สวัสดีค่ะ ดิฉันไม่เคยตั้งกระทู้มาก่อน อาจจะจัดลำดับข้อความได้ไม่ค่อยดี ดิฉันอายุ สามสิบต้นๆ ปัจจุบันแต่งงานมา 6ปี แล้ว แต่ยังไม่มีลูก ตอนเล็กๆครอบครัวค่อนข้างลำบากค่ะ ดิฉันก็อยู่กับญาติ ต่อมาพ่อเริ่มสร้างครอบครัวที่ดีขึ้น เราจึงกลับมาอยู่ด้วยกันไม่นานครอบครัวเราก็เริ่มมีปัญหาด้านการเงินอีกครั้ง ดิฉันเกือบจะไม่มีเงินเสียค่าเทอมในเทอมสุดท้ายของการเรียนปริญญาตรี ช่วงปีนั้นลำบากมากเลยค่ะ แต่ดิฉันก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง เค้าก็ไม่ได้ช่วยเหลือจุนเจืออะไรฉันได้หรอกนะค่ะ ลำพังตัวเค้าเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเลย ลืมบอกไป เค้าอายุมากกว่าดิฉันค่ะ เค้าเพิ่งเรียนจบ แต่ยังเดินเตะฝุ่นอยู่เลยค่ะ ประมาณปีหนึ่งได้เค้าถึงได้งานทำ แต่เป็นงานจ้างโปรเจคเล็กๆชั่วคราว เราเป็นแฟนกันค่ะ แฟนคนแรกด้วยนะค่ะ ตอนนั้นคิดว่าชาตินี้จะไม่มีเนื้อคู่กับเค้าซะแหละ เราคบกันไม่เหมือนคู่รักทั่วไป เพราะต่างคนต่างฝืดเคือง แต่ก็ดีค่ะจูงมือกันประหยัด ต่อมาเราแต่งงานกันค่ะ เพราะดิฉันคิดว่าเราก็ลำบากกันมา และเค้าก็เป็นคนดีมากด้วย หลังจากแต่งงานเรายังไม่มีแผนที่จะมีลูกนะค่ะ เพราะสถานะทางการเงินเริ่มดีขึ้น เราเลยอยากจะไปเที่ยวด้วยกันซะก่อน เด็กๆไม่มีเงินก็เลยเก็บกดด้วยกันทั้งคู่ ต่อมาด้วยเราก็ทำงานกันมานานหน้าการงานก็เติบโตขึ้น ความรับผิดชอบก็เยอะขึ้นทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่มีเวลาให้กัน ส่วนตัวดิฉันเอาก็คิดว่านี่แหละช่วงกอบโกย มือกำลังขึ้นเลย ใช้เงินคล่องมือมาก แต่เมื่อมีเงิน มีงาน มีทรัพย์สิน มีบ้านมีรถ ชีวิตก็สบายขึ้น แต่การดูแลเอาใจใส่กันน้อยลง จนวันหนึ่งฉันพบว่า ผู้ชายคนที่ฉันไว้ใจที่สุดในโลก มีคนอื่น และเมื่อดิฉันรู้แทนที่เค้าจะพยายามแก้ไข กลับคิดจะลดสถานะของดิฉัน สามีของดิฉันพูดว่า "เค้าไม่ได้คิดกับดิฉัเหมือนกับคนรักแล้ว" ความรู้สึกที่มีให้ตอนนี้คือห่วงและผูกพันมากกว่า เค้าอยากจะไปใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นที่ไม่มีพันธะกับใคร อยากจะทำอะไรกับใครตอนไหนก็ได้ หรือพูดง่ายๆคืออยากมีอิสระนั่นเอง ลืมบอกไปค่ะ ผ่านมาห้าปี หลังจากแต่งงานนะค่ะ หรือรักกันมาประมาณสิบปีเศษๆ ดิฉันก็ยอมรับนะค่ะว่าละเลยสามีมาก ไม่ได้ดูแลเหมือนเดิม ติดเพื่อน และงานก็หนักด้วย อารมณ์ก็ขึ้นๆลงๆบ้าง วันนึงจะเจอสามีก่อนนอนแปปนึง แต่ก็ไม่ได้นอนพร้อมกันหรอกนะค่ะ สามีจะนั่งเล่นมือถือต่อไปพักใหญ่ถึงจะนอน เวลานอนก็ต่างคนต่างนอน และหลังจากวันที่เค้าบอกออกมานั้น เค้าไม่พูดกับดิฉันอีกเลยแม้แต่คำเดียวประมาณ เดือนเศษๆได้ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วยนะค่ะ แต่จิงๆก็ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกค่ะ เค้าจะกลับบ้านประมาณ 4-5ทุ่ม ทุกวัน กลับมาถึงก็จะนั่งเล่นมือถือต่อ ดิฉันเสียใจมาก ลองมองย้อนกลับไป นี่เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตดิฉันเหรอ นี่เราทำอะไรพลาดไป ดิฉันใช้ช่วงหนึ่งเดือนเศษๆนั้นคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ว่า เราลืมอะไรไปหรือป่าว และดิฉันก็ตัดสินใจลงมือทำในสิ่งที่ดิฉันละเลยไป ซึ่งตอนนั้นดิฉันก็ไม่รู้ว่า มันจะยังทันมั้ย แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอไรเลย และก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน เค้าเริ่มพูดกับดิฉันบ้าง เริ่มพาไปทำธุระบ้างในช่วงวันหยุด และมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ อะไรๆเหมือนจะดีขึ้น แต่สามีดิฉันก็ยังคงไปหาผู้หญิงคนนั้นอยู่ และยังคงไปมีอะไรกันอยู่ เพียงแต่ไม่ถี่เท่าก่อนหน้านี้แล้ว และเค้าก็ไม่มีอะไรกับดิฉันด้วย และเมื่อดิฉันถามเค้าว่ายังรักกันอยู่มั้ย เค้าก็ตอบว่ารัก และเมื่อถามเค้าว่า แล้วรักผู้หญิงคนนั้นมั้ย เค้าก็ตอบว่าไม่ได้รัก ฟังดูเหมือนเหตุจะดี แต่เค้ากลับบอกว่าการที่ไปมีอะไรกัน ไม่เห็นเกี่ยวกับการรักหรือไม่รักเลย มันคนละเรื่องกัน และดิฉันก็ถามต่อว่า แล้วถ้าเลิกทุกอย่าง แล้วเรามาเริ่มร้นกันใหม่ได้มั้ย เค้าก็ไม่ตอบค่ะ
ดิฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม คุยกัน กินข้าวดูหนังกัน แต่ก็ยังไปมีอะไรกันกับผู้หญิงคนนั้น แต่จากที่มีเคยมีทุกวันเป็นเดือนละ 1-2 ครั้งแทน และก็ยังไม่มีอะไรกับดิฉันเลย
ดิฉันจะทำยังไงต่อไปดี
ปล.ตอนนี้ตกงานแล้วค่ะ เพราะคิดจะเปลี่ยนงานใหม่แต่ยังหางานทำไม่ได้
ฉันควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
ดิฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม คุยกัน กินข้าวดูหนังกัน แต่ก็ยังไปมีอะไรกันกับผู้หญิงคนนั้น แต่จากที่มีเคยมีทุกวันเป็นเดือนละ 1-2 ครั้งแทน และก็ยังไม่มีอะไรกับดิฉันเลย
ดิฉันจะทำยังไงต่อไปดี
ปล.ตอนนี้ตกงานแล้วค่ะ เพราะคิดจะเปลี่ยนงานใหม่แต่ยังหางานทำไม่ได้