ผมเป็นคนนึง ทีชีวิตไม่ได้สวยหรู ผมโตมาแบบ ผิดๆถูกๆ ฟังคนอื่นบ้าง ทำตามใจบ้าง ไม่เคยมีแบบแผนใดๆ แต่ทุกอย่างผมก็ผ่านมาได้เสมอ อยากจะย้อนเวลาเหลือเกินกลับไปตบกะโหลกตัวเองสักสามที เผื่อจะไม่ทำตัวแบบนั้น
ด้วยที่อยู่มาแบบนั้น ผมกลายเป็นว่าชอบคิดเอง ทำเอง คนอื่นหรอถามว่าฟังมั้ย ถามมั้ย มีนะ แต่แค่เอามาเป็นปัจจัยประกอบสุดท้าย ก็เลือกที่ใจตัวเองอยากทำ ทุกที ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมไม่เคยแก้ไขตรงนี้ได้เลย ทั้งที่รู้ว่าบางเรื่องผิดก็ไม่ได้สนใจใดๆ
กับความรัก ผมไม่เคยลีลา ชอบก็เต็มที่ รักก็พุ่งชน เจ็บมาเยอะบอกตรงๆ หลับหูหลับตา ไปก็เยอะ ลุ่มหลงมามากครั้ง เสียเงินทองไปไม่น้อย ทุกวันนี้เป็นหนี้ไม่รู้ใช้หมดวันไหน สุดท้ายเลิกราแบบเรื่อง ไม่มีสาระ มานั่งช้ำใจทุกครั้ง
ตอนเหนื่อยจากทุกสรรพสิ่ง ผมไม่เคยคิดถึงใครเลย มันเหมือนอยากอยู่กับตัวเอง ลืมคนรอบข้างเสมอๆ ใครชวนไปไหนผมไม่อยากไป บางครั้งปิดการติดต่อทุกทาง เบื่อนะ แบบเหนื่อยแล้วอยากอยู่คนเดียว ใครอยากไปดี๊ด๊าก็ไป อย่างเจ๊าะแจ๊ะ แบบนี้เลย
ผมดูเหมือนเห็นแก่ตัว ไม่มีโลกส่วนรวม ไม่ใช่สัตว์สังคม แต่ทุกครั้ง ที่ผมรู้สึกดี ผมมีเวลา ผมมีปัจจัยในหลายด้าน ผมกลับคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอนะ แต่พอท้ายเรื่อง อารมณ์จบแบบ จัดงานเลี้ยง เราช่วยหยิบนู่นจับนี่ พอจบงาน
นอนเมาแอ๋ หมดสภาพ ให้ผมนั่งเก็บกวาดสภาพที่ดูไม่จืด
...นั่นแหละครับ เป็นเหตุผลของเรื่องที่ อยากถาม ... ปัจจุบันนี้
...ใช่ครับ ผมเหนื่อย กับงาน เงิน และภาระหลายสิ่ง เครื่องครอบครัว อนาคต หนี้สินที่ก่อร่างสร้างไว้ตอนลืมใช้สมอง
ผมเป็นลูกชายคนเดียว มีญาติพี่น้อง ที่ไม่ได้เรื่อง แม่ผมอายุเยอะแล้ว ตอนนี้ก็นอน รพ. ...
และหลายอย่าง ที่ผมกำลังจะต้องทำอีกมาก ความรับผิดชอบอีกมากที่รอผมอยู่
...ผมเหมือนวิตกจริต คิดกลัวสิ่งที่ยังไม่มาถึงใช่มั้ย แต่กลับกันถ้าผมลอยชายปล่อยตามเรื่องตามราว ก็เท่ากับผมยอมรับข้อเสียของตัวเอง
....และที่สำคัญ ผม มีแฟน...ใช่ครับ คนนี้ คบได้ประมาณครึ่งปีครับ ..ทุกอย่างผ่านไปเร็ว ผมลืมสังเกตดูเวลาจริงๆ นี่คบครึ่งปีแล้วหรือนี่ ผมมีแฟนแต่ก็ยังคงบ้างาน ผมทำงานแบบ หมดเวลาส่วนตัวจริงๆ ผมเป็นคนไม่แบ่งเวลา ผมเห็นว่าอันไหนทำพร้อมกันได้ทำ อันไหนต้องทำ ทำนิดนึง 5 นาทีก็ทำ ถือว่าทำ ..แบบนี้ ..ดูนิสัยเสียนะ 5555 แต่ไม่รู้สิ ผมคิดว่า ทุกอย่างเราต้องทำให้ดี ตั้งใจ และทุกอย่างมันคือ responsibility อะไรจะยังไงไม่รู้ สุดท้ายคือคุณต้องทำ นี่ผมโตมาแบบนี้ 555
ปัญหาคือผม รู้สึกอยากอยู่คนเดียว ผมเสียใจนะ และโกรธตัวเอง ที่มีความคิดแบบนี้
ผมเคยวาดฝันไว้กับเธอนะ จะทำนั้นทำนี่ด้วยกัน สารพัดสารเพ ผมแพลนไว้เต็มไปหมด แต่ก็ยังไม่ได้ริเริ่มใดๆ เพราะองค์ประกอบยังไม่ครบ ทั้งเงินและเวลา
ผมเต็มที่กับเธอเสมอนะ ผมกล้าพูด เรื่องเงินผมไม่มีงก สมมติ ถ้าผมมีผมชวนคุณไปทานข้าว คุณแค่ย้ายก้นออกจากบ้าน จากนั้นผมออกทุกสรรพสิ่ง ไม่ว่า จะไปที่ไหน ทำอะไร ไม่ต้องกังวลจะหารจะอะไร ไม่มีในหัวเลย ผมเป็นคนที่ให้ถ้าผมมี และไม่เคยขี้งก คนรอบข้างเขา ถ้าผมรู้จัก ผมเห็นอะไรดี อะไรเป็นประโยชน์กับเพื่อนพ้องพี่น้องพี่ ผมให้หมด ไม่มีบุญคุณใดๆ ให้คือให้ แบบนี้เลย
ผมเป็นคนพูดจาดี เอาใจดี และ อย่างที่บอกถ้าผม full ทุกอย่างคุณจะไม่รู้สึกแย่ บางครั้ง ผมติดลบ ผมแย่ ผม blank ไปหมด เธอพูดเสมือนเข้าใจ บอกผมว่าเข้าใจ แต่นั่นคือคำพูดครับ พฤติกรรมเธอไม่ใช่ โพสต์ไลน์บ้าง เฟสบ้าง เศร้าแบบนั้น แย่แบบนี้ ทั้งที่ผมนั่งทำงานยังไม้ได้นอน ทั้งที่ผมป่วยนอนหมดสภาพ เลยไปไหนด้วยไม่ได้ ทั้งที่เงินผมหมดไม่มีแม้จะไปกินข้าวดีซักมื้อ อีกสารพัด ที่เค้าบอกว่าเข้าใจ
เข้าใจแล้วใยทำแบบนั้นล่ะจ๊ะ บางทีอยากถามแบบนี้ แต่ถามไปก็เท่านั้น ไม่ได้นำพา
..กลายเป็นว่าผมรับผิดชอบเรื่องตรงหน้าแย่ พอแล้ว ตัวเองผมยังไม่มีเวลาให้เลย ผมอยากพาตัวเองไปนั่งตากแอร์เย็นๆ ขอเครื่องดื่มเย็นๆสักแก้ว ผมยังทำไม่ได้ ทุกวันนี้กลับมา ...นอน...นี่คือสิ่งเดียวที่ผมทำ...มันหมดสภาพครับบอกตรงๆ...
...มันเหมือนข้ออ้างนะ แต่คือ ถ้าต้องทนเหนื่อย และคิดในสมองตลอดว่า ต่อไปต้องเตรียมรับมือกับอะไร อีกบ้าง แถมยังต้องมานั่งรับผิดชอบความรู้สึก ที่เธอเป็นแบบนี้อีก ผมรู้สึกว่า ผมอยู่คนเดียวดีกว่า นี่ละมั้งที่เค้าว่า ชอบตอบกันเวลาถาม เมื่อไรจะมีแฟน.. เอ่อยังไม่พร้อมค่ะ.. 555
....มันคงเป็นความผิดพลาดของผมนะ ที่ไม่มีประสิทธิภาพพอ ที่จะดูแลใคร ทุกวันนี้เหนื่อยนะ แต่คิดว่าที่ผ่านมา เต็ม max แล้ว
อะไรจะเป็นไง ผมคงปล่อยไปตามเวลา อย่างที่องค์ศาสดากล่าว "กัมมุนา วัตตติโลโก"
----- thx u -----
เคยตัดสินใจอะไรไม่ได้มั้ยครับ
ด้วยที่อยู่มาแบบนั้น ผมกลายเป็นว่าชอบคิดเอง ทำเอง คนอื่นหรอถามว่าฟังมั้ย ถามมั้ย มีนะ แต่แค่เอามาเป็นปัจจัยประกอบสุดท้าย ก็เลือกที่ใจตัวเองอยากทำ ทุกที ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมไม่เคยแก้ไขตรงนี้ได้เลย ทั้งที่รู้ว่าบางเรื่องผิดก็ไม่ได้สนใจใดๆ
กับความรัก ผมไม่เคยลีลา ชอบก็เต็มที่ รักก็พุ่งชน เจ็บมาเยอะบอกตรงๆ หลับหูหลับตา ไปก็เยอะ ลุ่มหลงมามากครั้ง เสียเงินทองไปไม่น้อย ทุกวันนี้เป็นหนี้ไม่รู้ใช้หมดวันไหน สุดท้ายเลิกราแบบเรื่อง ไม่มีสาระ มานั่งช้ำใจทุกครั้ง
ตอนเหนื่อยจากทุกสรรพสิ่ง ผมไม่เคยคิดถึงใครเลย มันเหมือนอยากอยู่กับตัวเอง ลืมคนรอบข้างเสมอๆ ใครชวนไปไหนผมไม่อยากไป บางครั้งปิดการติดต่อทุกทาง เบื่อนะ แบบเหนื่อยแล้วอยากอยู่คนเดียว ใครอยากไปดี๊ด๊าก็ไป อย่างเจ๊าะแจ๊ะ แบบนี้เลย
ผมดูเหมือนเห็นแก่ตัว ไม่มีโลกส่วนรวม ไม่ใช่สัตว์สังคม แต่ทุกครั้ง ที่ผมรู้สึกดี ผมมีเวลา ผมมีปัจจัยในหลายด้าน ผมกลับคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอนะ แต่พอท้ายเรื่อง อารมณ์จบแบบ จัดงานเลี้ยง เราช่วยหยิบนู่นจับนี่ พอจบงาน
...นั่นแหละครับ เป็นเหตุผลของเรื่องที่ อยากถาม ... ปัจจุบันนี้
...ใช่ครับ ผมเหนื่อย กับงาน เงิน และภาระหลายสิ่ง เครื่องครอบครัว อนาคต หนี้สินที่ก่อร่างสร้างไว้ตอนลืมใช้สมอง
ผมเป็นลูกชายคนเดียว มีญาติพี่น้อง ที่ไม่ได้เรื่อง แม่ผมอายุเยอะแล้ว ตอนนี้ก็นอน รพ. ...
และหลายอย่าง ที่ผมกำลังจะต้องทำอีกมาก ความรับผิดชอบอีกมากที่รอผมอยู่
...ผมเหมือนวิตกจริต คิดกลัวสิ่งที่ยังไม่มาถึงใช่มั้ย แต่กลับกันถ้าผมลอยชายปล่อยตามเรื่องตามราว ก็เท่ากับผมยอมรับข้อเสียของตัวเอง
....และที่สำคัญ ผม มีแฟน...ใช่ครับ คนนี้ คบได้ประมาณครึ่งปีครับ ..ทุกอย่างผ่านไปเร็ว ผมลืมสังเกตดูเวลาจริงๆ นี่คบครึ่งปีแล้วหรือนี่ ผมมีแฟนแต่ก็ยังคงบ้างาน ผมทำงานแบบ หมดเวลาส่วนตัวจริงๆ ผมเป็นคนไม่แบ่งเวลา ผมเห็นว่าอันไหนทำพร้อมกันได้ทำ อันไหนต้องทำ ทำนิดนึง 5 นาทีก็ทำ ถือว่าทำ ..แบบนี้ ..ดูนิสัยเสียนะ 5555 แต่ไม่รู้สิ ผมคิดว่า ทุกอย่างเราต้องทำให้ดี ตั้งใจ และทุกอย่างมันคือ responsibility อะไรจะยังไงไม่รู้ สุดท้ายคือคุณต้องทำ นี่ผมโตมาแบบนี้ 555
ปัญหาคือผม รู้สึกอยากอยู่คนเดียว ผมเสียใจนะ และโกรธตัวเอง ที่มีความคิดแบบนี้
ผมเคยวาดฝันไว้กับเธอนะ จะทำนั้นทำนี่ด้วยกัน สารพัดสารเพ ผมแพลนไว้เต็มไปหมด แต่ก็ยังไม่ได้ริเริ่มใดๆ เพราะองค์ประกอบยังไม่ครบ ทั้งเงินและเวลา
ผมเต็มที่กับเธอเสมอนะ ผมกล้าพูด เรื่องเงินผมไม่มีงก สมมติ ถ้าผมมีผมชวนคุณไปทานข้าว คุณแค่ย้ายก้นออกจากบ้าน จากนั้นผมออกทุกสรรพสิ่ง ไม่ว่า จะไปที่ไหน ทำอะไร ไม่ต้องกังวลจะหารจะอะไร ไม่มีในหัวเลย ผมเป็นคนที่ให้ถ้าผมมี และไม่เคยขี้งก คนรอบข้างเขา ถ้าผมรู้จัก ผมเห็นอะไรดี อะไรเป็นประโยชน์กับเพื่อนพ้องพี่น้องพี่ ผมให้หมด ไม่มีบุญคุณใดๆ ให้คือให้ แบบนี้เลย
ผมเป็นคนพูดจาดี เอาใจดี และ อย่างที่บอกถ้าผม full ทุกอย่างคุณจะไม่รู้สึกแย่ บางครั้ง ผมติดลบ ผมแย่ ผม blank ไปหมด เธอพูดเสมือนเข้าใจ บอกผมว่าเข้าใจ แต่นั่นคือคำพูดครับ พฤติกรรมเธอไม่ใช่ โพสต์ไลน์บ้าง เฟสบ้าง เศร้าแบบนั้น แย่แบบนี้ ทั้งที่ผมนั่งทำงานยังไม้ได้นอน ทั้งที่ผมป่วยนอนหมดสภาพ เลยไปไหนด้วยไม่ได้ ทั้งที่เงินผมหมดไม่มีแม้จะไปกินข้าวดีซักมื้อ อีกสารพัด ที่เค้าบอกว่าเข้าใจ
เข้าใจแล้วใยทำแบบนั้นล่ะจ๊ะ บางทีอยากถามแบบนี้ แต่ถามไปก็เท่านั้น ไม่ได้นำพา
..กลายเป็นว่าผมรับผิดชอบเรื่องตรงหน้าแย่ พอแล้ว ตัวเองผมยังไม่มีเวลาให้เลย ผมอยากพาตัวเองไปนั่งตากแอร์เย็นๆ ขอเครื่องดื่มเย็นๆสักแก้ว ผมยังทำไม่ได้ ทุกวันนี้กลับมา ...นอน...นี่คือสิ่งเดียวที่ผมทำ...มันหมดสภาพครับบอกตรงๆ...
...มันเหมือนข้ออ้างนะ แต่คือ ถ้าต้องทนเหนื่อย และคิดในสมองตลอดว่า ต่อไปต้องเตรียมรับมือกับอะไร อีกบ้าง แถมยังต้องมานั่งรับผิดชอบความรู้สึก ที่เธอเป็นแบบนี้อีก ผมรู้สึกว่า ผมอยู่คนเดียวดีกว่า นี่ละมั้งที่เค้าว่า ชอบตอบกันเวลาถาม เมื่อไรจะมีแฟน.. เอ่อยังไม่พร้อมค่ะ.. 555
....มันคงเป็นความผิดพลาดของผมนะ ที่ไม่มีประสิทธิภาพพอ ที่จะดูแลใคร ทุกวันนี้เหนื่อยนะ แต่คิดว่าที่ผ่านมา เต็ม max แล้ว
อะไรจะเป็นไง ผมคงปล่อยไปตามเวลา อย่างที่องค์ศาสดากล่าว "กัมมุนา วัตตติโลโก"
----- thx u -----