การที่ไม่ยอมคบเป็นแฟน ปฎิเสธและบอกเหตุผลที่แรงแต่ตรง เป็นเรื่องดีหรือไม่ดี?

คบดูใจกับคนที่ชอบกันมาหลายเดือน แล้วเค้าก็ขอเป็นแฟนแต่ก็ไม่เคยตอบตกลงเพราะลึกๆคิดว่าเราเดินคนละเส้นทางค่ะ ต่างกันตรงที่ว่าเรามองเรื่องของอนาคตเยอะกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องของเงินนะค่ะ เพราะเราทำงานหาเลี้ยงตัวเองรวมทั้งให้เงินเดือนพ่อแม่ทุกเดือน เวลาเราเห็นผู้ชายที่ไม่ค่อยขยันหรือกระตือรือร้นก็จะมองหรือคิดไปเองว่าอนาคตอาจจะลำบาก เราไม่ได้ขอให้ใครมาเลี้ยงแต่ต้องไม่เป็นภาระค่ะ ซึ่งตัวเค้าก็ไม่ได้มาใช้เงินอะไรเราหรอก ไปไหนเค้าก็จะออกให้แต่เราจะขอสลับกันออกนะค่ะ แฟร์ๆ แต่พอดีเรามองไปไกลกว่านั้น และอีกเรื่องที่สำคัญคือเค้าเป็นคนหาเงินน่าไม่ยากแต่ใช้เงินเก่งมากและเก็บเงินหรือเอาไปลงทุนต่อไม่เป็น อันนี้เค้าพูดเองนะค่ะ เที่ยวก็เก่งมากค่ะ

ทั้งนี้ด้วยความเห็นแก่ตัวก็เลยปิดตาตรงนั้นและคบดูใจต่อไปทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่น่าใช่ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่าไม่ควรปล่อยให้มันรู้สึกกันไปมากกว่านี้ เพราะเค้าเริ่มมีความรู้สึกและชอบประชดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรมีหึงอ้อมๆบอกเราคงมีผู้ชายเยอะ บางครั้งงอนหรือโกรษจนบล็อคเราแล้วแอดกลับมาใหม่เองก็มี

เราเลยตัดสินใจค่ะ ว่าถึงเวลาที่น่าจะบอกเค้าไปตรงๆว่าเราเดินคนละเส้นทางและเรื่องที่เรามองไม่เห็นอนาคตกับเค้าเลยเป็นแฟนไม่ได้ค่ะ แต่เราเป็นเพื่อนกับเค้าได้ (ซึ่งเค้าไม่นะค่ะ) และเค้าก็ได้ตอบว่าเราตัดสินคนเร็วเกินไป เราไม่ได้อยู่กับเค้าจะรู้อะไรได้ไง (แต่เราเชื่อในสิ่งที่เราเห็นและการดูคนที่พฤติกรรมค่ะ) เค้าบอกเสียใจและขอให้เราเจอคนที่ดีค่ะ

ที่จะถามหลังระบายเรื่องนี้ คือสงสัยมากค่ะ เราตัดสินเค้าเร็วไปจริงหรือค่ะ? การที่เราบอกไปตรงๆจะได้ไม่เสียเวลามากขึ้นมันไม่ดีเหรอค่ะ? คือเราไม่ใช่แนวชอบหายค่ะ ชอบพูดตรงๆ ลึกๆก็มองแง่ดีว่าคำพูดเราอาจทำให้เค้าคิดได้เพื่ออนาคตเค้าเอง แต่ไม่เคยคิดจะไปเปลี่ยนเค้าหรือใครนะค่ะ. สรุปผู้ชาย(หรือผู้หญิง)ที่เจอตรงๆแบบนี้ไม่ชอบเหรอค่ะ? หรือมันแรงไป?