แฟนเป็นคนดีนะคะ แต่เหมือนโลกส่วนตัวสูงมาก มากจนเรามองว่าหยิ่ง
ตอนแรกที่คบกัน มีความสุข เข้ากันได้ทุกอย่างแถมชอบพกโน๊ตบุ๊คด้วยกันทั้งคู่
เอาขยะไปทิ้งให้เรา เก็บที่นอนให้ เราจริงจังถึงขั้นมีอะไรกัน
ถึงใครค่อนแคะว่าเขามาเกาะเรา เราสายเปย์
เราก็อดทนมาตลอด แต่มันมีบางทีที่เราโดนแซะเรื่องแฟนมาจนเครียดมาลงที่เขา
แล้วช่วงประจำเดือนมาเป็นช่วงที่เราพีคมาก เราต้องหาเรื่องทะเลาะให้ได้ทุกครั้ง
ยิ่งเขาเป็นคนไม่ง้อด้วย เราพีคมากถึงมากที่สุด
เริ่มจากทะเลาะธรรมดามาจนล่าสุด ลงมือ
ตอนแรกเราพยายามปรับแต่อะไรไม่เอื้ออำนวย อย่างทำงานที่เดียวกันจริงแต่คนละกะ
พอเขาออกงาน เราทำงาน พอเราออกงาน เขาทำงาน มันทำให้เวลาเจอกันน้อยมาก
ไม่ได้พักผ่อน เราเลยคิดว่าจะเลิกหลายครั้งเพราะหลายอย่างไปกันไม่ได้
จนครั้งสุดตอนปีใหม่ ทดลองห่างออกมา ปรากฏว่าเขาหายไปจริง
ตอนนั้นเราคิดว่าไม่กลับไปแล้ว เพราะเราเครียด อย่างที่บอกว่าเขาไม่ง้อ
โทรไปหรือไลน์ไป บางทีไม่อยากรับ ไม่อยากตอบ เขาก็ไม่รับเลยทั้งวันก็มี
พอเราถาม เขาบอกว่าเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่อยากรับคือไม่รับ ไม่อยากตอบก็ไม่ตอบ
แต่มันทำให้เราเครียด เพราะเราเป็นห่วง อยากรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ไหนแค่นั้น
แค่เขารับก็จบ พอเป็นแบบนี้เรายิ่งกระหน่ำโทร กระหน่ำไลน์
ล่าสุดยังไม่รู้ความสัมพันธ์จะไปทางไหน หลังเลิกงานเรารอเจอเขาที่ทำงาน
ตอนแรกเราบอกเพื่อนที่ทำงานว่า บอกเขาไปที่รถหน่อย เขาไม่ไป เราเลยต้องมาที่ทำงาน
มาคุย สาเหตุที่เราทำแบบนี้คือเขาไม่ยอมรับสายเลย แต่คุยกันไม่เข้าใจ
เราพูดอะไรไปเขาก็ไม่ๆๆๆ บอกว่าไม่กลับไปแล้ว เรายิ่งโมโห ไม่รู้จะทำยังไง
เลยตีหลังเขา ตอนนั้นมันสุดๆอ่ะค่ะ เขาก็เอาแต่ไล่เรากลับเหมือนรำคาญ
จนเขาลุกขึ้นมาทำท่าจะบีบคอเราแต่เพื่อนร่วมงานห้ามไว้
เขาลากเราออกไป ไล่เรากลับท่าเดียว ข้อมือเราเจ็บ เราร้องไห้หนักมาก
ตลอดเวลาตั้งแต่เราเลิกกับแฟนเก่าเรา เราไม่เคยรักใครเลย ต่อให้มีคนดีๆมาจีบ
ถ้าเราไม่ชอบเราก็ไม่คุย จนมาเจอเขา แต่เราไม่เข้าใจว่าเขาไม่รักเราบ้างเลยเหรอ
บางทีการที่เรางี่เง่า เราแค่อยากให้เขาง้อ พูดดีๆ กอดเรา มันจะจบเลย
แต่เขาไม่ทำ ยิ่งนานวันเหมือนยิ่งรำคาญเรา แล้วปัญหาในแต่ละครั้งมันสะสมจนเครียด
เมื่อคืนเราขอโทษเขา เรายอมรับว่าเรางี่เง่า แต่เขายืนยันว่าไม่กลับมา
แถมยังขี่รถออกจากที่ทำงาน จนเรายอมกลับ เขาถึงกลับมาที่ทำงาน
ในความรู้สึกเรา เหมือนเขารังเกียจเรา มันทำให้เราทำเรื่องงี่เง่าทุกวัน จนลงมือกันล่าสุด
ถามว่าเรารักเขาไหม เรารักมาก เรายังไลน์หาแต่เขาก็เหมือนเดิมคือไม่ตอบ
จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะไปกันต่อยังไง ทั้งที่เรารักเขามาก เราก็ยอมลดแล้ว ยอมรับว่างี่เง่า
เขาคือพูดเหมือนอยากไปจากเรา สำหรับเขามันง่าย
แต่สำหรับเรา เราเป็นผู้หญิง เรามีอะไรกับเขาแล้ว มันไม่ง่ายเลย
ความรู้สึกเราตอนนี้ เราอยากให้เขากลับมา ถ้าเขากลับมาเราจะคืนดีแต่ประเด็นคือเขาเงียบ แล้วทำให้เรายิ่งโมโห
ถามว่าตัดใจได้ไหม เราเคยตัดหลายครั้งแต่ด้วยความที่ทำงานที่เดียวกัน ยังเจอกัน
มันไม่ง่ายเลย เราเองก็โกรธเวลาทะเลาะกันแล้วเขาพูดแรงๆใส่ ยิ่งเจ็บตัวกันแบบนี้
เรามองไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง แต่เราไม่ได้บอกคนที่บ้านเพราะเรื่องคบกัน ยังไม่มีใครรู้
หลายๆ คน บอกให้เราหาใหม่ แต่มันไม่ง่ายเลย ส่วนหนึ่งเพราะเรารักเขา
อีกอย่างเราเข็ดค่ะ เข็ดกับสิ่งที่เจอ เข็ดกับการไม่รับสายไม่ยอมพูดยอมคุย เข็ดกับความเงียบ อยากร้องไห้แต่บางทีร้องไม่ออก มันจุกๆ
ทะเลาะกับแฟนหนักมากค่ะ
ตอนแรกที่คบกัน มีความสุข เข้ากันได้ทุกอย่างแถมชอบพกโน๊ตบุ๊คด้วยกันทั้งคู่
เอาขยะไปทิ้งให้เรา เก็บที่นอนให้ เราจริงจังถึงขั้นมีอะไรกัน
ถึงใครค่อนแคะว่าเขามาเกาะเรา เราสายเปย์
เราก็อดทนมาตลอด แต่มันมีบางทีที่เราโดนแซะเรื่องแฟนมาจนเครียดมาลงที่เขา
แล้วช่วงประจำเดือนมาเป็นช่วงที่เราพีคมาก เราต้องหาเรื่องทะเลาะให้ได้ทุกครั้ง
ยิ่งเขาเป็นคนไม่ง้อด้วย เราพีคมากถึงมากที่สุด
เริ่มจากทะเลาะธรรมดามาจนล่าสุด ลงมือ
ตอนแรกเราพยายามปรับแต่อะไรไม่เอื้ออำนวย อย่างทำงานที่เดียวกันจริงแต่คนละกะ
พอเขาออกงาน เราทำงาน พอเราออกงาน เขาทำงาน มันทำให้เวลาเจอกันน้อยมาก
ไม่ได้พักผ่อน เราเลยคิดว่าจะเลิกหลายครั้งเพราะหลายอย่างไปกันไม่ได้
จนครั้งสุดตอนปีใหม่ ทดลองห่างออกมา ปรากฏว่าเขาหายไปจริง
ตอนนั้นเราคิดว่าไม่กลับไปแล้ว เพราะเราเครียด อย่างที่บอกว่าเขาไม่ง้อ
โทรไปหรือไลน์ไป บางทีไม่อยากรับ ไม่อยากตอบ เขาก็ไม่รับเลยทั้งวันก็มี
พอเราถาม เขาบอกว่าเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่อยากรับคือไม่รับ ไม่อยากตอบก็ไม่ตอบ
แต่มันทำให้เราเครียด เพราะเราเป็นห่วง อยากรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ไหนแค่นั้น
แค่เขารับก็จบ พอเป็นแบบนี้เรายิ่งกระหน่ำโทร กระหน่ำไลน์
ล่าสุดยังไม่รู้ความสัมพันธ์จะไปทางไหน หลังเลิกงานเรารอเจอเขาที่ทำงาน
ตอนแรกเราบอกเพื่อนที่ทำงานว่า บอกเขาไปที่รถหน่อย เขาไม่ไป เราเลยต้องมาที่ทำงาน
มาคุย สาเหตุที่เราทำแบบนี้คือเขาไม่ยอมรับสายเลย แต่คุยกันไม่เข้าใจ
เราพูดอะไรไปเขาก็ไม่ๆๆๆ บอกว่าไม่กลับไปแล้ว เรายิ่งโมโห ไม่รู้จะทำยังไง
เลยตีหลังเขา ตอนนั้นมันสุดๆอ่ะค่ะ เขาก็เอาแต่ไล่เรากลับเหมือนรำคาญ
จนเขาลุกขึ้นมาทำท่าจะบีบคอเราแต่เพื่อนร่วมงานห้ามไว้
เขาลากเราออกไป ไล่เรากลับท่าเดียว ข้อมือเราเจ็บ เราร้องไห้หนักมาก
ตลอดเวลาตั้งแต่เราเลิกกับแฟนเก่าเรา เราไม่เคยรักใครเลย ต่อให้มีคนดีๆมาจีบ
ถ้าเราไม่ชอบเราก็ไม่คุย จนมาเจอเขา แต่เราไม่เข้าใจว่าเขาไม่รักเราบ้างเลยเหรอ
บางทีการที่เรางี่เง่า เราแค่อยากให้เขาง้อ พูดดีๆ กอดเรา มันจะจบเลย
แต่เขาไม่ทำ ยิ่งนานวันเหมือนยิ่งรำคาญเรา แล้วปัญหาในแต่ละครั้งมันสะสมจนเครียด
เมื่อคืนเราขอโทษเขา เรายอมรับว่าเรางี่เง่า แต่เขายืนยันว่าไม่กลับมา
แถมยังขี่รถออกจากที่ทำงาน จนเรายอมกลับ เขาถึงกลับมาที่ทำงาน
ในความรู้สึกเรา เหมือนเขารังเกียจเรา มันทำให้เราทำเรื่องงี่เง่าทุกวัน จนลงมือกันล่าสุด
ถามว่าเรารักเขาไหม เรารักมาก เรายังไลน์หาแต่เขาก็เหมือนเดิมคือไม่ตอบ
จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะไปกันต่อยังไง ทั้งที่เรารักเขามาก เราก็ยอมลดแล้ว ยอมรับว่างี่เง่า
เขาคือพูดเหมือนอยากไปจากเรา สำหรับเขามันง่าย
แต่สำหรับเรา เราเป็นผู้หญิง เรามีอะไรกับเขาแล้ว มันไม่ง่ายเลย
ความรู้สึกเราตอนนี้ เราอยากให้เขากลับมา ถ้าเขากลับมาเราจะคืนดีแต่ประเด็นคือเขาเงียบ แล้วทำให้เรายิ่งโมโห
ถามว่าตัดใจได้ไหม เราเคยตัดหลายครั้งแต่ด้วยความที่ทำงานที่เดียวกัน ยังเจอกัน
มันไม่ง่ายเลย เราเองก็โกรธเวลาทะเลาะกันแล้วเขาพูดแรงๆใส่ ยิ่งเจ็บตัวกันแบบนี้
เรามองไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง แต่เราไม่ได้บอกคนที่บ้านเพราะเรื่องคบกัน ยังไม่มีใครรู้
หลายๆ คน บอกให้เราหาใหม่ แต่มันไม่ง่ายเลย ส่วนหนึ่งเพราะเรารักเขา
อีกอย่างเราเข็ดค่ะ เข็ดกับสิ่งที่เจอ เข็ดกับการไม่รับสายไม่ยอมพูดยอมคุย เข็ดกับความเงียบ อยากร้องไห้แต่บางทีร้องไม่ออก มันจุกๆ