ความฝันของผมคืออยากเป็นนักฟุตบอล เพราะผมชอบมันมาก
เวลาเล่นฟุตบอลกับเพื่อนโครตมีความสุข
ผมซ้อมบอลโรงเรียนทุกวัน ทุกเย็น วันแรกผมซ้อมที่รร.ก็มีคนล้อผม ว่าประตูน้ำเลิกเล่นเถอะ(ผมเล่นตำแหน่งผู้รักษาประตู) เวลาลงทีมไม่มีใครอยากได้ตัวผม ผมก็เก็บคำดูถูกมาพัฒนาตัวเอง จนติดตัวจังหวัด
ผมเป็นมือ3ของทีมนี้ และผมพยายามซ้อมจนกลายมาเป็นมือ1ตอนนี้ มีแต่คนต้องการตัวผม ผมรู้สึกแปลกใจมากนี้เรามาถึงจุดนี้เลยหรอที่มีคนต้องการตัวเรา ทั้งที่เมื่อก่อนเขาได้ยินชื่อผมก็หัวเราะแล้ว ผมรู้สึกภมิใจในตัวเอง
แต่ตอนนี้ผมกับไม่มีความสุขกับมันแล้ว
ผมเครียดกับการซ้อมไม่มีความสุขเลยเครียดทุกวัน เวลาไปแข่งก็กดดันทำไมมันไม่มีความสุขเหมือนเล่นกับเพื่อนเลย
และอีกอย่างเขาบังคับต้องนอนค้างที่ห่อทุกวัน ( ห่อรกมากครับ)
คุณคงคิดในใจว่าแค่นอนห่อกับซ้อมบอชอยากเลิกทำตามความฝัน
555แต่มันมีมากกว่านั้นครับ ห่อมันเป็นห่อรวม ไม่ความเป็นส่วนตัวทุกอยากมันต้องอยู่รวมกัน
ของหายทุกวี้ทุกวัน หาขโมยไม่เจอครับถามไปก็ไม่มีใครยอมรับผมนอนห่อหายเยอะสุดก็รองเท้าฟุตบอลคู่ล่ะ4000
สบู่ ยาสระผม ยาสีฟันนี้ทีเด็ดขอยืมตลอด มันไม่ใช่ยืมคนเดียวนะครับประมาณ10คนได้ คิดดูผมใช้คนเดียวเสียตังค่าของพวกนี้เดือนล่ะ100
พอมันขอของยืมผม ผมต้องเสีย300ต่อเดือนเพื่อเอาไปซื้อสบู่ยาสระผม
มันยืมของผมจนหมด ผมถามมันทำไมไม่ซื้อเองบ้าง
มันบอกไม่มีตัง ทั้งทีผมเห็นบางคนเอาตังไปเล่นพนันบอลหมด เอาไปซื้อขนมหมด ผมว่ามันโครตเห็นแก่ตัวเลย
ทีนี้ผมตัดขาด ใครมาขออะไรผมไม่ให้ยืมเลย พอผมไม่ให้ยืมหาว่าผมขี้เหนียวขี้ห่วง และบางคนก็ไม่ยุ่งกับผม
คือผมผิดไร ของๆผม ผมมีสิทธิ์ไม่ให้
พอผมไม่ให้มันก็มาขโมย แม่ผมเลยซื้อล็อคเกอร์มาให้กันโดนขโมย
ซื้อมาวันแรกยังไม่ทันข้ามวัน ตู้ล็อคเกอร์โดนแงะจร้าาา ประตูหลุดออกมาเลย ตู้ราคา2000ซื้อมาวันเดียว
ของนี้วางส่งไม่ได้นะครับหายหมด
คิดดูแปรงสีฟันยังหาย ถ้าลืมวางเงินไว้
และจะกลับไปเอา ไม่ต้องไปเอาแล้วนะครับ เพราะหายยย!!! มันมีคนหยิบไปแล้ว
ของกินผมซื้อมากินแล้วมันจะมีคนๆที่ไม่สนิท มาตีสนิทชวนคุยอย่างโน้นอย่างนี้ และก็มาขอผมกิน ไม่ใช้ครั้งเดียวครับ ขอตลอดจนผมกินไม่อิ่ม
เฮ้ออ...
พอไม่ให้ก็ว่าเราขี้เหนียว
ผมเลยให้เพราะความเกรงใจ
และเพื่อนบางคนโครตสกปรกซ้อมบอลเสร็จไม่อาบน้ำประมาณ2-3วัน อยู่ใกล้ไม่ได้โครตเหม็นเลย
เวลาอาบน้ำก็ต้องแย่งกันอาบ
เพราะคนเยอะมาก กว่าผมจะอาบได้ก็คนสุดท้าย และก็ถูกโค้ชว่าทำอะไรก็ช้ากว่าเพื่อน
เวลาไปโรงเรียนก็ขโมยอุปกรณ์การเรียนกันอีก ขโมยเข็มขัด หมวกลูกเสื้อ
ผ้าพันคอ และพวกที่โดนโขมยก็ต้องใส่ชุดอื่นไปเรียน และก็โดนครูตีเพราะใส่ชุดอื่นมา
เวลานอนก็เล่นกัน วิ่งไล่จับ ต่อยกัน
หนักสุดรุ้นน้องคิ้วแตกเข้าโรงพยาบาลเย็บไป15เข็ม(ถ้าจำไม่ผิด)
พอเขาจับได้ว่าเล่นกันก็ถูกทำโทษทั้งหมด ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมต้องมาโดนกับพวกมันด้วย
คือโครตเบื่อสังคมแบบนี้เลยครับผมว่ามันไม่ใช่ทางของผมแล้ว ผมอยากไปทำอาชีพอื่นที่ดีกว่านี้ ซ้อมก็เหนื่อย
ผมกลับมาก็ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก
ผมย้ายไปกี่ทีมๆก็เจอแต่เรื่องพวกนี้
ผมอยากเลิกเล่นมากแล้วทำไปอาชีพอื่นแทน แต่ใจมันยังรัก
และผมก็เสียดายเวลาที่ซ้อมมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะฟุตบอลด้วยแหละทำให้เพื่อนยอมรับในตัวผม
ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดีครับ?
T_T
ผมเลิกทำตามความฝันดีไหม พอทำจริงมันไม่เหมือนที่ฝันไว้เลย
เวลาเล่นฟุตบอลกับเพื่อนโครตมีความสุข
ผมซ้อมบอลโรงเรียนทุกวัน ทุกเย็น วันแรกผมซ้อมที่รร.ก็มีคนล้อผม ว่าประตูน้ำเลิกเล่นเถอะ(ผมเล่นตำแหน่งผู้รักษาประตู) เวลาลงทีมไม่มีใครอยากได้ตัวผม ผมก็เก็บคำดูถูกมาพัฒนาตัวเอง จนติดตัวจังหวัด
ผมเป็นมือ3ของทีมนี้ และผมพยายามซ้อมจนกลายมาเป็นมือ1ตอนนี้ มีแต่คนต้องการตัวผม ผมรู้สึกแปลกใจมากนี้เรามาถึงจุดนี้เลยหรอที่มีคนต้องการตัวเรา ทั้งที่เมื่อก่อนเขาได้ยินชื่อผมก็หัวเราะแล้ว ผมรู้สึกภมิใจในตัวเอง
แต่ตอนนี้ผมกับไม่มีความสุขกับมันแล้ว
ผมเครียดกับการซ้อมไม่มีความสุขเลยเครียดทุกวัน เวลาไปแข่งก็กดดันทำไมมันไม่มีความสุขเหมือนเล่นกับเพื่อนเลย
และอีกอย่างเขาบังคับต้องนอนค้างที่ห่อทุกวัน ( ห่อรกมากครับ)
คุณคงคิดในใจว่าแค่นอนห่อกับซ้อมบอชอยากเลิกทำตามความฝัน
555แต่มันมีมากกว่านั้นครับ ห่อมันเป็นห่อรวม ไม่ความเป็นส่วนตัวทุกอยากมันต้องอยู่รวมกัน
ของหายทุกวี้ทุกวัน หาขโมยไม่เจอครับถามไปก็ไม่มีใครยอมรับผมนอนห่อหายเยอะสุดก็รองเท้าฟุตบอลคู่ล่ะ4000
สบู่ ยาสระผม ยาสีฟันนี้ทีเด็ดขอยืมตลอด มันไม่ใช่ยืมคนเดียวนะครับประมาณ10คนได้ คิดดูผมใช้คนเดียวเสียตังค่าของพวกนี้เดือนล่ะ100
พอมันขอของยืมผม ผมต้องเสีย300ต่อเดือนเพื่อเอาไปซื้อสบู่ยาสระผม
มันยืมของผมจนหมด ผมถามมันทำไมไม่ซื้อเองบ้าง
มันบอกไม่มีตัง ทั้งทีผมเห็นบางคนเอาตังไปเล่นพนันบอลหมด เอาไปซื้อขนมหมด ผมว่ามันโครตเห็นแก่ตัวเลย
ทีนี้ผมตัดขาด ใครมาขออะไรผมไม่ให้ยืมเลย พอผมไม่ให้ยืมหาว่าผมขี้เหนียวขี้ห่วง และบางคนก็ไม่ยุ่งกับผม
คือผมผิดไร ของๆผม ผมมีสิทธิ์ไม่ให้
พอผมไม่ให้มันก็มาขโมย แม่ผมเลยซื้อล็อคเกอร์มาให้กันโดนขโมย
ซื้อมาวันแรกยังไม่ทันข้ามวัน ตู้ล็อคเกอร์โดนแงะจร้าาา ประตูหลุดออกมาเลย ตู้ราคา2000ซื้อมาวันเดียว
ของนี้วางส่งไม่ได้นะครับหายหมด
คิดดูแปรงสีฟันยังหาย ถ้าลืมวางเงินไว้
และจะกลับไปเอา ไม่ต้องไปเอาแล้วนะครับ เพราะหายยย!!! มันมีคนหยิบไปแล้ว
ของกินผมซื้อมากินแล้วมันจะมีคนๆที่ไม่สนิท มาตีสนิทชวนคุยอย่างโน้นอย่างนี้ และก็มาขอผมกิน ไม่ใช้ครั้งเดียวครับ ขอตลอดจนผมกินไม่อิ่ม
เฮ้ออ...
พอไม่ให้ก็ว่าเราขี้เหนียว
ผมเลยให้เพราะความเกรงใจ
และเพื่อนบางคนโครตสกปรกซ้อมบอลเสร็จไม่อาบน้ำประมาณ2-3วัน อยู่ใกล้ไม่ได้โครตเหม็นเลย
เวลาอาบน้ำก็ต้องแย่งกันอาบ
เพราะคนเยอะมาก กว่าผมจะอาบได้ก็คนสุดท้าย และก็ถูกโค้ชว่าทำอะไรก็ช้ากว่าเพื่อน
เวลาไปโรงเรียนก็ขโมยอุปกรณ์การเรียนกันอีก ขโมยเข็มขัด หมวกลูกเสื้อ
ผ้าพันคอ และพวกที่โดนโขมยก็ต้องใส่ชุดอื่นไปเรียน และก็โดนครูตีเพราะใส่ชุดอื่นมา
เวลานอนก็เล่นกัน วิ่งไล่จับ ต่อยกัน
หนักสุดรุ้นน้องคิ้วแตกเข้าโรงพยาบาลเย็บไป15เข็ม(ถ้าจำไม่ผิด)
พอเขาจับได้ว่าเล่นกันก็ถูกทำโทษทั้งหมด ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย
ผมต้องมาโดนกับพวกมันด้วย
คือโครตเบื่อสังคมแบบนี้เลยครับผมว่ามันไม่ใช่ทางของผมแล้ว ผมอยากไปทำอาชีพอื่นที่ดีกว่านี้ ซ้อมก็เหนื่อย
ผมกลับมาก็ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก
ผมย้ายไปกี่ทีมๆก็เจอแต่เรื่องพวกนี้
ผมอยากเลิกเล่นมากแล้วทำไปอาชีพอื่นแทน แต่ใจมันยังรัก
และผมก็เสียดายเวลาที่ซ้อมมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะฟุตบอลด้วยแหละทำให้เพื่อนยอมรับในตัวผม
ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดีครับ?
T_T