สวัสดีค่าาา วันนี้ขอมาแชร์ประสบการณ์ตรงเรื่องความรักของเราหน่อยนะ คนโสดก็อ่านได้เด้อออ ใครที่แอบชอบคนอื่นอยู่ อาจจะเข้าใจแบบลึกซึ้งเลย ว่าความรู้สึกในใจเวลาชอบใครนานๆ แต่บอกไม่ได้สักที มันทั้งทรมานขนาดไหน แต่ก็มีความสุขมากเหมือนกันนะ

ขอเกริ่นก่อนนะคะ ขอเรียกชื่อแทนตัวเองว่า เจน นะ เราไม่ใช่คนหน้าตาดี หุ่นก็จะออกอวบๆ หน่อยอะไรหน่อน ไม่ได้หุ่นนางแบบเป๊ะปังมาจากไหน เราก็เป็นเด็กบ้านๆ คนนึงนี่แหละ ไม่ได้แคร์เรื่องความรักอะไรมาก่อนเลย ใช้ชีวิตแรดๆ ไปวันๆ ที่บ้านเองก็หวงมากเว่อร์ เพราะเป็นลูกคนเดียว อย่าว่าแต่จะไปเที่ยวดึกๆ ตอนกลางวันนี่นะ จะออกไปไหนคนเดียว พ่อกับแม่ก็จะมีแปดร้อยคำถาม ไปไหน ไปกับใคร ทำไมต้องไป แถมบางครั้งยังห้ามแล้วห้ามอีกไม่อยากให้ไปไหน แต่อีนี่ก็พอจะเข้าใจความรู้สึก อีกอย่างเจนเป็นคนไม่ชอบ เที่ยวสุงสิงกับใครอยู่แล้วด้วยมั้ง รักตัวเองมากบอกเลย! หรือไม่ก็ชินกับการอยู่บ้านมากกว่ามั้ง


เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ตอนที่เจนเรียนอยู่ ม.5 ก็ไปเรียนตามปกติ แต่วันนั้นลมแรงมว๊ากกก เป็นช่วงหน้าหนาวพอดี เจนก็เดินผ่านสนามกลางโรงเรียนก้มหน้าก้มตารีบเดินไปเรียน อยู่ดีๆ มีบุญหล่นทับ มีของบางอย่างตกลงมาโดนหัวดังก๊อง… เราก็เดินต่อไปแบบเจ็บๆ เห็นแค่ว่ามันเป็นลูกแบดที่ตกใส่หัว และน่าจะตกลงมาจากสนามแบดชั้นสองของอาคารกีฬา แล้วได้ยินเสียงขอโทษมาไกลๆ แต่ก็ไม่ได้หันไปดูหรอกว่าใครหน้าไหนมันพูด อีนี่รีบเดินขึ้นตึกเรียนไปอย่างเดียว จนผ่านไป 1 เดือน… ระหว่างที่กินข้าวที่โรงอาหารอยู่ ก็มีรุ่นพี่คนนึงหน้าตี๋ สไตล์ K-Pop ยุคดงบังชินกิ เดินเข้ามาบอกว่า “น้องๆ วันนั้นไม่เป็นไรใช่มั้ย?” อีนี่ก็งงค่ะ เราไปทำอะไรที่ไหน ทักผิดคนรึเปล่า? เลยถามกลับไปว่า “ถามหนูหรอ?” พี่เค้าก็บอกว่าใช่ “ก็วันนั้นพี่ตีแบดแล้วลูกมันตกลงไปโดนหัวน้องไง พี่จะตามไปขอโทษ แต่น้องเดินเร็วมาก นี่ก็หาตัวแทบแย่เลย…” ณ จุดนั้น เจนคือได้แต่เอ๋อ ทำไรไม่ถูกเลยตอบไปแค่ว่า “อ๋อไม่เป็นไรค่ะ” พี่เค้าก็บอกว่า ขอโทษด้วยนะ พี่ชื่อ “พีช” นะ แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย? เจนก็บอกชื่อไป แล้วพี่ก็บอกว่า ไว้เจอกันนะ…

หลังจากนี้สมมุติว่าพี่เค้าชื่อ พีช ก็แล้วกันนะ 555+ พอพี่พีชเดินไปเสร็จ เพื่อนก็แซวกันทั้งโต๊ะเลยจ้าา “แหมไม่เบานะ” “ร้ายนะหล่อน” “ไปรู้จักกันตอนไหน” หนักสุดคือ “จะกินตัวท๊อปเลยหรอ” เจนก็แบบ เอิ่ม… ใจเย็นๆ นะพวกมึ้งง…. ตอนนั้นเจนก็ไม่ได้คิดอะไรก็ปล่อยไป จนถึงวันที่เรียนวันสุดท้าย ก็จะมีงานเลี้ยงจบการศึกษาของรุ่นพี่ โดย ม.5 จะเป็นคนจัดและพูดอวยพร วันนั้นอยู่ดีๆ ก็คิดขึ้นมาว่า เรากำลังได้เจอกับพี่พีชเป็นวันสุดท้ายนี่ ทำไม่รู้แต่รู้สึกอยากจะทำความรู้จักพี่เค้ามากขึ้นกว่านี้ วันนั้นเจนเลยหาจังหวะคนน้อยๆ พี่เค้าอยู่คนเดียวเลยเดินเข้าไปทักลองชวนคุยอยู่สักพัก และก็เลยขอ MSN พี่เค้าไว้… (เดาอายุได้เลยจ๊ะ! MSN เนี่ย 555)

หลังจากพี่เค้าเข้าไปเรียนมหาลัย เราก็คุยกันน้อยลง … และสุดท้ายก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีกเลย เพราะพอช่วงที่เจนเข้าเรียนที่มหาลัย ต่างคนก็ต่างมีสังคมใหม่ เจอเพื่อนใหม่ และงานก็ท่วมหัวจะให้หาผัวก็คงไม่ไหวจริงๆ ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นเลย ทำให้เราก็คิดถึงพี่เค้าน้อยลงๆ เหมือนถ่านที่กำลังจะมอด แต่ก็ยังแอบชอบพี่เค้าอยู่นะ

ในงานวันรับปริญญาของเจน เจนก็แอบแกล้งๆ ชวนให้มางาน พี่แกบอกติดงานมาไม่ได้… เจนก็นอยด์ๆ นิดหน่อย ก็อยากให้มาอะโนะ พอถึงวันจริงก็ได้รับโทรศัพท์เบอร์ที่ไม่คุ้นเคย แต่กลับเป็นเสียงที่คุ้นเคย… พี่พีชมาเซอร์ไพรส์กันเลย แอบมาไม่มีบอก มันเป็นสิ่งที่จุดประกายส่วนหนึ่งว่า นางก็คิดถึงเราอยู่เหมือนกันนี่ (เรียกว่าให้ความหวังตัวเองก็ว่าได้ 555)

หลังจากจบมาก็มีคุยกันอยู่บ้างแต่ก็ไม่เยอะ เพราะเจนก็ไม่อยากกวนถ้าพี่เค้าทำงาน จนวันนึงระหว่างที่เจนกำลังนั่ง BTS กลับบ้านก็เหลือบไปเห็น หนุ่มโอปป้าคนนึง! อ้าวพี่พีชนี่หน่า! ใส่ชุดทำงานแล้วเท่มว๊ากคร่าาา เราเลยเดินเข้าไปทัก พี่แกก็ตกใจแล้วก็คุยกันบน BTS เราเลยถือโอกาส ผู้หญิง สายรุก ชวนกินข้าวซะเลย ไหนๆ ก็มาขนาดนี้ละ ก็เลยไปกินข้าวกัน หลังจากนั้น ก็มีโอกาสเจอบ้าง ไม่เจอบ้าง เราปล่อยให้เป็นเรื่องของพรหมลิขิตอะเนอะ!

เรียนจบเวลาผ่านไป 6 ปี ฟิ้ววว~ เวลาผ่านไปไวมากเว่อร์ แต่ความรู้สึกที่มีมันไม่เคยเปลี่ยนถึงมันจะน้อยลงและดูสิ้นหวังอยูบ้าง จนปีนั้นได้ไปงาน Re-Union ของโรงเรียน เราก็ไปกับเพื่อนๆ สมัยมัธยม ก็มีแอบคิดว่าอาจได้เจอพี่เค้าที่งานก็ได้ มาถึงงานตั้งแต่หัวค่ำแต่ก็ไม่มีวีแววว่าพี่เค้าจะมา ก็ถอดใจคิดว่าคงไม่ได้เจอหรอก จนงานใกล้จะเลิก กำลังจะกลับบ้าน ก็มีเสียงเรียกชื่อเรา เจน! เราก็หันไปดูก็แบบ โอ้ยยย กรี๊ดดด ความรู้สึกเดิมๆ มันกลับมาอีกครั้งนึง เค้าคือ พี่พีชคนเดิมเพิ่มเติมคือโอปป้าหนักไปอีก! พี่เค้าเป็นคนเรียกเราอะแกร! ดีใจสุดๆ แต่ต้องสงวนท่าทีนิดนึง ก็ได้คุยกันสักพัก… และคำพูดที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงชีวิตหลังจากวันนั้นก็คือ… “เอาไว้ว่างๆ นัดไปเที่ยวกันมั้ย” มันอาจจะดูเป็นคำที่ธรรมดาๆ แต่สำหรับคนที่แอบชอบมานานกว่า 10 ปี มันคือคำพูดที่ดีที่สุดเลยแหละ

เราก็ตอบไปว่า”น่าสนใจนะ เอาไว้นัดกันอีกทีเนอะ” และวันนั้นก็ได้แลกไลน์กันไว้พี่เค้าก็ขับรถมาส่งเราที่ BTS และก็กลับเองเพราะเกรงใจมันดึกแล้ว

วันนึงเรามายืนหมุนตัวส่องกระจก แล้วก็พูดกับตัวเองว่า นี่ไม่ใช่ฝัน! งั้นเราต้องเปลี่ยนแปลงชีวิต กลับมาตั้งใจดูแลตัวเองอย่างจริงจังสักตั้งดีกว่า


มา! คอร์สฟิตเนสต้องมา สมัครเร็วมาก แทบไม่ต้องคิดเลยจ้า ใกล้บ้านราคาไม่แพงด้วย


สเปรย์น้ำแร่ต้องมี ลิปสติกต้องพร้อม เดี๋ยวปากไม่แดงไม่มีแรงเดิน และพวกอาหารเสริม ก็ขาดไม่ได้เลย


ดูซีรีย์มาเยอะ ก็เลยลองมาร์คหน้าดูบ้าง ปกติไม่เคยทำเลย เพราะไม่ชอบมันเนอะๆอ่ะ แต่ช่วงนั้นอันไหนดี ก็หารีวิวตามเน็ต หรือใน Pantip มานั่งอ่าน แล้วไปเหมามาลองให้หมดทุกยี่ห้อที่เค้าว่าดี


ส่วนครีมบำรุงเราฝากเพื่อนหิ้วมาให้จากเกาหลีค่า ถูกกว่าซื้อที่ไทยหน่อยนึง ก็มีตุนไว้เพียบ!

และอาหารเสริม เราไม่อยากกินพวกที่ดูน่ากลัวๆ เน้นปลอดภัย มี อย. อันนี้เพื่อนแนะนำมาช่วยเรื่องขับถ่ายเพราะเป็นไฟเบอร์แบบชง เหมาะกับคนไม่ชอบกินผักเช่นเรายิ่งนัก

เราพยายามดูแลตัวเอง ใน 1 เดือนแบบสุดๆ ออกกำลังกายทำให้เป็น Routine ชีวิต เปรียบเทียบตัวเองแล้ว เอ้อ! หล่อนก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย พุงก็ลด ผิวก็ดีขึ้น ปกติเป็นคนผิวแห้ง ก็ค่อยๆ ดีขึ้น เอาล่ะ พร้อมลุยแล้ว!


หลังจากนั้นก็นัดวันกับพี่พีช วันนั้นเป็นวันเสาร์จำได้ดีเลยล่ะ ได้ไปกินข้าวกันเช้ายันเย็น ไปถ่ายรูปเล่น เดินเล่นที่ตลาดนัดกัน
ขากลับพี่เค้าก็ขับรถมาส่งที่บ้าน ในใจมีคำถามอยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้า คือ “พี่คิดยังไงกับหนูอะ” สุดท้ายเราก็กลับบ้านปกติ เป็นวันที่ปลื้มมากจริงๆ กลับมาเราก็คุยไลน์กันเรื่อยๆ เรียกว่ามีความสุขไปทั้งอาทิตย์เลยแหละ


ส่วนเราก็ดูแลตัวเองต่อไปเรื่อยๆ กินอาหารเสริมทาครีมวนไป และวันนึงก็รู้สึกว่า ต้องบอกความรู้สึกกัพี่เค้าได้แล้ว ไม่รู้เพราะอะไร แต่หัวใจมันเรียกร้อง… เจนขอบอกเลยว่า เจนก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าพี่เค้าคิดยังไงกับเจน เพราะบางทีก็ตอบไลน์บ้างไม่ตอบบ้าง แต่ก็ส่งรูปชีวิตประจำวันคุยเล่นกันไป… แล้วด้วยความที่มีคนเข้ามาในชีวิตพี่เค้าเยอะมาก เราก็เลยต้องรีบตัดสินใจละ รุกฆาต นัดวันไว้กับพี่แกเลยดีกว่า.. เรานัดที่คอร์ดแบดค่ะ ไปตีแบดสิคะ เพราะเป็นสิ่งที่ทำให้เราสองคนได้รู้จักกัน…

เมื่อถึงวันบอกเลยว่าเราเตรียมตัวและตื่นเต้นมากๆ เราตีแบดด้วยกัน เกือบ 2 ชั่วโมง จากนั้นเราก็เริ่มภารกิจเลยย หลังจากที่ไปจ่ายค่าคอร์ด เปลี่ยนชุดอะไรเรียบร้อยแล้วนั่นเอง


เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เราเตรียมกล่องลูกแบดไว้ 1 กล่อง เพื่อให้เป็นของขวัญตอนบอกด้วย และหันหน้ายื่นกล่องลูกแบดไปให้พี่เค้าและพูดเลยว่า “พี่พีชหนูชอบพี่พีชนะคะ…”

เดี๋ยวมาต่อนะคะทำใจก่อน….


.......................................................


“พี่พีชหนูชอบพี่พีชนะคะ…” หลังจากนั้นพี่พีชก็รับของขวัญไปวางที่โต๊ะและกลับมาพร้อมคำตอบที่เราไม่มีทางลืม… “ทำไมชอบคนอย่างพี่ล่ะ พี่คิดกับเจนว่าเป็นน้องสาวไปแล้วอะครับ ขอโทษด้วยน้า แต่พี่ว่าความสัมพันธ์แบบนี้เราจะอยู่กันได้นานกว่านะ”

ความรู้สึกที่ได้ฟังมัน Blank ไปเลยค่ะ แต่ก็ตอบพี่เค้าไปตามปฏิกิริยาว่า “ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูเข้าใจ” พี่เค้าก็บอกว่า “ขอโทษด้วยนะ พี่ก็เสียใจจริงๆ” หลังจากกลับบ้านบอกเลยว่าน้ำตามันไม่หยุดไหลเลย ทรมานมากจริงๆ อยู่คนเดียวไม่ได้เลย… ขอข้ามไปนะคะมันหนักหนาจริงๆ อาจจะเป็นเพราะคิดว่ามันมีโอกาสที่จะสำเร็จ

หลังจากวันนั้นเราก็พยายามคุยกับพี่เค้าให้เหมือนปกติเพราะความรู้สึกที่ยังไม่หมดหวัง แต่พี่เค้าก็ตอบน้อยลงๆ เราก็เริ่มท้อไม่กินอะไรกลับมาไม่ดูแลตัวเองถึงน้ำหนักเท่าเดิมแต่เริ่มมีพุงเพราะกินแต่อาหารทอด ฟาสฟู๊ด เพื่อนทุกคนก็เป็นห่วงมากๆ และมีคนนึงส่งคลิปมาให้ดูเรื่องความรัก ผิดหวังกับคนอื่นได้ แต่อย่าลืมรักตัวเอง… หลังจากอาการทางใจดีขึ้น เราก็ตัดสินใจที่จะไม่ทักพี่เค้าไป ไม่คุยก็ไ่ม่คุยไม่อยากรบกวนแล้ว… และหันมาดูแลตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิม… ออกกำลังกาย เข้าฟิตเนส เพื่อนก็คอยช่วยคุยอยู่ตลอด ต่อจากนี้จะกลับมาคุยหรือไม่คุย เราก็ไม่มีทางรู้ได้ค่ะ แต่ที่รู้อย่างนึงคือ ถ้าพี่กลับมาเจนก็พร้อมที่จะรออยู่ตรงนี้ นะคะ


สุดท้ายอยากฝากไว้ถึงคนที่ผิดหวังในการบอกความรู้สึกกับใครสักคน… มันยากที่จะทำใจ ทุกคำพูดที่เข้ามาเป็นคำปลอบที่ช่วยได้ในระดับนึง แต่คนที่จะออกมาจากช่วงเวลาที่ยากลำบาก เราเนี่ยแหละจะเป็นคนดึงตัวเองออกมา จะช้าจะเร็วไม่เป็นไรนะคะ ขอแค่กลับมารักตัวเองให้มากๆ ทุกคนมีค่าอยู่แล้ว “อย่าบูชาคนที่เรารักไว้บนหิ้งจนเราดูไร้ค่าเลยค่ะ”

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า อาจจะยาวนิดนึง แต่เป็นความรู้สึกที่เจนอยากจะมาแชร์ ส่วนใครมีเรื่องราวอะไรอยากแชร์บ้าง คอมเม้นท์กันเข้ามาได้ หรือใครมีอะไรจะถามก็ หลังไมค์เข้ามาได้เลยนะคะ ^^