คนที่เป็นเหมือนพ่อตาย แต่เสียใจแค่นิดเดียว

ตามหัวกระทู้เลยค่ะ

ก่อนที่จะให้ทุกๆคนช่วยกันตอบ คิดว่านี่อาจเป็นสิ่งที่ควรรู้(ล่ะมั้ง)ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้-จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ มีการยืนยันจากแพทย์
-และหยุดยาเองค่ะ----
-จขกท.อายุ14ปีค่ะ
-จขกท.มีสภาพครอบครัว เป็นลูกคนเดียว ไม่มีแม่ พ่อก็เหมือนไม่มี อยู่กับตา/ยายที่เราไม่นับว่าเขาเป็นครอบครัวค่ะ
-คนที่เรานับว่าคือครอบครัวก็คือแม่ กับคนที่เสียชีวิตไปค่ะ
-เป็นทาสสัตว์ทุกชนิดและเด็กๆค่ะ(ไม่เกี่ยวมั้ง)

ที่อยากมาถามทุกๆคน จริงๆแล้ว เราก็มีคำตอบเล็กๆในสมองแล้วค่ะ เพียงแค่ไม่มั่นใจ กลัวว่าจะมีเส้นกั้นบางๆกับคำว่า คิดได้ กับ โรคจิต
เรื่องก็คือ ในวันนั้น เราก็กำลังเรียนตามปกติค่ะ จนมีสายโทรเข้าเป็นลูกพี่ลูกน้อง โทรมาบอกว่าญาติ(ที่เรารักเหมือนพ่อ)ตายแล้ว ตายเมื่อคืน (แต่เพิ่งโทรมาบอกในเย็นวันถัดไปเนี่ยนะ)
ความรู้สึกแรกคือ เราหัวโล่งไปหมด ไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้เพราะมันกระทันหันมาก  พอตั้งสติได้อีกที น้ำตาก็ไหลค่ะ แบบ ไหลแบบก็อกแตก ทั้งๆที่ชีวิตนี้คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว กลั้นน้ำตาได้สักพักก็เดินไปล้างหน้าแล้วกลับมานั่นเรียนต่อ เราก็นั่งเงียบน้ำตาไหลนิ่งๆไปค่ะ จนเพื่อนเรามันแกล้งๆเราเล่นๆ มันเลยสังเกตกัน ก็กอดกันปลอบกันค่ะ เราในตอนนั้นก็ ' หัวเราะ ' เฉยเลยค่ะ แบบ ไม่ใช่สติแตกนะคะ คือ หัวเราะกับเพื่อนๆ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองไม่มี Emotions แล้ว ปกติคือหัวเราะขำเล่นมุกอะไร ข้างในเราจะนิ่งๆ แต่นี่คือ มันหัวเราะออกมาจริงๆอ่ะค่ะ
เย็นวันนั้นเราก็ไปที่วัดค่ะ ทุกคนร้องไห้ แม่เขาก็ร้องไห้ แม้แต่ไอ้ลูกพี่ลูกน้องที่เราคิดว่ามันเป็นคนที่เข้มแข็ง ก็ยังร้องไห้ ร้องแบบคร่ำครวญอ่ะค่ะ แต่มีเราคนเดียว ที่แบบ นิ่งๆ เราก็ยังงงตัวเองค่ะ ว่าทั้งๆที่เขาเป็นเหมือนครอบครัวคนสุดท้ายแท้ๆ ถ้าเราเสียเขาคือต่อจากนี้มีแต่ตัวเราเอง  แต่เรากลับแบบ....เสียใจนะคะ รู้ตัวว่าเสียใจ แต่น้ำตามันกลับออกมาแค่นิดเดียว

- ปล.ประวัติเรากับเขาค่ะว่าเป็นไงมาไง -
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้พ่อเราเป็นหมอทหารค่ะ เลยมีช่วงนึงที่เราได้ไปอยู่กับพ่อที่ค่าย เราในตอนนั้นก็เป็นเด็กแก่น มีเพื่อนเป็นเด็กผู้ชายลูกแม่ครัวค่ะ(ขอเรียกว่าไอ้ซัน)
เราก็พากันเลวเลยค่ะ--- บุกป่า ปีนต้นไม้ ขี่หลังหมา รังแกทหาร ทำมาหมด จนวันนึง ไอ้ซันมันตายค่ะ ตอนนั้นเราเปิดเทอมเลยกลับไปเรียนที่บ้าน มันจมน้ำคลองแล้วเชื้อเข้าตัว ตายค่ะ พอกลับไปที่นั่นก็สติแตกค่ะ ก็มีตาลุงนี่แหละค่ะ  ที่เขาเคยเป็นคนคอยมาไล่ตีไล่ด่าเวลาเรากับไอ้ซันทำผิด ถึงจะเจอกันแค่ที่ค่าย แต่เขาดูแลเราดีกว่าพ่อเราอีกค่ะ คอยสนับสนุนเรื่องที่เราชอบ สอนวาดรูป พาไปเล่นน้ำ สอนมัดผม ถึงเราจะไม่ชอบตรงที่เขาชอบเสียงดังเวลาเราทำผิด แต่เขาดีกับเราจริงๆค่ะ จนวันไอ้ซันตาย เราด้วยความเป็นเด็ก ทำอะไรยังไม่คิด เลยพาลใส่ทุกคนเลยค่ะ แบบเด็กเลวเลยค่ะ ลุงแกนี่แหละมาหยุดเรา พอเราสงบ ไม่รู้อะไรดลใจ เราไปขอลุงหน้าด้านๆเลยค่ะว่าเป็นพ่อให้ที ตอนแรกลุงแกก็ไม่ยอม จนเราพยายามใช้ดราม่า ลุงเลยยอม หลังจากนั้นเราก็มาอยู่ที่บ้านแบบถาวรเลยค่ะ ไม่ได้กลับไปค่ายเลยไม่ได้เจอกัน แต่เขาก็คอยส่งของมาให้เราค่ะ เช่นพวกดินสอ หนังสือ สีน้ำอะไรเเบบนี้

เราก็ไม่ได้รักเขาน้อยลงนะคะ เทียบกับพ่อหรือตายาย กับญาติๆเราก็รักเขานะคะ ไม่ได้เจอกันเราก็เห็นเขาเป็นพ่อคนเดิม
จนวันนั้นที่เขาตาย เรากลับรู้สึกนิ่ง นิ่งปนเศร้า เรารู้ว่ามีหลายสาเหตุ ด้วยความที่เราเป็นเด็กที่แนวคิดอินดี้(มาก)[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เป็นคนที่ไม่กลัวความตาย ไม่สนศาสนา ไม่สนเรื่องแฟน การเรียนก็---- นั่นล่ะค่ะ(อุบาทย์) มีแนวคิดต่างจากคนอื่น ใช้เหตุผลวิเคราะห์ปัญหาบ่อยๆ--ความคิดที่อยู่ในหัวเราคือ นี่มันเป็นจุดเปลี่ยนสำหรับใครหลายๆคน บางคนอาจกลายเป็นคนซึมเศร้า อาจท้อ หรือประสาทเสีย(ที่เราคิดนะคะ)  แต่สำหรับเรา ที่ตั้งแต่เด็ก เจอเรื่องแย่ๆมาเยอะ ทั้งBully ปัญหาครอบครัว เห็นความตาย ด้านมืดของคนเรา สิ่งที่เรารักค่อยๆตายหายไป และอื่นๆ แต่เราก็เดินจากตรงนั้นมา คิดฆ่าตัวตายและพยายามหลายครั้งจนหลุดจากตรงนั้นมาได้ กลับคิดว่า เราจะใช้จุดเปลี่ยนตรงนี้ สำหรับการเดินต่อไป ไม่ให้ความตายของเขามาฉุดเรา แต่จะกลั้นใจและพัฒนาตนเองต่อไป เพื่อตัวเราเอง และความฝันของเรา(เพราะคนตายคงไม่รับรู้อะไรแล้ว แต่อย่างน้อยถ้าเขามองเราอยู่ เขาก็คงภูมิใจแหละค่ะที่ไอ้เด็กแก่นคนนั้นโตมาเป็นแบบนี้ ) เราจะสู้ต่อ (จนกว่าถ้ามืด18ด้านหรือไร้ค่านั่นแหละค่ะค่อยตายได้)  แต่ถึงแม้ความคิดเราจะวางแผนและอุทิศให้ชีวิตการช่วยเหลือและสานฝันอนาคตแล้ว ก็แอบกลัวตัวเองเหมือนกันค่ะ ลองคิดว่าถ้านี่เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เราเฉยชา เข้มแข็งแล้วก้าวไปข้างหน้า แต่ถ้ามีอีกจุดเปลี่ยนล่ะ จุดเปลี่ยนที่จะทำให้เราเลวร้ายลง จุดเปลี่ยนที่จะทำให้เราทำร้ายคนอื่นตัดความฝันตัวเองซะเอง เรากล้าบอกเลยว่าเรากลัวค่ะ เลยอยากขอให้ช่วยบอกเรามีค่ะ ว่ามันยังไง ยังสับสนอยู่นิดหน่อยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ต่อจากนี้ ฉันจะต้องสู้ตัวคนเดียว ก้าวต่อไปคนเดียวไม่ผูกมัดกับใคร มีแค่ตัวฉันกับอนาคต ความคิดจะเปลี่ยนอะไรยังไง ก็อยู่กับอนาคตและตัวฉันในตอนนั้น
เดี๋ยวมาลบค่ะ