.

.

.

.

.

.

YouTube / Uploaded by Joan Baez - Official

.

.

.

Well I'll be damned

Here comes your ghost again

But that's not unusual

It's just that the moon is full

And you happened to call

.

.

And here I sit

Hand on the telephone

Hearing a voice I'd known

A couple of light years ago

Heading straight for a fall

.

.

As I remember your eyes

Were bluer than robin's eggs

My poetry was lousy you said

Where are you calling from?

A booth in the midwest

.

.

Ten years ago

I bought you some cufflinks

You brought me something

We both know what memories can bring

They bring diamonds and rust

.

.

Well you burst on the scene

Already a legend

The unwashed phenomenon

The original vagabond

You strayed into my arms

.

.

And there you stayed

Temporarily lost at sea

The Madonna was yours for free

Yes the girl on the half-shell

Would keep you unharmed

.

.

Now I see you standing

With brown leaves falling around

And snow in your hair

Now you're smiling out the window

Of that crummy hotel

Over Washington Square

Our breath comes out white clouds

Mingles and hangs in the air

Speaking strictly for me

We both could have died then and there

.

.

Now you're telling me

You're not nostalgic

Then give me another word for it

You who are so good with words

And at keeping things vague

.

.

Because I need some of that vagueness now

It's all come back too clearly

Yes I loved you dearly

And if you're offering me diamonds and rust

I've already paid

.

.

.

เนื้อเพลง Diamonds and Rust เพื่อประโยชน์ในการศึกษาเท่านั้น
สิทธิ์ในเนื้อเพลงยังคงเป็นของผู้ประพันธ์หรือผู้ถือสิทธิ์เช่นเดิม

.

.

.

เวรกรรม
วิญญาณของคุณโผล่มาอีกแล้ว
แต่นั่นก็เป็นปกติ
ก็แค่ดวงจันทร์เต็มดวง
และคุณเกิดโทรมา

และฉันนั่งอยู่นี่
ถือหูโทรศัพท์
ฟังเสียงที่ฉันเคยรู้จัก
หลายปีก่อน ดวงไฟคู่หนึ่ง
ส่องตรงไปสู่ความตกต่ำ

ฉันยังจำดวงตาคุณได้
สีฟ้าเสียยิ่งกว่าไข่ของนกกาเขน
คุณบอกว่าบทกวีของฉันแย่มาก
โทรมาจากไหนน่ะ?
ตู้โทรศัพท์ตู้หนึ่งใน midwest รึ

สิบปีที่แล้ว
ฉันซื้อกระดุมข้อมือให้คุณ
คุณให้ของบางอย่างกับฉัน
เราทั้งคู่รู้ว่าความทรงจำนำมาซึ่งสิ่งใด
มันนำมาซึ่งเพชรและขี้สนิม ... ความทรงจำคือความสุข ที่ถูกกัดร่อนจนเป็นสนิม

จู่คุณก็ดังดั่งพลุแตก
กลายเป็นตำนาน
เป็นปรากฏการณ์ที่ไม่มีวันลบเลือน
จุดเริ่มต้นของคนพเนจร
คุณหลงเข้ามาในอ้อมแขนฉัน

และที่คุณพักพิง
เมื่อยังไม่เห็นฝั่ง
เป็นพระแม่มารีของคุณเมตตาช่วย
ใช่ เหมือนสาวน้อยบนเปลือกหอย
ที่เปลือกจะปกป้องจากภยันอันตราย

ตอนนี้ฉันเห็นภาพคุณ
กับใบไม้สีน้ำตาลร่วงหล่น
หิมะเกาะผมคุณ
คุณกำลังยิ้มออกไปนอกหน้าต่าง
ของโรงแรมสัว ๆ นั้น
แถว Washington Square
ลมหายใจของเราเป็นไอขาว
ฟุ้งลอยคละเคล้าไปในอากาศ
พูดกับฉันอย่างจริงจังว่า
เราทั้งคู่คงจะตายลงทันใดแน่ ๆ ... หนาวตาย

ตอนนี้คุณกำลังบอกฉัน
คุณไม่ได้คิดถึงความหลัง
งั้นก็หาคำพูดใหม่มาซิ
คุณสรรหาคำพูดเก่งอยู่แล้ว
และทำให้มันดูคลุมเคลือด้วย

เพราะตอนนี้ฉันต้องการความคลุมเคลือ
ทั้งหมดที่ผ่านมามันเห็นชัดเจนเกินไป
ใช่ ฉันรักคุณมาก
และหากคุณอยากขอคืนดี
ฉันไม่มีใจเหลือให้อีกแล้ว