หนูรู้สึกต้องแบกรับอะไรมากมายตั้งแต่เด็กเลยค่ะ รู้สึกเหนื่อยมากๆ

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนูค่ะ (ขอแทนตัวเองว่าหนูนะคะ) หนูเป็นเด็กมัธยมชั้นม.1 เข้าก่อนเกณฑ์ ปัจจุบันอายุ12ค่ะ  เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กมากๆ หนูเติบโตมาท่ามกลางความลำบาก ที่ไม่มีอะไรมากมายเหมือนคนอื่นๆเค้าค่ะ แต่หนูเข้าใจดีค่ะ เพราะพ่อกับแม่ก็ทำงานส่งเราเรียนอย่างเต็มที่ ตอนหนูอยู่ประถมปีที่6(ป.1-ป.6 หนูเรียนที่โรงเรียนเอกชนหญิงล้วนที่สังคมดีมากๆเลยค่ะ เคร่งมารยาท) หนูก็ตั้งใจเรียนค่ะ ไม่โดดเรียนเลยสักครั้งในชีวิต กลับบ้านจากเรียนมาก็ทำงานบ้าน ช่วยเฝ้าร้าน ทำการบ้าน เรียกได้ว่าทำงานเองเกือบทั้งหมดค่ะ แต่หนูก็ยังโดนคุณพ่อดุ คุณแม่ดุอยู่เสมอ ทั้งๆที่หนูคิดว่าทำเต็มที่แล้วแท้ๆ แต่ยังไงก็ตามหนูก็ยังทำงานบ้าน ตั้งใจเรียน จนสอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่อยากเข้าได้อันดับต้นๆเลยค่ะ(โรงเรียนรัฐ) พอเข้าเรียน ก็รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางสังคมค่ะ เพื่อนๆในห้องแทบไม่มีความรับผิดชอบ เล่นกับเหมือนเด็กประถม โวยวาย โยนงานให้หนูทำบ่อยๆ แม้กระทั่งบอร์ดห้องเรียน ที่เป็นงานของห้อง คุณครูที่ปรึกษาของหนูใจดีค่ะ เอ็นดูหนูตลอด แต่เทอมสอง หนูได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าห้องค่ะ เพราะเพื่อนในห้องออกความเห็นกันว่าหนูมีความเป็นผู้ใหญ่ ดูแลเองแทบทุกอย่าง ทั้งๆที่แบ่งหน้าที่ไว้ให้รองคนอื่นๆแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องทำเองแทบทุกอย่าง มีครั้งหนึ่ง สมมุตินะคะว่าเกิดเรื่อง A ทะเลาะกับ B  A ก็จะลากหนูเข้าไปช่วยคลี่คลาย พอหนูเข้าไปช่วยอย่างเป็นกลางแล้ว สุดท้าย เมื่อเรื่องมันบานปลายอีกครั้ง หนูจะโดนโทษความผิดใส่ตัวเสมอ ทั้งๆที่ทั้งห้องควรจะช่วยกันตั้งแต่แรก แล้วโยนความผิดใส่หนูคนเดียว แบบนี้งั้นเหรอคะ?  หนูเป็นคนเก็บกดจากโรงเรียนแล้ว กลับมาบ้าน ต้องทำงานบ้าน ช่วยผู้ปกครอง อันนี้ทราบอยู่แล้วนะคะ เพราะเป็นหน้าที่ แต่หนูต้องรับผิดชอบทั้งห้อง ทั้งการเรียน ทั้งพ่อและแม่ ยังไม่รวมที่ถูกเพื่อนผู้ชายในห้องแกล้งทางคำพูด  ดูถูก และเหยียดฐานะรูปร่างอีกด้วยค่ะ พอหนูเหนื่อย หนูก็เล่าเรื่องให้ครอบครัวทราบเป็นอย่างแรก ครอบครัวก็บอกหนูว่า "ถ้าอายุแค่นี้ ทำงานแค่นี้ รับผิดชอบแค่นี้ไม่ได้ โตไปจะทำอะไรได้ " ตอนนั้นหนูเสียใจมากค่ะ หนูเป็นคนร้องไห้ต่อหน้าคนยาก แต่ครั้งนี้หนูทนไม่ไหวจริงๆค่ะ แต่ก็ทำได้แค่เดินก้มหน้าเข้าห้อง หนูเขียนบันทึกลงสมุดเล่มเล็กของหนูว่า "นั่นสินะ เราอายุแค่นี้ ทำงานแค่นี้ไม่ได้ สำหรับผู้ใหญ่เค้าอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ว่าlimitความเหนื่อยของแต่ละคนมันต่างกันนี่เนอะ เราเข้าก่อนเกณฑ์ เราพยายามทำทุกอย่างให้ดีแล้ว เราแค่ต้องการใครก็ตามที่มารับฟังเรา เข้าใจเราก็พอแล้ว " แต่สุดท้ายหนูพูดเรื่องนี้กับใคร ก็ไม่มีใครช่วยหนูได้เลยค่ะ บางคนก็คิดว่าหนูคิดมาก ปัญญาอ่อน สำออย    บางวันหนูตื่นขึ้นมา ความเหนื่อยล้าครอบงำหัวและตัวของหนูไปหมดเลยค่ะ อยากหลับตาลงไปเลยแล้วไม่ลืมตามาอีก แต่เราก็ยังมีครอบครัวที่เราต้องรับผิดชอบ มีเพื่อนๆ ทุกอย่างมันรั้งไว้หมด การดูถูก หน้าที่ ภาระ และหลายๆอย่าง จนหนูมองย้อนตัวเอง เอ้ะ เราอายุเท่านี้ เราต้องแบกรับอะไรขนาดนี้เลยรึเปล่านะ คนอื่นเค้าเป็นแบบหนูกันไหม? อยากจะลองทราบดูค่ะ และอยากจะหาทางปรึกษาใครดี ถ้าหนูไปหาจิตแพทย์ แล้วคุณพ่อคุณแม่ทราบเรื่อง ท่านคงต้องผิดหวังกับหนูแน่ๆเลยค่ะ หนูควรทำยังไงดีคะ?
*ผิดพลาดยังไงต้องขอโทษอย่างสูงด้วยนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกค่ะ