เหงายิ่งกว่าเหงา...ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้ มีไหมใครสักคนที่หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ ยืนอยู่ลำพังหนาวจนใจแทบขาด

พายุลมโหมกระหน่ำมาหนักหนา นกน้อยพากันบินหนีชุลมุน ขนเปียกปอน..หนาวสั่น ขาดไออุ่น ต่างบินวุ่นหลบให้ทันนะนกเอย ลมสงบพบพิราบหมอบใต้รถ ปีกหักหมดห้อยลงไม่ตรงเลย บินไม่ได้ใช่ไหม...มิเยาะเย้ย จึงเอื้อนเอ่

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

คนๆหนึ่งเดินตากฝนตัวเปียกชุ่ม เพียงสองแขนกอดกุมกายเพื่อคลายหนาว เพียงสองเท้ายังคงเดินยังคงก้าว เพียงชั่วคราวหวังเพียงเจอที่พักกาย ฝนกระหน่ำซ้ำเติมความรู้สึก ย้ำสำนึกให้เจ็บปวดซ้ำโหดร้าย ทั้งจิตใจทั้ง

ฝนทำไมชอบตกตอนเลิกงาน หอบของกินมื้อเย็น และมื้อค่ำมาถึงห้อง อันนี้กินคนเดียว มิได้แบ่งผู้ใดครับ