ขอท้าวความก่อนเลยนะคะ ตอนนี้จขกท เป็นลูกคนโตสุด ตอนนี้อายุ 21 ไม่ได้เรียนออกมาทำงานนอกบ้านตั้งแต่อายุ 13 ที่ออกมาทำเพราะ จขกท มีน้องเล็กๆอีก 2 คน เลยไม่อยากให้พ่อทำงานหนักหาเงินอยู่คนเดียว เลยพยายามหางานทำทุกอย่าง เพื่อแบ่งเบา และก็ส่งเงินให้ที่บ้านทุกๆเดือน ทุกๆวันในสมองจะมีอยู่แค่ เพื่อพ่อ เพื่อแม่ เพื่อน้อง
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ค่ะ แม่ของจขกท โทรมา แล้วเค้าก็เล่าเรื่องนู่นนี่นั่นตามปกติ จขกทบอกแม่ว่า หนูไม่สบายมา 3-4 วันแล้ว แต่แม่ไม่มีการถามถึงเลยว่า แล้วเป็นไงบ้างลูก กินยายัง ไหวไหม คือแม่เอาแต่พูดถึงเรื่องตัวเอง อันนั้น เราก็ตัดไป เพราะปกติแม่จะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ประเด็นคือ ตอนนี้แม่อยู่ต่างประเทศกับน้อง ส่วนพ่ออยู่ที่ไทยอยู่ต่างจังหวัด แล้วแม่อยากให้พ่อไปอยู่ที่นั่นด้วย หนูเลยถามแม่ว่า แล้วหนูละ แม่จะทิ้งให้หนูอยู่ที่นี่คนเดียวหรอ แล้วถ้าหนูเกิดไม่สบาย เป็นหนักขึ้นมา หนูจะพึ่งพาใครได้บ้าง ถ้าเกิดวันนึงหนูเกิดอุบัติเหตุ ใครจะดูแลหนู เพราะตอนนี้ จขกท ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่กรุงเทพ ไม่สบายก็ต้องดูแลตัวเอง ในความคิดจขกท คือ ถ้าพ่อแม่อยู่ที่นี่ วันนึงเราไม่โอเคจากโลกภายนอก เราจะกลับไปหาความอบอุ่นที่บ้าน แต่ถ้าทุกคนไปอยู่ไกล จขกทก็ไร้ที่พึ่งพา เลยบอกกับแม่ไปว่า งั้นหนูคงต้องแต่งงานนะแม่ (แต่ความเป็นจริงคือจขกทยังไม่มีแฟน) พอพูดคำนี้ออกไป แม่ก็บอกว่า งั้นตัดแม่ตัดลูกกัน ไม่ต้องติดต่อมา ไม่ต้องมาคุย แล้วเค้าก็ตัดสายไป
ที่มาตั้งกระทู้ถามในนี้ เพราะว่าจขกทไม่รู้จะทำยังไงดี ตลอดเวลาคิดๆแล้วน้อยใจน้ำตาไหลออกมา คือความรู้สึกตอนนี้ คือแบบว่าแล้วทั้งหมดที่หนูทำมาเพื่อครอบครัว คือแม่ไม่เห็นในจุดนี้เลยหรอ ไม่เคยทำตัวเหลวแหลกให้แม่ต้องปวดหัว ไม่เคยนอกลู่นอกทาง แต่ทำไมแม่ต้องใช้คำพูดรุนแรงแบบนี้ อีกอย่างคือเรื่องนี้พ่อยังไม่รู้ ถ้าพ่อรู้ พ่อก็จะโกรธแม่มาก เพราะพ่อไม่ชอบให้ใช้คำพูดแบบนี้กับลูก ตอนนี้คือ ไม่ได้โกรธแม่เลยค่ะ แต่แค่น้อยใจมากๆ เเพราะปกติของลูกเวลาเจอเรื่องทุกข์ ให้มองไปที่พ่อแม่ แต่สำหรับจขกท เมื่อพบอุปสรรค จขกทก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง คุยคนเดียวหน้ากระจกว่าสู้ๆนะ ไม่เป็นไรนะ บางทีก็อาจจะมีคำปลอบใจจากพ่อนิดๆหน่อยๆ แต่คือจขกท ไม่ค่อยอยากให้พ่อรู้ว่าจขกทไม่โอเค เพราะพ่อจะห่วงและคิดมาก จขกทเลยเก็บไว้คนเดียว บางครั้งเล่าให้แม่ฟัง แต่ก็เหมือนเดิมคือเค้าฟัง แล้วชวนคุยเรื่องอื่น ตอนนี้คือไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยสักคนค่ะ
*ขออภัยในความผิดพลาด ถ้าจขกทพิมพ์ไม่เข้าใจ เพราะพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
ขอคำแนะนำให้ด้วยนะคะ ว่าจขกทควรคิดยังไง ควรทำยังไง
ถึงไม่มีคำแนะนำก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้องจขกทก็ได้เล่าในเรื่องที่เล่าให้คนใกล้ตัวฟังไม่ได้
ถูกแม่พูดคำว่า ตัดขาดแม่ลูกกัน ไม่ต้องโทรมาอีกต่อไป
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ค่ะ แม่ของจขกท โทรมา แล้วเค้าก็เล่าเรื่องนู่นนี่นั่นตามปกติ จขกทบอกแม่ว่า หนูไม่สบายมา 3-4 วันแล้ว แต่แม่ไม่มีการถามถึงเลยว่า แล้วเป็นไงบ้างลูก กินยายัง ไหวไหม คือแม่เอาแต่พูดถึงเรื่องตัวเอง อันนั้น เราก็ตัดไป เพราะปกติแม่จะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ประเด็นคือ ตอนนี้แม่อยู่ต่างประเทศกับน้อง ส่วนพ่ออยู่ที่ไทยอยู่ต่างจังหวัด แล้วแม่อยากให้พ่อไปอยู่ที่นั่นด้วย หนูเลยถามแม่ว่า แล้วหนูละ แม่จะทิ้งให้หนูอยู่ที่นี่คนเดียวหรอ แล้วถ้าหนูเกิดไม่สบาย เป็นหนักขึ้นมา หนูจะพึ่งพาใครได้บ้าง ถ้าเกิดวันนึงหนูเกิดอุบัติเหตุ ใครจะดูแลหนู เพราะตอนนี้ จขกท ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่กรุงเทพ ไม่สบายก็ต้องดูแลตัวเอง ในความคิดจขกท คือ ถ้าพ่อแม่อยู่ที่นี่ วันนึงเราไม่โอเคจากโลกภายนอก เราจะกลับไปหาความอบอุ่นที่บ้าน แต่ถ้าทุกคนไปอยู่ไกล จขกทก็ไร้ที่พึ่งพา เลยบอกกับแม่ไปว่า งั้นหนูคงต้องแต่งงานนะแม่ (แต่ความเป็นจริงคือจขกทยังไม่มีแฟน) พอพูดคำนี้ออกไป แม่ก็บอกว่า งั้นตัดแม่ตัดลูกกัน ไม่ต้องติดต่อมา ไม่ต้องมาคุย แล้วเค้าก็ตัดสายไป
ที่มาตั้งกระทู้ถามในนี้ เพราะว่าจขกทไม่รู้จะทำยังไงดี ตลอดเวลาคิดๆแล้วน้อยใจน้ำตาไหลออกมา คือความรู้สึกตอนนี้ คือแบบว่าแล้วทั้งหมดที่หนูทำมาเพื่อครอบครัว คือแม่ไม่เห็นในจุดนี้เลยหรอ ไม่เคยทำตัวเหลวแหลกให้แม่ต้องปวดหัว ไม่เคยนอกลู่นอกทาง แต่ทำไมแม่ต้องใช้คำพูดรุนแรงแบบนี้ อีกอย่างคือเรื่องนี้พ่อยังไม่รู้ ถ้าพ่อรู้ พ่อก็จะโกรธแม่มาก เพราะพ่อไม่ชอบให้ใช้คำพูดแบบนี้กับลูก ตอนนี้คือ ไม่ได้โกรธแม่เลยค่ะ แต่แค่น้อยใจมากๆ เเพราะปกติของลูกเวลาเจอเรื่องทุกข์ ให้มองไปที่พ่อแม่ แต่สำหรับจขกท เมื่อพบอุปสรรค จขกทก็ได้แต่ปลอบใจตัวเอง คุยคนเดียวหน้ากระจกว่าสู้ๆนะ ไม่เป็นไรนะ บางทีก็อาจจะมีคำปลอบใจจากพ่อนิดๆหน่อยๆ แต่คือจขกท ไม่ค่อยอยากให้พ่อรู้ว่าจขกทไม่โอเค เพราะพ่อจะห่วงและคิดมาก จขกทเลยเก็บไว้คนเดียว บางครั้งเล่าให้แม่ฟัง แต่ก็เหมือนเดิมคือเค้าฟัง แล้วชวนคุยเรื่องอื่น ตอนนี้คือไม่สามารถปรึกษาใครได้เลยสักคนค่ะ
*ขออภัยในความผิดพลาด ถ้าจขกทพิมพ์ไม่เข้าใจ เพราะพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
ขอคำแนะนำให้ด้วยนะคะ ว่าจขกทควรคิดยังไง ควรทำยังไง
ถึงไม่มีคำแนะนำก็ไม่เป็นไรค่ะ อย่างน้องจขกทก็ได้เล่าในเรื่องที่เล่าให้คนใกล้ตัวฟังไม่ได้