ใครรักทะเลหมอก ยกมือขึ้น

แสงสุดท้ายคล้อยต่ำค่ำใกล้เร้น ลมเย็นเล่นริ้วน้ำระยับฝัน คลื่นกระทบไม้เก่าดังรำพัน บ้านตรงนั้นนิ่งเงียบเยียบทั้งเรือน เถาวัลย์เลื้อยคลุมชายชายคาเก่า เหมือนโอบเงาอดีตไว้ไม่เลือน หน้าต่างปิดแง้มค้างกลาง

๑. ยามอรุณอุ่นแสงแห่งสุรีย์ พร่างพรมศรีสีทองผ่องอำไพ นกโบยบินกลิ่นลมพรมพฤกษ์ไพร พาใจให้ล่องลอยสู่ฟ้าไกล ๒. แดดแผ่วพลิ้วริ้วรื่นชื่นสายหมอก คลื่น:)กระริกระริ้วไหว เหมือนชีวิตคิดฝันพลันเรียงไป ในเส้นสา

กลางรัตติกาลอันอ่อนโยน —สายหมอกละมุนคลอเคลียขอบหน้าต่างไม้เก่าฉันเอนกายลงบนหมอนแห่งความคิดปล่อยดวงใจให้ล่องไหลไปกับเสียงลมหายใจของโลก ในห้วงนั้น — ความฝันเข้ามาโอบกอดฉันอย่างแผ่วเบาเหมือนห

...พิรุณหลั่ง.... ....วันนี้ฝนตกหนักทั้งวัน.... รู้สึกอยากเขียนอะไรให้หายหนาวจัง . . มองหมอกฝนลอยฉ่ำพร่ำพรมลมพริ้วสยิวใจ กิ่งไม้ไหวหอมดินกลิ่นไพรคล้ายไอกายเธอ คนึงกลิ่นแก้มหอมกล่อมใจในละอองฝน วา

๑. ชีวิตนี้คือทางกลางฟ้ากว้าง     บางคราฝนบางคราฉ่ำบางคราฝัน เคยร้องไห้เคยยิ้มเคยจาบัลย์    แต่วันนั้นก็สอนให้เราเดิน ๒. บางหนทางทอดไกลไร้แสงดาว &ems

ชมเช้าแสงอำพันจรรโลงหล้า เปล่งประกายเปี่ยมเมตตาอรุณรุ่ง ละอองแสงแจรงสีสวยปรนปรุง โอบผดุงกลุ่มพุ่มดอกไม้งาม อวลไอหมอกหยอกน้ำค้างที่ระเหิด ก่อบังเกิดสัมพันธ์อันไหวหวาม หนาวน้ำค้างหรือหนาวหมอกโปรดนิยาม

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

เสียงไก่ขันลอยละลิ่ว ผ่านผืนหมอกบางแห่งทุ่งนาหมอกย้อมขอบฟ้าให้เป็นสีเทาอ่อนดั่งผ้าฝ้ายชุบแสงเดือนลมปลายฝนพัดเอื่อย พาใบหญ้ารำระบำรับอรุณข้างคันนา เด็กน้อยในผ้าขาวม้าแดงวิ่งไล่เงาไผ่หัวเราะสะท้อนกลับสู

0 ปลายวรรษา .. ลมล่องเมฆฟ่องฟ้า เมื่อแววตาอ่อนน้อย .. เจ้าคล้อยเผย นฤมิตวับวามเพรียกจำเลย เข้าก่ายเกยปฏิพัทธ์เต็มอัตรา 0 ลมเอย .. ฝากพรมผ่าน .. เอาหวานหอม เข้าเห่กล่อมฤดีเดียว .. ให้เหลียวหา อาจเอื้อม