ก็คือตอนนี้อยู่ม.3ค่ะ ถึงช่วงที่ต้องหาที่เรียนต่อแล้วเพราะที่โรงเรียนไม่มีม.ปลาย ทำให้ต้องหาที่เรียน โรงเรียนของหนูอยู่นอกตัวเมือง เป็นโรงเรียนเล็กๆ ซึ่งหนูเป็นคนที่ผลการเรียนดีมาตลอดตั้งแต่อนุบาล เกรดเฉลี่ยไม่เคยต่ำกว่า 3.50เลย และในเมื่อเราเรียนค่อนข้างเก่ง เราก็เลยอยากจะเรียนโรงเรียนดีๆแบบที่ใจหวัง เพราะเรื่องการสอบเข้านั้นมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ฐานะทางครอบครัวไม่ค่อยดี เลยทำให้ถูกปิดกั้นจากครอบครัว ครอบครัวไม่ให้เรียนไกลจากที่บ้านเลย
เขาบอกว่าเรายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไปเรียนในเมืองจะอยู่ได้ยังไง-หนูยังไม่เคยออกห่างจากครอบครัวเลย บ้านเพื่อนก็ไม่เคยไป เพื่อนไปเที่ยวก็ไม่เคยได้ไปด้วย เขาได้มีอะไรสนุกๆอยู่ในความทรงจำ ไอ้เราไม่เคยจะมี ถูกปิดกั้นทุกอย่าง เหล้าเบียร์ไม่เคยได้แตะ บุหรี่ไม่เคยได้สูบ ไม่เคยปล่อยให้ใช้ชีวิตคนเดียวเลย เอาแต่ปิดกั้น กักขัง ไม่ให้ไปเจออะไรใหม่ๆกับเขา
ไปในเมืองอยู่ไกลพ่อแม่แล้วจะเสียคน-ก็คือหนูเป็นคนที่รู้ว่าอะไรมันควรไม่ควร ทางบ้านไม่ให้มีแฟน เราก็ไม่เคยจะมีให้เห็น คุยก็คุยแต่กับเพื่อน แต่ก็ยังไม่คิดจะไว้ใจกันเลยซักที คุยกับใครหน่อยก็หาว่ามีแฟน
กลัวท้อง-ใครเขาจะโง่ให้ท้อง ขนาดแฟนยังไม่ให้มี แล้วจะท้องได้ยังไง วันหยุดก็อยู่แค่ที่บ้าน
...และอีกมากมาย
ก็ไม่เห็นจะเครียดตรงไหน?
พ่อกับแม่อยากให้มีอาชีพที่เป็นข้าราชการ เป็นหมอ เป็นครู...
แล้วดู สิ่งที่เขาทำ จะให้เข้าม.4ที่โรงเรียนธรรมดาใกล้บ้าน แต่ดูสิ่งที่เขาหวัง การเรียนตก เขาด่าเขาว่าไม่เคยคิดจะปลอบใจ หรือชมในสิ่งที่ทำเลยซักนิด กดดันทุกๆอย่าง ทำไมถึงได้คะแนนน้อยกว่าเพื่อน? ทำไมถึงทำไม่ได้เหมือนเขา? ทำไมเขาทำได้แล้วตังเองทำไม่ได้ ในวันที่พลาดหรือล้ม เราก็ต้องการคำปลอบใจจากคนที่รักทั้งนั้น แต่หนูกลับไม่เคยได้มันเลย มีแต่คำด่า ดูถูก ซ้ำเติม
หนูเป็นคนชอบวาดรูปได้ ฝีมือพอไปวัดไปวา เวลาว่างก็จะวาดรูป แต่เขากลับว่ามันไร้สาระ ทำไมไม่ไปทำอย่างอื่น เอาแต่วาดรูปอยู่ทั้งวันมันจะได้อะไรขึ้นมา
นี่แหล่ะคือสิ่งที่ครอบครัวทำ
นี่แหล่ะคือคนที่อยากให้หนูมีอาชีพที่ดี
ถ้าไม่เรียนที่แม่บอกก็ไม่ต้องเรียนแล้ว แม่ไม่ส่ง...
เป็นเด็กอยู่ในโอวาสมาตลอด แต่ทำดีไม่เคยได้คำชม พอล้มกลับถูกซ้ำเติม บางทีก็แอบคิดว่าว่ารักเราหรือเปล่า ขอไปเที่ยวไม่เคยได้ไป หนำซ้ำยังบอกว่ารอเรียนจบก่อนแล้วค่อยเที่ยอย่างเขา
เป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกปิดกั้นทุกอย่าง แต่ต้องแบกรับหน้าที่เอาไว้ และต้องเป็นแบบที่ครอบครัวหวัง ใครมันจะไปทำได้กัน
น้อยเนื้อต่ำใจจนอยากจะหายไปจากโลกนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่ทำเพราะอยากให้ครอบครัวสบายอยู่ดี
เครียดในหลายๆด้านจนอยากคิดฆ่าตัวตาย
เขาบอกว่าเรายังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไปเรียนในเมืองจะอยู่ได้ยังไง-หนูยังไม่เคยออกห่างจากครอบครัวเลย บ้านเพื่อนก็ไม่เคยไป เพื่อนไปเที่ยวก็ไม่เคยได้ไปด้วย เขาได้มีอะไรสนุกๆอยู่ในความทรงจำ ไอ้เราไม่เคยจะมี ถูกปิดกั้นทุกอย่าง เหล้าเบียร์ไม่เคยได้แตะ บุหรี่ไม่เคยได้สูบ ไม่เคยปล่อยให้ใช้ชีวิตคนเดียวเลย เอาแต่ปิดกั้น กักขัง ไม่ให้ไปเจออะไรใหม่ๆกับเขา
ไปในเมืองอยู่ไกลพ่อแม่แล้วจะเสียคน-ก็คือหนูเป็นคนที่รู้ว่าอะไรมันควรไม่ควร ทางบ้านไม่ให้มีแฟน เราก็ไม่เคยจะมีให้เห็น คุยก็คุยแต่กับเพื่อน แต่ก็ยังไม่คิดจะไว้ใจกันเลยซักที คุยกับใครหน่อยก็หาว่ามีแฟน
กลัวท้อง-ใครเขาจะโง่ให้ท้อง ขนาดแฟนยังไม่ให้มี แล้วจะท้องได้ยังไง วันหยุดก็อยู่แค่ที่บ้าน
...และอีกมากมาย
ก็ไม่เห็นจะเครียดตรงไหน?
พ่อกับแม่อยากให้มีอาชีพที่เป็นข้าราชการ เป็นหมอ เป็นครู...
แล้วดู สิ่งที่เขาทำ จะให้เข้าม.4ที่โรงเรียนธรรมดาใกล้บ้าน แต่ดูสิ่งที่เขาหวัง การเรียนตก เขาด่าเขาว่าไม่เคยคิดจะปลอบใจ หรือชมในสิ่งที่ทำเลยซักนิด กดดันทุกๆอย่าง ทำไมถึงได้คะแนนน้อยกว่าเพื่อน? ทำไมถึงทำไม่ได้เหมือนเขา? ทำไมเขาทำได้แล้วตังเองทำไม่ได้ ในวันที่พลาดหรือล้ม เราก็ต้องการคำปลอบใจจากคนที่รักทั้งนั้น แต่หนูกลับไม่เคยได้มันเลย มีแต่คำด่า ดูถูก ซ้ำเติม
หนูเป็นคนชอบวาดรูปได้ ฝีมือพอไปวัดไปวา เวลาว่างก็จะวาดรูป แต่เขากลับว่ามันไร้สาระ ทำไมไม่ไปทำอย่างอื่น เอาแต่วาดรูปอยู่ทั้งวันมันจะได้อะไรขึ้นมา
นี่แหล่ะคือสิ่งที่ครอบครัวทำ
นี่แหล่ะคือคนที่อยากให้หนูมีอาชีพที่ดี
ถ้าไม่เรียนที่แม่บอกก็ไม่ต้องเรียนแล้ว แม่ไม่ส่ง...
เป็นเด็กอยู่ในโอวาสมาตลอด แต่ทำดีไม่เคยได้คำชม พอล้มกลับถูกซ้ำเติม บางทีก็แอบคิดว่าว่ารักเราหรือเปล่า ขอไปเที่ยวไม่เคยได้ไป หนำซ้ำยังบอกว่ารอเรียนจบก่อนแล้วค่อยเที่ยอย่างเขา
เป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกปิดกั้นทุกอย่าง แต่ต้องแบกรับหน้าที่เอาไว้ และต้องเป็นแบบที่ครอบครัวหวัง ใครมันจะไปทำได้กัน
น้อยเนื้อต่ำใจจนอยากจะหายไปจากโลกนี้อยู่บ่อยๆ แต่ไม่ทำเพราะอยากให้ครอบครัวสบายอยู่ดี