เอาตรงๆนะ บอลไทยก็เหมือนเเมนยู ผมสังเกตจากที่ผมเคยไปยืนเล่นกองหลังในลักษณะสองกรณี คือ
1 เป็นกองหลังเเนวอุด
2 เป็นกองหลังเเนวรุก ( ทั้งทีมมีทัศนะคติเกมส์บุก )
ต้องบอกว่าใครที่เคยอ่านผมโม้บ่อยๆ ก็จะรู้ได้เองว่าผมไม่ใช่กองหลังอาชีพ เเต่สามารถยืนได้ เล่นได้ทุกตำเเหน่งในกรอบสี่เหลี่ยม
-กองหลังเเนวอุด
อย่างที่มูริณโญ่ เรยาวัช บังคับใช้ให้กองหลัง ยืนค้ำหน้าประตูอย่างเดียว รอการตัดบอล ผมสัมผัสได้ในสถานการณ์จริงๆว่ามันยากนะ ที่จะวิ่งตัดบอล วิ่งตัดการส่งบอลผ่านหน้าไปมา ยืนค้ำรอให้เค้ายิง
มีความรู้สึกว่ามันยากที่จะเเย่งบอลกลับมา เเถมถ้าพลาดในจังหวะนั้นๆ ถ้ากองหน้าหลบผ่านไปได้ นั่นคือไปดวลกะประตู เค้าสามารถจบสกอร์ได้ลุ้นหลายๆครั้งเลยทีเดียว
จึงทำให้รุ้สึกว่าไม่สนุกเลยนะ ที่จะมานั่งรอให้เค้าดาหน้าเข้ามายิง
กองหลังเเนวรุก
ลักษณะกองหลังเเนวรุกนี้ ผมก็เคยยืน เเถมมีความรู้สึกว่าชอบมากกว่าการยืนปักอยุ่หน้าประตู เพราะมันขึ้นสูงเกือบถึงเส้นกลางสนาม เช็คล้ำหน้าง่ายมาก
เเถมถ้ากองหน้าหลุดไปเเล้ว ผมเองมีสปีดความเร็ว สามารถวิ่งตามไปเก็บทีหลังได้บ่อยๆ นั่นทำให้การรักษาสกอร์มันทำได้ง่ายกว่า มันไม่เหมือนหลุดเเล้วเจอผู้รักษาประตูทันที มันมีระยะที่สามารถกวดตามได้
หลายๆคนบอกเกมส์รุกคือการตั้งรับได้ดีที่สุด
อันนี้ผมขอยืนยันว่าจริง
ประสบการณ์มันบอกผมมาเเบบนี้
เเมนยู เปลี่ยนไปเพราะการดันหลังขึ้นของโซลชา หลายๆครั้งกองหลังเเมนยูวิ่งหอบเเดดตามกองหน้า มันเป็นภาพของกองหลังสมัยเดียวกับที่เซอร์อเล็กคุมอยุ่ ถึงจะหลุดไปก็จริง เเต่ก็มีระยะทางได้ดวลได้เเก้ตัว
ฉนั้น ผมว่า ทีมชาติไทยไม่ควรเน้นการตั้งรับ ฝึกฟุตบอลเกมส์รุกไปเรื่อยๆ พัฒนากองหลังให้มีความคล่องตัว ทักษะการจ่าย ให้ดีกว่าเดิม ผมก็ว่าน่าจะเเก้ได้
บอลไทยก็เหมือนเเมนยู ถ้าไม่เน้นตั้งรับ ก็พอครับ
1 เป็นกองหลังเเนวอุด
2 เป็นกองหลังเเนวรุก ( ทั้งทีมมีทัศนะคติเกมส์บุก )
ต้องบอกว่าใครที่เคยอ่านผมโม้บ่อยๆ ก็จะรู้ได้เองว่าผมไม่ใช่กองหลังอาชีพ เเต่สามารถยืนได้ เล่นได้ทุกตำเเหน่งในกรอบสี่เหลี่ยม
-กองหลังเเนวอุด
อย่างที่มูริณโญ่ เรยาวัช บังคับใช้ให้กองหลัง ยืนค้ำหน้าประตูอย่างเดียว รอการตัดบอล ผมสัมผัสได้ในสถานการณ์จริงๆว่ามันยากนะ ที่จะวิ่งตัดบอล วิ่งตัดการส่งบอลผ่านหน้าไปมา ยืนค้ำรอให้เค้ายิง
มีความรู้สึกว่ามันยากที่จะเเย่งบอลกลับมา เเถมถ้าพลาดในจังหวะนั้นๆ ถ้ากองหน้าหลบผ่านไปได้ นั่นคือไปดวลกะประตู เค้าสามารถจบสกอร์ได้ลุ้นหลายๆครั้งเลยทีเดียว
จึงทำให้รุ้สึกว่าไม่สนุกเลยนะ ที่จะมานั่งรอให้เค้าดาหน้าเข้ามายิง
กองหลังเเนวรุก
ลักษณะกองหลังเเนวรุกนี้ ผมก็เคยยืน เเถมมีความรู้สึกว่าชอบมากกว่าการยืนปักอยุ่หน้าประตู เพราะมันขึ้นสูงเกือบถึงเส้นกลางสนาม เช็คล้ำหน้าง่ายมาก
เเถมถ้ากองหน้าหลุดไปเเล้ว ผมเองมีสปีดความเร็ว สามารถวิ่งตามไปเก็บทีหลังได้บ่อยๆ นั่นทำให้การรักษาสกอร์มันทำได้ง่ายกว่า มันไม่เหมือนหลุดเเล้วเจอผู้รักษาประตูทันที มันมีระยะที่สามารถกวดตามได้
หลายๆคนบอกเกมส์รุกคือการตั้งรับได้ดีที่สุด
อันนี้ผมขอยืนยันว่าจริง
ประสบการณ์มันบอกผมมาเเบบนี้
เเมนยู เปลี่ยนไปเพราะการดันหลังขึ้นของโซลชา หลายๆครั้งกองหลังเเมนยูวิ่งหอบเเดดตามกองหน้า มันเป็นภาพของกองหลังสมัยเดียวกับที่เซอร์อเล็กคุมอยุ่ ถึงจะหลุดไปก็จริง เเต่ก็มีระยะทางได้ดวลได้เเก้ตัว
ฉนั้น ผมว่า ทีมชาติไทยไม่ควรเน้นการตั้งรับ ฝึกฟุตบอลเกมส์รุกไปเรื่อยๆ พัฒนากองหลังให้มีความคล่องตัว ทักษะการจ่าย ให้ดีกว่าเดิม ผมก็ว่าน่าจะเเก้ได้