มันวนเวียนอยู่ในหัวเราตลอด
จะมีชีวิตไปทำไม จะพยายามไปเพื่ออะไร เพื่อตัวเอง? แต่เราไม่ได้ต้องการนี่นา
ชีวิตเรามันไม่ได้แย่จนทำให้อยากหายไปแบบนี้
เรามีความสุขกับหลายๅอย่างดีด้วยซ้ำ
แต่แค่เราเหนื่อยกับการต้องใช้ชีวิต
ถ้าเรามีชีวิตแบบสบายๆไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องทนกับอะไร ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ
เราคงไม่คิดแบบนี้ แต่มันไม่ได้ ถ้าเราจะอยู่เราก็ต้องเหนื่อย ต้องพยายามเพื่อให้ได้สิ่งที่ควรจะมี
แล้วระหว่างทางนั้นเราก็ต้องเจอกับปัญหาต่างๆมากมายวนลูปไม่จบสิ้น
เรารู้ว่าทุกปัญหามีทางออก เรารู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้ แต่ทำไมเราต้องทนเจออะไรแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาด้วย
แค่คิดว่าต้องตื่นเช้าไปทำงาน เจอกับเรื่องน่าปวดหัวในแต่ละวัน เพื่ออีกวันก็ต้องเจออีก
เราก็อยากจะบ้าตายแล้ว มันอาจจะดูเป็นปัญหาเล็กๆ แต่เราเหนื่อยกับมันมากเลย
เราอาจไม่มีความฝัน แต่เราก็มีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากจะทำ มีสิ่งที่เรารักที่จะทำ
มีบางอย่างที่เรารอคอย เรามีความสุขมากที่ได้ใช้เวลากับเรื่องเหล่านี้
แต่มันก็ไม่มากพอให้เราอดทนกับสิ่งที่ต้องเจอเพื่อจะทำมันต่อไปอยู่ดี
เรามีความคิดแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กว่าอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
หรืออาจจะเกิดอุบัติเหตุอะไรก็ได้ให้เราได้จบชีวิตตัวเองไปซะที
บางครั้งที่เกิดอะไรผิดปกติกับร่างกายก็ได้แต่ขอให้เป็นโรคร้ายแรง ก็ทำได้แค่นั้น
เราไม่มีความกล้าพอจะทำร้ายตัวเอง เลยได้แต่ภาวนาให้อะไรก็ได้มาทำให้เราหายไปจากโลกนี้ที
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เราเกลียดสิ่งที่เราต้องทำเกินไป ต่อให้ต้องทำร้ายตัวเอง เราก็คิดว่ามันดีกว่าเจออะไรแบบนี้เรื่อยไป
แต่ที่กลัวตอนนี้คือถ้าทำแล้วมันไม่สำเร็จล่ะ ถ้ากลายเป็นคนพิการจะทำยังไง
ที่บ้านจะรับรู้ว่าเราคิดอะไรแบบนี้แล้วจะอยู่ด้วยกันต่อไปยังไง เราไม่อยากเป็นภาระ
เราไม่อยากลืมตาขึ้นมาอีกหลังจากทำมันลงไป
เราเสียใจมากนะที่ตัดสินใจจะทำแบบนี้ตอนนี้ เพราะสิ่งที่เรากำลังรอใกล้จะมาถึงแล้ว
มันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเราไว้ ทำให้เราลังเล เราถามตัวเองซ้ำๆว่าทนรออีกนิดได้มั้ย
แค่ให้ถึงวันนั้น แต่เราว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ
เราอยากอยู่ให้ถึงวันที่เรารอมาตลอด แต่กว่าจะผ่านแต่ละวันไปถึงวันนั้นได้มันเหนื่อยเกินไปสำหรับเรา
เพราะถ้าเรารอเราก็จะต้องเจอจุดเปลี่ยนอีกครั้งในชีวิตที่เราไม่ต้องการทำมันอีก ไม่อยากทำแล้วจริงๆ
เราอยากระบายความรู้สึกไว้ว่าทำไมเราถึงทำ เพราะคนรอบตัวเราคงไม่มีทางคิดถึงแน่ว่าเราคิดแบบนี้
ถึงสุดท้ายก็ไม่ได้รับรู้อยู่ดี แต่อย่างน้อยก็มีคนอื่นรับรู้แล้วแหละ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเราเป็นใครก็ตาม
ตอนนี้กลัวมากๆ แต่ก็ตื่นเต้นพอคิดว่าจะหลุดพ้นสักที
มันคงจะดีถ้าไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
เหนื่อยจะใช้ชีวิตแล้วค่ะ อยากทำให้จบๆไปซะที
จะมีชีวิตไปทำไม จะพยายามไปเพื่ออะไร เพื่อตัวเอง? แต่เราไม่ได้ต้องการนี่นา
ชีวิตเรามันไม่ได้แย่จนทำให้อยากหายไปแบบนี้
เรามีความสุขกับหลายๅอย่างดีด้วยซ้ำ
แต่แค่เราเหนื่อยกับการต้องใช้ชีวิต
ถ้าเรามีชีวิตแบบสบายๆไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องทนกับอะไร ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ
เราคงไม่คิดแบบนี้ แต่มันไม่ได้ ถ้าเราจะอยู่เราก็ต้องเหนื่อย ต้องพยายามเพื่อให้ได้สิ่งที่ควรจะมี
แล้วระหว่างทางนั้นเราก็ต้องเจอกับปัญหาต่างๆมากมายวนลูปไม่จบสิ้น
เรารู้ว่าทุกปัญหามีทางออก เรารู้ว่าเราจะผ่านมันไปได้ แต่ทำไมเราต้องทนเจออะไรแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาด้วย
แค่คิดว่าต้องตื่นเช้าไปทำงาน เจอกับเรื่องน่าปวดหัวในแต่ละวัน เพื่ออีกวันก็ต้องเจออีก
เราก็อยากจะบ้าตายแล้ว มันอาจจะดูเป็นปัญหาเล็กๆ แต่เราเหนื่อยกับมันมากเลย
เราอาจไม่มีความฝัน แต่เราก็มีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากจะทำ มีสิ่งที่เรารักที่จะทำ
มีบางอย่างที่เรารอคอย เรามีความสุขมากที่ได้ใช้เวลากับเรื่องเหล่านี้
แต่มันก็ไม่มากพอให้เราอดทนกับสิ่งที่ต้องเจอเพื่อจะทำมันต่อไปอยู่ดี
เรามีความคิดแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กว่าอยากหลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
หรืออาจจะเกิดอุบัติเหตุอะไรก็ได้ให้เราได้จบชีวิตตัวเองไปซะที
บางครั้งที่เกิดอะไรผิดปกติกับร่างกายก็ได้แต่ขอให้เป็นโรคร้ายแรง ก็ทำได้แค่นั้น
เราไม่มีความกล้าพอจะทำร้ายตัวเอง เลยได้แต่ภาวนาให้อะไรก็ได้มาทำให้เราหายไปจากโลกนี้ที
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เราเกลียดสิ่งที่เราต้องทำเกินไป ต่อให้ต้องทำร้ายตัวเอง เราก็คิดว่ามันดีกว่าเจออะไรแบบนี้เรื่อยไป
แต่ที่กลัวตอนนี้คือถ้าทำแล้วมันไม่สำเร็จล่ะ ถ้ากลายเป็นคนพิการจะทำยังไง
ที่บ้านจะรับรู้ว่าเราคิดอะไรแบบนี้แล้วจะอยู่ด้วยกันต่อไปยังไง เราไม่อยากเป็นภาระ
เราไม่อยากลืมตาขึ้นมาอีกหลังจากทำมันลงไป
เราเสียใจมากนะที่ตัดสินใจจะทำแบบนี้ตอนนี้ เพราะสิ่งที่เรากำลังรอใกล้จะมาถึงแล้ว
มันเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเราไว้ ทำให้เราลังเล เราถามตัวเองซ้ำๆว่าทนรออีกนิดได้มั้ย
แค่ให้ถึงวันนั้น แต่เราว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ
เราอยากอยู่ให้ถึงวันที่เรารอมาตลอด แต่กว่าจะผ่านแต่ละวันไปถึงวันนั้นได้มันเหนื่อยเกินไปสำหรับเรา
เพราะถ้าเรารอเราก็จะต้องเจอจุดเปลี่ยนอีกครั้งในชีวิตที่เราไม่ต้องการทำมันอีก ไม่อยากทำแล้วจริงๆ
เราอยากระบายความรู้สึกไว้ว่าทำไมเราถึงทำ เพราะคนรอบตัวเราคงไม่มีทางคิดถึงแน่ว่าเราคิดแบบนี้
ถึงสุดท้ายก็ไม่ได้รับรู้อยู่ดี แต่อย่างน้อยก็มีคนอื่นรับรู้แล้วแหละ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเราเป็นใครก็ตาม
ตอนนี้กลัวมากๆ แต่ก็ตื่นเต้นพอคิดว่าจะหลุดพ้นสักที
มันคงจะดีถ้าไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก