รักร้าย...สุดท้ายชีวิตต้องไปต่อ

เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเลี้ยงดูแบบบ้านๆจากต่างจังหวัด  เข้ามาเรียนหนังสือและทำงานต่อที่กรุงเทพ  เรากับแฟนเป็นเพื่อนร่วมงานกันมาก่อน  ซึ่งบอกตรงๆว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายในสายตา  แต่วันหนึ่งเหมือนฟ้าเล่นตลกที่ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นให้เราเริ่มรู้สึกดี  ถามว่าแฟนเราเขาดีมั้ยเขาดีนะคะเหมือนหลายอย่างที่เราขาดเขาเป็นคนเติม  แต่ทุกอย่างไม่ได้ดีสวยงามเหมือนเทพนิยายที่เจ้าชายกับเจ้าหญิงรักกันแล้วจะจบแฮปปี้แอนด์ดิ้ง  คบกันเริ่มอยู่กันได้แค่ 3 เดือน ใช่ค่ะฟังไม่ผิด 3 เดือน!!! เราจับได้ว่าแฟนเราแชทคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นลูกค้า  ซึ่งเป็นเราเองที่แลกไลน์ให้เขาสองคน  ที่จับได้คือแฟนเราหลับเลยหยิบโทรศัพท์เขามาอ่านยอมรับเลยว่ามันสั่นไปทั้งตัวโมโหมาก  แต่ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกได้แค่ร้องไห้ตัวสั่นจนแฟนเราตื่นมาเจอ  เราได้รับคำอธิบายว่าไม่มีอะไรแค่คุยเล่นคลายเครียด  เขาปรึกษาเรื่องแม่  ถามว่าเราเชื่อมั้ยเราไม่เชื่อหรอกค่ะเราก็แค่สังเกตุจับผิดกลายเป็นคนที่หวาดระแวง  แอบดูโทรศัพท์ตลอดเวลา  เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นมากขึ้น  เราทนให้โอกาสปิดตาตัวเองหลอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไรหรอกมา 5-6 เดือน  จนแฟนของผู้หญิงจับได้ว่าแฟนเขาแอบคุยกับแฟนเราเรื่องของผู้หญิงคนนี้ถึงจบลง  
    จากนั้นก็มีคุยกับผู้หญิงประปลาย  ดูแอพเปย์สาวในแอพเหมือนที่หลายคนทำ  เวลาเราถามคำตอบคำตอบเดิมๆคือคลายเคลียด  จนเมื่อกลางปีที่ผ่านมาเขาได้พูดคุยกับเพื่อนผู้หญิงสมัยเรียน  ครั้งแรกไม่มีอะไรขอเราไปกินเลี้ยงสงกรานต์บ้านเพื่อน  พอไปถี่ๆมุกเดิมคือแอบดูโทรศัพท์  แล้วสิ่งที่ได้ก็เหมือนเดิม เขาพัฒนาความสัมพันธ์เรื่อยๆจนสุดท้ายเรียกกันว่า “ที่รัก”  แต่คำตอบที่เราได้คือไม่มีอะไรกันเป็นแค่เพื่อนที่ชอบคุยทะลึง  มีคำพูดที่ชวนกันไปทำกิจกรรมทางเพศ  เราเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นจากที่ไม่เคยลงไม่ลงมือก็ลงไม้ลงมือ  สุดท้ายเราได้คุยไลน์กับผู้หญิงคนนั้นผ่านทางโทรศัพท์แฟนเรา  คำพูดแรกที่ได้กสนุกดี ใช้สามีร่วมกันมาเป็นปี  ผู้หญิงคนนี้แคปข้อความที่แฟนเราคุยกับเขามาให้อ่าน ผู้หญิงคนนี้บอกเราว่าเดี๋ยวเขาถึงจุดที่ว่าพอเขาจะไปเอง  เขาคบกับแฟนเราเพราะรักและเซ็กส์ที่แฟนเราสามารถทำให้เขาได้ในทุกอย่าง เขาพูดประมาณว่าเคมีเขาเข้ากันได้  แฟนเราใส่ใจและเข้าใจเขา มันจุกและเจ็บที่เราไม่สามารถเล่าและบอกเรื่องที่ปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนหรือใครได้เลย  เพราะทุกคนต่างไม่ชอบแฟนเรา  เราคบกับแฟนคนนี้เพื่อนเราเริ่มหายที่ละคน  สุดท้ายวันนี้ที่เราเลือกระบายในวันนี้เพราะเราตัดสินใจว่าเราจะไม่ไปต่อกับแฟนคนนี้แล้ว 2 ปี 4 เดือนมันมากพอแล้วสำหรับโอกาสที่เราให้เขา  เรายอมปิดหูปิดตาตัวเอง  เรามัวแต่ให้โอกาสเขาจนสุดท้ายเราลืมที่จะให้โอกาสตัวเอง  เราลืมที่จะรักตัวเอง  จริงๆแล้วเราลืมอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดคืออ้อมกอดของครอบครัว  เราลืมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ 2 ปี 4 เดือน กับการร้องไห้แทบทุกวันมันเพียงพอแล้วที่เราควรจะให้โอกาสตัวเองบ้างอีกสักครั้ง