เรื่องแบบนี้ทำไมมันเกิดขึ้นกับเรา คิดมากเกินไปก็ผิด เทคแคร์คนอื่นเกินไปก็ผิด
ทำไมเราต้องรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาด้วย เราถามตัวเองอยู่ซํ้าๆทุกวัน เรื่องหลายเรื่องทำไมมันต้องโถมมาหาเราคนเดียว ทำไมสุดท้ายเรื่องที่คนอื่นผิดมันต้องมาลงที่เราด้วย สุดท้ายแล้วเราก็เป็นคนที่ผิด
พูดอะไรออกไปก็ผิด เล็กๆน้อยๆก็ผิด จนในที่สุดแล้วเรากลัวการพูดคุยกันคนอื่นที่สุด เราไม่แยากคุยกับใครด้วยซํ้า เราเหนื่อยอธิบาย เราเหนื่อยทำความเข้าใจ เราเหนื่อยที่ตัวเราชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
เวลาอยู่กับเพื่อนเราจะไม่ค่อยได้ออกความคิดเห็นใดๆ คำพูดแต่ละคำที่พูดออกไปเขาก็แค่ฟังผ่านหูแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจเรา นี่เเหละเพื่อน!!สนใจเราสักนิดก็ได้ พอเรื่องบางเรื่องเราออกความเห็นแล้วเขาบอกว่ามันไม่ถูก! บอกว่าเราน่ารำคาญ แกอยู่เงียบๆแบบนั้นแหละดีแล้ว!...พอเราถามกลับว่า เราทำแบบนี้มันผิดหรอ? แต่กลับโดนเพื่อนสวนกลับว่า ใช่!แกน่ะ มันผิดตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว! ไอ้ตัวเราก็ทำเป็นหัวเราะไปทำเหมือนว่าสิ่งที่เพื่อนพูดนั้นมันแค่พูดออกมาไม่ได้ตั้งใจ แจ่สุดท้ายแล้วมันก็มาลงที่ตัวเรา
ถ้าเราไม่พูด ไม่ถามแล้วอยู่นิ่งๆเงียบๆมันคงไม่เกิดขึ้น.
เวลาอยู่กับครอบครัวเราก็เหมือนกัน เราชอบโดนด่าว่าโง่ ซื่อบื้อ เอ๋อ ตลอดเวลาออกไปข้างนอกแล้วทำอะไรผิด ทำไมต้องด่ากันแรงขนาดนี้ด้วย ไม่ห่วงหนูหรอ? ไม่รักหนูหรอ? หนูมันคนไร้ค่าหรอ? สมองมันคิดแบบนั้น (แต่ใจจริงเราก็รู้นะว่าเค้ารักเรามาก)แต่สมองสั่งการให้คิดแบบนั้น เราโดนประจำเวลาออกไปข้างนอกกับครอบครัว เราจึงเลือกที่จะอยู่ในห้องดีกว่า ไม่ออกไปไหนดีที่สุด ไม่ได้ยินคำด่า ไม่ได้รู้สึกผิดต่อเรื่องที่เราไม่ผิด แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เรายิ่งโดนหนักกว่าเดิม โดนด่าว่าเป็นเด็กติดเกมบ้างเถอะ นอนกินบ้านกินเมืองบ้างเถอะ ไม่สนใจสนโลกข้างนอกบ้างเถอะ บางครั้งแรงมากๆก็ ถ้าจะอยู่ในนั้นก็ไม่ต้องออกมา ตายอยู่ในนั้นเลย! เราได้ยินแบบนั้นแล้วมันน้อยใจ เราทำอะไรผิด เราแค่เลี่ยงที่จะไม่รู้สึกผิด ไม่โดนด่าก็แค่นั้น เราผิดหรอที่เลือกแบบนี้ เราอยากให้เขาใส่ใจเราบ้าง รู้ไหมว่าเราชอบกินอะไร ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบกินผักก็ด่าว่าโง่เพราะไม่กินผักแค่นั้น เราไม่ชอบการประชดประชันกันนะ ถ้ามาทำกับเรายิ่งประชดเราก็ยิ่งจะทำ โดนบอกว่าให้ตายอยู่ในห้องเราก็จะตายอยู่ในนี้นี่แหละ แกห้ามออกมานะ เราก็จะอยู่ในนั้นนี่แหละ
ช่วงหลังมาเราเริ่มรู้สึกว่าทั้งโลกของเรามันเดินช้าน่าเบื่อ เรารู้สึกว่าจากที่เนาเป็นคนหัวช้า มันก็จะช้าเพิ่มขึ้นหลายเท่า
เกมที่ชอบเล่น หนังที่ชอบดู สิ่งที่ชอบทำ ซํ้าๆ มันดูน่าเบื่อไปหมด รู้สึกว่าเหนื่อย เราโดนด่าบ่อยว่าชอบนอนกินบ้านกินเมือง กลางคืนก็จะนอนดึก กลางวันเวลาวันหยุดตื่นทีก็9-10โมงแล้ว จริงๆแล้วเราตื่นแล้วนะตั้งแต่หกโมงเช้า แต่ที่มันตื่นเวลานั้นเพราะเราลุกไม่ขึ้น เราไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับเรื่องราวเดิมๆซํ้าซาก ถามว่าเราเคยคิดฆ่าตัวตายไหม เราตอบเลยนะว่า เคย เคยคิดที่จะตายด้วยสาเหตุที่โคตรนํ้าเน่ามาก
ตอนนี้ก็มีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองนะ บางคนถ้ารู้ว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะมาสนใจกับจิตใจเราไหม หรือยังเหมือนเดิม ในกลุ่มแชทหรือโซเชียลต่างๆเราก็ปิดเกือบจะหมดแล้วเหลือไว้แค่พื้นที่ที่จะรับข่าวสารสำคัญเท่านั้น แต่มันก็ไม่วายที่จะมีข้อความแชทที่มาทำให้เราคิดมาก (10:00)เพื่อน:เเกเติมเงินให้หน่อย20 เดี๋ยวเราจ่ายให้ที่ร.ร. เรา:โทษที ไม่ว่างอะไม่มีเงินด้วย
เพื่อน:โอ้ย!แค่นี้ก็ไม่ได้
คือ?? เราผิดใช่ไหม? ผิดตั้งแต่เราตอบแชทเพื่อนคนนั้นแล้วใช่ไหม ผิดตั้งแต่สิ่งที่เราหวังดีให้เขาในครั้งก่อนใช่ไหม? เราตัดสินใจถูกใช่หรือไม่?
ทำไมเราต้อง sensitive ทำไมต้องคิดมาก ทำไมต้องเป็นเราด้วย
ทำไมเราต้องรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาด้วย เราถามตัวเองอยู่ซํ้าๆทุกวัน เรื่องหลายเรื่องทำไมมันต้องโถมมาหาเราคนเดียว ทำไมสุดท้ายเรื่องที่คนอื่นผิดมันต้องมาลงที่เราด้วย สุดท้ายแล้วเราก็เป็นคนที่ผิด
พูดอะไรออกไปก็ผิด เล็กๆน้อยๆก็ผิด จนในที่สุดแล้วเรากลัวการพูดคุยกันคนอื่นที่สุด เราไม่แยากคุยกับใครด้วยซํ้า เราเหนื่อยอธิบาย เราเหนื่อยทำความเข้าใจ เราเหนื่อยที่ตัวเราชอบแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
เวลาอยู่กับเพื่อนเราจะไม่ค่อยได้ออกความคิดเห็นใดๆ คำพูดแต่ละคำที่พูดออกไปเขาก็แค่ฟังผ่านหูแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจเรา นี่เเหละเพื่อน!!สนใจเราสักนิดก็ได้ พอเรื่องบางเรื่องเราออกความเห็นแล้วเขาบอกว่ามันไม่ถูก! บอกว่าเราน่ารำคาญ แกอยู่เงียบๆแบบนั้นแหละดีแล้ว!...พอเราถามกลับว่า เราทำแบบนี้มันผิดหรอ? แต่กลับโดนเพื่อนสวนกลับว่า ใช่!แกน่ะ มันผิดตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว! ไอ้ตัวเราก็ทำเป็นหัวเราะไปทำเหมือนว่าสิ่งที่เพื่อนพูดนั้นมันแค่พูดออกมาไม่ได้ตั้งใจ แจ่สุดท้ายแล้วมันก็มาลงที่ตัวเรา
ถ้าเราไม่พูด ไม่ถามแล้วอยู่นิ่งๆเงียบๆมันคงไม่เกิดขึ้น.
เวลาอยู่กับครอบครัวเราก็เหมือนกัน เราชอบโดนด่าว่าโง่ ซื่อบื้อ เอ๋อ ตลอดเวลาออกไปข้างนอกแล้วทำอะไรผิด ทำไมต้องด่ากันแรงขนาดนี้ด้วย ไม่ห่วงหนูหรอ? ไม่รักหนูหรอ? หนูมันคนไร้ค่าหรอ? สมองมันคิดแบบนั้น (แต่ใจจริงเราก็รู้นะว่าเค้ารักเรามาก)แต่สมองสั่งการให้คิดแบบนั้น เราโดนประจำเวลาออกไปข้างนอกกับครอบครัว เราจึงเลือกที่จะอยู่ในห้องดีกว่า ไม่ออกไปไหนดีที่สุด ไม่ได้ยินคำด่า ไม่ได้รู้สึกผิดต่อเรื่องที่เราไม่ผิด แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เรายิ่งโดนหนักกว่าเดิม โดนด่าว่าเป็นเด็กติดเกมบ้างเถอะ นอนกินบ้านกินเมืองบ้างเถอะ ไม่สนใจสนโลกข้างนอกบ้างเถอะ บางครั้งแรงมากๆก็ ถ้าจะอยู่ในนั้นก็ไม่ต้องออกมา ตายอยู่ในนั้นเลย! เราได้ยินแบบนั้นแล้วมันน้อยใจ เราทำอะไรผิด เราแค่เลี่ยงที่จะไม่รู้สึกผิด ไม่โดนด่าก็แค่นั้น เราผิดหรอที่เลือกแบบนี้ เราอยากให้เขาใส่ใจเราบ้าง รู้ไหมว่าเราชอบกินอะไร ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบกินผักก็ด่าว่าโง่เพราะไม่กินผักแค่นั้น เราไม่ชอบการประชดประชันกันนะ ถ้ามาทำกับเรายิ่งประชดเราก็ยิ่งจะทำ โดนบอกว่าให้ตายอยู่ในห้องเราก็จะตายอยู่ในนี้นี่แหละ แกห้ามออกมานะ เราก็จะอยู่ในนั้นนี่แหละ
ช่วงหลังมาเราเริ่มรู้สึกว่าทั้งโลกของเรามันเดินช้าน่าเบื่อ เรารู้สึกว่าจากที่เนาเป็นคนหัวช้า มันก็จะช้าเพิ่มขึ้นหลายเท่า
เกมที่ชอบเล่น หนังที่ชอบดู สิ่งที่ชอบทำ ซํ้าๆ มันดูน่าเบื่อไปหมด รู้สึกว่าเหนื่อย เราโดนด่าบ่อยว่าชอบนอนกินบ้านกินเมือง กลางคืนก็จะนอนดึก กลางวันเวลาวันหยุดตื่นทีก็9-10โมงแล้ว จริงๆแล้วเราตื่นแล้วนะตั้งแต่หกโมงเช้า แต่ที่มันตื่นเวลานั้นเพราะเราลุกไม่ขึ้น เราไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับเรื่องราวเดิมๆซํ้าซาก ถามว่าเราเคยคิดฆ่าตัวตายไหม เราตอบเลยนะว่า เคย เคยคิดที่จะตายด้วยสาเหตุที่โคตรนํ้าเน่ามาก
ตอนนี้ก็มีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองนะ บางคนถ้ารู้ว่าทำแบบนี้แล้วเขาจะมาสนใจกับจิตใจเราไหม หรือยังเหมือนเดิม ในกลุ่มแชทหรือโซเชียลต่างๆเราก็ปิดเกือบจะหมดแล้วเหลือไว้แค่พื้นที่ที่จะรับข่าวสารสำคัญเท่านั้น แต่มันก็ไม่วายที่จะมีข้อความแชทที่มาทำให้เราคิดมาก (10:00)เพื่อน:เเกเติมเงินให้หน่อย20 เดี๋ยวเราจ่ายให้ที่ร.ร. เรา:โทษที ไม่ว่างอะไม่มีเงินด้วย
เพื่อน:โอ้ย!แค่นี้ก็ไม่ได้
คือ?? เราผิดใช่ไหม? ผิดตั้งแต่เราตอบแชทเพื่อนคนนั้นแล้วใช่ไหม ผิดตั้งแต่สิ่งที่เราหวังดีให้เขาในครั้งก่อนใช่ไหม? เราตัดสินใจถูกใช่หรือไม่?