืนได้ ทุกสิ่งจะเป็นไปได้ต่อเมื่อศีลเสมอกัน ขอไว้เป็นอุทาหรให้คนที่คิดไม่ดีต่อคนรัก กลับใจนะ คนที่จริงใจกับเราคบกันมานานขนาด10ปี 20ปี หาไม่มีอีกแล้วจะเจอก็แค่รักรายทาง คนที่จะสู้ฟันฟ่าไปด้วยกันหายากแล้ว ขอให้ทุกๆคู่มีแต่ความสุขนะครับ อย่าได้เป็นแบบผมเลย