แชร์ประสบการณ์ ใช้ชีวิตคนเดียว

เราลูกคนเดียว เราพิการเดินไม่ได้ด้วย (เราไม่สบายป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับไขสันหลัง) ตอนนีเราซื้อบ้านขั้นเดียวอยู่คนเดียว ในบ้านหลังเล็กๆ 1 ห้องคน, 1 ห้องแมว, 1 ห้องครัว, 1 ห้องน้ำ

เราอยู่คนเดียวมาสิบกว่าปีแล้วค่ะ

ทุกคนที่รู้ว่าเราอยู่คนเดียวจะทำหน้าตกใจมาก เพราะเราทั้งพิการนั่งรถเข็น เป็นผู้หญิง และอยู่ในหมู่บ้านที่ค่อนข้างไกล ถามว่าเหงาไหม มันก็มีความเหงาตามประสามนุษย์ทั่วไปนะ เราเชื่อว่าแม้แต่คนที่มีครอบครัวมันก็จะมีบางจังหวะที่รู้สึกเหงา ความเหงามันคือธรรมชาติของคน แต่เราไม่ได้เหงาจนเศร้า เรามีความสุขดีในทุกวัน ความสุขมันมาจากข้างใน ไม่จำเป็นต้องไปออกไปหานอกบ้าน

ถามว่ากลัวไม๊ เราก็ยอมรับว่ามีกลัวบ้างเวลาเจองูหรือสัตว์อะไรพวกนี้ เราไม่กลัวโจรเพราะของในบ้านเราไม่มีอะไรมีค่านอกจากแมวสองตัว

เวลาเจ็บป่วยทำไง เราก็นอนโรงพยาบาลส่วนใหญ่เราก็จ้างพยาบาลพิเศษบ้าง หรือขอนอนห้องรวมบ้าง จะได้ไม่ต้องมีคนเฝ้า สบายใจดี เวลาไป รพ ก็มีเพื่อนไปส่งบ้าง ไปเองบ้าง สลับๆไป

สรุปคือชีวิตตัวคนเดียวมันไม่มีอะไรเลวร้ายขนาดนั้นหรอก ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการปรับตัวและใจของเราเท่านั้นค่ะ