พอดีตัวผมเองไม่ค่อยได้เล่นพันทิพย์ ก็เลยยืมแอคเค้าท์น้องที่รู้จักมาตั้งกระทู้นี้นะครับ อยากแชร์เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้กับทุกคน โดยเฉพาะผู้ที่มีคนใกล้ตัวเป็นโรคเบาหวาน !!
ท้าวความนิดนึงบ้านผมเป็นทั้งบ้านครับ ก่อนนี้ก็ไม่สนใจ จนกระทั่งเจอเหตุการณ์นี้ถึงเข้าใจว่ามันน่ากลัวขนาดไหน
ปลายปีที่ผ่านมาครอบครัวผมยกโขยงกันไปเที่ยวฮ่องกง ไปกันแบบลุยๆ เดินทางด้วยการนั่งรถไฟใต้ดิน และเดินเป็นหลัก
แม่ผมอายุ 74 ก็เดินด้วยกันนี่แหละ เราเห็นแกเดินได้ก็คิดว่าดีแล้วได้ออกกำลังกาย
ในทริปนี้มีอยู่วันนึง เป็นวันที่เดินเยอะมากๆ แถมยังขึ้นลงบันไดเยอะด้วย
หลังจากที่เดินเที่ยวกันเหน็ดเหนื่อยทั้งวันก็แยกย้ายกันไปนอน...
คืนนั้นแกนอนๆ อยู่ก็รู้สึกว่าใจเต้นแรงมากแรงจนเหมือนจะหลุดออกมานอกหน้าอก
"คืนนั้นแม่คิดว่าจะตายแล้ว"
ต้องนอนสูดหายใจลึกๆครึ่งชั่วโมงถึงหาย
ซึ่งเหตุการณ์นี้ไม่มีใครในทริปทราบเลย เพราะแม่ไม่ได้เล่าให้ฟัง และก็ยังดำเนินการเที่ยวต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หลังจากกลับมาสามสี่วันแม่ก็โทรหาผม แม่บอกว่าแกแน่นหน้าอก ซึ่งผมเพิ่งรู้ตอนนี้นี่แหละ ว่าแม่ไม่ได้เพิ่งเป็นครั้งแรก
แต่แกเป็นตั้งกะตอนเที่ยวที่ฮ่องกงแล้ว
!!
แถมยังมีอาการก่อนที่จะเดินทางไปเที่ยวซะอีก แต่รอบนั้นมีแค่อาการแน่นหน้าอกเบาๆ แล้วคิดว่าแค่น้ำตาลตก กินโค้กเดี๋ยวก็หาย (ซึ่งแกก็อาการหายดี ณ ขณะนั้นนะ)
คือถ้ารู้ว่าแม่มีอาการแบบนี้ตั้งแต่แรก ผมคงไม่พาแกไปทรมาณที่ฮ่องกงแน่ๆ
เพราะเป็นไรหนักที่ฮ่องกงนี่มันมืดแปดด้านเลยนะ ไหนจะค่ารักษา ไหนจะเรื่องภาษาที่คุยกันไม่รู้เรื่องอีก
ยิ่งวินาทีที่แม่บอกว่าแม่คิดว่าจะตายแล้วในคืนนั้น ผมยิ่งใจเสียสุดๆ ครับ
คือถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมคงโทษตัวเองไปทั้งชีวิตแน่ๆ
ตัดภาพมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน แกบอกว่ารอบนี้อาการค่อนข้างหนักอีกแล้ว เลยอยากให้ผมถามเพื่อนที่เป็นหมอให้หน่อยว่ามีอาการแบบนี้ควรทำไงดี ?
ผมบอกแม่ว่าเพื่อนผมเป็นหมอสมอง ไม่น่าตอบได้ขนาดนั้น เราไปตรวจที่รพ.กันเลยดีกว่า เดี๋ยววันอาทิตย์พาไป (ยังชะล่าใจคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก)
วันอาทิตย์ที่ 9 ธ.ค. ผมพาแม่ไปที่รพ.รามคำแหง ไปตรวจหัวใจที่นั่น เพราะก่อนหน้านี้พ่อผมเคยผ่าตัดกะเพื่อนผมที่รพ.นั้นแล้วได้ตรวจหัวใจด้วย เลยไปหาหมอคนเดิมด้วยความคุ้นเคย คุณหมอก็น่ารัก พอเจอหน้าก็ทักทายว่าจำนามสกุลได้ วันนี้เปลี่ยนจากพ่อเป็นแม่มาหาหมอแทนเหรอ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันไป
หัวเราะได้แผลบเดียว ผลตรวจคลื่นหัวใจมาบรรยากาศก็เปลี่ยน
กล้ามเนื้อหัวใจแม่ขาดเลือด ต้องสวนหลอดเลือดหัวใจ! และควรทำทันที เพราะอาการค่อนข้างรุนแรง!!!
แม่ผมเป็นคนขี้กลัว ระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังประสานงานเตรียมห้องสวนหัวใจ ผมก็พยายามอยู่ข้างๆแม่ตลอด เพราะรู้ว่าถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวแม่จะต้องใจเสียมากแน่ๆ มือก็กุมมือแม่ไว้ ปากก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ในใจคิดนู่นคิดนี่ไปไกลแล้ว
ทำไมกูไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรตั้งแต่อยู่ฮ่องกง ทำไมไม่พาเค้ามาหาหมอตั้งแต่วันแรกที่เค้าบอกว่าแน่นหน้าอก ถ้าแม่เป็นไรไปกูจะทำยังไง...
ระหว่างที่กำลังคิดนู่นนั่นนี่ พยาบาลจากห้องสวนหัวใจก็มาปลอบผมว่าโชคดีแล้วที่มาตรวจเจอ ไม่ต้องกลัวนะ หมอที่จะทำสวนหัวใจให้ท่านเก่งมาก สบายใจได้
ผมก็เลยสบายใจขึ้น...
(เดี๋ยวมาต่อนะครับ)
ผมเกือบทำให้แม่ตายเพราะพาไปเที่ยวฮ่องกง
ท้าวความนิดนึงบ้านผมเป็นทั้งบ้านครับ ก่อนนี้ก็ไม่สนใจ จนกระทั่งเจอเหตุการณ์นี้ถึงเข้าใจว่ามันน่ากลัวขนาดไหน
ปลายปีที่ผ่านมาครอบครัวผมยกโขยงกันไปเที่ยวฮ่องกง ไปกันแบบลุยๆ เดินทางด้วยการนั่งรถไฟใต้ดิน และเดินเป็นหลัก
แม่ผมอายุ 74 ก็เดินด้วยกันนี่แหละ เราเห็นแกเดินได้ก็คิดว่าดีแล้วได้ออกกำลังกาย
ในทริปนี้มีอยู่วันนึง เป็นวันที่เดินเยอะมากๆ แถมยังขึ้นลงบันไดเยอะด้วย
หลังจากที่เดินเที่ยวกันเหน็ดเหนื่อยทั้งวันก็แยกย้ายกันไปนอน...
คืนนั้นแกนอนๆ อยู่ก็รู้สึกว่าใจเต้นแรงมากแรงจนเหมือนจะหลุดออกมานอกหน้าอก
"คืนนั้นแม่คิดว่าจะตายแล้ว"
ต้องนอนสูดหายใจลึกๆครึ่งชั่วโมงถึงหาย
ซึ่งเหตุการณ์นี้ไม่มีใครในทริปทราบเลย เพราะแม่ไม่ได้เล่าให้ฟัง และก็ยังดำเนินการเที่ยวต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
หลังจากกลับมาสามสี่วันแม่ก็โทรหาผม แม่บอกว่าแกแน่นหน้าอก ซึ่งผมเพิ่งรู้ตอนนี้นี่แหละ ว่าแม่ไม่ได้เพิ่งเป็นครั้งแรก
แต่แกเป็นตั้งกะตอนเที่ยวที่ฮ่องกงแล้ว
แถมยังมีอาการก่อนที่จะเดินทางไปเที่ยวซะอีก แต่รอบนั้นมีแค่อาการแน่นหน้าอกเบาๆ แล้วคิดว่าแค่น้ำตาลตก กินโค้กเดี๋ยวก็หาย (ซึ่งแกก็อาการหายดี ณ ขณะนั้นนะ)
คือถ้ารู้ว่าแม่มีอาการแบบนี้ตั้งแต่แรก ผมคงไม่พาแกไปทรมาณที่ฮ่องกงแน่ๆ
เพราะเป็นไรหนักที่ฮ่องกงนี่มันมืดแปดด้านเลยนะ ไหนจะค่ารักษา ไหนจะเรื่องภาษาที่คุยกันไม่รู้เรื่องอีก
ยิ่งวินาทีที่แม่บอกว่าแม่คิดว่าจะตายแล้วในคืนนั้น ผมยิ่งใจเสียสุดๆ ครับ
คือถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมคงโทษตัวเองไปทั้งชีวิตแน่ๆ
ตัดภาพมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน แกบอกว่ารอบนี้อาการค่อนข้างหนักอีกแล้ว เลยอยากให้ผมถามเพื่อนที่เป็นหมอให้หน่อยว่ามีอาการแบบนี้ควรทำไงดี ?
ผมบอกแม่ว่าเพื่อนผมเป็นหมอสมอง ไม่น่าตอบได้ขนาดนั้น เราไปตรวจที่รพ.กันเลยดีกว่า เดี๋ยววันอาทิตย์พาไป (ยังชะล่าใจคิดว่าไม่เป็นอะไรมาก)
วันอาทิตย์ที่ 9 ธ.ค. ผมพาแม่ไปที่รพ.รามคำแหง ไปตรวจหัวใจที่นั่น เพราะก่อนหน้านี้พ่อผมเคยผ่าตัดกะเพื่อนผมที่รพ.นั้นแล้วได้ตรวจหัวใจด้วย เลยไปหาหมอคนเดิมด้วยความคุ้นเคย คุณหมอก็น่ารัก พอเจอหน้าก็ทักทายว่าจำนามสกุลได้ วันนี้เปลี่ยนจากพ่อเป็นแม่มาหาหมอแทนเหรอ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันไป
หัวเราะได้แผลบเดียว ผลตรวจคลื่นหัวใจมาบรรยากาศก็เปลี่ยน
กล้ามเนื้อหัวใจแม่ขาดเลือด ต้องสวนหลอดเลือดหัวใจ! และควรทำทันที เพราะอาการค่อนข้างรุนแรง!!!
แม่ผมเป็นคนขี้กลัว ระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังประสานงานเตรียมห้องสวนหัวใจ ผมก็พยายามอยู่ข้างๆแม่ตลอด เพราะรู้ว่าถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวแม่จะต้องใจเสียมากแน่ๆ มือก็กุมมือแม่ไว้ ปากก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ในใจคิดนู่นคิดนี่ไปไกลแล้ว
ทำไมกูไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรตั้งแต่อยู่ฮ่องกง ทำไมไม่พาเค้ามาหาหมอตั้งแต่วันแรกที่เค้าบอกว่าแน่นหน้าอก ถ้าแม่เป็นไรไปกูจะทำยังไง...
ระหว่างที่กำลังคิดนู่นนั่นนี่ พยาบาลจากห้องสวนหัวใจก็มาปลอบผมว่าโชคดีแล้วที่มาตรวจเจอ ไม่ต้องกลัวนะ หมอที่จะทำสวนหัวใจให้ท่านเก่งมาก สบายใจได้
ผมก็เลยสบายใจขึ้น...
(เดี๋ยวมาต่อนะครับ)