"เหตุที่บ้านที่เธออาศัยอยู่ เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อขณะลงบันไดเพื่อออกจากบ้านไปซื้อกับข้าว ขณะเธอลงบันไดได้ไม่กี่ก้าว จึงเหลือบไปเห็นสิ่งนั้นคือรักนก ดูเหมือนว่ารังนกนั้นมาอย่างปริศนา ปุ๊กไม่รอช้ารีบพูดกับตัวเองเล็กน้อย"

ปุ๊ : รังนกนิ! มาได้ยังไงกัน?

ขณะที่ปุ๊เดินลงบันได แต่เธอเห็นรังนกเก่าๆ มีหยักไย่ที่ซอกราวบันไดที่ติดกับผนัง

ปุ๊ : ถ้าฉันซื้อกับข้าวที่ตลาดเสร็จแล้ว..ก็คงเอาเจ้านี่ออกไปสินะ..ว่าแต่นี่ก็ 5 โมงเย็นกว่าแล้วนะ

ปุ๊ไม่ได้แอบคิดสงสัยอะไรมาก แล้วเธอเดินจากบันไดไป พร้อมบ่นพืมพำก่อนเดินออกจากบ้าน...บวกกับไม่ได้ปิดสวิตซ์ไฟ เพราะเธอค่อนข้างรีบ

ณ ตลาด...........
ตอนนี้ปุ๊เดินถึงตลาด กลิ่นอายของตลาดที่นี่ก็ไม่ได้แตกต่างจากตลาดทั่วไปเท่าไหร่นัก ปุ๊กำลังมองหาร้านข้าวแกง และเธอเจอร้านข้างแกง จึงเดินเตร่เข้าไป
มีร้านข้าวแกงร้านหนึ่งมีแม่ค้าเป็นหญิงชราอายุ 60 กว่าปีได้ ส่วนร้านของหญิงชราคนนั้นมีลูกค้าทั้งชายหญิงจำนวน 7-8 คน ปุ๊รอลูกค้าที่อยู่ร้านข้าวแกงจนลูกค้าคนสุดท้าย จนเหลือปุ๊แค่คนเดียว และแล้วแม่ค้าขายข้าวแกงพูดกับปุ๊...ว่า.......

แม่ค้าขายข้าวแกง : จะเอาอะไรดีคะ?

แม่ค้าขายข้าวแกงถาม ปุ๊ตอบกลับว่า

ปุ๊ : เอา...แกงพะแนง ผัดกระเพราไก่ แกงส้ม ข้าวเปล่า 3 ถุงแล้วก็...ปลาทู 2 ตัวค่ะ...

แม่ค้าจึงตอบกลับไปเล่นๆ

แม่ค้าขายข้าวแกง : สั่งเยอะจังเลยนะหนู
ปุ๊ : อ้อ ถ้าอาหารหนูทานไม่หมดก็อุ่นและกินพวกนี้ก็ได้ค่ะ
แม่ค้าขายข้าวแกง : ดีแล้วหล่ะ ออกข้างนอกตอนเย็นตอนค่ำมันอันตราย
ปุ๊ : อันตราย?
แม่ค้า : ใช่ พวกโจรพวกขโมยมันขโมยของบ่อย...
ปุ๊ : อ่อ ค่ะ
แม่ค้าขายข้าวแกง : ขอบคุณที่ช่วยอุดหนุนนะ

หลังจากที่ปุ๊ได้ซื้อกับข้าวเรียบร้อย ปุ๊ได้เผลอได้ยินเด็กกลุ่มนึงเล่าเรื่องราวหนึ่ง...

เด็กผู้ชาย : เออ เคยได้ยินไหม? ชุมชนเราก็มีเรื่องเล่าหน่ะ
เด็กผู้หญิง : เรื่องอะไรอ่ะ?
เด็กผู้ชาย : เธอรู้อยู่ใช่ไหมว่าชุมชนเราเป็นตึกคูหา
เด็กผู้หญิง : อืม....
เด็กผู้ชาย : แล้วในตึกเนี่ยมีชั้นสองทุกบ้าน
เด็กผู้หญิง : .....มันก็มีทุกบ้านป้ะ

เด็กสาวมองบนสักพัก

เด็กชาย :  โอ้ ยัยนี่ แค่มุขเอง
เด็กหญิง : เอ้อ แน่ใจ?
เด็กชาย : ใช่สิโว้ย!
เด็กชาย : ต่อดีกว่า...
เด็กหญิง : เร็วเหอะ ไอเบื๊อก!!!
.....,,,,,
เด็กผู้ชาย : ใช่ชุมชนเรามีเรื่องว่า ถ้าบ้านใดมีรังนกเก่าๆ ติดอยู่ที่บันไดที่ไหนสักที่ ถ้าคนไหนกำจัดรังนกนั่นจะถือว่าบ้านนั้นจะมีคนหายสาบสูญ......
เด็กสักคนในกลุ่ม : ............น่ากลัวเนาะ ดีนะที่บ้านฉันไม่มีและบ้านใครมีหล่ะ
เด็กสักคนในกลุ่ม : ใช่สิ น่ากลัว
                       เออ เนอะ

ปุ๊ยืนถอนหายใจแล้วคิดในใจว่า "ไร้สาระ มันจะมีได้ไงกัน" และดังนั้นปุ๊ก็เดินจากไป ไปที่บ้านเช่าของเธอ

แอ๊ด.......เสียงประตูบ้านของปุ๊..,, ปุ๊เปิดประตูบ้านเช่าของเธอระหว่างนั้นก็เรียกเจ้าเหมียวที่เธอรัก "เจ้านี เมี้ยวเมี้ยวเมี้ยวมากินข้าวเร็ว.." แมวได้ยินเสียงที่ปุ๊เรียก จึงก้าวขาเดินออกจากใต้โต๊ะทีวี ปุ๊เห็นเข้าไม่รอช้าเธอรีบวางถุงกับข้าวเดินหยิบถาดอาหารสัตว์ ปลาทู และ ข้าวแล้วมาขยำคลุกข้าวให้เจ้าเหมียวกิน

ผ่านไปนานหลายชั่วโมง..

ปุ๊ : เออ ฉันต้องกำจัดไอ้รังนกนั่นก่อนนี้

พูดจบ...ปุ๊ทำความสะอาดรังนกเก่าๆ ก่อนเตรียมตัวเข้านอน

เวลาตอนกลางคืน.........

ขณะปุ๊นอนอยู่ อยู่ๆเธอก็นอนดิ้นกระสับกระส่าย "ช.....ช่วยด้วย!....ช่วยด้วย!..ขอร้องหล่ะ....!"
ปุ๊ฝันอะไรสักอย่าง จนทำให้เธอตื่นจากฝันทันที

ปุ๊ : ฮ...เฮ่อ..เอิก...เฮ่อนึกว่าจะเป็นจริงซะอีก

ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น........
ปุ๊นอนไม่หลับและนั่งสะลึมสะลือ "ฉันฝันอะไร ฉันนอนไม่หลับ..."
เมื่อเธอพูดจบ เธออกจากห้องนอนและก็พบความตกใจของเธอที่บันได บันไดมีแต่เศษรังนกกระจายอยู่พื้นบันได บันไดนั้นมีสีแดงคล้ายกับเลือด
ปุ๊ : ม......มันไม่จริง!!!
ปุ๊ตกใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอ....

หลายคืนต่อมา เธอฝันแบบนี้ ซ้ำๆ ซากๆ แต่ว่าฝันนั้นกับรุนแรงขึ้นทุกวันๆ

จนวันที่เธอหลับครั้งสุดท้าย......

ปุ๊ : ค...ใครฉันยังไม่อยากตาย

ในฝันของปุ๊ เธอเดินในที่ๆ หนึ่งมีโขดหินและต้นไม้แต่...ท้องฟ้ากลับมีสีแดง ก้อนเมฆสีเทามน ที่ที่เธออยู่ว่างเปล่า ไม่นาน อยู่ดีๆ ก็มีแขนปริศนาโผล่จากโขดหินมาจับขาปุ๊ วิ่งก็วิ่งไม่ได้ แขนกำลังดึงเธอให้จมโขดหิน ค่อยจมๆ ลงไป แต่แล้วก็มีชายนิรนามโผล่ต่อหน้า หน้าเขาเป็นสีดำสนิท ลำตัวก็เป็นสีดำ ซึ่งกำลังใช้เล็บแหลมคมตะกุยหน้าเธออย่างเมามันส์ หน้าเธอมีแต่หนังลอกและเลือดสีแดงไหลอยู่เต็มหน้าข้างเเก้ม นกสีดำ 4 ตัวอยู่ใกล้ๆ ปุ๊ มันทั้งกลัวทั้งสยดสยอง...

"เอิ่ก....!!!!!"

ปุ๊ตื่นจากฝันร้าย หวาดกลัวมากรีบลุกจากเตียงเปิดประตูออกไปจากห้อง สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เธอเห็นชายในฝันพร้อมกับนกสีดำในความฝัน มันกำลังบินจ้องมองมาตัวเธอ กำลังรอเล่นงานอยู่ที่หน้าห้องยืนนิ่
แสยะยิ้มอยู่ ตอนนี้เธอเห็นหน้าเขาชัดเจนพอตัว หน้าของชายคนนั้นเหมือนมนุษย์ ดวงตามีสีดำ ใส่ชุดสูท ปุ๊กรี๊ดอุทานตกใจสุดขีด รีบวิ่งลงบันไดฉับพลัน เมื่อรีบลงบันไดสักพัก แต่ว่ามันเหมือนไม่มีจุดสิ้นเสียที ลงไปเท่าไหร่ก็เหมือนอยู่ที่เดิมทุกขั้น หลังจากเธอวิ่งได้ไม่นาน ชายคนนั้นพูดว่า "ลงไปจิกมัน!!" พวกนกรีบกรูบินเข้ามา แต่ปุ๊กลับหลบหลีกได้ทัน รอบๆ บันไดเริ่มเป็นสีดำสนิท เหมือนไร้บ้านที่เธออยู่ ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าเธอบอกกับนกดำอีกทีว่า "ไปดึงและถลกหนังให้ตายเลย....!! ฮ้าฮ้าฮ่า*!!!" นกสีดำของชายนิรนามจึงบีนด้วยความเร็วสูง กระทั่งประชิดร่างกายเธอได้

ปุ๊ : มันไม่จริงใช่มั้ย มันคือความฝัน
ปุ๊ : มันไม่จริง มันไม่จริง.......!!!!!!

ขอบคุณที่อ่าน ติ-ชมด้วยนะค้าาา ^^
>>> กลางคืนที่ล่องลอย : ตอนที่ 1 : การเดินทาง
https://pantip.com/topic/38237593
>>> กลางคืนที่ลองลอย : ตอนที่ 3 134
https://pantip.com/topic/38277507