ซึมเศร้าหรือขี้เกียจ และจะผ่านมันไปได้อย่างไร

สวัสดีค่ะถ้าพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องต้องขออภัยไว้ก่อนนะคะ...
มีใครติดนอนบ้างคะ คล้ายๆขี้เกียจน่ะค่ะ เพราะตื่นมาก็ไม่มีอะไรทำ ไม่กล้าออกนอกบ้านถ้าไม่มีคนพาไป แม้แต่เดินไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านยังไม่ค่อยอยากไปเลยค่ะเพราะไม่ค่อยชินกับสายตาคนนอกบ้านที่ชอบมองมาที่เรา[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คล้ายๆโรคหลีกเลี่ยงสังคม
ปัจจุบันอาศัยอยู่กับแฟนสองคนและเลี้ยงหมาแมวค่ะ เล่าถึงขีวิตในวัยเด็กก่อนนะคะ ชีวิตในวัยเด็กก็เติบโตมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่... ครอบครัวแตกแยก พ่อชอบกินเหล้าเมาแล้วกลับมาบ้านดึกๆและหาเรื่องทะเลาะใส่แม่ทุกคืน พ่อสรรหาคำหยาบคายด่าทอดูถูกใส่แม่ทุกครั้ง  ตั้งแต่จำความได้เลยค่ะ เราก็ต้องแกล้งหลับทุกคืนเพราะสงสารแม่ ไม่อยากให้แม่รู้ว่าเราได้ยิน..
เมื่อเราเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นก็เริ่มเก็บกดมากขึ้น และเด็กวัยเดียวกันชอบล้อเลียน(เรื่องพ่อมีเมียน้อย) พอเราขึ้นชั้นมัธยมก็ต้องคอยปิดบังเพื่อนที่โรงเรียนเกี่ยวกับปันหาครอบครัว. เพราะอายนั่นแหละค่ะ   เมื่อเวลาผ่านไป พ่อเริ่มทำตัวกับลูกๆดีขึ้น(แต่กับแม่ยังเหมือนเดิม พ่อจะต้องหงุดหงิดโมโหใส่ทุกครั้งที่เจอ) ปัจจุบันพ่อแม่แยกกันอยู่ค่ะ เพราะพ่อเลือกเมียน้อย
  เรามีพี่ชายหนึ่งคน เรียนจบปริณญาตรี และมีงานทำดีเงินเดือนสูงในระดับนึง พอที่จะส่งเราเรียนม.ปลายและมหาลัยได้[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่เราเรียนมหาลัยได้1ปีและตัดสินใจออกเพราะไม่อยากให้พี่ส่งเรียนแล้ว.พี่ต้องส่งทุกอย่างทั้งค่าหอพักค่ากินค่าอุปกรณ์ที่ใช้เรียนและส่งให้แม่ใช้จ่าย  และมีลูกพี่ลูกน้องเรียนจบทั้งป.ตรี และป.โท ส่วนตัวเรา...เรียนไม่จบค่ะนี่เลยเป็นอีกหนึ่งความกดดันเวลาไปรวมญาติหรือเจอผู้ใหญ่ เมื่อไม่เรียนก็ทำงาน ตามวุฒิน่ะค่ะงานฝ่ายผลิตโรงงาน, พนักงานบริการ, เคยได้รับโอกาสทำงานออฟฟิสอยู่ครั้งหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ออกเพราะไม่สามารถเข้ากับคนที่เราต้องดีลงานด้วยได้ (ไม่ใช่ไม่มีความสามารถนะคะแต่ประมานว่าลักษณะนิสัยเข้ากันไม่ได้คือเขาชอบไปว่าเราลับหลัง พอเรารู้เราลาออกเลย) จนปัจจุบันนี้มาอาศัยอยู่บ้านเช่ากับแฟน และแฟนทำงานคนเดียวค่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายใช้กินไม่ค่อยจะเป็นปันหาเท่าไหร่
ชีวิตเราเหมือนจะสบายๆไม่มีเรื่องให้เครียดอะไร เพราะปันหาครอบครัวในวัยเด็กก็ผ่านมานานมากแล้ว เคยเป็นโรคซึมเศร้าช่วงวัยรุ่นก็ผ่านมา(ด้วยตัวเอง)แล้ว. คือเราไม่เคยไปพบแพทย์นะคะ เราไม่มีประสบการณ์ด้วยค่ะเลยไม่กล้าไป ในตอนเด็กไม่ว่าจะป่วยแค่ไหนพ่อแม่ไม่เคยพาหาหมอเลยค่ะ บางที่ก็น้อยใจเนอะ😆
กลับเข้าเรื่องค่ะ ชีวิตเราเหมือนไม่ต้องเครียดอะไรแล้วแต่ช่วงนี้ทุกครั้งที่ตื่นอยู่ก็จะนึกถึงเรื่องแย่ๆในวัยเด็กขึ้นมาซะงั้น[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรายังเล่าไม่ละเอีอดนะคะ ถ้าเล่าละเอียดนี่คงเป็นนิยายชีวิตเลย แต่ถ้ามีโอกาสจะมาตั้งกระทู้เขียนดูค่ะ นึกน้อยใจชีวิตในวัยเด็ก นึกถึงเรื่องที่แย่ๆต่างๆ จนน้ำตาใหล ร้องไห้ พยายามข่มตัวเองให้หลับ วันนึงเรานอนแมบจะ19ชม.เลยด้วยซ้ำ ประกอบกับชีวิตคู่เริ่มจืดจางด้วย เรามองไปทางไหนก็เหมือนไม่มีใคร พูดบอกสิ่งที่เราเป็นให้แฟนฟังเค้าก็ไม่ค่อยเข้าใจ เหมือนคิดว่าเราขี้เกียจเองเสียมากกว่า... เราจะผ่านช่วงเวลาและอาการแย่ๆนี้ไปได้ยังไงนะ
****
****** ถ้าพิมพ์เล่าไม่ค่อยรู้เรื่องต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ******