ตามหัวข้อเลยค่ะ ปกติเราเป็นคนที่เข้ากับคนได้ง่าย ร่าเริง ชอบแต่งตัว มีเพื่อนเยอะ ชีวิตเราดูไม่น่ากังวลใช่มั้ยคะ แต่เราดันกลายเป็นคนขี้กังวล คิดมาก มากๆเวลาที่อยู่คนเดียวแล้วได้คิดอะไรหลายๆอย่างทำให้เราร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆเลย
เรื่องส่วนใหญ่ที่คิดก็จะเป็นเรื่องครอบครัวค่ะ... จริงๆแล้วครอบครัวเป็นสิ่งที่ควรเยียวยาจิตใจได้ดีที่สุดแต่สำหรับเรามันไม่ใช่ ครอบครัวของเราไม่ได้สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่เริ่ม มันมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาตลอด เรายิ่งโตขึ้นก็ดูเหมือนปัญหาจะเยอะขึ้น และอะไรหลายๆอย่างที่คนในครอบครัวไม่เข้าใจเราและไม่พยายามเข้าใจในปัญหาของเรา
ปัญหาหลักๆที่เราเจอคือ เรื่องความเข้าใจ อย่างเช่น เราไปกินข้าวกับเพื่อนร้านอาหารมีดนตรีสด เราก็ถ่ายรูปลงปกติ แม่เราก็โทรมาโวยวายเป็นเรื่องเป็นราว ว่าทำไมเราไปนั่งร้านแบบนั้น มันจะอิสระเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ท่านยังไม่ทันมาเห็นเลยว่าร้านเป็นยังไง จะมาหาเราให้ได้จะให้เราพาไปหาเจ้าของร้านสารพัด (เราอยู่หอพักนะคะ) กลับมาถึงห้อง เรื่องนี้ทำให้เราคิดหนัก คิดมากกังวลจนร้องไห้ยันเช้า กับคำๆเดียวที่ว่า "มันจะอิสระเกินไปแล้ว" กลับอีกหลายๆเรื่อง อย่างเช่นเราป่วยเข้าโรงพยาบาลเพราะเครียด นอนไม่หลับได้ใบรับรองแพทย์มา เอาไปให้หัวหน้าแผนก ท่านก็พูดประมาณว่ามันปลอมพูดกับเพื่อนนะคะไม่ได้พูดกับเรา ทำให้เราเครียดคิดมาก เลยโทรไประบายกับแม่ แทนที่เราจะได้รับคำปรึกษาดีๆ กลายเป็นแม่เราทำให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตจะโทรไปหาหัวหน้าแผนกเรา จะไปโวยใส่เขา ทำให้เราถูกเพ็งเล็งเข้าไปอีก ตอนนั้นเราแย่เลย เลยบอกแม่ไปว่า อย่าทำให้หนูถูกเพ็งเล็งได้มั้ย หนูเหนื่อย ท่านก็เหมือนจะไม่ยอมค่ะ จนเราตัดสายทิ้งเลย แล้วเราก็มานั่งร้องไห้ เครียดมากๆ มารู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดกับแม่ นอนไม่หลับเลย
มันยังมีอีกหลายๆเรื่องค่ะไม่ใช่เฉพาะเรื่องในครอบครัว เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่กระทบจิตใจเราหนักมาก ทำให้เราคิดมากร้องไห้กังวลหนัก เราไม่อยากให้ตัวเองเครียด ไม่อยากเป็นคนขี้กังวล เราควรทำยังไง ควรเริ่มจากตรงไหนดีคะ
เป็นคนขี้กังวล คิดมาก ร้องไห้ง่าย ควรแก้อย่างไรคะ?
เรื่องส่วนใหญ่ที่คิดก็จะเป็นเรื่องครอบครัวค่ะ... จริงๆแล้วครอบครัวเป็นสิ่งที่ควรเยียวยาจิตใจได้ดีที่สุดแต่สำหรับเรามันไม่ใช่ ครอบครัวของเราไม่ได้สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่เริ่ม มันมีปัญหาหลายๆอย่างเข้ามาตลอด เรายิ่งโตขึ้นก็ดูเหมือนปัญหาจะเยอะขึ้น และอะไรหลายๆอย่างที่คนในครอบครัวไม่เข้าใจเราและไม่พยายามเข้าใจในปัญหาของเรา
ปัญหาหลักๆที่เราเจอคือ เรื่องความเข้าใจ อย่างเช่น เราไปกินข้าวกับเพื่อนร้านอาหารมีดนตรีสด เราก็ถ่ายรูปลงปกติ แม่เราก็โทรมาโวยวายเป็นเรื่องเป็นราว ว่าทำไมเราไปนั่งร้านแบบนั้น มันจะอิสระเกินไปแล้ว ทั้งๆที่ท่านยังไม่ทันมาเห็นเลยว่าร้านเป็นยังไง จะมาหาเราให้ได้จะให้เราพาไปหาเจ้าของร้านสารพัด (เราอยู่หอพักนะคะ) กลับมาถึงห้อง เรื่องนี้ทำให้เราคิดหนัก คิดมากกังวลจนร้องไห้ยันเช้า กับคำๆเดียวที่ว่า "มันจะอิสระเกินไปแล้ว" กลับอีกหลายๆเรื่อง อย่างเช่นเราป่วยเข้าโรงพยาบาลเพราะเครียด นอนไม่หลับได้ใบรับรองแพทย์มา เอาไปให้หัวหน้าแผนก ท่านก็พูดประมาณว่ามันปลอมพูดกับเพื่อนนะคะไม่ได้พูดกับเรา ทำให้เราเครียดคิดมาก เลยโทรไประบายกับแม่ แทนที่เราจะได้รับคำปรึกษาดีๆ กลายเป็นแม่เราทำให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตจะโทรไปหาหัวหน้าแผนกเรา จะไปโวยใส่เขา ทำให้เราถูกเพ็งเล็งเข้าไปอีก ตอนนั้นเราแย่เลย เลยบอกแม่ไปว่า อย่าทำให้หนูถูกเพ็งเล็งได้มั้ย หนูเหนื่อย ท่านก็เหมือนจะไม่ยอมค่ะ จนเราตัดสายทิ้งเลย แล้วเราก็มานั่งร้องไห้ เครียดมากๆ มารู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดกับแม่ นอนไม่หลับเลย
มันยังมีอีกหลายๆเรื่องค่ะไม่ใช่เฉพาะเรื่องในครอบครัว เป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแต่กระทบจิตใจเราหนักมาก ทำให้เราคิดมากร้องไห้กังวลหนัก เราไม่อยากให้ตัวเองเครียด ไม่อยากเป็นคนขี้กังวล เราควรทำยังไง ควรเริ่มจากตรงไหนดีคะ