สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ก็ยังเป็นเรื่องเกี่ยวกับสามีเราที่เริ่มมาจากคำว่าเพื่อนเองค่ะ
เราเป็นคนนึงที่เหมือนจะมีปัญหาใหญ่มากเลยสำหรับเรา คือ สามีที่ไม่มีภาวะผู้นำ
เราเพิ่งจะคลอดลูกได้ 4เดือนค่ะ ตั้งแต่วันที่เราเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนดเราก็เริ่มคิดมากกว่าตอนท้องแล้วว่า สามีเรา เขารักเรา หรือรักเงินรักฐานะทางบ้านของเรามากกว่า หรือรักตัวเองมากกว่า ลองเข้ามาฟังเรื่องราวของเราได้เลยค่ะ ฟังเสร็จช่วยแนะนำหรือจะคุยเรื่องที่คุณผ่านมาให้เราฟังก็ได้นะค่ะ เผื่อเรื่องของเราจะกลายเป็นเรื่องเล็กสำหรับพวกคุณไปเลย เข้าเรื่องกันเลยค่ะ....
เราเพิ่งคลอดลูกได้ 4 เดือน ตั้งแต่วันผ่าคลอดเราต้องให้นมลูกเอง เราทั้งเจ็บแผล ทั้งเลี้ยงลูกเองคนเดียว สามีเราเขาไม่เลี้ยงช่วยเราเลยมีแต่นอนอย่างเดียว จากนั้นมาเราต้องเลี้ยงลูกเอง พอกลับบ้านมายังดีที่มีพ่อกับแม่คอยเลี้ยงช่วย ตั้งแต่วันนั้นถึง4เดือน เราเลี้ยงลูกเองตลอดตั้งแต่กลางวันยันกลางคืน ลูกตื่นเราก็ตื่น ลูกหลับเราก็หลับ ใครที่เคยมีลูกแล้วคงจะคิดว่ามันทรมานแค่ไหน แต่มันก็ยังมีความสุขอยู่ในนั้น สามีของเราก็ยังนอนตื่นสาย ตื่นเที่ยงเป็นประจำ ไม่ทำงานช่วยร้านเราเหมือนเคย ไม่เลี้ยงลูกเหมือนที่คิด หน้าที่ของแฟนเราทุกวันคือ นอน เล่นเกมส์ อ่านการ์ตูน อะไรที่ทำเพื่อลูกมีแค่ล้างขวดนม คอยดูแลตอนเรากินข้าว พอลูกร้องเราต้องรีบกิน เลิกกินไปเลยเพราะสามีเลี้ยงไม่เป็นหรือจะว่าไม่คิดจะเลี้ยงเลยก็ว่าได้ สามีเราก็ยังมีนิสัยเดิมๆ นอนเึก ตื่นสาย ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ใครเคยมีปัญหาแบบนี้บ้างไหมค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังปัญหาของเรานะค่ะ
อีกอย่างนึงค่ะ ตอนเราเจ็บท้องคลอด เรานอนไม่ได้ ดิ้นทุรนทุราย ถ้าตายได้คงตายไปแล้ว เราทั้งร้องไห้ ทั้งปวดเจ็บท้อง กอดท้องตัวเอง แต่สามีของเรานอนเฉย ไม่รับรู้ไม่คอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่ถามเราเลยว่าเจ็บแค่ไหน ไหวไหม ไม่สนใจเราเลย เรื่องก็คงมีเพียงแค่นี้ค่ะ
ถ้าเราไม่มีลูก ชีวิตนี้คงจะไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว ลูกคือสิ่งเดียวที่ช่วยดึงเราไว้ คือรอยยิ้ม คือความสุข คือดวงจันทร์ ดวงดาว พระอาทิตย์ นาฬิกาปลุกของเรา ถ้าไม่มีลูกชีวิตเราคงจะไม่มีทุกวันนี้ อยากขอความคิดเห็นคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ว่าควรทำไงดีค่ะ ขอบคุณค่ะ🙏🙏
ผู้ชายห่วยๆกับทางที่เราต้องเลือก
เราเป็นคนนึงที่เหมือนจะมีปัญหาใหญ่มากเลยสำหรับเรา คือ สามีที่ไม่มีภาวะผู้นำ
เราเพิ่งจะคลอดลูกได้ 4เดือนค่ะ ตั้งแต่วันที่เราเจ็บท้องคลอดก่อนกำหนดเราก็เริ่มคิดมากกว่าตอนท้องแล้วว่า สามีเรา เขารักเรา หรือรักเงินรักฐานะทางบ้านของเรามากกว่า หรือรักตัวเองมากกว่า ลองเข้ามาฟังเรื่องราวของเราได้เลยค่ะ ฟังเสร็จช่วยแนะนำหรือจะคุยเรื่องที่คุณผ่านมาให้เราฟังก็ได้นะค่ะ เผื่อเรื่องของเราจะกลายเป็นเรื่องเล็กสำหรับพวกคุณไปเลย เข้าเรื่องกันเลยค่ะ....
เราเพิ่งคลอดลูกได้ 4 เดือน ตั้งแต่วันผ่าคลอดเราต้องให้นมลูกเอง เราทั้งเจ็บแผล ทั้งเลี้ยงลูกเองคนเดียว สามีเราเขาไม่เลี้ยงช่วยเราเลยมีแต่นอนอย่างเดียว จากนั้นมาเราต้องเลี้ยงลูกเอง พอกลับบ้านมายังดีที่มีพ่อกับแม่คอยเลี้ยงช่วย ตั้งแต่วันนั้นถึง4เดือน เราเลี้ยงลูกเองตลอดตั้งแต่กลางวันยันกลางคืน ลูกตื่นเราก็ตื่น ลูกหลับเราก็หลับ ใครที่เคยมีลูกแล้วคงจะคิดว่ามันทรมานแค่ไหน แต่มันก็ยังมีความสุขอยู่ในนั้น สามีของเราก็ยังนอนตื่นสาย ตื่นเที่ยงเป็นประจำ ไม่ทำงานช่วยร้านเราเหมือนเคย ไม่เลี้ยงลูกเหมือนที่คิด หน้าที่ของแฟนเราทุกวันคือ นอน เล่นเกมส์ อ่านการ์ตูน อะไรที่ทำเพื่อลูกมีแค่ล้างขวดนม คอยดูแลตอนเรากินข้าว พอลูกร้องเราต้องรีบกิน เลิกกินไปเลยเพราะสามีเลี้ยงไม่เป็นหรือจะว่าไม่คิดจะเลี้ยงเลยก็ว่าได้ สามีเราก็ยังมีนิสัยเดิมๆ นอนเึก ตื่นสาย ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ใครเคยมีปัญหาแบบนี้บ้างไหมค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังปัญหาของเรานะค่ะ
อีกอย่างนึงค่ะ ตอนเราเจ็บท้องคลอด เรานอนไม่ได้ ดิ้นทุรนทุราย ถ้าตายได้คงตายไปแล้ว เราทั้งร้องไห้ ทั้งปวดเจ็บท้อง กอดท้องตัวเอง แต่สามีของเรานอนเฉย ไม่รับรู้ไม่คอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่ถามเราเลยว่าเจ็บแค่ไหน ไหวไหม ไม่สนใจเราเลย เรื่องก็คงมีเพียงแค่นี้ค่ะ
ถ้าเราไม่มีลูก ชีวิตนี้คงจะไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว ลูกคือสิ่งเดียวที่ช่วยดึงเราไว้ คือรอยยิ้ม คือความสุข คือดวงจันทร์ ดวงดาว พระอาทิตย์ นาฬิกาปลุกของเรา ถ้าไม่มีลูกชีวิตเราคงจะไม่มีทุกวันนี้ อยากขอความคิดเห็นคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ว่าควรทำไงดีค่ะ ขอบคุณค่ะ🙏🙏