การที่เรามีเพื่อนในจินตนาการเพราะมีเหตุผลบางอย่างแค่บอกออกไปไม่ได้ มันปัญญาอ่อนมากเลยเหรอคะ?

เรื่องมีอยู่ว่าเรามีเพื่อนในจินตนาการ(นามสมมุติว่ามะลิละกัน) แล้วจู่ๆเพื่อนก็พิมพ์มาว่า "มะลิมันเหมือนเลยวะ ไม่มีตัวตน55555" "แรงว่ะ5555555" "ปัญญาอ่อนเลย5555555555" ล้อกันสนุกเลย  ตอนนั่นคือร้องเลยอะ555(อ่อนแอเกินน) สำหรับบางคนอาจจะมองว่ามันไร้สาระนั่นแหล่ะ แต่สำหรับเรา นี่คือสิ่งที่ทำให้เราไม่รู้สึกว่าอยู่คนเดียวอะ ยังไงน่ะเหรอ ก็ เวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน เวลาที่เราโดนว่า โดนคนอื่นพูดจาแรงๆใส่ บางอย่างยังไงเราก็พูดกับพ่อกับแม่ไม่ได้อะเพราะปัญหามันมาจากเขา จะคุยกับเพื่อน ก็ไม่รู้ว่าจะระบายกับใครได้บ้าง อีกอย่างไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวไปให้เพื่อนด้วย แต่ก่อนอย่างน้อยคนที่รับฟังเราน่ะ มีนะ คือพี่ชาย แต่พอไม่มีเขามันก็เลยเหมือนตัวคนเดียวอะ(พี่ออกจากบ้านไปอยู่กับแฟน)  มันเคว้ง มันเหมือนเราโดนทิ้ง เพราะตั้งแต่เขาออกไป เราเทียบไม่ได้คุยกันเลย เหมือนมีกำแพงระหว่างเรา2คนขึ้นมา ทีนี้เราเลยสร้างสิ่งที่ทุกคนเรียกว่าเพื่อนในจินตนาการขึ้นมา อย่างน้อยตอนที่เราร้องไห้ ก็มีมะลิอยู่ข้างๆ อย่างน้อยเราก็ถือว่าเขาเป็นเพื่อน เราไม่เคยรู้เลยว่ามะลิคือความปัญญาอ่อน สิ่งที่เป็นความสบายใจของเรากลายเป็นเรื่องตลกของเพื่อนไปแล้ว ปล.ที่เพื่อนรู้เพราะเราบอกเองแหล่ะ ว่ามะลิคือเพื่อนในจิตนาการ ตอนนั่นเผลอพูดชื่อมะลิออกมาน่ะ

ขออธิบายเพิ่มนะคะ เราไม่ได้ให้มะลิมีบทบาทในชีวิตประจำวันของเราขนาดนั่น แค่เวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจแบบทนไม่ไหวแล้วจริงๆ มันแค่ตอนนี้ที่มะลิจะมีบทบาทขึ้นมา เพราะเวลาปกติเราก็อยู่กับเพื่อน เล่นกับเพื่อน อย่างที่บอกไปตอนต้นอะค่ะ ว่าอย่างน้อยตอนร้องไห้ก็มีมะลิอยู่ข้างๆหมายถึงแค่ประมาณนี้  ปล.ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคำตอบนะคะ เดี๋ยวเราจะเอาไปพิจารณาดู แล้วก็อีกไม่นานก็คงลบกระทู้นี้ออก  ขอบคุณทุกคนนะคะ