ณ อพาร์ทเมนท์....ในจังหวัดแห่งหนึ่งตอนกลางคืน...
??? : ทำไมไอ้ก้องมันเอารูปตลกๆมาลงวะ ตลกชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า
เขากำลังเล่นอินเทอร์เน็ตในสังคมโซเชี่ยล
??? : แหม่....ยังงี้เอาลงแชทกลุ่มกว่า คิๆ
เขากำลังคัดลอกรูปภาพ แน่นอนว่าเขาจะแกล้งเพื่อนซึ่งเพื่อนชื่อว่า"ก้อง"นั้นไม่มีแชทกลุ่มของเพื่อน
ตึ้ง...! เสียงข้อความจากก้องเหมือนจะส่งลิ้งค์มาหาเขา
??? : โถ่เอ้ย..ไอ้ก้องขัดจังหวะซะ..แล้วมันส่งลงส่งลิ้งค์อะไรเนีย...
ขัดบ่นปนขำก่อนที่จะเปิดกล่องข้องความ สิ่งที่เห็นคือลิ้งค์อะไรสักอย่าง...
??? : ลิ้งค์อะไร...คงจะเป็นป่ามป๊ามอีกสิ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็เลยกดลิ้งค์นั่นเข้าไป แต่เมื่อระบบค้นหาหาเสร็จสิ้น สิ่งที่เขาเห็นคือ เว็บที่เล่าเรื่องสยองขวัญ โดยหัวข้อคือ เรื่องเล่าในอพาร์ทเมนท์ : ห้อง134
ความคิดของเขาเปลี่ยนไปโดยการหาเรื่องนี้แทน
??? : เรื่องสยองงั้นหรอ เริ่มสนใจซะแล้ว
เขาจึงกดค้นหาเรื่องนี้ แล้วก็เจอเว็บไซต์ต่างๆโดยเว็บที่เจอล้วนมีแต่หัวข้อเรื่องเล่าห้อง 134 ทั้งนั้น จึงเลื่อนเมาส์ไปคลิกเว็บไซต์บนสุด และเขาได้ความอยากรู้อยากเห็นอย่างเต็มที่
??? : นี่ละมั้ง เรื่องผีที่เพื่อนเราส่งมา ส่งอะไรไม่ดูเวลาเลย....
??? : เรื่อง สยองขวัญในอพาร์ทเมนท์ลำดับที่ 7 ห้อง 134 เอ้อ มีประวัติด้วย...อ่านแป๊บ
ผู้ชายคนนี้เริ่มอ่านเรื่องเล่าสยองอย่างใจเย็น
??? : จะว่าไปมันก็น่ากลัวแฮะ เหมือนอพาร์ทเมท์เรา แต่มันก็ไม่น่าใช่หล่ะมั้ง
??? : มันก็น่าจะเป็นเรื่องแต่งขึ้นมา เอ้อ ง่วงวะ (หาว.....)
??? : อืม...ก่อนนอนต้องมีอะไรรองท้องก่อน ใช่ไหม!!! (เก็บโน้ตบุ๊ค)
ชายคนนี้ เขาก็เก็บโน้ตบุ๊คไว้ข้างโทรทัศน์ใกล้ๆเขา
เขาเดินไปเปิดประตูออกจากห้อง เก๊ง...เก๊ง..เก๊ง...เก้ง!..? ได้ยินเสียงจานกระเบื้องกระทบกัน 4 ครั้ง เขาไม่ได้คิดอะไรและไปจากห้อง เดินไปทางเดินยาวของอพาร์ทเมนท์
??? : ว่าแต่ เรื่องเล่าบอกว่า เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนถึงเที่ยงคืนสิบห้าเลข 134 จะเป็น 1341.75 งั้นหรอ พืด...(เสียงเปิดประตูลิฟต์)
......ร้านสะดวกซื้อ......
แคชเชียร์ : ทั้งหมด 280 บาท.ค่ะ
: ให้ 500 บาทนะคะ (พูดแล้วหยิบเงินจากลูกค้า)
: ทั้งหมด เงินทอน 220 บาทค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ
เขาเดินออกจากร้าน ส่วนแคชเชียร์ก็หวาดกลัวลูกค้าชายเมื้อกี้ พร้อมกับพูดในใจ
แคชเชียร์ : ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจังขนาดอยู่หน้าร้าน แล้วเราดูที่กล้องวงจรปิดทำไมไม่มี
ขนลุกแฮะ ดีนะที่ออกไปได้สักที..เขาก็มาทุกวันซะด้วย (โล่งอก)
: ฮึ่ย ดันหันมาอีก มองอะไรกันแน่
ส่วนเขาดูนาฬิการ้านสะดวกซื้อ"หื้ม? จะเที่ยงคืนและ เหลือแค่ 5 นาทีเอง"พูดพึมพำก่อนเข้าอพาร์ทเมนท์
ฟึ้บ..เขานอนลงบนเตียง วางของไว้ล่างเตียงก็คงเหนื่อยที่เดินมาถึงห้อง สักพักเขาหิวมากเดินไปนั่งล่างเตียง เมื่อเขานั่งบนพื้นข้างล่างเตียงนอน อยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บ! ไฟห้องของเขาดับ ดับแบบไม่มีที่มาที่ไป แต่เมื่อเปิดสวิตซ์ไฟหลายครั้ง ไฟห้องก็เปิดไม่สักที
จึงตัดสินใจไปเปิดโคมไฟใช้ถ่านที่บนหัวเตียง เมื่อเปิดได้แล้วก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครเอามือมาวางบนไหล่ จึงตกใจมากและเริ่มเข้าสู่ความกลัว หันก็ไม่กล้าหันไปดูกลัวจะเห็นสิ่งที่รับไม่ได้ ส่วนมื่อนั่นเริ่มเข้ามาไกล้ใบหน้าของเขาขึ้นเรื่อยๆ เขาได้เพียงแต่กรอกตาไปดู เห็นเป็นมือเปื้อนเลือดเเละเส้นเลือดที่อย่างกับว่ามันกำลังจะแตกออกมา จากนั้นเมื่อมองไปทางหน้าเขาเห็นเงาผี 2 ร่างกำลังเข้ามาขึ้นเรื่อยๆเห็นได้ชัด
??? : นี่มัน อ..อะไรกัน!? (ถามตัวเอง และสะอื้น)
แต่ว่าสติของเขาเริ่มกลับมาจึงดิ้นหลุด แต่เหมือนโชคร้ายมาเยือน เขาดิ้นจนเขาไถลหัวก็ชนกับหัวเตียงเสียงดัง ปั่ก..!!! ตาเริ่มริบหรี่และสลบต่อจากนั้น สลบที่แสงไฟสลัวๆ...
??? : พ่อฮะ แม่ฮะ พรุ่งไปบ้านตายายใช่ไหม???
ความฝันปริศนาเข้ามา เขาเหมือนกับว่าอยู่ฝันของใครสักคน และเขายืนอยู่ห่างจากเด็กในความฝัน หลายเมตร
??? : ใช่จ้ะ (แม่ตอบ)
เขายืนอึ้งอยู่ในความฝัน
แม่ : ว่าแต่ แม่กับพ่อไปตลาดก่อนนะ อยู่ที่นี่ อ้ออย่าลืมล็อคประตูด้วยหล่ะ
??? : ค...ครับ!!
??? : ลืมล็อคประตูรึเปล่าน้า...
??? : อะ..เอ้อ.. ช่วยด้วยยยยยย!
ความดังของเสียง ทำให้ผู้พักอาศัยในชั้นเดียวกันตื่น สะดุ้ง และเอะใจกันเข้ามา
??? : ย..อย่าบอกว่าฉันต..ตายไปแล้วหน่ะ (สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กที่เหมือนตัวเอง ถูกคนร้ายใช้มีดแทงจนเสียชีวิต..
แม่ : มาแล้วจ้า (แม่ของเขาใส่กุญแจไขกลอนประตู และเมื่อเปิดได้ แม่ของเขาค่อยผลักเปิดประตูห้องช้าๆ จนเสียงแอ๊ดลาดยาวออกมาอย่างเย็นเฉียบ)
แม่ : เออะ ลล..ลูก!!
??? : มันไม่ใช่ความจริง...! ม..มันเป็นสิ่งที่หลอกขึ้นมา..
พ่อ : เอ่อ...ลูกฉัน ลูกของฉัน (ร้องไห้กับแม่)
พ่อเอะใจเลยเดินเข้าไปในห้อง เพราะเขาเห็นภรรยาอ้าปากค้าง พร้อมเอานิ้วชี้ไปหาทางใดทางนึง
??? : ไม่มมมมม..
??? : ฉันน นั่นฉันหรอ!!! (เวทนา)
??? : ไม่แปลก ทำไมเจ้าหน้าที่เปิดเครื่องนั่นทีไร ตัวฉันที่ยกเว้นเสื้อผ้าเหมือนจะโปร่งแสงทุกที.... (เขาร้องไห้เป็นสีแดงฉานพลางพูดพึมพำไม่ลดละ)
ไม่นาน ทว่าเขาเห็นผู้หญิงหน้าเละสยองลูกตาช้ำค่อยๆ ลอยมาหาเยือกเย็นไร้ฝีเท้า ทำให้เขาตื่นจากฝันประลาดได้และเข้าสู่โลกความเป็นจริงซะได้... แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นสักพัก เขารู้สึกเห็นมีผู้หญิงและผู้ชายหน้าตาน่ากลัวกับเงานิรนามหลายคนยืนก้มหน้า ราวกับว่าเป็นการไว้อาลัยให้คนตาย ยืนแข็งนิ่งภายใต้ไฟของโคมไฟใช้ถ่านที่ให้สีไม่สว่างนัก เขาขนลุกขึ้นมาและกลอกตาไปข้างเตียงมีแต่ความน่ากลัว ความระแวง จนเผลอทำสติแตกเตลิด เขาวิ่งออกไปเปิดประตู บิดลูกบิดไม่คิดชีวิต หวังว่าออกไปจากห้องแสนสยองนี้ให้ได้ เขาปิดประตูแล้วหันไปทางหน้าห้อง และตกตะลึงเมื่อเห็นห้องของเขาเป็นเลขห้อง 1341.75 เขาตะโกนสุดเสียงแต่ไม่มีออกมาต่อว่าออกมาด่า หรืออกมาดูเลย มันแปลกมาก แปลกเกินไปสำหรับตัวของเขาเอง เขาหายใจหอบแผ่วเบาแล้วยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายพูดใกล้ๆเขา ว่า......
??? : ไม่รู้หรอ ว่าแก ตาย...ไป...นาน...แล้ว...
และเสียงอันเย็นชาทำให้เขาตะโกนอีกครั้ง...,
>>> กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 1 : การเดินทาง
https://pantip.com/topic/38237593
กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 2 บันไดเศษสีเหลือง
>>>
https://pantip.com/topic/38249372
กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 3 134
??? : ทำไมไอ้ก้องมันเอารูปตลกๆมาลงวะ ตลกชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า
เขากำลังเล่นอินเทอร์เน็ตในสังคมโซเชี่ยล
??? : แหม่....ยังงี้เอาลงแชทกลุ่มกว่า คิๆ
เขากำลังคัดลอกรูปภาพ แน่นอนว่าเขาจะแกล้งเพื่อนซึ่งเพื่อนชื่อว่า"ก้อง"นั้นไม่มีแชทกลุ่มของเพื่อน
ตึ้ง...! เสียงข้อความจากก้องเหมือนจะส่งลิ้งค์มาหาเขา
??? : โถ่เอ้ย..ไอ้ก้องขัดจังหวะซะ..แล้วมันส่งลงส่งลิ้งค์อะไรเนีย...
ขัดบ่นปนขำก่อนที่จะเปิดกล่องข้องความ สิ่งที่เห็นคือลิ้งค์อะไรสักอย่าง...
??? : ลิ้งค์อะไร...คงจะเป็นป่ามป๊ามอีกสิ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นก็เลยกดลิ้งค์นั่นเข้าไป แต่เมื่อระบบค้นหาหาเสร็จสิ้น สิ่งที่เขาเห็นคือ เว็บที่เล่าเรื่องสยองขวัญ โดยหัวข้อคือ เรื่องเล่าในอพาร์ทเมนท์ : ห้อง134
ความคิดของเขาเปลี่ยนไปโดยการหาเรื่องนี้แทน
??? : เรื่องสยองงั้นหรอ เริ่มสนใจซะแล้ว
เขาจึงกดค้นหาเรื่องนี้ แล้วก็เจอเว็บไซต์ต่างๆโดยเว็บที่เจอล้วนมีแต่หัวข้อเรื่องเล่าห้อง 134 ทั้งนั้น จึงเลื่อนเมาส์ไปคลิกเว็บไซต์บนสุด และเขาได้ความอยากรู้อยากเห็นอย่างเต็มที่
??? : นี่ละมั้ง เรื่องผีที่เพื่อนเราส่งมา ส่งอะไรไม่ดูเวลาเลย....
??? : เรื่อง สยองขวัญในอพาร์ทเมนท์ลำดับที่ 7 ห้อง 134 เอ้อ มีประวัติด้วย...อ่านแป๊บ
ผู้ชายคนนี้เริ่มอ่านเรื่องเล่าสยองอย่างใจเย็น
??? : จะว่าไปมันก็น่ากลัวแฮะ เหมือนอพาร์ทเมท์เรา แต่มันก็ไม่น่าใช่หล่ะมั้ง
??? : มันก็น่าจะเป็นเรื่องแต่งขึ้นมา เอ้อ ง่วงวะ (หาว.....)
??? : อืม...ก่อนนอนต้องมีอะไรรองท้องก่อน ใช่ไหม!!! (เก็บโน้ตบุ๊ค)
ชายคนนี้ เขาก็เก็บโน้ตบุ๊คไว้ข้างโทรทัศน์ใกล้ๆเขา
เขาเดินไปเปิดประตูออกจากห้อง เก๊ง...เก๊ง..เก๊ง...เก้ง!..? ได้ยินเสียงจานกระเบื้องกระทบกัน 4 ครั้ง เขาไม่ได้คิดอะไรและไปจากห้อง เดินไปทางเดินยาวของอพาร์ทเมนท์
??? : ว่าแต่ เรื่องเล่าบอกว่า เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนถึงเที่ยงคืนสิบห้าเลข 134 จะเป็น 1341.75 งั้นหรอ พืด...(เสียงเปิดประตูลิฟต์)
......ร้านสะดวกซื้อ......
แคชเชียร์ : ทั้งหมด 280 บาท.ค่ะ
: ให้ 500 บาทนะคะ (พูดแล้วหยิบเงินจากลูกค้า)
: ทั้งหมด เงินทอน 220 บาทค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ
เขาเดินออกจากร้าน ส่วนแคชเชียร์ก็หวาดกลัวลูกค้าชายเมื้อกี้ พร้อมกับพูดในใจ
แคชเชียร์ : ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจังขนาดอยู่หน้าร้าน แล้วเราดูที่กล้องวงจรปิดทำไมไม่มี
ขนลุกแฮะ ดีนะที่ออกไปได้สักที..เขาก็มาทุกวันซะด้วย (โล่งอก)
: ฮึ่ย ดันหันมาอีก มองอะไรกันแน่
ส่วนเขาดูนาฬิการ้านสะดวกซื้อ"หื้ม? จะเที่ยงคืนและ เหลือแค่ 5 นาทีเอง"พูดพึมพำก่อนเข้าอพาร์ทเมนท์
ฟึ้บ..เขานอนลงบนเตียง วางของไว้ล่างเตียงก็คงเหนื่อยที่เดินมาถึงห้อง สักพักเขาหิวมากเดินไปนั่งล่างเตียง เมื่อเขานั่งบนพื้นข้างล่างเตียงนอน อยู่ๆไฟก็ดับพรึ่บ! ไฟห้องของเขาดับ ดับแบบไม่มีที่มาที่ไป แต่เมื่อเปิดสวิตซ์ไฟหลายครั้ง ไฟห้องก็เปิดไม่สักที
จึงตัดสินใจไปเปิดโคมไฟใช้ถ่านที่บนหัวเตียง เมื่อเปิดได้แล้วก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครเอามือมาวางบนไหล่ จึงตกใจมากและเริ่มเข้าสู่ความกลัว หันก็ไม่กล้าหันไปดูกลัวจะเห็นสิ่งที่รับไม่ได้ ส่วนมื่อนั่นเริ่มเข้ามาไกล้ใบหน้าของเขาขึ้นเรื่อยๆ เขาได้เพียงแต่กรอกตาไปดู เห็นเป็นมือเปื้อนเลือดเเละเส้นเลือดที่อย่างกับว่ามันกำลังจะแตกออกมา จากนั้นเมื่อมองไปทางหน้าเขาเห็นเงาผี 2 ร่างกำลังเข้ามาขึ้นเรื่อยๆเห็นได้ชัด
??? : นี่มัน อ..อะไรกัน!? (ถามตัวเอง และสะอื้น)
แต่ว่าสติของเขาเริ่มกลับมาจึงดิ้นหลุด แต่เหมือนโชคร้ายมาเยือน เขาดิ้นจนเขาไถลหัวก็ชนกับหัวเตียงเสียงดัง ปั่ก..!!! ตาเริ่มริบหรี่และสลบต่อจากนั้น สลบที่แสงไฟสลัวๆ...
??? : พ่อฮะ แม่ฮะ พรุ่งไปบ้านตายายใช่ไหม???
ความฝันปริศนาเข้ามา เขาเหมือนกับว่าอยู่ฝันของใครสักคน และเขายืนอยู่ห่างจากเด็กในความฝัน หลายเมตร
??? : ใช่จ้ะ (แม่ตอบ)
เขายืนอึ้งอยู่ในความฝัน
แม่ : ว่าแต่ แม่กับพ่อไปตลาดก่อนนะ อยู่ที่นี่ อ้ออย่าลืมล็อคประตูด้วยหล่ะ
??? : ค...ครับ!!
??? : ลืมล็อคประตูรึเปล่าน้า...
??? : อะ..เอ้อ.. ช่วยด้วยยยยยย!
ความดังของเสียง ทำให้ผู้พักอาศัยในชั้นเดียวกันตื่น สะดุ้ง และเอะใจกันเข้ามา
??? : ย..อย่าบอกว่าฉันต..ตายไปแล้วหน่ะ (สิ่งที่เขาเห็นคือเด็กที่เหมือนตัวเอง ถูกคนร้ายใช้มีดแทงจนเสียชีวิต..
แม่ : มาแล้วจ้า (แม่ของเขาใส่กุญแจไขกลอนประตู และเมื่อเปิดได้ แม่ของเขาค่อยผลักเปิดประตูห้องช้าๆ จนเสียงแอ๊ดลาดยาวออกมาอย่างเย็นเฉียบ)
แม่ : เออะ ลล..ลูก!!
??? : มันไม่ใช่ความจริง...! ม..มันเป็นสิ่งที่หลอกขึ้นมา..
พ่อ : เอ่อ...ลูกฉัน ลูกของฉัน (ร้องไห้กับแม่)
พ่อเอะใจเลยเดินเข้าไปในห้อง เพราะเขาเห็นภรรยาอ้าปากค้าง พร้อมเอานิ้วชี้ไปหาทางใดทางนึง
??? : ไม่มมมมม..
??? : ฉันน นั่นฉันหรอ!!! (เวทนา)
??? : ไม่แปลก ทำไมเจ้าหน้าที่เปิดเครื่องนั่นทีไร ตัวฉันที่ยกเว้นเสื้อผ้าเหมือนจะโปร่งแสงทุกที.... (เขาร้องไห้เป็นสีแดงฉานพลางพูดพึมพำไม่ลดละ)
ไม่นาน ทว่าเขาเห็นผู้หญิงหน้าเละสยองลูกตาช้ำค่อยๆ ลอยมาหาเยือกเย็นไร้ฝีเท้า ทำให้เขาตื่นจากฝันประลาดได้และเข้าสู่โลกความเป็นจริงซะได้... แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นสักพัก เขารู้สึกเห็นมีผู้หญิงและผู้ชายหน้าตาน่ากลัวกับเงานิรนามหลายคนยืนก้มหน้า ราวกับว่าเป็นการไว้อาลัยให้คนตาย ยืนแข็งนิ่งภายใต้ไฟของโคมไฟใช้ถ่านที่ให้สีไม่สว่างนัก เขาขนลุกขึ้นมาและกลอกตาไปข้างเตียงมีแต่ความน่ากลัว ความระแวง จนเผลอทำสติแตกเตลิด เขาวิ่งออกไปเปิดประตู บิดลูกบิดไม่คิดชีวิต หวังว่าออกไปจากห้องแสนสยองนี้ให้ได้ เขาปิดประตูแล้วหันไปทางหน้าห้อง และตกตะลึงเมื่อเห็นห้องของเขาเป็นเลขห้อง 1341.75 เขาตะโกนสุดเสียงแต่ไม่มีออกมาต่อว่าออกมาด่า หรืออกมาดูเลย มันแปลกมาก แปลกเกินไปสำหรับตัวของเขาเอง เขาหายใจหอบแผ่วเบาแล้วยินเสียงผู้หญิงกับผู้ชายพูดใกล้ๆเขา ว่า......
??? : ไม่รู้หรอ ว่าแก ตาย...ไป...นาน...แล้ว...
และเสียงอันเย็นชาทำให้เขาตะโกนอีกครั้ง...,
>>> กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 1 : การเดินทาง
https://pantip.com/topic/38237593
กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 2 บันไดเศษสีเหลือง
>>> https://pantip.com/topic/38249372