เลิกกันหลายปีแล้ว แต่ทำไมหัวใจมันยังลืมไม่ได้เลย

4 ปีแล้วที่ถูกเฉดหัวออกจากคำว่าสามี เมื่อก่อนก็รักกันดี จนต้องมีเหตุให้ไปทำงานที่เมืองนอก ไปได้ไม่ถึง 3 ปีพอกลับมาถึงห้องก็ถูกไล่ไม่ให้อยู่ด้วย ใจก็คิดว่าอะไร เป็นอะไร วันเวลามันเปลี่ยนจิตใจคนกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ เขาก็มีคนอื่นไปแล้ว แต่เรายังไม่มีใครยังคงคิดถึงแต่เขาตลอด ยังจำวันแรกที่คุยกันได้ ยังจำการออกเดทครั้งแรกได้ ยังจำหนังเรื่องแรกที่ดูด้วยกันได้ และยังจำคำคำแรกที่เขาพูดกับเราได้ โอ....หัวเราคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ลืมเขาไปซะ บาดแผลที่เขาเป็นคนกรีดมันช่างลึกจริงๆ คิดถึงเรื่องเก่าๆ ทีไรบางทีก็มีน้ำตา ทุกวันนี้ชอบเก็บตัวอยู่แต่บ้าน ไม่ออกไปสุงสิงกับใคร นั่งเหมอลอย บางทีอาจจะเป็นประสาทนิดๆ แล้วมั้ง