ใช่ค่ะ... เราและเค้าเป็นโรคซึมเศร้าทั้งคู่ เราเป็นก่อน เป็นก่อนเจอเค้าด้วยซ้ำ จนตอนวันนี้ เราทานยา มา 4 ปีละ แต่ในช่วงที่ตัดสินใจแต่งงาน เค้าก็โอเคที่จะอยู่ร่วมกับเรานะ เค้าบอกจะทำให้เราดีขึ้น เราจะช่วยกัน แล้วเค้าก็ทำได้ เราดีขึ้น ดีขึ้น จนใกล้จะหายดีแล้วล่ะ แต่..... กลับกลายเป็นเค้าที่แย่ลง เพราะต้องมารองรับอาการเวลาเราดาวน์ สะสมมาตลอด หรือ ปัญหาที่บ้านมากมาย ที่บอกเลยว่า เราเป็นคนที่เจอเรื่องแย่ๆ สูญเสียกะทันหัน หรืออะไรที่คาดไม่ถึงบ่อยมาก บ่อยเว่อร์ (ไม่ได้คิดเองนะ คนรอบข้างยังสงสัย ชาติที่แล้วคงเลวมาก5555 ชาตินี้ต้องชดใช้)
ประกอบกับงานที่เครียดเค้าแบกและรับหน้าที่แทนเราหลายอย่าง ก็ชีวิตคู่อ่ะเนอะ เค้าก็เต็มที่ แล้วเค้าเป็นคนใจใหญ่ อยู่กับเพื่อนคือ เต็ม 100% ทำเพื่อคนอื่น แต่คนอื่นก็ค่อยหายออกไป เนื่องด้วยภาวะเครียดซ้ำซ้อน เค้าเองก็จริงจังกับงานและเพื่อนพี่น้องมาก มันก็ดี แต่อันนี้คือ มากจนเสียพี่ เสียน้อง เสียเพื่อน ไปเพราะความเข้าใจผิดมานับครั้งไม่ถ้วน เลยทำให้ทุกอย่างสะสม วันแล้ว วันเล่า เราสังเกตนะ และพยายามบอกว่าพี่...อย่าเก็บเรื่องคนอื่นมายุ่งกับสมองตัวเองมากได้มั้ย มันจะระเบิดวันนึง
แล้วสุดท้ายเค้าก็เป็นงั้นจริงๆ ในขณะที่เรากำลังจะหายดี เค้าเริ่มเงียบ อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา ตอนแรกก็งง จนอ๋อ... กูเคยเป็น และเค้าก็ร้องแบบตอบไม่ได้ว่าเป็นอะไร แต่เรารู้ว่าคืออะไร แล้วหลังจากนั้นก็เป็นหนักขึ้นเรื่อย. สามารถร้องไห้ได้ตลอดเวลา นอนไม่หลับ อารมณ์ไม่ค่อยดี จากคนเฮฮา เข้ากับคนได้ดี ถึงจะปากร้ายแต่ใจดี ใครๆก็พูดงั้ เลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ได้ยามาทาน แล้วเค้าก็พูดซ้ำๆโทษตัวเองว่าดูแลเราไม่ได้ ทำไมต้องมาเป็นซะเองรู้สึกผิด ไร้ค่า กลายเป็นเราต้องดูแล คราวนี้อาการก็หนักลงเรื่อย เพิ่มปริมาณยาเรื่อยๆ จนเค้าไปดื่มหนักขึ้น เค้าบอกดื่มผ่อนคลายแต่พอตื่นอาการก็จะหนักกว่าเดิม และก็พูดอยู่แค่เรื่องเดิมๆ สุดท้ายก็ขออยู่คนเดียว เพราะไม่อยากให้เรามารับอารมณ์บ้าๆนี่ เค้าเกรี้ยวกราด โมโหร้าย ไม่ดูแลตัวเอง บางครั้งก็ด่ายาว่าไม่อยากกินแล้ว ไม่เห็นช่วยอะไรเลย สมองคิดวนไปวนมา เราเป็นห่วง ไม่อยากเห็นเค้าเป็นแบบนี้ เราเครียด และยิ่งพอเค้าตัดสินใจจะไปจากเรา เรายิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนความคิดอยากตายมันกลับมาอีก เค้าเริ่มคุยกับผู้หญิงคนอื่น เค้าบอกว่าก็สบายใจดี ไม่ต้องมีภาระ ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงใคร เราเสียใจ ที่สุดแล้วในชีวิต....ที่เค้าเลือกจะไปให้คนอื่นดูแล ทั้งๆที่เราแต่งงานกันมาเกือบสามปี
โรคนี้มันทำลายเราสองคนได้จริงๆเหรอ หรือเพราะเค้าอยากมีคนอื่น รู้สึกดี ให้ใจคนอื่นไปแล้ว
เค้าบอกว่า..จริงๆแล้วหมอให้คำแนะนำมาว่า ไม่ควรอยู่ด้วยกันนะ เพราะคนที่จะค่อยๆแย่ลงจะเป็นภรรยาคุณ เพราะตอนนี้คุณไ่ม่ปกติและรุนแรงมาก ภรรยาจะบั่นทอนและดาวน์ไปเรื่อยๆ จากที่เค้าใกล้หาย จะกลายเป็นลบ เอาไว้หายกันทั้งคู่ ค่อยกลับมาคุยกัน
และ...อยากรู้ค่ะว่า เราสองคนที่ตอนนี้อาการหนักทั้งคู่ ต้องพึ่งยาตลอด ไม่งั้นไม่หลับ และ ทุกๆวันจะมีช่วงดิ่งมาก และอยากจะตาย เราช่วยให้กำลังใจกันไม่ได้เหรอคะ แยกกันอยู่มันดีแล้วใช่มั้ยคะ เพราะในความคิดเราคือ ถ้าแยกกันนี่คือจบเลยนะ สภาวะอ่อนแอแบบนี้
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ เราไม่รู้จะระบายกับใครที่ทำให้เค้าไม่ต้องมาเครียดกับเราไปด้วย เดี๋ยวจะพาลนอยกันไปหมด ขอบคุณนะคะ
สามีที่แต่งงานกันมาเกือบสามปี แต่เค้าขอแยกทางเพราะโรคซึมเศร้า
ประกอบกับงานที่เครียดเค้าแบกและรับหน้าที่แทนเราหลายอย่าง ก็ชีวิตคู่อ่ะเนอะ เค้าก็เต็มที่ แล้วเค้าเป็นคนใจใหญ่ อยู่กับเพื่อนคือ เต็ม 100% ทำเพื่อคนอื่น แต่คนอื่นก็ค่อยหายออกไป เนื่องด้วยภาวะเครียดซ้ำซ้อน เค้าเองก็จริงจังกับงานและเพื่อนพี่น้องมาก มันก็ดี แต่อันนี้คือ มากจนเสียพี่ เสียน้อง เสียเพื่อน ไปเพราะความเข้าใจผิดมานับครั้งไม่ถ้วน เลยทำให้ทุกอย่างสะสม วันแล้ว วันเล่า เราสังเกตนะ และพยายามบอกว่าพี่...อย่าเก็บเรื่องคนอื่นมายุ่งกับสมองตัวเองมากได้มั้ย มันจะระเบิดวันนึง
แล้วสุดท้ายเค้าก็เป็นงั้นจริงๆ ในขณะที่เรากำลังจะหายดี เค้าเริ่มเงียบ อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา ตอนแรกก็งง จนอ๋อ... กูเคยเป็น และเค้าก็ร้องแบบตอบไม่ได้ว่าเป็นอะไร แต่เรารู้ว่าคืออะไร แล้วหลังจากนั้นก็เป็นหนักขึ้นเรื่อย. สามารถร้องไห้ได้ตลอดเวลา นอนไม่หลับ อารมณ์ไม่ค่อยดี จากคนเฮฮา เข้ากับคนได้ดี ถึงจะปากร้ายแต่ใจดี ใครๆก็พูดงั้ เลยตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ได้ยามาทาน แล้วเค้าก็พูดซ้ำๆโทษตัวเองว่าดูแลเราไม่ได้ ทำไมต้องมาเป็นซะเองรู้สึกผิด ไร้ค่า กลายเป็นเราต้องดูแล คราวนี้อาการก็หนักลงเรื่อย เพิ่มปริมาณยาเรื่อยๆ จนเค้าไปดื่มหนักขึ้น เค้าบอกดื่มผ่อนคลายแต่พอตื่นอาการก็จะหนักกว่าเดิม และก็พูดอยู่แค่เรื่องเดิมๆ สุดท้ายก็ขออยู่คนเดียว เพราะไม่อยากให้เรามารับอารมณ์บ้าๆนี่ เค้าเกรี้ยวกราด โมโหร้าย ไม่ดูแลตัวเอง บางครั้งก็ด่ายาว่าไม่อยากกินแล้ว ไม่เห็นช่วยอะไรเลย สมองคิดวนไปวนมา เราเป็นห่วง ไม่อยากเห็นเค้าเป็นแบบนี้ เราเครียด และยิ่งพอเค้าตัดสินใจจะไปจากเรา เรายิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จนความคิดอยากตายมันกลับมาอีก เค้าเริ่มคุยกับผู้หญิงคนอื่น เค้าบอกว่าก็สบายใจดี ไม่ต้องมีภาระ ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงใคร เราเสียใจ ที่สุดแล้วในชีวิต....ที่เค้าเลือกจะไปให้คนอื่นดูแล ทั้งๆที่เราแต่งงานกันมาเกือบสามปี
โรคนี้มันทำลายเราสองคนได้จริงๆเหรอ หรือเพราะเค้าอยากมีคนอื่น รู้สึกดี ให้ใจคนอื่นไปแล้ว
เค้าบอกว่า..จริงๆแล้วหมอให้คำแนะนำมาว่า ไม่ควรอยู่ด้วยกันนะ เพราะคนที่จะค่อยๆแย่ลงจะเป็นภรรยาคุณ เพราะตอนนี้คุณไ่ม่ปกติและรุนแรงมาก ภรรยาจะบั่นทอนและดาวน์ไปเรื่อยๆ จากที่เค้าใกล้หาย จะกลายเป็นลบ เอาไว้หายกันทั้งคู่ ค่อยกลับมาคุยกัน
และ...อยากรู้ค่ะว่า เราสองคนที่ตอนนี้อาการหนักทั้งคู่ ต้องพึ่งยาตลอด ไม่งั้นไม่หลับ และ ทุกๆวันจะมีช่วงดิ่งมาก และอยากจะตาย เราช่วยให้กำลังใจกันไม่ได้เหรอคะ แยกกันอยู่มันดีแล้วใช่มั้ยคะ เพราะในความคิดเราคือ ถ้าแยกกันนี่คือจบเลยนะ สภาวะอ่อนแอแบบนี้
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ เราไม่รู้จะระบายกับใครที่ทำให้เค้าไม่ต้องมาเครียดกับเราไปด้วย เดี๋ยวจะพาลนอยกันไปหมด ขอบคุณนะคะ