เรียนเก็บหน่วยกิตเทอมสุดท้ายแต่พลาดท้อง ฝ่ายชายพร้อมทุกอย่างเว้นแต่เราที่ไม่พร้อม

เราคบกันมาเกือบปีละคะ ถือว่าน้อยไปมั้ยกับการที่มีตัวน้อยในเวลาที่คบหากันในเวลาแค่นี้ เราอายุ 22 เรียนใกล้จบแล้ว พ่อแม่คาดหวังกับเรามาก ส่วนแฟนอายุ20จบปวช.ทำงานมีเงินเดือนแล้ว(เงินเดือนก็เยอะกว่าเราหน่อย)ซึ่งเขาจะซัพพอร์ทเวลาเราไม่มี  ซึ่งครอบครัวฝ่ายชายก็รักเราพาเราเที่ยว ซื้อเสื้อผ้าให้ เป็นห่วงเราด้วย ทางบ้านฝ่ายชายพร้อมทุกอย่าง พอชั้นรู้ว่าท้องด้วยความที่ไม่พร้อมอายุครรภ์ก็ไม่ถือว่าเยอะกลัวพ่อแม่เสียใจ สับสนจนไม่อยากเอาเด็กไว้ เก็บความรู้สึกไว้นานเกือบอาทิตย์เครียดมาก จึงตัดสินใจบอกแฟนว่าท้องแต่จะยุติการตั้งครรภ์ ตอนนั้นแฟนทำงานอยู่ต่างจังหวัดไกลมาก รีบบึ่งรถมาหาเลยภายในวันเดียว แฟนกลัวว่าชั้นจะทำอะไรสิ้นคิด ดูแฟนดีใจที่รู้เราท้อง แต่เรากลับตรงกันข้ามเลย แต่ชั้นโทรปรึกษาปัญหาท้องไม่พร้อมกับสายด่วนและแน่นอน มีสถานที่ยุติการตั้งครรภ์ ส่วนแฟนพยายามกีดกันทุกทางระหว่างที่รอชั้นตัดสินใจ แฟนดูแลดีมากปกติก็ดูแลดีอยู่แล้ว ไม่อายที่เดินกับคนท้องแบบชั้น คอยมาพูดมาคุยกับตัวน้อย พยายามให้ชั้นไปฝากท้องซึ่งตอนนั้นอายุครรภ์น่าจะสามเกือบสี่เดือน
    แต่ชั้นก็ยังไม่ล้มเลิกการยุติการตั้งครรภ์เพราะนึกถึงหน้าพ่อแม่ทีไรหัวใจสลายตลอดจนไม่คิดถึงตัวเล็กที่อยู่ในท้อง และทะเลาะกันบ่อยมากเรื่องจะเอาเด็กออก ชั้นทำใจไม่ได้ บางทีข้าวไม่กินทั้งวัน เขาดูเหมือนจะรักลูกมากพยายามปกป้องทุกทาง ส่วนชั้นก็กดดันเขาทุกทาง ซึ่งเขาอายุเด็กกว่าชั้นแต่มีวุฒิภาวะทางการพูดและทางอารมณ์มากพอที่จะไม่ปรี๊ดแตกกับสิ่งที่ชั้นกดดันเขาอยู่ทุกวัน จนเขาบอกว่า "ทุกคนในบ้านรู้ละนะ รู้ตั้งแต่พี่บอกผมตั้งแต่วันแรกที่ท้องแล้ว ผู้ใหญ่พร้อมไปคุยกับทางบ้านพี่ ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง ผมรักพี่กับลูกนะรักมากที่สุดในโลกเลย " แต่ชั้นกลับโกรธเขาที่ผู้ใหญ่รู้ เพราะมันคืออนาคตชั้นทุกอย่างของชั้นกำลังจะดับลง แต่ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รักตัวน้อยนะ ชั้นกินของบำรุง ชั้นเปิดเพลงให้เขาฟังแต่ความรู้สึกมันขัดแย้งกับเหตุผลของชั้น ชั้นไม่พร้อมที่จะมีชั้นบอกเขาตลอดชั้นไม่พร้อมอะไรซักอย่าง เรียนก็ไม่จบ ชั้นกลัวเด็กออกมาจะลำบาก พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าลูกสาวตัวเองท้อง แต่แฟนก็มีสติและคุยกับชั้นเหมือนเดิม ทุกครั้งชั้นเคยให้กำลังใจเค้าชั้นก็ไม่ให้ เขาเหมือนเดิมทุกอย่างตั้งแต่เริ่มคบจนตอนนี้ บางทีชั้นรู้สึกผิดมากต่อเขา เขาให้กำลังใจชั้นทุกวันทั้งที่ชั้นก็กดดันเขาเกือบทุกทาง บางทีเห็นเราหงอยมาจากที่ทำงานเขารู้เขาก็มากอดแล้วถามว่าเป็นอะไร คำถามนั้นบางทีทำให้ชั้นร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่อาย บางทีชั้นร้องไห้ก็เหมือนเขาจะร้องตาม ผู้ชายอะไรน่ารักมาก
    เมื่อสองสามวันที่แล้วเราทะเลาะกันหนักมาก แต่แฟนก็ต้องออกงานต่างจังหวัดอีกและแน่นอนเราทะเลาะกันผ่านแชท ซึ่งชั้นไม่รับโทรศัพท์เขาแน่นอนบางทีเขาพยายามโทร พยายามคอลแต่ชั้นไม่รับ แต่เขาก็แชทมาแทน ลูกดิ้นมั้ย ? กินข้าวบ้างนะเดี๋ยวลูกหิว ?คิดถึง? พิมพ์มาพูดมาแบบนี้ตั้งแต่คบจนตอนนี้ ชั้นพยายามจะไกล่เกลี่ยเขาให้ยุติการตั้งครรภ์แต่เขาก็พยายามบ่ายเบี่ยงตลอด เขาบอกว่าพร้อมทั้งเงินที่จะไปขอ พร้อมทั้งญาติผู้ใหญ่ ซึ่งชั้นเฟลมากกินไม่ได้นอนไม่หลับทั้งคืน จนมามีสติและคิดเอาใหม่
    จากนั้นชั้นก็คุยกับเขาแบบมีสติว่า "ชั้นยังไม่พน้อมนะอ้วง" เรียกแฟนว่าอ้วง "ที่ชั้นอยากเอาออกเพราะกลัวพ่อแม่เสียใจ บลาๆแต่ชั้นก็รักลูกนะ ไม่ใช่ไม่รักชั้นเปิดเพลงโมสาทให้ลูกฟังก่อนนอน ชั้นงดน้ำอัดลม บางทีชั้นไม่หิวก็ต้องกินเพราะลูกเตะแรง"เริ่มใจอ่อน แต่เขาก็พูดแค่ทำให้ชั้นมั่นใจเหมือนเดิม "ผมรักพี่นะ ครอบครัวพี่ผมก็รัก พ่อแม่พี่ก็เหมือนพ่อแม่ผม ลูกคลอดมาลูกกับพี่จะไม่ลำบาก ขอเวลาอีกสองปีเราจะมีบ้านเป็นของเราเองที่นี่ ผมกลัวพี่จะไม่รักลูก กลัวพี่จะคิดอะไรบ้าๆ รักพี่กับลูกมากนะ" ชั้นเลยถามว่า "มั่นใจเหรอ คบกันแค่ปีเดียว คยอื่นคบกันมาสี่ห้าปียังเลิกกันเลย ชั้นไม่อยากให้ลูกมีปัญหา" คำตอบเดิมคือผมมั่นใจครับ ผมมั่นใจในพี่มั่นใจในผม ผมจะหางานทำที่นี่เพื่อจะได้มาดูแลพี่กับลูกให้เต็มที่ แต่พี่สัญญานะว่าจะสินภาษาลูกให้ได้ จากนั้นพี่บอกว่าจะไปต่างประเทศหางานที่นั้นผมก็จะตามไปให้ลูกโตอีกหน่อยเราก็ไปสร้างครอบครัวที่นั่น หุยยยยย บ่น้ำตาแตก  
     ประเด็นคือตอนนี้ชั้นทำใจได้แล้วและชั้นก็รักตัวเล็กมากขึ้นด้วย แต่คือทางบ้านชั้นยังไม่รู้ คิดไม่ออกว่าจะบอกพ่อแม่ยังไง ฝ่ายชายบอกเดี๋ยวผมคุยเอง
พูดไปตามตรงนั้นแหละ แต่ยังไงคนที่ต้องบอกคนแรกคือชั้น เห้อ ทำใจลำบากมาก