หลังจากอยู่ในวงการฟังเพลง ดูคอนเสิร์ต สะสมแผ่นมานานนับหลายปี ทำให้รู้สึกว่ามุมมองทางดนตรีของตัวเองในตอนเด็กกับตอนโตจะต่างกันสิ้นเชิง

แบบในสมัยเด็กๆคิดว่า วงดนตรีที่เก่งต้องเล่นหนัก เล่นเร็ว เล่นโหด พวกที่ฟังไม่เป็นคือหูไม่ถึง พวกวงป๊อบร้อกตามท้องตลาดคือของปลอม เพลงป๊อบคือกระจอก ไม่สนใจเพลงแจ็ซเลยคิดว่า มันเล่นเบามันต้องไม่เก่งแน่เลย พวกไม่แต่งเพลงเองคือกระจอก อะไรแนวนี้

พอโตมากลับรู้สึกว่า วงที่เก่งไม่จำเป็นต้องเล่นหนัก เล่นเร็ว แต่มีอะไรหลายอย่างทำให้เก่งกันคนละแนว นักดนตรีบางวงเก่งเพราะร้องเล่นแต่งเพลงได้เข้าถึงคน บางคนบางวงเก่งเพราะเทคนิคการเล่นดีแต่ละโน๊ตมีความหมายมีอารมณ์ร่วม กับ ศิลปินบางทีก็ไม่จำเป็นต้องแต่งเพลงเอง ถ้าไม่แต่งเพลง performance ต้องทำให้เพลงมีความหมาย อย่างเพลงพี่เบิร์ดให้ใครมาร้องก็ไม่ถึงที่พี่เบิร์ดทำได้เป็นคนทำให้เพลงเป็นเพลง

กับอีกสิ่งนึงที่รู้สึกเหมือนถูกหลอกจริงๆคือ สมัยเด็กๆมักจะโดนนักดนตรีเมทัลใต้ดินเป่าหูผ่านนิตยสารต่างๆว่า พวกเพลงป๊อบมันกระจอก พอโตมาเลยรู้สึกว่าพลาดอะไรไปหลายอย่างจริงๆ