คือไม่รู้ว่าเป็นความโชคร้ายหรือตั้งใจดันทุรังของเพื่อนเราและตัวเรา ขอเล่าก่อนว่าเรามักจะเป็นแกนกลางที่ปรึกษาของคนอื่นเสมอๆอาจจะเพราะด้วยความใจเย็นเอย ไม่มีผัวเอย ที่เพื่อนรู้ว่าเราไม่ค่อยมีปัญหาอะไรนัก ก็เลยยยยยยยยกลายเป็นศาสดาที่ปรึกษาไปเลยโดยปริยาย การเป็นที่ปรึกษาก็ดำเนินมานมนานกาเล 10 ปี+ ตั้งแต่เป็นสาวมัธยมต้นมา
ตัดถาพมาปัจจุบัน
เพื่อน 2 คนไปมีแฟนซึ่งดูเป็นเรื่องน่ายินดีแหละ แต่ว่าแฟนเพื่อนสองคนนั้นเป็นซึมเศร้าค่ะ ....
ตอนแรกเรื่องมันก็ดูปกติจนลามไปว่าเพื่อนเราก็เป็นจนตอนนี้เป็นมา 2 ปีแล้ว มันประดังประเดตลอดเวลาแล้วด้วยความที่เรามักเป็นที่ปรึกษาเลยทำให้เรื่องจากหลายๆคนมารุมเร้าที่เรา ทั้งสองคู่หาหมอนะคะเราแนะนำไปอย่างนั้นว่า เราช่วยไม่ไหวแล้วแหละ แต่สองคนนั้นเค้าก็ไม่มีใครอะค่ะมีแต่เราที่พอจะรับฟัง (ทางบ้านเพื่อนไม่ค่อยสนใจ) เราไม่สามารถพูดจาแรงๆได้ แต่มันก็ย้อนแย้งในหัวเราทุกๆตรรกะของเค้าคือเอาง่ายๆว่าวิธีการดูแลที่หมอบอกทั้งหมดเราทำแทบไม่ได้ จากที่เคยพูดกันปกติทุกอย่าฝดูแรงเกินไป เพื่อนเปราะบาง จนล่าสุดก็พูดกันแล้วก็เรามารู้สึกแย่นิดนึงตรงที่เราบอกเพื่อนว่า”ต้องไปมีสังคมอื่นบ้างนะอยู่กับแฟนทำให้จดจ่อกับโรคนี้” ก็กลายเป็นมาสวนกลับว่า”ไม่มีผัวล้มเหลวกับชีวิตรักยังจะมาสอนอะไรอีก” เราก็บอกว่า “เราก็เข้าใจถึงไม่มีแฟนแต่ก็เคยมีความรักไง” ก็พยายามใจเย็นแล้วจ้า 55555555 เพราะเรามีปมครอบครัวด้วยเรื่องความล้มเหลวก็ค่อนข้างสะเทือนใจมากเหมือนกัน เพื่อนก็บอกว่า “ไม่ใช่กุไม่รู้หรอก” หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรต่อเรารู้อยู่ทุกครั้งว่าเราไม่ใช่เค้าเราแค่แนะนำในพาร์ทของเราแต่พอเค้ามองแบบนี้คำว่าป่วยก็รั้งเราไม่ไหวเหมือนกัน
ทำให้เราคิดว่าเราอยากถอยออกมาไม่อยากไปรับฟังอีกแล้ว เราไม่อยากมาจบตรงที่เธอไม่ใช่ฉันไม่มีวันเข้าใจรอบที่ เจ็ดพัน (ตัวเลขสมมุติ 555) มันดูใจร้ายเกินไปมั้ยที่เราทิ้งเพื่อนไว้ตรงนั้น เราอยากเอาเวลาไปพัฒนาตัวเอง ไปดูแลตัวเองบ้าง แต่มุมนึงก็สงสารที่เค้าก็ไม่มีใคร ทางบ้านก็ไม่ได้สนใจใยดี คนนึงดีหน่อยยังพอทำงานมีโลกภายนอกบ้าง แต่อีกคนงานไม่ทำเรียนก็ไม่จบ บางคนก็บอกว่าชีวิตเค้าเรื่องของเค้ามันก็จริงแต่เราก็สนิทกันมาค่อนข้างนานเป็น 10 ปี มันจะมีวิธีแก้อันไหนที่จะดีกว่านี้มั้ยคะ
ความรู้สึกไปต่อหรือพอแค่นี้เลยอะค่ะ
เหนื่อยกับเพื่อนที่เป็นซึมเศร้า ถอยออกมาจะผิดรึเปล่า
ตัดถาพมาปัจจุบัน
เพื่อน 2 คนไปมีแฟนซึ่งดูเป็นเรื่องน่ายินดีแหละ แต่ว่าแฟนเพื่อนสองคนนั้นเป็นซึมเศร้าค่ะ ....
ตอนแรกเรื่องมันก็ดูปกติจนลามไปว่าเพื่อนเราก็เป็นจนตอนนี้เป็นมา 2 ปีแล้ว มันประดังประเดตลอดเวลาแล้วด้วยความที่เรามักเป็นที่ปรึกษาเลยทำให้เรื่องจากหลายๆคนมารุมเร้าที่เรา ทั้งสองคู่หาหมอนะคะเราแนะนำไปอย่างนั้นว่า เราช่วยไม่ไหวแล้วแหละ แต่สองคนนั้นเค้าก็ไม่มีใครอะค่ะมีแต่เราที่พอจะรับฟัง (ทางบ้านเพื่อนไม่ค่อยสนใจ) เราไม่สามารถพูดจาแรงๆได้ แต่มันก็ย้อนแย้งในหัวเราทุกๆตรรกะของเค้าคือเอาง่ายๆว่าวิธีการดูแลที่หมอบอกทั้งหมดเราทำแทบไม่ได้ จากที่เคยพูดกันปกติทุกอย่าฝดูแรงเกินไป เพื่อนเปราะบาง จนล่าสุดก็พูดกันแล้วก็เรามารู้สึกแย่นิดนึงตรงที่เราบอกเพื่อนว่า”ต้องไปมีสังคมอื่นบ้างนะอยู่กับแฟนทำให้จดจ่อกับโรคนี้” ก็กลายเป็นมาสวนกลับว่า”ไม่มีผัวล้มเหลวกับชีวิตรักยังจะมาสอนอะไรอีก” เราก็บอกว่า “เราก็เข้าใจถึงไม่มีแฟนแต่ก็เคยมีความรักไง” ก็พยายามใจเย็นแล้วจ้า 55555555 เพราะเรามีปมครอบครัวด้วยเรื่องความล้มเหลวก็ค่อนข้างสะเทือนใจมากเหมือนกัน เพื่อนก็บอกว่า “ไม่ใช่กุไม่รู้หรอก” หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรต่อเรารู้อยู่ทุกครั้งว่าเราไม่ใช่เค้าเราแค่แนะนำในพาร์ทของเราแต่พอเค้ามองแบบนี้คำว่าป่วยก็รั้งเราไม่ไหวเหมือนกัน
ทำให้เราคิดว่าเราอยากถอยออกมาไม่อยากไปรับฟังอีกแล้ว เราไม่อยากมาจบตรงที่เธอไม่ใช่ฉันไม่มีวันเข้าใจรอบที่ เจ็ดพัน (ตัวเลขสมมุติ 555) มันดูใจร้ายเกินไปมั้ยที่เราทิ้งเพื่อนไว้ตรงนั้น เราอยากเอาเวลาไปพัฒนาตัวเอง ไปดูแลตัวเองบ้าง แต่มุมนึงก็สงสารที่เค้าก็ไม่มีใคร ทางบ้านก็ไม่ได้สนใจใยดี คนนึงดีหน่อยยังพอทำงานมีโลกภายนอกบ้าง แต่อีกคนงานไม่ทำเรียนก็ไม่จบ บางคนก็บอกว่าชีวิตเค้าเรื่องของเค้ามันก็จริงแต่เราก็สนิทกันมาค่อนข้างนานเป็น 10 ปี มันจะมีวิธีแก้อันไหนที่จะดีกว่านี้มั้ยคะ
ความรู้สึกไปต่อหรือพอแค่นี้เลยอะค่ะ